หัวข้อ: Love Me Love My Dog ~PART 14 (End)~ 21/02/54 อัพแล้วค่ะ หน้า18

[samsoon@doll]

รับแซ่บบบบบบบบบจร้า

[mumoo]

ได้คร้าบบบ จะรอน้าาาา(สาธุๆลุ้นให้เข้าเล้าได้ ช่วงดึกเข้าเล้ายากเย็นเหลือคณา~!!)^^

[Yunatsu]

 

[LadyMurasaki]

PART 1
PART 2
PART 3
PART 4
PART 5
PART 6
PART 7
PART 8
PART 9.1
PART 9.2
PART 10
PART 11
PART 12
PART 13 - 50%


Part 13- 100%

เด็กหนุ่มสี่คนกำลังนั่งทานบาร์บีคิวอยู่ริมหาดกันอย่างสนุกสนาน สไปรท์และโชนรับหน้าที่ย่างให้คีย์และสีน้ำที่นั่งสบายๆ มองทะเลยามค่ำใต้ท้องฟ้าใสไม่มีเมฆมีแต่ดาวพร่างพราว คีย์นั่งจิบเบียร์อย่างสบายอารมณ์ต่างกับสีน้ำที่ถือแก้วน้ำผลไม้แล้วทำหน้าราวกับขบคิดปัญหาที่คิดไม่ตก

“คีย์”
“หืม?”
“ทำแบบนี้ดีแล้วหรอ”
“สีน้ำ ถามรอบที่ล้านแล้วนะ ดีแล้ว ครั้งที่ล้านหนึ่งก็จะบอกว่าดีแล้ว”
“เออ สีน้ำแกจะคิดมากไรวะ ทีเมื่อเช้าล่ะร้องไห้โฮ พอเจอง้อหน่อยก็จะยอมละ ไม่ได้ๆ แบบนี้เสียค่าหมด งอนไปให้ง้อนานๆ เลย”
“แต่...แม่ก็บอกว่าพี่ดินเขาไม่ได้ตั้งใจ”
“ไอ้น้ำ แกก็เชื่อง่ายๆ เนี่ยนะ ขอเหอะ ไปหัวอ่อนกับเรื่องอื่น ถ้าไม่ทำให้หงอตั้งแต่ตอนนี้ต่อไปจะลำบากนะ จริงไหมคีย์”
“อืม โชนพูดถูกแล้ว ทีหมอนั่นยังหายไปตั้งสามสี่อาทิตย์แบบไม่ติดต่อมาเลย แถมมาถึงก็พูดจาไม่คิดอีก คราวนี้ก็เอาคืนให้เฉาตายไปเลย จะได้เข็ด แล้วถ้าเกิดทนไม่ได้ไปควงคนอื่น ก็จะได้รู้ไงละว่าทั้งหมดที่บอกว่ารักอย่างนั้นอย่างนี้น่ะจริงไหม”
“หรอ...”
“เมื่อวานเสียใจเป็นบ้าเป็นหลัง อย่าให้แค่เขามาง้อแกก็ยอมดิว่ะไอ้น้ำ เอากินเข้าไป ท้องอิ่มจะได้ไม่คิดมากอีก”

สไปรท์คีบกุ้งเผาตัวโตมาใส่ในจานให้สีน้ำ เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่รู้ว่าการที่ตัดสินใจไปแบบนั้นเป็นการดีแล้วหรือเปล่า จะว่าเสียใจมันก็ใช่ แต่ความคิดถึงอ้อมกอดอุ่นที่ได้กลับมาในวันนี้ มันก็มีมากอยู่ในใจ

“รอดูก่อนละกัน ถ้าหมอนั่นทำตัวดี แล้วสีน้ำรู้สึกดีขึ้นแล้ว จะให้โอกาสเขาอีกครั้งก็ยังไม่สายนิ ถือโอกาสมาพักผ่อนหลังสอบก็แล้วกัน อย่าคิดมาก แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว ทำเป็นเด็กสามขวบไปได้ร้องจนตาปูด”
“ไม่ได้ตั้งใจจะร้องขนาดนั้นสักหน่อย มันออกมาเอง”
“ไอ้น้ำไม่กินหมดนะเว้ย มัวแต่คุย”

