(ต่อค่ะ)
บนชั้นสองของร้านนอกจากจะเป็นส่วนของห้องสมุดแล้ว ยังมีห้องทำงานของไอดินอยู่บนนั้นด้วย ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่นักมีตู้หนังสือตั้งอยู่เต็มผนังด้านหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ผนังด้านข้างเป็นกระจกบานใหญ่ทั้งบ้านมีระแนงไม้ติดเอาไว้ช่วยกันแสงแดด และผนังอีกฝั่งก็เป็นกรอบรูปที่ตรงกลางไม่ใช่รูปแต่เป็นแผ่นไม้ก๊อกขนาดใหญ่แทน และบนนั้นก็เต็มไปด้วยกระดาษโพสอิทหลากสี
เจ้าของห้องวางกระเป๋าสะพายลงบนหลังตู้เตี้ยๆ ข้างโต๊ะทำงานหันไปเปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะเริ่มลงทำมืองาน นอกจากจะเป็นเจ้าของร้านหนังสือกาแฟแห่งนี้แล้ว ไอดินยังเป็นนักเขียนคอลัมน์เกี่ยวกับเครื่องดื่มและแนะนำหนังสือของนิตยสารชื่อดังแห่งหนึ่ง
"พี่ไอ… ยังไม่กลับหรอคะ ใกล้เวลาร้านจะปิดแล้วนะ" ส้ม พนักงานในร้านที่เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาร้องทัก
ไอหันมองนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะ อีกไม่ถึง 15 นาทีก็จะถึงเวลาปิดร้านแล้ว "ส้มกับพวกเด็กๆ กลับก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่ปิดประตูเอง งานใกล้เสร็จแล้วอยากจะทำให้เสร็จก่อน"
"โอเคค่ะพี่ไอ อย่ากลับดึกนักนะคะ"
"คอนโดพี่ออกไปหน้ามหา’ลัยนิดเดียวก็ถึงแล้ว"
"ค่าๆๆ อย่างนั้นส้มกลับก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันค่ะพี่ไอ" ส้มเอ่ยลาเรียบร้อยก็ออกจากห้องไปปล่อยให้เจ้าของห้องนั่งทำงานต่อ
ไม่นานหลังจากนั้นไอก็ปิดโปรแกรมและจอคอมเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ก่อนจะเดินเช็คประตูหน้าต่างบนชั้นบน ร่างโปร่งหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่มีหนังสือวางเอาไว้เพื่อรอเก็บเข้าชั้น
"พี่ไอออออออ" เสียงร้องเรียกจากด้านหลังทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะหันไปมอง ไอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเจ้าของเสียง
"อุ่น… มีอะไร""พอดีผมเอาชีทมาคืนครับ เมื่อตอนเย็นมายืมชีทไปถ่ายเอกสารเลยรีบเอามาคืนเผื่อคนอื่นจะได้ยืมบ้าง" เด็กนิติศาสตร์พูดพร้อมกับยื่นชีทปึกหนาส่งคืนให้กับไอพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ อย่างที่เจ้าตัวชอบยิ้ม
ไอดินพยักหน้ารับก่อนจะยื่นมือไปรับชีทมาถือเอาไว้
"ทำไมพี่ไอยังไม่กลับอีกละครับ ตอนแรกผมนึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้วแต่พอเห็นไฟเปิดอยู่เลยรีบวิ่งมาเลย"
"วิ่งมา? จากร้านถ่ายเอกสารนะหรอ"
"ครับผม"
รอยยิ้มกว้างของอุ่นทำให้ไอรู้สึกเหมือนกับดวงตาจะพร่ามัวเพราะมันดูสว่างไสวมากสมกับชื่อของเจ้าตัวเสียจริงๆ แต่รอยยิ้มนั้นก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนยิ้มยาก ไม่ค่อยยิ้มอย่างไอดิน… อยากจะยิ้มตาม
