หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132

[fangiily]

[/center]

ส่วนที่เอาไปแปะไว้ที่กระทู้ก่อนลงนิยาย อยู่ในระหว่างเส้น *** นะคะ (ข้อ 1-18 ก๊อปเฉพาะหัวข้อที่ทำตัวทึบไว้ก็ได้
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

C O N T E N T S
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่3     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่4     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่5.1   
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่5.2    น้องกันต์จัดให้ครั้งที่6.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่6.2    น้องกันต์จัดให้ครั้งที่7.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่7.2
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่8     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่9     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่10     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่11     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่12
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่14.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่14.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่15     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่16     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่17
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่18     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่19     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่20     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่21     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่22
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่23     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่24     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่25     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่26     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่27
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่28     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่29     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่30     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่31     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่32
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่33     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่34     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่35     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่36     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่37
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่38     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่39.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่39.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่40.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่40.2
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่41.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่41.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่42.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่42.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่43.1
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่43.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่44.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่44.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่45.1     น้องกันต์จดให้ครั้งที่45.2     
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่46.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่46.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่47.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่47.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่48.1
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่48.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่49.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่49.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่50.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่50.2
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่51.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่51.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่52.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่52.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่53.1
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่53.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่54.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่54.2     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่55.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่55.2
น้องกันต์จัดให้ครั้งที่56.1     น้องกันต์จัดให้ครั้งที่56.2





น้องกันต์จัดให้ครั้งพิเศษ1[วันสงกรานต์]    น้องกันต์จัดให้ครั้งพิเศษ2[วันสงกรานต์]     น้องกันต์จัดให้ครั้งพิเศษ3[วันแม่]

นิยายของฟาง

อุ่นไอรัก ❤ THE END

My Mom ; รักของมัม น้องกันต์จัดให้ THE END

❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg THE END

❤… อุ้มรัก ' S ...❤ THE END

• Lucky Love เปลี่ยนลุค เลยได้รัก • THE END

♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ THE END

[fangiily]

น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 1

คิน

“ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะครับ / คะ” เสียงของพนักงานในร้านเบเกอรี่ของผมดังขึ้นพร้อมกันเวลาที่ลูกค้าออกจากร้าน รวมไปถึงตอนเข้าร้านด้วย เรียกว่าเป็นกลยุทธ์ทางการตลาดอย่างหนึ่งครับ ผมมักจะบอกให้พนักงานในร้านใส่ใจลูกค้า ต้อนรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มและความจริงใจเสมอ และนั่นก็เป็นเหตุผลหลักที่ทำให้ร้าน “Cake@Time” เป็นที่นิยมของลูกค้าหลายๆ วัย ทั้งนักเรียน นักศึกษา คนวัยทำงาน บางทียังรวมไปถึงบรรดาแม่บ้านที่มักจะมาจิบชาทานเค้กในช่วงบ่ายๆ ด้วย

“พี่คิน ทิรามิสุหมดแล้ว เอาออกมาให้หน่อยสิคร้าบบ” เสียงของ ’เป้’ พนักงานในร้านของผมดังเข้ามาในส่วนครัวที่ผมกำลังทำขนมเค้กอยู่

“อะไรหมดเป้ ช็อค หรือ กรีน” ผมส่งเสียงถามกลับไป ช่วงบ่ายๆ แบบนี้คนยังไม่ค่อยเยอะ แต่เดี๋ยวตอนเย็นสิคนคงเข้ามาเยอะไม่ใช่เล่น ผมกับปาติชิเย่ของร้านอีกสองคนกำลังช่วยกันทำขนมเค้กเพื่อเอาไปวางขายหน้าร้านในตอนเย็น

“กรีนทีครับ แต่ช็อคโกแลตก็ใกล้หมดแล้วเหมือนกันครับ”

“เดี๋ยวเสร็จแล้วเดี๋ยวยกไปให้” ผมบอกกลับก่อนจะหันกลับมาทำตั้งใจทำขนมเค้กต่อจนเสร็จ แล้วจึงยกเค้กทิรามิสุ กรีนทีออกไปวางไว้ที่หน้าร้าน

ขนมเค้กในตู้เต็มไปด้วยขนมเค้กหลายชนิดทั้งทิรามิสุที่ผมพึ่งยกมา พุดดิ้งช็อคโกแลต ชีทเค้ก บราวนี่ แล้วยังมีพวกชิฟฟ่อน ชินนาม่อนโรล รวมไปถึงคุ้กกี้อีกหลายอย่าง นอกจากเบเกอรี่แล้วร้านผมยังมีเครื่องดื่มทั้งกาแฟ ชาเย็น ชาร้อน และพวกนมสด เหมาะสำหรับทุกคนเลยละครับ

จริงสิ! ผมยังไม่ได้แนะนำตัวใช่ไหม? ผมชื่อ คิน ‘นคินทร์ ทิวานนท์’ ร้านนี้เป็นร้านของแม่ผมครับ แต่ท่านเสียไปแล้วผมก็เลยมาดูแลร้านแทน ไปๆ มาๆ ผมก็เริ่มรักการทำเค้กแล้วก็ผูกพันจนดูแลร้านนี้มาตลอดครับ ตอนแรกก็เป็นร้านเล็กๆ ไม่ใหญ่โต แต่พอเริ่มเป็นที่รู้จักผมก็เริ่มขยับขยายร้านแต่ก็ไม่ได้ทำจนใหญ่มากเกินไปเพราะผมดูแลไม่ไหว บรรยากาศในร้านผมก็ตกแต่งออกเป็นสไตล์วินเทจทำให้รู้สึกสบายๆ เวลาเข้ามาในร้าน

“เป้ ฝากร้านด้วยนะ จะออกไปเดินเล่นหน่อย” ผมหันไปฝากร้านกับเป้ จริงๆ แล้วเป้ยังเป็นนักศึกษาอยู่ครับ แต่ก็มาทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านผม วันไหนไม่มีเรียนก็จะมาทำทั้งวัน

“ฮ… เฮ้ย! พี่คิน”

ผมไม่สนใจเสียงเรียกของเจ้าเป้ เอาจริงๆ แล้วผมหนีความวุ่นวายตอนเย็นในร้านตั้งหากละครับ เพราะเย็นๆ เวลาเลิกเรียนแบบนี้ คนเยอะ ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เลยชอบหนีออกมาเดินเล่น มันก็ไม่มีอะไรให้เดินเล่นหรอกครับ ก็ในกรุงเทพนินา… มีแต่ถนน รถ ตึก แต่ดีหน่อยที่ไม่ไกลจากร้านผมมีสวนสาธารณะแถวนี้ ถัดไปก็มีโรงเรียนตั้งอยู่ ผมชอบไปเดินเล่นที่สวนครับ ต้นไม้เยอะดีผมชอบ

เสียงของเด็กเล็กๆ วิ่งเล่นอยู่ที่สนามหญ้าหน้าโรงเรียนอนุบาลทำเอาผมยิ้มออก ผมว่าเด็กๆ นี่ก็ดีนะครับไม่มีเรื่องราวอะไรให้ต้องคิดมากนักต่างจากผู้ใหญ่ที่มีเรื่องวุ่นวายมากมายถ้าทำได้ผมเองก็ยังอยากจะย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กเลย

นี่ผม… เหมือนตาแก่ย้อนวัยเกินไปไหม?

ผมนั่งเล่น นอนเล่น เดินเล่นอยู่ในสวนหลายชั่วโมงจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีก้มดูเวลาก็พบว่าเกือบจะหกโมงเย็นแล้ว ได้เวลาต้องกลับร้านสักที เสียงของเด็กๆ ที่โรงเรียนอนุบาลเงียบไปแล้วผู้ปกครองคงมารับกลับไปหมด แต่แล้วคิ้วของผมก็ต้องขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งกอดกระเป๋าอยู่ตรงกำแพงรั้วของโรงเรียน เย็นขนาดนี้แล้ว… ทำไมเด็กคนนี้ยังอยู่

“เด็กน้อย ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกครับ” ผมนั่งยองๆ ลงหน้าเด็กคนนั้นแล้วถาม

ดวงตากลมโตสีดำนั้นเงยหน้าขึ้นมองผมแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่มองสำรวจใบหน้าผมอยู่แบบนั้น ผมน่ากลัว?... “ว่าไงครับหื้อ? ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก”

บอกตรงๆ ผมก็อดเคืองผู้ปกครองของเด็กคนนี้ไม่ได้นะ โรงเรียนอนุบาลเลิกตั้งแต่บ่ายสามโมงแล้ว แต่นี่ก็หกโมงเย็นแล้วปล่อยให้เด็กอยู่คนเดียวแบบนี้ได้ยังไง!