สไปรท์ตะโกนมาจากหน้าเตาบาร์บีคิว ทำให้มือเรียวยอมวางแก้วแล้วหันมาสนใจอาหารตรงหน้า มาถึงตอนนี้ก็คงต้องรอให้ทุกอย่างกลับไปเข้าที่เหมือนเดิมรวมทั้งความรู้สึกเสียใจของเขาด้วยกระมัง

**********************

[LadyMurasaki]

“เอียงซ้ายนิดครับ นั่นละ ขวาหน่อย โอเค ขอยิ้มแบบเซ็กซี่ด้วยครับ อีกภาพขอปลดกระดุมลงมาหน่อยนะครับ โอเค ดีมากครับ เสร็จแล้วครับ ขอบคุณมากครับเหนือดิน”

นายแบบหนุ่มยิ้มให้ช่างภาพแล้วรีบเดินกลับไปยังห้องพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้เขามาถ่ายแบบแล้วยังต้องรีบกลับไปบริษัทเพื่อประชุมการเปิดตัวโฆษณาและพรีเซนเตอร์อีกด้วย พอเข้ามายังห้องพักก็นั่งลงกับเก้าอี้แล้ว   ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เป็นเวลาเจ็ดวันแล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้าสีน้ำ ไม่ได้ยินเสียงสีน้ำ ทั้งๆ ที่อยู่ประเทศเดียวกันแท้ๆ โทรหาก็ไม่ได้ มันทรมานกว่าการอยู่คนละประเทศอีก สีน้ำเงียบไปและยังอยู่ที่จันทบุรี แต่เขาจะอกแตกตายทนห้ามความคิดถึงไม่ไหวแทบจะอยากบินไปหาวันละล้านรอบ แต่ด้วยเพราะงานที่มาจ่อรออยู่เพียบเวลาจะทานข้าวยังไม่มีเลย อย่าว่าแต่เวลาจะไปหาสีน้ำนี่ยิ่งไม่มีใหญ่ เขาเพิ่งเห็นข้อดีของการที่งานยุ่งก็ครั้งนี้นั่นแหละ

“เหนือดินเสร็จหรือยัง เข้าออฟฟิศช้าเดี๋ยวคุณเมย์โมโหหรอก”
“ครับๆ”

เสียงผู้จัดการส่วนตัวดังขึ้นจากนอกห้อง ช่วงนี้คุณเมย์ให้คนมาคอยขับรถรับส่งเขาเพราะตารางงานที่หนัก ทำให้พักผ่อนน้อย แถมยังพูดติดตลกว่ากลัวได้ไปเปิดตัวพรีเซนเตอร์ในโรงพยาบาล เลยห้ามเขาคัดค้านเรื่องส่งคนมาคอยดูแลเด็ดขาด นายแบบหนุ่มจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วเปิดประตูออกไป

“ไปกันได้แล้วครับ”

ระหว่างที่นั่งรถไปยังออฟฟิศโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา เบอร์แปลกตาทำให้ไม่อยากจะกดรับ แต่ด้วยใจนึงคิดว่าอาจจะเป็นสีน้ำที่เอาโทรศัพท์เพื่อนโทรมาก็เป็นได้เลยกดรับ

“สวัสดีครับ”
“จ้า ดินหรือเปล่า แม่ของสีน้ำนะจ๊ะ”
“สวัสดีครับคุณแม่ มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ในใจคิดประหวัดไปถึงคนรัก หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับสีน้ำทำให้มารดาคนรักโทรมาหาเขาแบบนี้

“แม่โทรมารบกวนหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับ”
“คือแม่มีเรื่องรบกวนดินหน่อยน่ะจ๊ะ แม่จะฝากให้ดินมาดูแลพุดดิ้งสักสองสามวันได้ไหมจ๊ะ”
“เอ๊ะ?”
“พ่อกับแม่จะไปทำธุระกันแล้วไม่มีคนอยู่บ้านน่ะจ๊ะ วันก่อนลองเอาพุดดิ้งไปที่ร้านก็เที่ยวไล่กัดตัวอื่นแล้วยังเกเรจนเขาไม่รับดูแล แม่เลยคิดว่าถ้าให้อยู่ในบ้านใส่กรงไว้คงไม่เป็นไร แต่คงต้องมีคนมาให้อาหารมันด้วย”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”
“ขอโทษทีนะจ๊ะที่ต้องรบกวน งานยุ่งอยู่แท้ๆ”
“ไม่เลยครับคุณแม่ ผมยินดี ให้เข้าไปวันนี้เลยไหมครับ”
“ขอบใจมากนะจ๊ะ”