"นมสดปั่นไหม?" ไอถามถึงเมนูประจำที่อุ่นชอบสั่งเวลามาที่ร้าน
ตลอดแต่ละครั้งที่เจอ อุ่นมักจะสร้างความแปลกใจให้ไอได้เสมอ อย่างคราแรก… คือการที่อุ่นบอกว่าตัวเองเรียนคณะนิติศาสตร์ ดูๆ ไปแล้วก็ไม่น่าเชื่อเพราะท่าทางเอาเรื่องของเจ้าตัวเหมือนคนเรียนคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา คณะวิศวกรรมศาสตร์ ศิลปกรรมศาสตร์ หรือพวกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์เสียมากกว่า ต่อมา… ก็คงเป็นเรื่องที่รู้ว่าอุ่นและเพื่อนๆ ในกลุ่มเป็นกีฬาบาสของมหาวิทยาลัย โอเคเจ้าตัวดูเหมาะกับกีฬาแทบจะทุกประเภท แต่การที่เด็กนิติศาสตร์มีเวลาไปเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัยนี่แหละที่ทำให้ไอดินแปลกใจ
และอีกเรื่องที่ทำให้ไอแปลกใจมากที่สุดก็คงเป็นเครื่องดื่มสุดโปรดของนายอาทิตย์ ไม่ใช่เหล้าเบียร์เพราะสิ่งนั้นนายอุ่นบอกว่าโปรดปรานอยู่แล้ว ไม่ใช่กาแฟ แต่กลับเป็นนมสด ทุกๆ อย่างในตัวอุ่นดูขัดกันไปหมด แต่มันก็ลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ
พอได้ยินชื่อเมนูสุดโปรดก็ยิ้มกว้างยิ่งกว่าเก่าเสียอีก ก่อนจะพยักหน้ารับรัวๆ อย่างกลัวว่าถ้าตอบช้าจะอด "เอาครับ พี่ไอทำนมสดปั่นอร่อย ผมชอบ"
"สูตรก็สูตรเดียวกันนั่นแหละ" ไอดินส่ายหน้ากับคำยอของเด็กนิติศาสตร์ก่อนจะเดินนำลงไปที่ชั้นล่างเพื่อทำเมนูนมสดปั่นให้
อุ่นหัวเราะเบาๆ
"แต่พี่ไอทำอร่อยที่สุดสำหรับผมนินา"ถ้าไอดินมีภูมิต้านทานไม่มากพอเจ้าตัวอาจจะสะดุดจนตกบันไดก็ได้ ใครใช้ให้พูดจาแบบนี้ตอนเดินลงบันไดกันนะ คนเดินนำอยู่ชะงักไปเล็กน้อยโคลงหัวไปมาก่อนจะบ่น
"เพ้อเจ้อ" คำพูดนั้นทำเอาอุ่นถึงกับหัวเราะเสียงดัง
"ผมพูดจริงนะ ผมรู้สึกว่าพี่ไอทำอร่อยที่สุด" เจ้าตัวยังคงพูดไม่เลิกแต่ไอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากเดินตรงไปยังหลังเคาน์เตอร์เครื่องดื่มและลงมือทำเมนูที่เจ้าเด็กนิติบอกว่าเขาทำอร่อยที่สุดอย่างตั้งอกตั้งใจแบบที่ตัวคนทำเองก็ไม่รู้ตัว
อุ่นนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงที่วางอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์พร้อมกับเอามือเท้าคางมองพี่ไอดินตวงส่วนผสมต่างๆ ใส่ในเครื่องปั่นพร้อมกับยิ้มหวาน จริงๆ แล้วในหลายครั้งอุ่นชอบจะวิ่งมาที่ร้านตอนร้านใกล้ปิดแบบนี้ ปากบอกว่าเอานู้นมาคืน เอานี่มาคืน แต่เหตุผลที่แท้จริงแล้วก็คือเจ้านี่ตั้งหาก นมสดปั่นฝีมือพี่ไอ เพราะถ้าเป็นเวลาปกติไอดินจะไม่ค่อยได้ลงมือชงเครื่องดื่มเอง
"มองแล้วก็ยิ้ม เรียนหนักจนเสียสติแล้วรึไง"
อุ่นหัวเราะในลำคอกับคำต่อว่านั้น "เปล่าครับ แค่ดีใจได้กินนมสด" แล้วเจ้าตัวก็ทำท่าระริกระรี้เสียเต็มประดาเมื่อเครื่องปั่นหยุดทำงานและไอดินกำลังเทนมสดปั่นสีขาวสวยใส่ในแก้วแล้วยกมาวางไว้ให้ตรงหน้า