“... ม มัมยังไม่มารับ”

ผมว่าเด็กคนนี้หน้าตาน่ารักมากเลยทีเดียว ผิวขาวอมชมพู แก้มป่องๆ ดวงตาก็โตน่ารัก น่ารักจนอยากจะจับมาฟัดแก้มสักที

“เย็นมากแล้วนะ หิวไหม พี่มีร้านขนมเค้กอยู่ตรงนั้นไปกับพี่ไหม” ผมไม่ได้จะหลอกเด็กนะ แต่เห็นแล้วสงสารนินา

เด็กตรงหน้าส่ายหัวไปมาจนผมทรงหัวเห็ดกระจายจนยุ่ง ดูแล้วน่ารักชะมัดเลย “... มัมสอน… ไม่ให้น้องกันต์ ไปกับ… คนแปลกหน้า” อย่างน้อยแม่ของเด็กคนนี้ก็สอนลูกดีละนะ

“ชื่อน้องกันต์หรอครับ พี่ชื่อคินนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ผมยื่นมือไปลูบผมของเด็กตรงหน้า น่ารักชะมัด… เห็นแล้วอยากมีลูกเลยแหะ แต่อย่างผมคงต้องไปหาเมียก่อน “พี่คินไม่ใช่คนไม่ดีนะครับ แล้วคุณแม่ของน้องกันต์จะมาเมื่อไหร่หื้อ? รู้ไหมครับ”

น้องกันต์พยักหน้า “ร รู้ฮะ… มัมบอกไม่นาน มัมทำงาน”

ทำงาน? แต่ก็ไม่สมควรปล่อยให้ลูกรอนานแบบนี้นินา!

“กันต์ น้องกันต์ครับ!” เสียงของผู้ชายดังขึ้นจากทางด้านหลังของผมตะโกนเรียกน้องกันต์เสียงดัง น้องกันต์ที่เงยหน้าขึ้นไปมองก็ยิ้มกว้างอย่างน่ารักแล้ววิ่งไปกอดขาผู้ชายคนนั้นทันที

“มัมมมมมมมมมมมม”

มัม?! มัมคือคำไว้เรียกแม่ใช่ไหม? ก็ควรเป็นผู้หญิงสิ แต่คนตรงหน้าผมนี่… ผู้ชายชัดๆ ถึงหน้าจะหวานๆ ตัวจะเพรียวๆ เล็กๆ แต่ก็ผู้ชายชัดๆ ทำไมเด็กคนนั้นเรียกว่ามัม บ้านนี้เขาเลี้ยงลูกแปลกๆ นะ

“คิดถึงน้องกันต์จังเลย วันนี้เป็นเด็กดีรึเปล่าครับ มัมขอโทษที่มารับช้านะเด็กดี” ผู้ชายคนนั้นย่อตัวลงนั่งแล้วกอดน้องกันต์แน่น แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นผมก็ขมวดคิ้วทันทีก่อนจะหันไปมองน้องกันต์ “น้องกันต์ คนนั้นใครครับ ไม่ใช่คุณครูน้องกันต์นิ แล้วคุณครูไปไหน เขาทำอะไรหนูรึเปล่า?!”

"มัม... พี่คนนี้ พี่คิน ไม่ได้ทำอะไรน้องกันต์"

ผมว่าน้องกันต์เป็นเด็กที่ฉลาดมาก อายุก็คงแค่สามขวบ แต่ผมว่าน้องเขาพูดจาฉะฉานกว่าเด็กวัยเดียวกันเสียอีก

"ผมเห็นน้องเขานั่งอยู่คนเดียวเลยมาถาม เป็นห่วง เย็นมากแล้วยังไม่มีใครมารับ" ผมรีบตอบเมื่อดวงตาเรียวๆ ของผู้ชายที่น้องกันต์เรียกว่ามัมตวัดมามอง

"อยู่คนเดียว?! แล้วคุณครูไปไหนครับน้องกันต์ มัมบอกให้อยู่กับคุณครูจนกว่ามัมจะมารับไม่ใช่หรอครับ"

ผมก็สงสัยนะ เพราะเอาจริงๆ ถึงแม้ว่าจะเลิกงานนานแล้วแต่ในเมื่อเด็กยังกลับไม่หมดก็ควรมีครูคอยอยู่ดูสิ พอน้องกันต์ส่ายหน้าผู้ชายคนนั้นก็ดูมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

"อะไรกัน! ทิ้งน้องกันต์ไว้คนเดียวแบบนี้ได้ไง!!"

"แล้วคุณละ ทิ้งน้องกันต์มารับซะเย็นขนาดนี้ได้ไง" ผมสวนทันที เอ่อ... มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมหรอกนะ แต่มันก็อดไม่ได้ ถึงครูจะผิดที่ทิ้งเด็กไว้ แต่ผู้ปกครองก็ผิดที่ไม่ยอมมารับลูก

ผู้ชายคนนั้นชะงักไปทันทีที่ผมพูดจบ "ผมก็ไม่ได้อยากจะมารับน้องกันต์ช้าสักหน่อย... น้องกันต์ครับพรุ่งนี้ไปน้องกันต์ต้องอยู่กับคุณครูจนกว่ามัมจะมารับนะครับ อย่ามาอยู่คนเดียวแบบนี้อีกนะ"

"อะไรกัน ทำไมคุณไม่มารับลูกให้มันเร็วๆ หน่อยล่ะ" เอ่อ... เอาอีกแล้ว ปากผมมันไวอีกแล้วครับ

"คนเขาก็ต้องทำงานทำการนะคุณ! ไม่ได้ว่างแบบคุณนิ"

"อ้าวๆๆ ผมก็มีงานมีการทำนะครับ แต่ถ้าผมมีลูกผมก็คงไม่ปล่อยให้ลูกรอนานแบบคุณหรอก เป็นพ่อภาษาอะไร"

"ก็ภาษาของผมนั่นแหละ! คุณจะมายุ่งทำไมไม่ใช่เรื่องของคุณสักหน่อย"

บ๊ะ! เถียงคำไม่ตกฟาก! มันน่าจับมาตีจริงๆ เลย ดูจากท่าทางหน้าตาแล้วอายุก็คงไม่เกินยี่สิบห้า มาเถียงผู้ใหญ่แบบผมได้ไง ผมไม่ได้แก่นะ ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลย

"อ้าวคุณ ผมเป็นห่วงน้อง พูดเรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้"

ริมฝีปากสีสดนั้นอ้าคงเตรียมต่อว่าผมแต่ก็ต้องหุบลงเมื่อเสียงน้องกันต์ดังขึ้น "มัม... น้องกันต์อยากหม่ำเค้ก พี่คินบอกมีร้านเค้ก มัมพาน้องกันต์ไปนะ"

"น้องกันต์อยากหม่ำเค้กหรอครับ ถ้าหม่ำแล้วต้องรีบแปรงฟันนอนนะ ไม่งั้นมัมไม่ให้หม่ำนะครับ"

น้องกันต์พยักหน้า "ฮับ! พี่คิน... ร้านพี่คินอยู่ไหน" น้องกันต์เดินเข้ามากระตุกกางเกงผม

ผมเลยถือวิสาสะก้มลงอุ้มน้องกันต์ขึ้นทันที "ตรงนั้นครับ เดินไปหน่อยก็ถึงแล้ว น้องกันต์อยากไปไหม เดี๋ยวพี่พาไป"

"เดี๋ยวสิ! คุณจะพาลูกผมไปไหน"

"ไปร้านผมไง อยู่ข้างหน้านั่น คุณก็... ขับรถตามไปแล้วกัน เจอกันที่ร้าน" ผมพูดจบก็พาน้องกันต์เดินไปที่ร้านทันที

น้องน่ารักมากครับ ชวนผมคุยไม่หยุด ถามนู้นถามนี่ แก้มป่องๆ นั้นก็ขยับไปมาจนผมอดใจไม่ไหวต้องหอมแก้มนิ่มนั้นไปสักที น้องก็ไม่ว่านะครับมีการหัวเราะคิกคักอีกตั้งหาก น่ารักสุดๆ ไปเลย

ผมหันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นว่าคุณมัมของน้องกันต์เดินไปขึ้นรถเบนซ์สีขาวรุ่นใหม่ที่จอดอยู่แล้วขับตามผมมาเรื่อยๆ ดูท่า... จะรวยไม่ใช่เล่นเพราะดูจากรถที่ขับแล้ว

เดินอยู่ไม่นานก็ถึงร้าน ผมดันประตูร้านเปิดออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน ลูกค้าเริ่มน้อยลงแล้วแต่ก็ยังมีอยู่เพราะร้านของผมปิดตอนสองทุ่ม

"น้องกันต์อยากหม่ำชิ้นไหนเลือกได้เลยนะครับ" ผมอุ้มน้องกันต์ไปยืนอยู่ตู้เค้ก

"มัม... มัมๆๆ น้องกันต์ขอสอง... ได้ไหม" น้องกันต์หันไปหาคุณมัมพร้อมกับโผเข้าไปหาจนผมต้องปล่อยให้เขาอุ้มน้องกันต์ไว้แทน

"ใครอะพี่คิน ลูกเมียพี่หรอ แอบไปมีมาตอนไหนอะ?!" มาแล้วครับไอ้จอมยุ่ง! เสียงของไอ้เป้ไม่เบาเลย แค่คนได้ยินกันเกือบทั้งร้าน

ผลัว

ผมโบกหัวมันไปทีนึงโทษฐานพูดจาไร้สาระ "บ้านแกสิ ไม่ใช่โว๊ย!"