พอวางสายจากมารดาคนรักแล้ว เหนือดินก็ยิ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ รับปากไปแล้วเพราะอยากทำดีพิชิตใจครอบครัวคนรัก แต่เขากับเจ้าพุดดิ้งเคยญาติดีกันที่ไหนละ แล้วจะดูแลกันรอดไหมเนี่ย

หลังจากเลิกงานแล้วนายแบบหนุ่มเลยตรงดิ่งกลับบ้านไปทันทีเพราะมีนัดกับมารดาของคนรักเอาไว้

“คุณแม่สวัสดีครับ”
“จ๊ะ เข้ามาก่อนนะ”

เจ้าตัวพาร่างสูงเดินเข้าบ้านของคนรักที่ไม่ได้มาเหยียบเลยเป็นเวลาอาทิตย์เต็มๆ คุณแต้วนำเหนือดินไปยังห้องรับแขก ในบ้านมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่หลายใบ

“ต้องรบกวนหน่อยนะจ๊ะ นี่แม่จดให้แล้วเป็นอาหารที่ต้องให้พุดดิ้ง จริงๆ ก็จัดไว้อยู่ในห้องครัว แล้วก็อยากให้ช่วยปล่อยพุดดิ้งจากกรงให้มาวิ่งเล่นด้วยจ๊ะ วิ่งในบ้านนี่แหละ แม่ไม่อยากให้ออกไปข้างนอก แต่ต้องระวังให้ดีนะจ๊ะ เจ้าตัวดีชอบมุดรั้วออกไปจนจะโดนรถเฉี่ยวหลายทีแล้ว”
“ครับ ได้ครับ ก็จะแวะมาก่อนไปทำงานกับหลังเลิกงานนะครับ”
“จ๊ะ ขอบใจมากเลยนะ แม่ไม่รู้จะเอาเจ้าตัวดีไปฝากใครดี เข้ากับหมาตัวอื่นไม่ได้เลย พ่อกับแม่ไปสามวันเองจ๊ะ”
“ไม่มีปัญหาครับ จริงไหมพุดดิ้ง”

ประโยคท้ายเหนือดินหันไปญาติดีกับเจ้าลูกหมาขนมอมที่เดินดุ๊กดิ๊กเข้ามาแล้วดมฟุดฟิดอยู่ไม่ไกล แต่เหมือนว่าพอได้กลิ่นเหนือดินก็เมินหน้าแล้วเดินเข้าไปในครัวแทน

“อย่างน้อยก็ไม่ขู่แล้วจริงไหมครับแม่”
“จ๊ะ ช่วงนี้สีน้ำไม่อยู่ก็เลยหงอยๆ ไป แล้วสีน้ำติดต่อมาหรือยังจ๊ะ”
“ยังเลยครับ”
“เจ้าตัวก็สบายดี ช่วงนี้สุขภาพก็ดีแม่เลยวางใจ ดินก็อดทนหน่อยแล้วกันนะ แม่ว่าอีกไม่นานหรอก”
“ครับ ผมรอได้”

ถึงจะบอกไปว่ารอได้ แต่ในใจมันทั้งท้อและร้อนรน ช่วงที่ไม่ได้อยู่กับสีน้ำจะมีใครคนใหม่เข้ามาหรือเปล่า เขากลัวเหลือเกิน แต่ในเมื่อรับปากไปแล้วว่าจะรอ เขาก็ต้องรออย่างอดทนตามนั้น

*******************************

วันนี้เป็นวันแรกที่เหนือดินต้องมาให้อาหารลูกหมาสุดเลิฟของคนรัก มารดาของคนรักให้กุญแจบ้านกับเขาเอาไว้ด้วย แบบนี้จะเรียกได้ว่าเป็นที่ไว้วางใจหรือเปล่านะ แต่เขาก็ดีใจแล้วที่มารดาคนรักคิดถึงเขาเวลาที่ต้องการความช่วยเหลือ ถึงไม่ได้เจอสีน้ำได้มาอยู่ที่ๆ มีกลิ่นอายของสีน้ำก็ยังดี