คนชอบนมสดรีบคว้ามาดูดเสียอึกใหญ่ก่อนจะยิ้มแล้วชมเปราะไม่ขาดปากว่าอร่อย จนคนทำถึงกับส่ายหัวในความโอเวอร์ของเด็กคนนี้ "นี่คือเหตุผลที่ชอบวิ่งมาที่ร้านตอนร้านใกล้ปิดแล้วใช่ไหม"
คนถูกรู้ทันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนจะบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก "รู้ทันได้ไงเนี่ย"
"เดี๋ยวก็โดนหรอก กลับได้แล้วจะปิดร้านแล้ว" ไอทำท่าจะตีเข้าให้คนที่แกล้งทำเป็นกลัวก็รีบหลบฉากทันที อุ่นส่งเงินค่าน้ำให้แต่เจ้าของร้านทำเพียงส่ายหน้าเท่านั้น
"อย่างนั้นเดี๋ยวผมช่วยปิดร้าน พี่ไอไปหยิบกระเป๋าก่อนเลย เดี๋ยวผมล้างเครื่องปั่นให้เอง" อุ่นวางแก้วนมสดที่ดูดไปจนเกือบครึ่งแก้วแล้วไว้บนเคาน์เตอร์เดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วดุนหลังของเจ้าของร้านให้ไปหยิบกระเป๋าแล้วจัดการคว้าเอาบรรดาถ้วยตวง เครื่องปั่นไปล้างทำความสะอาด
เห็นแบบนั้นไอดินก็เลยยอมเดินกลับขึ้นไปบนห้องทำงานเพื่อหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเอง ตรวจเช็คความเรียบร้อยอีกรอบแล้วจึงเดินกลับลงไปที่ชั้นล่าง ซึ่งอุ่นก็ทำความสะอาดอุปกรณ์เสร็จเรียบร้อยพอดี
"ไปกันเถอะ"
"ครับ" อุ่นคว้าแก้วน้ำมาถือต่อแล้วเดินตามไอดินออกจากร้าน ยืนรอจนเจ้าของร้านปิดร้านเสร็จเรียบร้อย "พี่ไอกลับยังไง ให้ผมไปส่งไหม"
"เอารถมา แล้วเรากลับยังไง พี่ว่าพี่คงต้องไปส่งแทนละมั้ง" ไอดินชี้นิ้วไปที่รถมาสด้าสีขาวของตัวเองที่จอดอยู่ข้างร้าน "ไป… เดี๋ยวไปส่ง"
อุ่นเดินตามหลังร่างโปร่งที่สูงพอๆ กับตัวเองแต่ตัวบางกว่าเยอะไปเงียบๆ แต่ริมฝีปากของเจ้าตัวยังคงยกเป็นรอยยิ้มไม่หาย เขาชอบที่จะได้อยู่ใกล้ๆ พี่ไอแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่อุ่นเองก็ยังอธิบายไม่ถูกแต่ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับคนสองคน คนแรกก็คือคนที่เดินตรงหน้านี้ และอีกคนก็คือ… คุณหนังสือที่เขาไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อและใบหน้า แต่ถ้าเทียบกันแล้วความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียว กับคุณหนังสืออุ่นรู้สึกว่าเขาสามารถพูดคุยได้ทุกอย่าง เหมือนเป็นเพื่อนทางจดหมาย หรือเพื่อนทางอินเตอร์เน็ตประมาณนั้น แต่สำหรับไอ… มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก รู้แค่ว่ามันดีมากแค่นั้น
เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นก่อนที่ไอดินจะเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นไปนั่งที่ตำแหน่งคนขับเห็นเช่นนั้นอุ่นจึงก้าวขึ้นไปนั่งข้างๆ คนขับบ้าง รถมาสด้าสีขาวสะอาดขับวนเข้าไปในส่วนโซนหอพักก่อนจะหยุดอยู่หน้าหอใหม่ที่ดูจากภายนอกแล้วน่าอยู่และดูหรูหราพอสมควร หอพักในมหาวิทยาลัยนี้ค่อนข้างใหม่เพราะมีการปรับปรุงอยู่เสมอ ภายในนั้นคล้ายกับคอนโดขนาดหนึ่งห้องนอนแต่ราคานั้นไม่แพงทำให้โซนหอพักนี้มีนักศึกษาเต็มอยู่ตลอด ถูกและดี ใครๆ ก็ชอบ