ผมหันกลับไปมองน้องกันต์ที่ยังอ้อนคุณมัมไม่เลิก "นะครับมัม น้องกันต์ขอสองนะ"

"หม่ำสองชิ้นก็อิ่มกันพอดี กลับบ้านไปก็ไม่ยอมหม่ำข้าว"

"หม่ำข้าว น้องกันต์หม่ำข้าว จริงๆ นะ"

น้องกันต์อ้อนได้น่ารักมาก เป็นใครก็คงต้องยอมยิ่งคนเป็นพ่อเป็นแม่คงไม่รอดหรอก ขนาดผมแค่มองยังอยากจะยกเค้กให้ทุกชิ้นเลย

"ก็ได้ครับ งั้นมัมจะให้น้องกันต์หม่ำที่นี่ก่อนหนึ่งชิ้น แล้วกลับไปหม่ำข้าวที่บ้านก่อนแล้วจะให้หม่ำเค้กอีกหนึ่งชิ้น ตกลงไหมครับ"

"ตกลงฮับ! น้องกันต์รักมัมมม" พยักหน้าแรงๆ พร้อมกับยิ้มกว้าง มีการกอดคอแล้วหอมแก้มอีกตั้งหาก

"ว่าไงครับน้องกันต์ เอาชิ้นไหนดี เดี๋ยวพี่คินหยิบให้" ผมถามน้องกันต์ที่โน้มตัวมาเสียจนจมูกชนกับตู้กระจก

"น้องกันต์เอาชิ้นนั้นครับ"

ชี้ที่เค้กสตอเบอร์รี่ ผมก็จัดการยิ้มมาใส่จานให้ทันที ก่อนจะหันไปถามคุณมัมบ้างเดี๋ยวจะหาว่าไม่สนใจ "คุณล่ะ เอาไหม"

"ไม่ครับ ขอบคุณ" คุณมัม... เอ่อ... จนตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย เอาเป็นว่าเรียกคุณมัมต่อไปก่อนแล้วกัน คุณมัมอุ้มน้องกันต์ไปนั่งที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง ผมเลยหันไปชงไมโลเย็นแล้วเอาไปให้น้องกันต์กับน้ำเปล่าเย็นๆ ให้คุณมัม

Rrrrr...

เสียงโทรศัพท์ของคุณมัมดังขึ้นเรียกสายตาของน้องกันต์ทันที ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่คุณมัมมีท่าทีลำบากใจกับน้องกันต์ที่ดู... ไม่ค่อยพอใจ

"ใครฮะมัม"

"น้องกันต์... มัมขอไปคุยโทรศัพท์เรื่องงานกับอาพฤกษก่อนนะครับ"

"ไม่เอา น้องกันต์ไม่ให้คุย" หน้าน้องกันต์บึ้งอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ

"แปบเดียวนะครับ เรื่องงานจริงๆ ขอมัมคุยแปบนึงนะคนเก่งของมัม นะครับ"

คุณมัมลุกออกไปคุยโทรศัพท์นอกร้านแล้ว แต่น้องกันต์ยังนั่งกอดอกหน้าบึ้งอยู่เลย "น้องกันต์ไม่หม่ำเค้กแล้วหรอครับ ให้พี่ป้อนไหม ดูทำหน้าสิ งอหมดแล้วไม่หล่อเลย"

"ก็น้องกันต์ไม่ชอบให้มัมคุยกับอาพฤกษ!"

"ทำไมละครับ" ไม่ได้อยากจะสอนะครับ ก็แค่สงสัยเท่านั้นเอง

"อาพฤกษชอบมัม น้องกันต์ไม่ยอมหรอก น้องกันต์ไม่ยกมัมให้อาพฤกษหรอก น้องกันต์ไม่ชอบอาพฤกษ อาพฤกษก็ไม่ชอบน้องกันต์!"

อือหือ... เด็กหวงคุณมัมครับ ท่าจะหวงแรงด้วยนะเนี่ย ผมเลยได้แต่พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะตักเค้กป้อนน้องกันต์ พอเค้กเข้าปากเท่านั้นแหละ ยิ้มแป้นทันที น่ารักจริงๆ เลยนะ

"แล้วคุณมัมไปรับน้องกันต์เย็นๆ แบบนี้ทุกวันเลยหรอครับ" อันนี้ผมเป็นห่วงนะ ถ้าเกิดครูหนีกลับก่อนตลอดแล้วใครมาทำอะไรน้องกันต์ขึ้นมาจะทำยังไง

เจ้าตัวน้อยส่ายหน้าไปมา "ก็ไม่ทุกวันหรอกครับ แต่ก็บ่อย เพราะมัมงานเยอะ บางทีพอมารับน้องกันต์แล้วก็ต้องกลับไปทำงานอีก"

ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรคุณมัมก็เดินเข้ามานั่งข้างน้องกันต์ ผมว่าผมพูดในสิ่งที่กำลังคิดอยู่ดีกว่า "คุณ... คุณทำงานเลิกกี่โมงถึงมารับน้องกันต์ซะเย็นขนาดนี้"

สีหน้าคุณมัมดูไม่ค่อยดีนัก ที่จริงก็คงไม่อยากทิ้งน้องกันต์ไว้คนเดียว "ถ้าปกติก็เลิกห้าโมงครึ่ง วันไหนสะดวกผมก็จะออกมารับลูกก่อนแล้วกลับไปทำงานต่อ ถ้าวันไหนมีประชุมผมก็ออกมาไม่ได้"

"ทำไมไม่ให้คนที่ทำงานคุณมารับให้ละ"

"ผมอยากมารับลูกเอง เอาจริงๆ ผมไม่ค่อยมีเวลา ถ้ายังให้คนรับส่งลูกอีก ผมจะเอาเวลาไหนไปอยู่กับลูกล่ะ"

"งั้นเอางี้ไหม ตอนสามโมงผมจะไปรับน้องให้แล้วพามาอยู่ร้าน ด้านหลังมีห้องทำงานผมอยู่ให้น้องอยู่นั่นก็ได้ แล้วเลิกงานคุณก็มารับ มาอยู่กับผมคนเยอะๆ ดีกว่าอยู่โรงเรียนที่ครูอาจจะทิ้งน้องไว้คนเดียวก็ได้" ผมเสนอไป

คุณมัมหรี่ตามอง "คุณเป็นใคร ผมยังไม่รู้จักเลย แล้วจะฝากลูกไว้กับคุณได้ไง"

"ผมชื่อคิน นคินทร์ ทิวานนท์ ทีนี้คุณก็รู้จักผมแล้ว ฝากน้องกันต์ไว้ได้แล้ว" ผมพูดทันทีที่เขาพูดจบจนเจ้าตัวอ้าปากค้างนิดๆ

หึ... เห็นแล้วตลกดี

"จ จะบ้าหรอคุณ แค่รู้จักชื่อเนี่ยนะ"

"ร้านผมคนเยอะแยะ มีกล้องวงจรปิด ไม่เชื่อใจมาเปิดดูทุกวันก็ได้ว่าผมทำอะไรลูกคุณรึเปล่า เอาไงละ"

คุณมัมนิ่งไป คงเพราะกำลังคิดแล้วก็ลังเลอยู่แน่ๆ ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีหรือจะหลอกเด็กนะคุณ น้องน่ารัก แล้วผมก็รู้สึกว่าหลงรักน้องแล้วก็เลยเสนอทางเลือกก็เท่านั้น

"มัม น้องกันต์อยากมาหาพี่คินอีก มัมมารับน้องที่นี่ก็ได้ ใช่ไหมฮะพี่คิน" น้องกันต์พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง

"ใช่ครับน้องกันต์"

"นะมัม นะฮะ นะ"

คุณมัมถอนหายใจ "ก็ได้ครับ งั้น... ผมฝากลูกด้วย ผมจะลองเชื่อใจคุณ เอาเบอร์โทรศัพท์คุณมา ผมจะโทรเช็คทุกเย็นว่าน้องอยู่กับคุณและน้องปลอดภัย แล้วนี่เบอร์ผม ผมโทรมาต้องรับเซฟไว้เลย ผมชื่อพัทธ์"
.
.
.
น้องกันต์กลับไปแล้วพร้อมกับคุณมัม แล้วก็ซื้อขนมเค้กกลับไปด้วยอีกชิ้น ตอนนี้ผมกำลังปิดร้านเพื่อเตรียมตัวกลับคอนโด