“ให้อาหารกล่องนี้สินะ ทำไมอาหารหมามันมีหลายแบบจริงๆ แค่ลูกหมาบำรุงเยอะแยะเลยนะ”

ร่างหนาก้มลงไปเปิดกรงให้เจ้าหมาน้อยออกมาวิ่งเล่นตามคำบอก  ชั่วขณะที่ก้มลงไปจะเทอาหารให้ เจ้าพุดดิ้งก็วิ่งตรงดิ่งไปยังประตูหน้าบ้านเหนือดินไม่ได้สนใจเพราะคิดว่ามันไปไหนไม่ได้ แต่เขาไม่รู้ว่าถ้าประตูหน้าบ้านไม่ได้ปิดสนิทดีๆ เจ้าพุดดิ้งสามารถที่จะตะกุยประตูให้เปิดออกได้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงรถเบรกเสียงดังจากหน้าบ้านและคนโวยวายอยู่หน้าบ้าน

“หมาใครเนี่ย โดนรถชน”
“หมา? พุดดิ้ง? ตายแล้ว พุดดิ้ง”

นายแบบหนุ่มรีบวิ่งออกไปแล้วพอเห็นประตูหน้าบ้านที่เปิดออกยิ่งตกใจยิ่งขึ้นไปใหญ่ ถ้าเจ้าพุดดิ้งเป็นอะไรไปเขาจะทำยังไง เขาจะมีหน้าไปพบสีน้ำกับแม่ของสีน้ำได้ยังไง

“ขอโทษนะครับ เจ้าพุดดิ้ง”

เหนือดินวิ่งออกไปที่หน้าบ้าน เจ้าของรถคันใหญ่เปิดประตูรถออกมายืนอยู่ เห็นดังนั้นเลยรีบวิ่งเข้าไปหา

“ขอโทษนะครับ”

เจ้าหมาน้อยนอนนิ่งจนเหนือดินใจเสีย เขาค่อยๆ เอื้อมมือลงไปสัมผัสขนมอมที่เลอะเลือด เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจก็โล่งอก

“เจ้านี่มาวิ่งตัดหน้ารถผม คุณเลี้ยงหมายังไง”
“ขอโทษครับ ผมขอตัวพาไปหาหมอก่อน”

ชายหนุ่มถอดเสื้อยืดที่ใส่อยู่ออกมาแล้วใช้แทนผ้าขนหนูค่อยๆ รวบตัวเจ้าหมาน้อยขึ้นมาอุ้มไว้แล้วตรงไปล็อกประตูหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว ขายาวพาเขากลับมายังรถสปอร์ตสีแดงที่จอดไม่ไกล วางเจ้าพุดดิ้งที่นอนนิ่งในเสื้อยืดของเขาไว้ที่เบาะข้างๆ แล้วรีบสตาร์ทรถออกไปโดยเร็ว

“พุดดิ้ง แกอย่าเป็นอะไรนะ”

******************

[PEENAT1972]

เฮ้อ... มาแบบนี้
เค้าเรียกว่า ทรมาน อีป้าแก่ ๆ
จริง ๆ อยากอ่านต่ออ่ะ

[LadyMurasaki]

เช้านี้ไม่รู้ทำไมจิตใจของเด็กหนุ่มร่างบางที่อยู่ที่จันทบุรีเป็นวันที่เก้านั้นไม่สงบเอาซะเลย ไม่ว่าจะทำอะไรเหมือนใจมันไม่สบาย เป็นกังวลแปลกๆ

“เป็นอะไรวะสีน้ำ ทำหน้าทำตาเหมือนปวดท้อง”

สไปรท์ที่มองอยู่นานเอ่ยทักเพื่อนร่างสูงที่ดูจะถือช้อนในมือค้างนานผิดปกติ ไม่ยอมตักข้าวกินซะที

“ไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้”
“คิดถึงที่รักหรือไง ห่างกันแค่นี้เอง กินไม่ได้นอนไม่หลับแล้วหรอ”
“พูดจาแบบนี้ ไม่ต้องกิน เอาข้าวมานี่ให้หมดเลยไอ้โชน”