"ขอบคุณนะครับที่มาส่ง" อุ่นก้มหน้าลงเอามือท้าวไว้กับกระจกรถที่ถูกเลื่อนลง
ไอดินพยักหน้ารับน้อยๆ กับคำพูดขอบคุณนั้น "พี่ไอขับรถดีๆ นะครับ คืนนี้นอนหลับฝันดีนะ" รอยยิ้มกว้างถูกใช้ส่งมาให้ไอดินอีกรอบ เห็นรอยยิ้มนั้นแล้วคนใจดีที่ขับรถมาส่งก็ยิ้มตอบบางๆ แล้วพยักหน้ารับอีกรอบ
อุ่นผละออกจากตัวรถพร้อมโบกมือส่งสัญญาณให้ไอกลับที่พัก เขายืนมองจนกระทั่งรถสีขาวหายลับไปจากสายตาถึงได้หมุนตัวกลับแล้วเดินเข้าไปในหอพัก ดีที่หอพักนี้ไม่กำหนดเวลาเข้าออกของนักศึกษา
หลังจากที่เดินขึ้นมาบนห้องแล้วเรียบร้อยนายอาทิตย์ก็ทิ้งตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงมือข้างหนึ่งก็ถือแก้วนมสดปั่นดูดไปด้วย อีกข้างก็ถือโทรศัพท์ของตัวเอง กดเข้าแอพพลิเคชั่นตัวภาษาอังกฤษสีน้ำเงินขาวที่มีคนใช้กันเยอะ ไม่นานหลังจากที่กดโพสต์เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นต่อเนื่อง อุ่นเปิดดูบรรดาเพื่อนรักที่มาถล่มแสดงความคิดเห็นใต้รูปแก้วนมสดปั่นที่บนแก้วมีโลโก้รูปหนังสือกับแก้วกาแฟ
Golffy Nakub >> นั่นๆ ตลอดนะมึง ตลอดๆ
Champ Gitdti >> วันนึงมึงจะแดกกี่แก้ว
Gogo Gogo >> ไอ้ขี้อวด
แต่ก็คงไม่มีความคิดเห็นไหนที่ทำให้นายอาทิตย์ยิ้มได้เท่ากับ…
AIDIN CHATBADIN >> น้ำร้านนี้ท่าจะอร่อย…
สุดท้ายก็เลยต้องกดถูกใจความคิดเห็นนั้นให้เพื่อนๆ มาโวยวายอีกรอบโทษฐานที่ไม่ยอมตอบและไม่กดถูกใจความคิดเห็น แต่คนอย่างนายอุ่นไม่สนใจหรอก วางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียงก่อนจะเดินไปล้างแก้วนมสดที่ตอนนี้หมดแล้วและเอาไปวางซ้อนไว้รวมกับแก้มน้ำที่มีโลโก้แบบเดียวกันวางอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเก็บเอาไว้ทำไม แต่ขอให้ได้เก็บเอาไว้ก่อน แล้วค่อยขนไปขายเป็นของเก่าก็ได้ละมั้ง
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
ทางฝั่งไอดินที่ขับรถกลับมาถึงคอนโดและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็เดินไปเปิดโทรทัศน์ดู คว้าโทรศัพท์มือถือมากดดูว่ามีใครส่งข้อความอะไรมารึเปล่า และที่ทำเป็นประจำคือเข้าไปดูความเคลื่อนไหวของบรรดาเพื่อนๆ ในแอพพลิเคชั่นสีน้ำเงิน-ขาว นิ้วเรียวเลื่อนดูการอัพเดทของเพื่อนๆ ไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ภาพหนึ่ง
UNARTIT SIRIKUN >> เมนูโปรด