ผมก้มลงมองนามบัตรในมือที่ได้มาจากคุณมัมเมื่อตอนเย็น

นนทพัทธ์ กิจไพศาลกุล (พัทธ์) 089-XXX-XXXX

ผมยิ้มก่อนจะกดเซฟเบอร์นั้นลงโทรศัพท์มือถือของผมก่อนจะทิ้งตังลงนอนบนเตียงในคอนโด ห้องของผมเป็นแบบหนึ่งห้องนอนเพราะฉะนั้นมันเลยไม่ใหญ่มาก แน่ละผมอยู่คนเดียวจะมีหลายห้องไปทำไม มีส่วนครัว นั่งเล่นที่แยกสัดส่วนอย่างชัดเจน ถึงจะเป็นแบบหนึ่งห้องนอนแต่ราคาก็ไม่น้อยเลยล่ะยิ่งมีวิวแม่น้ำเจ้าพระยาแบบนี้ด้วยแล้ว

ผมนอนคิดนู้นคิดนี้แล้วก็คิดถึงใบหน้ายิ้มๆ ของน้องกันต์ก่อนจะเผลอหลับไปโดยที่ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า




พัทธ์

รถเบนซ์สีขาวของผมเลี้ยวเข้าสู่ลานจอดรถของคอนโดที่ผมอาศัยอยู่ ห้องของผมเป็นห้องขนาดใหญ้แบบสองห้องนอนเพราะเดิมทีผมพักอยู่กับพี่สาว ส่วนพ่อกับแม่มีบ้านอยู่ที่ชลบุรี ส่วนใหญ่ท่านจะอยู่ที่นั่นแล้วก็เดินทางไปต่างประเทศมากกว่า พ่อของผมยังคงดำรงตำแหน่งประธานกรรมการของบริษัทผลิตและออกแบบเฟอร์นิเจอร์ ส่วนผมดำรงตำแหน่งรองประธานกรรมการ

ผมอุ้มน้องกันต์ไปขึ้นลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นห้องพักของผม ตอนนี้ผมอาศัยอยู่กับน้องกันต์แค่สองคน หือ?? อะไรนะครับ ภรรยาของผม? ผมยังไม่มีแม้กระทั่งแฟนเลยครับ ส่วนน้องกันต์เนี่ยเป็นลูกของพี่สาวผมครับ แต่หลังจากคลอดน้องได้ประมาณหนึ่งปีพี่ก็เสีย ส่วนพ่อของน้องผมไม่รู้ว่าอยู่ไหนครับ เขาทิ้งพี่ผมไปตอนที่รู้ว่าพี่ท้อง ผมเชื่อนะ ว่าถ้าเขารู้ว่าพี่ผมเป็นใคร ร่ำรวยขนาดไหน เขาคงไม่ทิ้งพี่ไปหรอก แต่ก็ดีแล้วละที่เขาทิ้งไป ผมไม่อยากจะคิดว่าถ้าน้องกันต์ไปอยู่กับคนคนนั้นจะเป็นยังไง

"น้องกันต์มีการบ้านไหมครับ เอาขึ้นมาทำก่อน เดี๋ยวมัมไปทำข้าวผัดให้ก่อน"

"ฮะมัม"

น้องกันต์เรียกผมว่ามัมมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะตั้งแต่น้องคลอดผมก็ช่วยพี่สาวผมเลี้ยงมาตลอด และคงเพราะหน้าผมเหมือนพี่สาวของผมมากน้องเลยติดเรียกผมว่ามัม เคยสอนให้น้องเรียกพ่อแล้วครับ แต่ก็ไม่ยอม ผมก็เลยให้เขาเรียกตามที่เขาอยากเรียก ผมจะเป็นทั้งแม่ พ่อ พี่แล้วก็เพื่อนให้น้องกันต์เอง ชีวิตผมดีออก ไม่ต้องมีภรรยาก็มีลูกได้ ฮ่ะๆๆ

เอาจริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอกครับ เรื่องนี้พ่อแม่ของผมก็รู้นะ ท่านไม่ได้แคร์ไม่ได้ว่าอะไร เพราะผมก็เป็นลูกที่ดีของท่านตลอด พนักงานที่บริษัทก็รู้ ผมไม่ได้ปิดบังอะไร ใครรับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ออกไป ไม่แคร์ครับ ไม่แคร์

ผมเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำข้าวผัดแบบง่ายๆ ให้ตัวผมแล้วก็น้องกันต์ ทำต้มจืดอีกอย่างด้วยดีกว่า แค่นี้ก็พอแล้วละ

"มัมคร้าบบบ มัม" น้องกันต์เรียกพร้อมกับวิ่งเข้ามา

"ว่าไงครับน้องกันต์"

"น้องกันต์ทำการบ้านเสร็จแล้ว เก่งไหม" ดวงตากลมโตนั้นจ้องมาที่ผมอยากจะให้เอ่ยชมพร้อมกับยื่นสมุดการบ้านที่ต้องคัดก.ไก่ถึงฮ.นกฮูกมาให้ผมดู

ผมยิ้มขำกับท่าทางน่ารักนั้น ก้มลงหอมแก้มนิ่มไปเต็มฟอด "เก่งมากเลย ลูกของมัมเก่งสุดๆ เลยครับ"

น้องกันต์หัวเราะคิกพร้อมกับกอดคอผมแน่น "งั้นน้องกันต์ไปเก็บสมุดการบ้านนะครับ เดี๋ยวมัมทำกับข้าวก่อนจะเสร็จแล้ว แล้วเดี๋ยวมัมพาไปอาบน้ำนะ"

"ครับผม" น้องกันต์ยิ้มหวานแล้ววิ่งกลับไปที่ห้องนั่งเล่น

ผมมักจะสอนให้น้องกันต์เก็บของที่เอาออกมาเข้าที่ให้เรียบร้อยด้วยตัวเอง อะไรที่น้องพอจะทำเองได้ผมก็ฝึกให้น้องทำเองหมด ไม่ได้ยอนะ แต่น้องฉลาดมาก คุณครู คุณหมอประจำตัวน้องยังบอกเลย สังเกตุได้จากคำพูดเลยครับ คุณหมอบอกว่าน้องกันต์พูดเก่งมากถ้าเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน พูดจารู้เรื่อง พูดเป็นประโยคยาวๆ ได้ในขณะที่บางคนพูดได้แค่ประโยคสั้นๆ เท่านั้นเอง

ลูกผมนี่เก่งจริงๆ!

หลังจากที่พาน้องกันต์อาบน้ำกินข้าวแล้วเรียบร้อยก็ปล่อยให้น้องดูการ์ตูน น้องชอบดูโคนันมากครับ ผมนี่ไล่ซื้อให้ดูตั้งแต่ภาคแรกยันภาคล่าสุดเลย ดูได้ทุกวันไม่มีเบื่อ โตขึ้นน้องกันต์คงฉลาดสุดๆ ไปเลยละครับ คึคึ

"น้องกันต์ ดึกแล้วนะครับ ได้เวลาดื่มนมก่อนนอนแล้วนะ" ผมเดินถือแก้วนมไปให้น้อง ซึ่งน้องก็รับไปดื่มจนหมดแก้วอย่างไม่เกี่ยงงอน น่ารักจริงๆ เก่งที่สุดเลย!

"มัมมม พรุ่งนี้น้องกันต์หม่ำเค้กร้านพี่คินได้ไหมฮะ" น้องกันต์ที่นอนอยู่บนเตียงเงยหน้ามองผม

"ชิ้นเดียวนะครับ เพราะน้องกันต์ต้องกลับมาหม่ำข้าวของมัม โอเคไหมครับ"

"โอเคฮะ น้องกันต์จะหม่ำแค่ชิ้นเดียว"

ผมก้มลงหอมแก้มน้องกันต์ด้วยความหมั่นเขี้ยว เรื่องที่น้องกันต์จะไปอยู่ที่ร้านของผู้ชายคนนั้นผมก็ค่อนข้างเป็นกังวล เขาเป็นใคร นิสัยใจคอเป็นยังไงผมก็ไม่รู้เลย วันนี้พรุ่งนี้เขาอาจจะเอ็นดูน้องกันต์ แต่ก็ไม่ใช่ตลอดไปสักหน่อย อีกอย่างผมก็กลัวว่าน้องจะไปรบกวนเวลาทำงานของเขา เพื่อนกันหรือก็ไม่ใช่ ญาติหรือก็ไม่ใช่ เขาจะทำอะไรน้องกันต์รึเปล่า นั่นคือสิ่งที่ผมกังวล

ถ้าทำได้ผมก็อยากจะไปรับน้องกันต์เร็วๆ แต่บางครั้งเพราะหน้าที่การงานผมก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้

ผมจะลองเชื่อใจคุณดูนะ คุณคิน...