สีน้ำเอื้อมไปคว้าจ้านข้าวของเพื่อนที่พูดแซวมาซ่อนไว้

“ไอ้น้ำ เอามานี่เลย ไอ้น้ำ”

สีน้ำยักคิ้วให้เพื่อนแล้วส่งจานต่อไปให้คีย์ที่รอรับอยู่ข้างๆ

“คีย์อย่าไปเข้าข้างไอ้น้ำเดะ ส่งจานข้าวมา”
“ไม่ส่ง แกเอาแต่พูดคงไม่อยากกินข้าวแล้วล่ะสิไอ้โชน”
“เฮ้ย เอามาคนกำลังหิว”

สีน้ำหัวเราะเพื่อนที่ลุกจากที่นั่งเดินมาแย่งจานข้าวที่คีย์ส่งต่อไปให้สไปรท์แล้ว ถึงจะยิ้มออกได้บ้าง แต่ความกังวลใจที่เกาะกุมหัวใจเขาอยู่นั้นกลับไม่จางหายไป เกิดอะไรขึ้นที่กรุงเทพฯ หรือเปล่านะ

อีกด้านหนึ่งที่บ้านของนายแบบดัง ชั้นล่างในตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นสถานพยาบาลลูกหมาป่วยไปซะแล้ว อุปกรณ์ต่างๆ เช่น ที่นอนน้องหมา อาหารทั้งแบบเม็ดและแบบเหลวอยู่ในถุงวางไม่ไกล ส่วนที่โซฟาตัวใหญ่นั้นมีนายแบบหนุ่มนั่งพิงอย่างหมดสภาพ โดยที่บนตักมีลูกหมาน้อยที่ลำตัวถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล และที่ขาหลังก็เช่นกัน

Tululu Tululu

“ครับ พี่เมย์”
“ไงพ่อตัวดี เบี้ยวงานกะทันหันแบบนี้เดี๋ยวหักค่าตัวดีไหม”
“ถ้าหักแล้วนายแบบของพี่ผอมหัวโต เพราะไม่มีกินนี่มาว่ากันไม่ได้นะครับ”
“แล้วธุระของเธอน่ะเสร็จหรือยัง”
“เอ่อ จะว่าเสร็จก็ได้ แต่ไม่เสร็จก็ได้ครับ”
“พูดไม่รู้เรื่อง เยส ออร์ โน”
“....งั้นโนครับ”
“แล้ววันไหนจะเสร็จจ๊ะ”
“พี่เมย์ครับ ช่วงนี้ยังไงก็ยังแค่คุยคอนเซ็ปงานเปิดตัวไม่ใช่หรือครับ ผมไม่เข้าก็ไม่น่าจะเป็นไร...ไม่ใช่หรอครับ”
“ยะ พ่อนายแบบดัง แล้วธุระของเธอจะเสร็จวันไหน นี่มีอีกหลายเล่มเลยนะจะให้เธอขึ้นปก รายได้หดหายหมด ว่าแต่ธุระของเธอคืออะไรถึงขนาดเบี้ยวงานวันนี้เลย”
“คือ...สุนัข...ของผมโดนรถชนน่ะฮะ นี่เพิ่งกลับจากโรงพยาบาล”
“อย่างเธอเนี่ยนะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงกับเขาด้วย นี่ถ้าไม่ได้ยินจากปากเจ้าตัวพี่ไม่เชื่อหรอกนะ”

เหนือดินเอาลิ้นดุนแก้มเล่นไปมา ไม่อยากบอกว่าเขาเองก็ไม่เลี้ยงสักหน่อย ถ้าไม่ใช่ลูกสุดรักของสีน้ำ

“แล้วเป็นอะไรมากไหม”
“ก็ไม่เท่าไรครับ มีแผลที่ขาหลังแล้วก็แถวลำตัวครับ ดีที่รถแล่นมาไม่เร็วเท่าไร แต่ช่วงนี้ต้องดูแลใกล้ชิดหน่อยครับ”
“แล้วทำไมไม่เอาไปฝากที่โรงพยาบาลสัตว์ล่ะ”