พร้อมกับลงรูปแก้วนมสดปั่นเอาไว้ด้วย ไออดที่จะยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นแบบนั้นก่อนจะตัดสินใจกดถูกใจรูปภาพและแสดงความคิดเห็นเอาไว้ ไม่นานก็มีการแจ้งเตือนมาว่าเจ้าเด็กอาทิตย์กดถูกใจความคิดเห็นของเขา หลังจากเช็คดูทุกแอพพลิเคชั่นเรียบร้อยแล้วก็หันกลับไปสนใจรายการในจอโทรทัศน์เหมือนเดิม แต่เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ก็ลุกไปคว้าเอากระเป๋าสะพายของตนเองมาเปิด กระดาษโพสอิทสีฟ้าอ่อนถูกพับเอาไว้เรียบร้อยในกระเป๋า ไอดินเปิดอ่านมันอีกครั้ง
‘วันนี้สอบเก็บคะแนนด้วย เรียนเสร็จก็สอบเลย โชคยังดีที่พอทำได้อย่างน้อยก็คงได้คะแนนสักครึ่งหนึ่งนั่นแหละครับคุณหนังสือ ...จาก ผมคนอ่านหนังสือ’ ไอดินยิ้มกับข้อความนั้น เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าใครคือเจ้าของข้อความในกระดาษโพสอิทที่มีอยู่เต็มห้องทำงานของเขา เพราะทุกครั้งที่เจอ เขาจะมักเจอกระดาษนี้ติดเอาไว้ที่ด้านในปกหลังของหนังสือที่ถูกเอามาคืน ก็รู้แค่ว่าเป็นนักศึกษาปีที่ 3 ของคณะนิติศาสตร์นั่นแหละ แต่ก็มีนักศึกษาตั้งเป็นร้อยคนแล้วแทบทุกคนก็มายืมหนังสือ มานั่งติวหนังสือที่ร้านเขาประจำ เวลาเขียนตอบกลับไปเขาก็แค่เอาโพสอิทไปติดไว้ในแต่ละที่ แต่ก็ไม่เคยเห็นว่าใครเป็นคนมาเอาไป บางครั้งก็มักจะคอยอยู่ตรงโต๊ะคืนหนังสือเพื่อที่จะได้รู้ว่าใครเป็นคนเอาหนังสือเล่มที่เขาแนะนำผ่านกระดาษมาคืน แน่นอนละว่าเขาเจอ แต่ทุกครั้งกลับไม่ใช่คนคนเดียวกันเขาเลยไม่มีโอกาสได้รู้สักทีว่าใคร จะให้เที่ยวไปถามว่าน้องใช่คนตอบโพสอิทพี่ไหม มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น
หันไปหยิบกระดาษโพสอิทสีเหลืองอ่อนมาก่อนจะเขียนข้อความตอบกลับไป ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะเอาไปติดไว้ที่ร้านเหมือนเช่นทุกครั้ง
‘ได้คะแนนครึ่งหนึ่งก็ยังดีกว่าไม่ได้สักคะแนน พยายามเข้านะคุณคนอ่านหนังสือ ...จาก หนังสือ’ใครรู้ก็คงหาว่าเขาบ้าที่เที่ยวตอบกระดาษโพสอิทของใครก็ไม่รู้ แต่ไอดินไม่คิดแบบนั้น เขารู้สึกดีที่ได้ตอบ มันก็คงคล้ายๆ กับการตอบจดหมาย หรือตอบอีเมล์นั่นแหละนะ เขาเหมือนมีเพื่อนอีกคน เพื่อนที่สามารถช่วยกันปลอบ ช่วยกันให้กำลังใจกันได้ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาคิด ไอดินถึงได้คอยตอบโพสอิทมาตลอด
ไม่ต้องรู้จักกัน ไม่ต้องเห็นหน้ากัน แค่พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่... ก็พอ♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
TBC************************************************
บทหนึ่งมาแล้วค่า น้องอุ่นพี่ไอน่ารักอะ บรรยากาศมันดูอบอวลไปด้วย ‘อุ่นไอรัก’ ฮ่ะๆๆๆ บรรยากาศมันสบายๆ แต่ก็น่ารัก อบอุ่น อ๊า... ฟินเลย
สนุกไม่สนุกยังไงคอมเมนต์บอกกันด้วยนะคะ ฝากเรื่องอุ่นไอรักเอาไว้ด้วยค่ะ
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆนะ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