[Y]

น่ารักอ่าา เป็นกำลังใจให้น้า 

[yuyie]

น้องกันต์น่ารัก 

มาต่ออีกเร็วๆนะคะ 

[dahlia]

บอกเลยตกหลุมรัก น้องกันต์ น่ารักอะ

[buathongfin]

อี้ป๋อเป็นมัมผมนี่ฟินเลย นางสวยเว่อร์วังอลังการ 

[Moose]

น่ารักมากๆ เลยยย 

[BlueCherries]

เมื่อไหร่น้องกันต์จะเรียกคุณคินว่าแด๊ดล่ะคะ? 

[wikawee]

น้องกันต์น่ารักกกกกกก    อีกหน่อยน้องกันต์ก็จะเรียกพี่ว่าพ่อ(รึแด๊ด)แล้ววววว ทำไมอบอู๊นนนนนนนอบอุ่น คิคิ

[koikoi]

น่ารักดีค่ะ(ถ้าแต่งจบจะเป็นพระคุณอย่างสูงชอบเรื่องที่มีเด็ก)

[insomniac]

ทุอย่างในเรื่องน่ารักมาก ตั้งแต่เด็กยันเค้กเลย

[Poseidon]

น้องกันต์น่ารักมากกก

[padthaiyen]

น้องกันต์น่ารักจัดการหาคนดีให้มัมเลยอยู่ตรงหน้าแล้ว

[junpa]

หุหุ ชอบนิยายที่มีเด็กเล็กๆ จัง น่ารักดี

ติดตามๆ 

[sirin_chadada]

น้องกันต์น่ารักจัง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[YOSHIKUNI RUN]

น่ารักอ่ะ น้องกันจะเป็นคิวปิดตัวน้อยๆให้มัมกะพี่คินใช่มะ ชอบ~~~

[zeroj]

น้องกันต์น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

[B52]

กามเทพน้อย

[mukmaoY]

 

[PandP]

รอตอนต่อไปนะคะ

[cavalli]

 

[Min*Jee]

เรารักร้านเค้กกกก น้องจะได้แด๊ดแล้ว
รอตอนต่อไปน้าาาา

[zeroj]

คนเขียนใส่เลขหน้ากับวันที่  ในหัวข้อด้วยน้าาาาาา
 จะได้รู้ว่ามาอัพตอนใหม่แล้ว

 

[kangteuk1995]

น้องกันต์น่ารักมากกก อยากได้อย่างน้องกันต์สักคน
ปล.สนุกมากกกก มาอัพต่อเร็วๆนะคะ

[shikyu3211]

สนุกและน่ารักมากมาต่อบ่อยๆนะ

[fangiily]

น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 2

พัทธ์

เช้าแล้ว… ผมขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นรบกวนเวลาอันแสนสุขของผม เฮ้อ… ผมชักอยากจะย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กผมจะได้นอนตื่นสาย หลังจากที่เรียนจบแล้วก็เข้าทำงานในบริษัทของครอบครัวผมก็แทบจะทิ้งช่วงเวลาวัยรุ่นที่เหลืออยู่ของผมไปหมด งานมากมายที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนนักรุมเร้าจนผมคิดว่าสักวันผมคงเป็นไมเกรน ผมไม่ได้ชื่นชอบนักกับการมายืนอยู่ตรงตำแหน่งนี้ แต่เพราะผมเป็นคนเดียวที่จะช่วยเหลือพ่อกับแม่ได้

ผมปัดผ้าห่มให้ออกพ้นตัวแล้วเดินไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วไปเตรียมอาหารเช้าให้น้องกันต์ เพียงแค่นึกถึงน้องผมก็สามารถยิ้มได้ และนี่คงเป็นเรื่องหนึ่งที่ผมรู้สึกดีกับการที่ผมโตจนสามารถทำงานได้ เพราะนั่นแสดงว่าผมสามารถหาเงินมาเลี้ยงดูลูกคนนี้ของผมได้ ผมเตรียมข้าวต้มหมูเป็นอาหารเช้าให้ตัวเองกับน้องกันต์ อาหารเช้าเป็นสิ่งที่ผมไม่อาจละเลยได้ โดยเฉพาะของน้องครับ

ผมยิ้มกว้างเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของน้องกันต์ ลูกตัวน้อยของผมนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวโตอยู่บนเตียง รอบๆ ตัวยังมีบรรดาหมอนหน้าการ์ตูนเต็มไปหมด

"น้องกันต์ครับ คนเก่งของมัม ตื่นได้แล้วนะครับ เดี๋ยวไปเรียนสายนะ" หอมแก้มนิ่มๆ ของน้องกันต์ไปที แก้มลูกใครนะ นิ่มจริงๆ เลย

"อื้ออ... มัมหรอฮะ..." น้องกันต์ดันตัวลุกขึ้นนั่ง มือข้างหนึ่งก็กอดพี่หมีตัวโต อีกข้างก็ขยี้ตาตัวเอง

"ใช่แล้วครับ ไปล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำกันนะ วันนี้มัมทำข้าวต้มหมูให้หม่ำ เมื่อวานน้องกันต์บอกอยากจะหม่ำใช่ไหมครับ" ผมอุ้มน้องกันต์ขึ้นแล้วพาไปเข้าห้องน้ำ

"ใช่ครับ มัมของน้องกันต์น่ารักที่สุดเลย" น้องกันต์กอดคอแล้วก็หอมแก้มผมแรงๆ

"น้องกันต์ของมัมก็น่ารักที่สุดเหมือนกันครับ"

ผมคอยดูตอนน้องกันต์แปลงฟัน ก่อนจะช่วยล้างหน้าอาบน้ำแล้วก็อุ้มเจ้าตัวเล็กไปแต่งตัว "หล่อจริงๆ เลย ลูกชายของใครเนี่ย"

"ลูกชายมัมไงฮะ" น้องกันต์โผเข้ามากอดผมแน่น น่ารักจริงๆ

หลังจากที่ให้น้องกันต์หม่ำมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อยผมก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทำงานก่อนจะขับรถไปส่งน้องที่โรงเรียน

"เป็นเด็กดี อย่าดื้อนะครับน้องกันต์ ถ้าเย็นนี้คุณ... เอ่อ... ถ้าพี่คินไม่ได้มารับก็อยู่ที่โรงเรียนอย่าไปไหนนะครับ ห้ามไปไหนกับคนแปลกหน้าด้วยนะ" ผมนั่งยองๆ คุยกับน้องกันต์

"ฮับป๋ม!" มีการตะเบะให้อีกนะ น่ารักจริงๆ เลย "น้องกันต์จะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ แล้วก็จะไม่ไปไหนกับคนแปลกหน้าครับ"

"ดีมากครับ ตอนเย็นมัมจะมารับนะครับ บ๊ายบายครับ"

"บ๊ายบายฮะมัม" น้องกันต์โบกมือบ๊ายบายให้ผมก่อนจะวิ่งเข้าโรงเรียนไป นี่คงเป็นเรื่องแปลกอีกอย่าง เพราะตั้งแต่วันแรกที่ผมพาน้องกันต์มาเรียน น้องไม่เคยร้องไห้กลับบ้านเลยสักนิด ต่างจากเด็กหลายๆ คนที่มักจะร้องไห้งอแงไม่ยอมเข้าเรียน

หลังจากที่เห็นว่าน้องกันต์เข้าโรงเรียนไปเรียบร้อยแล้วผมก็เดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับไปที่บริษัททันที ผมหยิบเสื้อสูทที่แขวนอยู่ในรถมาถือเอาไว้แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์

"พัทธ์" เสียงเรียกในจังหวะที่กำลังจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ของผู้บริหารดังขึ้นทำให้ขาหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมอง

"คุณพฤกษ์" ผมส่งเสียงทักทายผู้ชายตรงหน้า

คุณพฤกษ์เป็นหนึ่งในคณะกรรมการของบริษัท เป็นคนทำงานเก่งสามารถก้าวขึ้นมาอยู่บนตำแหน่งนี้ด้วยความสามารถทั้งๆ ที่อายุก็พึ่งจะขึ้นเลขสาม

"ของโปรดของใครครับ" คุณพฤกษ์ถามพร้อมกับชูแก้วที่ใส่ชาเขียวปั่นของโปรดของผมตรงหน้า

"ของโปรดของผมไงครับ" ผมยิ้มก่อนจะยื่นมือไปรับแก้วชาเขียวปั่นมาดูดทันที "ขอบคุณนะครับ ซื้อมาให้ผมทุกเช้าเลย"

"ยินดีครับ" คุณพฤกษ์เดินมากดลิฟต์อีกรอบก่อนจะเดินนำเข้าไปด้านในก่อน ผมจึงเดินตามเข้าไป "ไปส่งน้องกันต์มาเรียบร้อยแล้วหรอครับ"

"ครับ เรียบร้อยแล้ว"

"เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอน้องกันต์เลย ฝากบอกด้วยนะครับว่าอาพฤกษ์คิดถึง"

ผมได้แต่ยิ้มและพยักหน้า แต่คงก็ไม่เอาข้อความนี้ไปบอกน้องกันต์หรอกครับ น้องเขาไม่ค่อยชอบคุณพฤกษ์ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่น้องเคยบอกผมว่า เพราะคุณพฤกษ์ชอบผม จะแย่งผมไปจากเขา เขาก็เลยไม่ชอบ

"เย็นนี้ว่างไหม พี่กับพัทธ์ไม่ได้ไปดินเนอร์ด้วยกันนานแล้วนะ" คุณพฤกษ์หันมาพูดกับผม

"ตอนเย็นผมต้องไปรับน้องกันต์ คุณพฤกษ์ก็ทราบอยู่" ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าว่าเห็นสีหน้าไม่พอใจนิดๆ จากคนคนนี้

"ถ้าอย่างนั้นตอนกลางวันก็ได้ หวังว่าพัทธ์คงไม่ปฏิเสธพี่นะครับ" คุณพฤกษ์พูดพร้อมกับเดินออกจากลิฟต์ไปก่อนเพราะผมกับเขาทำงานกันคนละชั้น แต่ก่อนที่ลิฟต์จะปิดเขาก็ยกมือขึ้นกันลิฟต์ไว้ก่อน "แล้วก็... พี่หวังว่าพัทธ์จะเปลี่ยนสถานะจากคุณพฤกษ์ มาเป็นพี่พฤกษ์เร็วๆ นะครับ"

ผมไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มเท่านั้น พอประตูลิฟต์ปิดก็ถอนหายใจออกมาทันที ความรู้สึกของคุณพฤกษ์ที่มีต่อผมทำไมผมจะไม่รู้ ผมเองบางครั้งก็ยังแอบหวั่นไหวไปกับความใจดี ความเอาใจใส่ของเขา แต่ก็ไม่ได้หมายถึงความรู้สึกแบบคนรัก อีกอย่างผมคงตอบรับความรู้สึกของใครไม่ได้หรอก ถ้าหากคนคนนั้นไม่สามารถเข้ากับน้องกันต์ได้ ผมไม่ใช่คนตัวคนเดียว แต่ยังมีลูก ถ้าลูกผมไม่ชอบใจถ้าผมจะมีใคร แล้วผมจะมีความสุขได้ยังไง

ผมสะบัดหัวไล่ความคิดอื่นๆ ออกจากสมอง มองกองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะแล้วก็ถอนหายใจอีกรอบ ตำแหน่งรองประธานกรรมการกับคนอายุเพียงแค่ยี่สิบห้าอย่างผมมันไม่ง่ายเลยจริงๆ ผมต้องพยายามอย่างหนักเพื่อทำงานให้ออกมาได้ดี แล้วยังต้องพิสูจน์ตัวเองกับคนอื่นๆ ในบริษัทอีกว่าผมมีความพร้อมมากพอสำหรับตำแหน่งนี้

เอกสารฉบับแล้วฉบับเล่าที่ผมอ่าน คิดวิเคราะห์ ก่อนจะเซ็นอนุมัติลงไป ตัวอักษรมากมายบนกระดาษสีขาวทำเอาผมตาลายไม่ใช่เล่น ผมถอดแว่นสายตาที่มักจะใส่ตอนทำงานออก บีบนวดบริเวณดวงตาเพื่อคลายความเหนื่อยล้า

"คุณพัทธ์คะ กลางวันนี้จะทานอะไรดีคะ พี่จะได้สั่งมาให้" เสียงของพี่จันทร์เลขาของผมดังขึ้น เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างงงๆ

"ครับ? กลางวัน?"

พี่จันทร์ยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าแล้วตอบ "ค่ะ นี่สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วนะคะคุณพัทธ์ ทำงานจนลืมเวลาอีกแล้วละสิ"

ผมทำตาโตก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะที่เข็มสั้นชี้เลยเลขสิบเอ็ดมาหน่อยแล้ว "จริงด้วย ผมไม่ทันมองเลยจริงๆ ครับ กลางวันก็เอาเป็น..."

"อะไรกันครับพัทธ์ นี่นอกจากจะลืมเวลาแล้ว ยังลืมนัดพี่ด้วยหรอ" เสียงของคุณพฤกษ์ดังแทรกขึ้นก่อนที่ผมจะพูดจบ

"อ๊ะ! อ่า... จริงด้วย ขอโทษด้วยนะครับคุณพฤกษ์ พี่จันทร์ไม่ต้องสั่งอาหารให้ผมหรอกครับ เดี๋ยวผมจะออกไปหาอะไรทานแถวนี้กับคุณพฤกษ์เอง ขอบคุณมากนะครับ" ผมตอบรับคุณพฤกษ์อย่างนึกขึ้นได้ ก่อนจะหันไปพูดกับพี่จันทร์ ซึ่งเธอก็เอ่ยรับเบาๆ แล้วขอตัวออกจากห้องไป จนภายในห้องเหลือเพียงผมกับคุณพฤกษ์สองคน

"ไปกันเลยไหม"

"ครับ" ผมจัดการเก็บเอกสารทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วหยิบเอากระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วเดินไปหาคนที่ยืนรออยู่

"ไปครับ ไปร้านแถวนี้ก็ได้เนอะ" คุณพฤกษ์พูดก่อนจะเดินนำผมไปที่ลิฟต์

ร้านแถวนี้... ก็ดีนะ จะได้รีบกลับมาเคลียร์งานให้เสร็จ

แต่ดูเหมือนว่าร้านแถวนี้ของผม กับร้านแถวนี้ของคุณพฤกษ์จะคนละความหมายกัน ร้านแถวนี้ของผมคือร้านที่สามารถเดินไปถึงได้ในเวลาไม่นาน นั่งทานกันที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวหรือร้านอาหารตามสั่ง แต่ร้านแถวนี้ของคุณพฤกษ์นั้นต้อวขับรถโดยใช้เวลาไปกว่าสามสิบนาที แล้วยังเป็นร้านอาหารภายในโรงแรมอีกตั้งหาก แม้จะไม่ใช่โรงแรมหรูระดับห้าหกดาว แต่มันก็เป็นร้านในโรงแรมอยู่ดี

"ที่จริง เราทานแถวออฟฟิตก็ได้นะครับ"

คุณพฤกษ์เงยหน้าจากเมนูอาหารขึ้นมามองผมทันที ก่อนจะยิ้ม "ได้ไงครับ พัทธ์อุตส่าห์ยอมมาทานข้าวกับพี่ทั้งทีนะ"

ผมได้แต่ยิ้ม คุณพฤกษ์ก็สั่งอาหารไปทั้งของเขาเองและก็ของผมด้วย

"เอาไวน์ไหมพัทธ์"

"ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวต้องไปทำงานอีก ขอเป็นน้ำผลไม้แล้วกันครับ"

ตลอดมื้อเราไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก อีกทั้งส่วนใหญ่คนที่ชวนคุยก็เป็นคุณพฤกษ์ผมก็แค่ตอบ และต่อบทสนทนาในบางครั้ง แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมก้มหัวเป็นเชิงขอโทษคุณพฤกษ์แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา

'คุณคิน'

คุณคิน?? โทรมาทำไม หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับน้องกันต์! แต่เวลานี้น้องกันต์ก็น่าจะอยู่ที่โรงเรียนนินา

"สวัสดีครับ"

(..........) ปลายสายเงียบครับ

"คุณคิน คุณคิน สวัสดีครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่า"

เหมือนผมจะได้ยินปลายสายถอนหายใจเบาๆ (ผม... โทรมาเช็คเวลาเลิกเรียนน้องกันต์ ว่าเลิกบ่ายสามใช่ไหม ผมจะได้ออกไปรับถูก)

"ครับ ใช่ครับ"

(อื้ออ ผมแค่โทรมาเช็ค งั้นเท่านี้...)

"ด เดี๋ยวครับ!" ผมจะรั้งไว้ทำไม???

(ครับ มีอะไร) ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองรึเปล่า แต่เสียงของคนปลายสายดูทุ้มนุ่มกว่าทุกที หรือเพราะเมื่อวานเจอกันตอนแรกก็เถียงกันซะแลัว ผมเลยไม่ได้ฟังให้ชัด พอมาได้ยินเสียใกล้หูขนาดนี้ ถึงแม้จะจากโทรศัพท์ก็เถอะ มันอดเขินแปลกๆ ไม่ได้แหะ...