เหนือดินเหลือบมองลูกหมาน้อยที่นอนหมดฤทธิ์ที่ตัก

“ก็เพราะมันเอาเรื่องนะสิครับ เห่าไม่หยุด ไม่ถูกกับหมาตัวอื่นไปทั่ว เลยต้องพากลับมาครับ คนดูแลเขาไม่พออยู่แล้วด้วย”
“โอเค พี่จะดูให้แล้วกันว่างานไหนพอจะเลื่อนออกไปได้บ้าง แต่ถ้าเลื่อนไม่ได้เธอก็ต้องไปนะจ๊ะ จะหอบหิ้วหมาไปด้วยพี่ไม่ว่า”
“ครับ ขอบคุณครับ”

เมื่ออีกฝากวางสายไป เหนือดินก็เอนหัวลงไปกับพนักโซฟา แต่เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ตักก็ผงกหัวขึ้นมาดู

“ไง หายซ่าละสิทีนี้”
“งี๊ดๆ”
“ซ่าดีนัก หมดฤทธิ์แล้วคราวนี้”

ถึงเหนือดินจะไม่ค่อยถูกโรคกับเจ้าหมาตัวนี้ แต่เขาก็ไม่เคยอยากให้มันประสบอุบัติเหตุเช่นนี้ มือหนาค่อยๆ ลูบหัวเล็กๆ ของหมาน้อยอย่างอ่อนโยน

“โดนแล้วจะได้เข็ด ชอบหนีไปนอกบ้านนักนะ พุดดิ้ง”

ดวงตาใสแป๋วของเจ้าพุดดิ้งเหลือบมามองคนที่จัดแจงอุ้มอย่างทะนุถนอมพาไปนอนยังที่นอนของสุนัขที่เหนือดินซื้อกลับมาด้วย

“นอนที่นี่นะ แล้วเดี๋ยวจะมาป้อนข้าวป้อนยา ขอฉันไปล้างตัวหน่อย เสื้อตัวที่เอามาอุ้มไปหาหมอรู้ไหมว่าตัวตั้งเท่าไร ซื้อมาได้ใส่ไม่กี่ครั้งเองแล้วไหนฉันต้องเปลือยอกไปให้ชาวบ้านชาวเมืองเขาดูอีก เสียหายหลายแสนจริงๆ”

เสียงบ่นดังไปตามทางที่นายแบบหนุ่มขึ้นไปชั้นสอง ปล่อยให้เจ้าลูกหมานอนนิ่งอยู่ตามลำพัง และได้แต่ส่งเสียงครางออกมาเบาๆ

“งี๊ดๆ”

******************

[LadyMurasaki]

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เหนือดินก็ต้องมาปวดหัวกับการดื้อไม่ยอมกินอะไรของลูกหมาตัวดี ที่เอาแต่นอนเหมือนกำลังตรอมใจ ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมทานอะไรทั้งนั้น

“นี่เจ้าพุดดิ้ง อย่ามาทำตัวงี่เง่านะ กินเข้าไปสิจะได้กินยา แล้วจะหายไหมเนี่ย”

ลูกหมาน้อยก็ยังไม่ยอมสนใจนอนนิ่งอยู่นั่นเอง จนใจที่เหนือดินจะป้อนแล้ว

“ทำไงดีละเนี่ย หรือต้องตามสีน้ำมาป้อน”
“...งี๊ด”

เหมือนว่าพอได้ยินชื่อเจ้าของแล้วเจ้าตัวเล็กจะมีปฏิกิริยาขึ้นมาบ้าง

“นี่พุดดิ้ง กินข้าวก่อนแล้วจะตามสีน้ำกลับมาให้ โอเคไหม”

ลองพูดไปทั้งที่ไม่รู้ว่าลูกหมาจะฟังรู้เรื่องไหม แต่พอยื่นอาหารเหลวเข้าไปใกล้ๆ อีกทีนั้นหัวเล็กๆ นั้นก็ผงกขึ้นมาแล้วกินอย่างช้าๆ

“เออเว้ย ฟังรู้เรื่องจริงๆ ด้วย เหมือนที่สีน้ำกับคุณแม่บอกเลย ดูแต่ภายนอกไม่ได้จริงๆ สินะ”

พอเห็นแล้วก็พาลนึกไปถึงเจ้าของหมาน้อยที่ตอนนี้อยู่ในช่วงลงโทษเขาอยู่ จะว่าไปกับสีน้ำตอนแรกเขาก็ตั้งแง่เพราะหน้าตาท่าทางที่ดูเป็นเด็กเนิร์ด เห็นแล้วไม่ถูกชะตา แต่พอได้รู้จัก ได้พูดคุย และได้เห็นว่าความงามที่แท้จริงภายในนั้นซุกซ่อนเอาไว้ภายได้ท่าทีแบบนั้น เขากลับหลงรักไปโดยไม่รู้ตัว และตอนนี้เขาก็รักสีน้ำหมดใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“สีน้ำ เมื่อไรจะยอมยกโทษให้พี่กันนะ”

มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เขาสัญญาว่าจะรอให้สีน้ำติดต่อมาเอง แต่กับเรื่องพุดดิ้งนี่ถ้าเป็นคนโทรไปจะโดนโกรธยิ่งกว่าเดิมไหมนะว่าดูแล  เจ้าตัวเล็กได้ไม่ดี

“เอาวะ ไม่บอกผลลัพท์มันเลวร้ายกว่าบอกเห็นๆ ตายเป็นตายจริงไหมพุดดิ้ง”

ดวงตาใสจ้องมองใบหน้าคนที่ไม่ถูกด้วยนิ่งสนิท เหนือดินลองเอื้อมมือไปลูบหัวเบาๆ แล้วเจ้าพุดดิ้งก็ผงกหัวขึ้นเลียมือหนาช้าๆ

“พุดดิ้ง?”
“งี๊ดๆ”
“หายเร็วๆ นะ เดี๋ยวฉันจะตามสีน้ำกลับมาหาเรา”

แล้วก็ตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาคนที่เป็นเพื่อนสนิทของสีน้ำแทน

“เอ่อ เหนือดินนะ”

คีย์ที่สงสัยตั้งแต่เห็นชื่อคนโทรเข้ามาแล้ว เขาลุกจากวงด้านหน้าหลบออกไปคุยหน้าห้องพักในบ้านของสไปรท์ที่อยู่ใกล้ชายหาด

“ครับ?”
“เอ่อ ช่วยบอกสีน้ำทีว่าพุดดิ้งโดนรถชน แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ฉันเอาตัวพุดดิ้งมาดูแลที่บ้าน ยังไงถ้าเป็นห่วงก็โทรมาหรือมาหาได้ โทรมาแค่นี้แหละ”
“พุดดิ้งโดนรถชน โดนได้ยังไงครับ”
“มันหนีออกไปตอนกำลังให้อาหารน่ะ แต่บอกสีน้ำน่ะว่าไม่ต้องห่วง อาการไม่ได้ร้ายแรง”
“แล้วไม่ร้ายแรงนี่มันขนาดไหน”
“ก็ขาหลังเข้าเผือก แล้วมีแผลที่ลำตัว พอดีรถไม่ได้แล่นมาเร็ว แล้วเบรกด้วยเลยไม่ได้ร้ายแรง”
“แล้วผมจะบอกสีน้ำให้”
“ขอบใจมาก ...เอ่อ......สีน้ำสบายดีไหม”
“ก็ดีครับ อยู่กับเพื่อนๆ ที่รักสีน้ำ และไม่ได้พูดปากไม่ตรงกับใจเลยสบายดี”
“...ก็ดีแล้ว ไม่รบกวนละ ขอบคุณมาก”

คีย์ฟังน้ำเสียงที่อ่อนล้าของคนรักของเพื่อนแล้วก็เกิดอาการสงสัยที่เหนือดินไม่ได้มีท่าทีจะต่อล้อต่อเถียงเหมือนปกติ

“สงสัยจะสำนึกผิดแล้วจริงๆ มั้ง แต่ต้องไปบอกสีน้ำเรื่องพุดดิ้งก่อน มีแววได้กลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้แน่ๆ”