"ม ไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหมครับ"

(เรื่องน้องกันต์นะหรอ ไม่ได้รบกวน ผมเห็นน้องครั้งแรกก็ตกหลุมรักของเลยละ คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ ตั้งใจทำงาน แล้วตอนเย็นก็มารับน้องที่ร้านผม)

"ค ครับ... ฝ ฝากน้องกันต์ด้วยนะ สวัสดีครับ"

"น้องกันต์เป็นอะไรหรือ" คุณพฤกษ์ทักหลังจากที่ผมเก็บโทรศัพท์ไปแล้ว

"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ พอดีผมฝาก...พ เพื่อนผมไปรับน้อง" ผมตอบ "เอ่อ... คุณพฤกษ์อิ่มรึยังครับ ผมว่าเรากลับกันดีกว่า ผมยังต้องเคลียร์งานอีกเยอะเลย"

"ครับ ไปเลยก็ได้"

ตลอดทางกลับมาที่ออฟฟิตเราไม่ได้คุยอะไรกันเลยมีเพียงเสียงเพลงที่ถูกเปิดคลอเบาๆ เท่านั้น หลังจากที่ลงจากรถได้ผมก็รีบขอตัวไปทำงานทันที ที่จริงแล้วผมไม่อยากตอบคำถามของเขามากกว่า ผมไม่เคยฝากน้องกันต์ไว้กับใคร หรือให้ใครไปรับ แม้คุณพฤกษ์จะเคยอาสาหลายรอบแต่ผมก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง ผมไม่อยากตอบคำถามว่าทำไม... ผมถึงยอมให้คนอื่นไปรับและดูแลน้องกันต์

เพราะผมเอง... ก็ยังตอบคำถามนั้นไม่ได้เลย




คิน

ผมมองโทรศัพท์ในมือของตัวเองอย่างไม่เข้าใจว่าผมทำอะไรลงไป ผมกดโทรศัพท์โทรออกตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงทักจากปลายสายนั้นแหละ ผมไม่ได้อยากได้ยินเสียงเขาสักหน่อย แค่โทรไปเช็คเวลาที่น้องกันต์เลิกเรียนให้แน่นอน ใช่... ผมอยากเจอน้องกันต์ตั้งหาก

วันนี้เป็นวันแรกที่ผมอยากให้เวลาเดินเร็วๆ เพื่อให้ถึงตอนเย็น เพราะผมจะได้ไปรับน้องกันต์มาเล่นที่ร้าน การกระทำแปลกๆ ความคิดคิดแปลกๆ ของผมในวันนี้เพราะน้องกันต์ทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกับใคร

"ฮั่นแหน่ะ! มานั่งเหม่อนะพี่คิน คิดถึงสาวคนไหนอยู่ละ ฮ๊าา... เดี๋ยวนี้มีสาวแล้วไม่บอกน้องบอกนุ่งนะ"

น้ำเสียงและคำพูดคำจาที่กวนประสาทแบบนี้ไม่มีใครหรอกครับ มีอยู่คนเดียว

"คิดถึงสาวอะไรของแกห๊ะไอ้เป้"

"อ๊าว! ถ้าไม่คิดสาวแล้วพี่คิมสุดหล่อของผมจะคิดถึงใครละคร้าบบบบ"

"ก็คิดถึงพ..." ผมชะงักคำพูดของตัวเอง "แล้วนี่มาทำอะไร ไม่ไปดูหน้าร้าน ไปสิ เดี๋ยวตัดเงินเดือนซะเลย"

"โหยยย รู้ตัวเร็วจัง อีกนิดเดียวจะรู้แล้วนะเนี่ยว่าพ่อเทพบุตรสุภาพบุรุษผู้อ่อนโยนอย่างพี่คินคิดถึงใคร แหม่ะ! น่าเสียดายว่ะไอ้เป้เอ๊ยยย" เออดี มีการตบมือตบเข่าตัวเองอย่างเสียดาย

ผมส่ายหน้ากับท่าทางกวนประสาท กวนอวัยวะเบื้องล่างของเป้ ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องทำงานเข้าไปในครัว ว่าจะทำเค้กพิเศษไว้ให้น้องกันต์เสียหน่อย เอ... หรือจะทำมาการองให้น้องกันต์ดีนะ

ไวเท่าความคิดผมก็คว้าโทรศัพท์มาเปิดโปรแกรมแชท ไล่หาชื่อของคนที่พึ่งจะกดโทรศัพท์โทรหาเมื่อครู่ มือก็พิมพ์ข้อความส่งไปทันที

'น้องกันต์ชอบหมีไหม'

พอกดส่งไปแล้วนั่นแหละผมถึงรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ปล่อยโทรศัพท์ลงโต๊ะด้วยความตกใจ ก้มลงมองข้อความที่ส่งไปอีกรอบ

"คุณมัมงานเยอะจะตาย คงจะตอบไลน์หรอกนะ"

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกให้ผมที่กำลังจะเดินไปเตรียมอุปกรณ์ทำขนมให้ย้อนกลับมาอีกรอบ

... NONTAPAT : น้องกันต์ชอบหมี ชอบตุ๊กตาหมี
... NONTAPAT : มีอะไรรึเปล่า?

ผมจึงรีบหยิบโทรศัพท์มากดตอบกลับไปทันที

... NAKIN : ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณมาก

ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำมาการอง ผมว่าจะทำมาการองไว้ให้น้องกันต์เย็นนี้ น้องคงจะชอบ ผมจัดการหยิบเอาอัลมอนต์แล้วก็น้ำตาลไอซิ่งที่เตรียมไว้ไปบดรวมกันจนมันเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน แล้วก็ใช้กระชอนกรองอีกที ผมค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ ตามสูตรที่ได้ศึกษา ผมว่าจะทำเป็นแต่งหน้ามาการองเป็นรูปหมีก็เลยผสมสีออกน้ำตาลเหลืองเหมือนเจ้าหมีอะไรนะ... คุมะ คุมิ อะไรสักอย่างนั่นแหละ ผมจำไม่ได้แล้ว เห็นคนชอบกันเยอะคิดว่าน้องกันต์ก็น่าจะชอบ

ผมใช้เวลาอยู่ในครัวเพื่อทำขนมให้น้องกันต์แล้วทำขายหน้าร้านตลอดตั้งแต่ช่วงเที่ยง หันมองเวลาอีกทีก็พบว่าใกล้จะบ่ายสามโมงแล้ว ใกล้ได้เวลาน้องกันต์เลิกเรียนแล้ว

“พี่ฝากร้านก่อนนะฝน เปรี้ยว เดี๋ยวกลับมาช่วยทำต่อ” ผมหันไปบอกกับน้องฝนกับน้องเปรี้ยวที่เป็นพาติชิเย่ของร้าน ถอดผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลออกไปแขวนไว้แล้วเดินออกจากครัว

ในร้านคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เพราะเป็นช่วงบ่าย มีกลุ่มคุณแม่สองสามกลุ่มนั่งดื่มชาแล้วก็เค้กกันอยู่ ผมยิ้มทั้งทายลูกค้าอย่างที่เคยทำแล้วหันไปหาเจ้าเป้กับเจ้าตั้มที่นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ “เวลางาน เล่นเกมๆ เดี๋ยวโดนตัดเงินเดือน”

“เย้ยยยย!” เจ้าสองตัวนั้นร้องลั่นจนลูกค้าหันมามองแล้วก็หัวเราะคิกคักเมื่อเห็นท่าทางของสองคนที่ทำหน้าตาลุกลี้ลุกลนทำไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่เจ้าเป้จะพูดแก้ตัว “เปล่านาพี่คิน ไม่มี๊ ใครเล่นเกม กำลังศึกษาขนมเค้กแบบใหม่ๆ กันอยู่หรอก”

สีข้างถลอกเป็นแนวเลยนะ

ผมส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะถือสา “เอ่อๆๆ ฝากร้านก่อน เดี๋ยวมาไปรับเด็กก่อน”

“อั๊ยย๊ะ! พี่คินมีเด็กอะ น่อววววว เด็กขนาดไหนอะพี่ มหา’ลัย มัธยม”

“ยุ่งน่า เดี๋ยวมา ดูแลร้านกันดีๆ ละ”

ผมไม่สนใจเจ้าสองตัวนั้นที่ทำท่าทำทางล้อเลียน เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเห็นเด็กที่ผมพามาแล้วจะหนาว ผมเดินออกจากร้านไปตามเส้นทางที่มักจะชอบเดินเล่นตอนเย็นๆ เพื่อหนีงานเป็นประจำ ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ก็มาถึงหน้าโรงเรียนอนุบาลที่น้องกันต์เรียนอยู่ ผู้ปกครองเต็มไปหมดเลยแหะ แล้วผมจะหาน้องกันต์เจอไหมละเนี่ย ชื่อจริงน้องเขาผมก็ไม่รู้ ถ้าเดินไปบอกคุณครูว่ามารับน้องกันต์แต่ไม่รู้ว่าเรียนชั้นไหนห้องอะไรผมจะถูกจับไหม? - -ll

ผมหันซ้ายหันขวากวาดสายตาไปรอบๆ เผื่อจะเจอเจ้าตัวเล็กแต่ก็ไม่เห็นเลยแหะ เห็นแต่คุณครูที่ยังสาวๆ อยู่มองมาทางผม ไม่ได้หลงตัวเองนะครับ แต่ผมก็หน้าตาดีไม่เบาเหมือนกันนะ

“มารับน้องหรอคะ” เสียงของคุณครู(?)น่าจะใช่แหละครับ เพราะเขาแต่งตัวค่อนข้างเรียบร้อย แต่แต่งหน้าจัดไปหน่อยเดินเข้ามาถามผม

“อ๋อ... ครับ ใช่ครับ มารับน้อง”

“น้องชื่ออะไรคะ เดี๋ยวจะได้ไปตามให้ เด็กๆ ที่โรงเรียนมีไม่เยอะส่วนใหญ่คุณครูก็จะจำเด็กๆ กันได้หมดค่ะ”

“ชื่อ... ชื่อน้องกันต์ครับ น้องกันต์” ผมตอบไปเท่าที่รู้แหละครับ

“น้องกันต์หรอคะ?” คุณครูทำหน้างงทันที ก็นั่นนะสิ ในโรงเรียนคงจะมีแค่น้องกันต์เดียวหรอกนะ “ใช่น้องกันต์... ชนกั...”

“พี่คินนนนน” เสียงเรียกคุ้นๆ ดันมาจากทางด้านหลังของคุณครูสาว ผมรีบชะโงกหน้าไปมองทันที น้องกันต์จริงๆ ด้วย วิ่งดุ๊กๆ มานู้นแล้ว “พี่คินมารับน้องกันต์จริงๆ ด้วย”

“แน่นอนสิครับ พี่คินบอกแล้วไงว่าจะมารับน้องกันต์” ผมนั่งลงกอดน้องทันทีเลยครับ แก้มยุ้ยๆ นั้นน่ารักมากเลย ผมเลยหอมแก้มไปฟอดนึง น่ารักจริงๆ “พี่คินทำมาการองคุณหมีไว้ให้น้องกันต์ด้วยนะ น้องกันต์รู้จักมาการองไหมครับ”

น้องพยักหน้าทันที ผมชอบทรงผมหัวเห็ดของน้องเขานะ ขยับหน้าทีผมก็ขยับตามไปด้วย น่ารักจริงๆ “รู้จักฮะ มัมชอบหม่ำๆ น้องกันต์เคยหม่ำๆ กับมัม”

“ถ้าอย่างนั้นไปหม่ำๆ มาการองกันดีกว่าครับ” ผมอุ้มน้องกันต์ขึ้น ก่อนจะหันไปยิ้มขอบคุณคุณครูที่อุตส่าห์เข้ามาถามแล้วก็พาน้องกันต์กลับไปที่ร้าน

ตลอดทางน้องเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังไม่หยุดเลยครับ คุยเก่งจริงๆ แลดูต่างจากคุณมัมของน้องเขามากเลย คนนั้นแลดูนิ่งๆ เงียบๆ หรือเพราะผมยังไม่สนิทกับเขาก็ไม่รู้สิ

ผมผลักประตูร้านเข้าไป เจ้าเป้รีบวิ่งออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ทันที คงจะมาดูเด็กที่ผมพามา พอเห็นน้องกันต์ที่ผมอุ้มอยู่เท่านั้นแหละ

“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยย” ร้องอย่างกับไม่เคยเห็นเด็ก

“อะไรของแก ร้องเสียงดัง น้องกันต์ตกใจหมด” ผมบ่นก่อนจะอุ้มน้องกันไปนั่งที่โต๊ะริมกระจกโต๊ะเดิมที่เมื่อวานน้องมานั่ง

“พี่ๆๆๆ นี่เด็กของพี่หรอ เฮ้ย! พี่เป็นโลลิคอนหรอ ไม่ ไม่ดิ นี่เด็กผู้ชาย พี่เป็นโชตะคอนหรอ!!” เป้เข้ามาคว้าแขนผมแล้วพูดรัวภาษาอะไรก็ไม่รู้ อะไรคอนๆ ตอนๆ “แต่พี่นี่เด็กกว่าพี่เยอะเลยนะ เป็นลูกพี่ได้เลยนะเฮ้ย! ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่เป็นโชตะคอน แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจไรนะพี่ รับได้ๆ ไม่ต้องห่วง”

มันจะฟังผมพูดบ้างได้ไหม? รัวอะไรคอนๆ อยู่นั่นแหละ ผมไม่ชอบทำร้ายใครนะครับแต่ว่า...

ผลัวะ!

ขอสักทีเถอะ...

“อะไรของแกไอ้เป้ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง นี่น้องกันต์ ลูกของคุณพัทธ์คนเมื่อวาน แกก็เห็นแล้วนิ พอดีคุณพัทธ์เขาทำงานเลิกเย็นฉันก็เลยอาสาไปรับน้องเขามาอยู่ที่ร้านรอเท่านั้น คิดไปไหนของแก ไร้สาระจริงๆ เลย” ผมเลยจัดการพูดรัวใส่มันบ้าง “ไปเอามาการองที่ฉันทำมาให้น้องกันต์เลย ชงไมโลเย็นมาด้วย เร็วๆ เข้า”

ผมจัดการไล่เจ้าเป้ให้ไปหยิบขนมมา ส่วนตัวเองก็เดินมานั่งกับน้องกันต์ที่มองผมทีมองเป้ทีสลับไปมา “วันนี้มีการบ้านไหมครับน้องกันต์ ทำเลยไหม เดี๋ยวพี่คินช่วยดูให้ อีกตั้งนานกว่าคุณมัมของน้องกันต์จะมารับ”

“มีฮะ แต่น้องกันต์ขอหม่ำก่อนได้ไหม? แล้วจะทำการบ้านนะฮะ”

ไม่เห็นต้องทำหน้าอ้อนขนาดนั้นเลยครับ ขอดีๆ พี่ก็ให้อยู่แล้ว “ได้สิครับ ลองหม่ำดูนะ พี่คินตั้งใจทำมากเลยนะครับ”

น้องกันต์ก้มมองมาการองคุณหมีในจานตาแป๋วเลยครับ น่ารักสุดๆ ไปเลย

“คุณหมี... น่ารักจังเลยฮะพี่คิน” น้องกันต์หยิบมาดูแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คนทำอย่างผมก็ปลื้มสิครับ เจ้าตัวเล็กหันมามองผมแล้วอ้อน “น้องกันต์เก็บไว้ให้มัมด้วยได้ไหมครับ มัมก็ชอบ”

“ได้สิครับ มีอีกเยอะเลย น้องกันต์เอาไปได้หมดเลยนะ”

“ขอบคุณครับพี่คิน” ยกมือไหว้ด้วย มารยาทดี น่ารักจริงๆ เลยนะ

หลังจากที่น้องกันต์กินมาการองไปแล้วก็หยิบการบ้านขึ้นมาทำ แต่เพราะใกล้ช่วงคนเยอะแล้วผมเลยอุ้มพาน้องกันต์เข้าไปนั่งทำการบ้านในห้องทำงานผม เหลือบมองเวลาก็เห็นว่าห้าโมงเกือบครึ่งแล้ว คงอีกสักพักคุณมัมของน้องกันต์ก็คงมา





************************************************
สวัสดีค่ะ ทักทายกันหน่อยนะคะ ^^ ชื่อฟางค่า อายุก็กำลังจะ23แล้ว เรียกพี่ เรียกน้อง เรียกเพื่อนกันตามสบายเลยนะคะ เรื่อง My Mom นี่เป็นวายไทยเรื่องแรกเลยค่ะ ธรรมดาฟางแต่พวก Fiction SJ ตอนนี้ก็ยังแต่งอยู่ แต่อยากลองแต่งวายไทยดูบ้าง แล้วอยากแต่งอะไรที่มันสบายๆ น่ารักๆ ไม่เครียด(มาก) ไม่ดราม่า(มาก) ก็เลยได้พล็อตเรื่องนี้ โดยให้น้องกันต์มาช่วย หวังว่าทุกคนจะเอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ ฝากติดตามเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ ด้วยนะคะ

สำหรับตอนที่3อาจจะมาช้าหน่อยนะคะ เพราะฟางกำลังอยู่ในช่วงทำโปรเจคจบค่ะ นี่ก็ใกล้ไฟนอลแล้วเลยอาจจะมาช้าสักหน่อย แต่จะพยายามไม่ให้ช้าเกินไปนะคะ ^^

รักน้องกันต์ เอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ

[baipai_bamboo]

น้องกันน่ารักกกกกกก

[BlueCherries]

เด็กทำทรงหัวเห็ดน่ารักที่สุดเลย 

[B52]

รักเด็กหลงเด็ก

[buathongfin]

คินนี่อยากจะอิ๊อร๊างกับคุณมัมอ่ะดิ แต่น้องกันต์น่ารักเว่อร์ๆ