แล้วก็ไม่ผิดอย่างที่คิดไว้ เมื่อบอกเรื่องพุดดิ้งไปแล้วสีน้ำถึงกลับหน้าถอดสี

“นี่สีน้ำ คุณเหนือดินบอกว่าพุดดิ้งอาการปกติดี นายไม่ต้องตกใจไป”
“มิน่าสังหรณ์ใจไม่ดีตั้งแต่เช้าแล้ว นี่เรากลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้เลย ได้ไหม ฉันเป็นห่วงพุดดิ้ง”
“แกห่วงพุดดิ้งบวกห่วงคนดูแลพุดดิ้งด้วยหรือเปล่าวะ”
“แล้วถ้าไอ้น้ำมันจะห่วงคนรักมันผิดตรงไหนวะไอ้โชน”
“ก็นี่ยังไม่ครบสามอาทิตย์ที่แกตั้งใจจะสอนให้คุณเหนือดินรู้รสชาติคนที่รอคอยให้อีกฝ่ายติดต่อมาเลยนี่หว่า ฉันหวังดีนะ”
“ทุกเรื่องมันก็มีข้อยกเว้นนี่นา ทำตามใจของนายเหอะสีน้ำ”

เด็กหนุ่มร่างโปร่งมองคีย์อย่างขอบคุณ

“ไม่ต้องมามองอย่างนี้ ฉันยังนิยมสาวๆ อกตูมๆ อยู่สีน้ำ”

แค่นี้แล้วกลุ่มเพื่อนก็ยิ้มออกมา สีน้ำรู้สึกว่าเขาช่างโชคดีที่มีเพื่อนรักและแสนดีอย่างทั้งสามคนนี้

“ขอบใจนะทุกคน”

*******************

เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าบ้านของคนรักในเวลารุ่งเช้า มองเข้าไปในบ้านอย่างสองจิตสองใจว่าจะกดออดดีหรือว่าโทรเข้าไปดี แต่ไม่ว่าทางไหนก็คงรบกวนการพักผ่อนของเจ้าของบ้านไม่แพ้กัน ทันทีที่ได้ตั๋วรถทัวร์เที่ยวที่เช้าที่สุด สีน้ำก็กลับมายังกรุงเทพฯ ตามลำพัง เพราะเพื่อนๆ ยังอยากเที่ยวต่อและก็เห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว โดยเฉพาะคีย์ที่กำชับว่า “ให้ทำตามความต้องการของเขา อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปแล้วมานั่งเสียใจทีหลัง”

“เอาไงดีนะ ปลุกเลยดีไหม”

มือเรียวลองผลักประตูรั้วก็เห็นว่าไม่ได้ล็อกเลยเปิดเข้าไป ด้านขวามีรถสปอร์ตสีแดงจอดอยู่ ชวนให้คิดว่าเขาไม่ได้นั่งรถคันนี้นานเท่าไรแล้วนะ ขาเรียวเดินไปยังประตูหน้าบ้าน ก่อนตัดสินใจว่าจะเคาะหรือโทรเข้าไปดี  ก็ลองหมุนลูกบิดประตูดู

“นี่ก็ไม่ได้ล็อก อยู่บ้านยังไงเนี่ย ไม่กลัวขโมยเลย”

เข้าไปแล้วก็เปลี่ยนรองเท้าให้เรียบร้อย เมื่อเดินเข้าไปยังห้องรับแขกก็เห็นบ้านหมาหลังเล็กๆ อยู่ สีน้ำเดินอย่างระมัดระวังไปยังด้านหน้า แต่ก็ไม่เจอลูกหมาที่เขากำลังเป็นห่วงอยู่ตอนนี้

“พุดดิ้งไปไหนนะ ถ้าไม่อยู่ตรงนี้”

เพราะว่าที่บ้านเขาก็ไม่มี เจ้าหมาน้อยต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ ดวงตาเรียวมองไปยังบันไดที่เชื่อมต่อไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนของเจ้าของบ้าน

“พี่ดินจะเอาพุดดิ้งไปนอนด้วยได้หรอ ไม่ถูกกันขนาดนั้น”

แต่ในเมื่อเป็นที่ที่มีความเป็นไปได้มากที่สุด สีน้ำจึงเดินขึ้นชั้นสองไปด้วยความคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ ประตูห้องนอนที่แทบไม่เคยปิด ก็เปิดอยู่เหมือนเช่นเคย เมื่อเจ้าตัวเดินไปถึงประตูห้องภาพที่มองเห็นก็ทำให้อดเผยรอยยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ เจ้าหมาน้อยนั้นนอนอยู่บนกองผ้าห่มข้างกายนายแบบหนุ่มที่หลับสนิท

“พุดดิ้ง”

หูเล็กๆ กระดิกเบาๆ แล้วดวงตากลมก็เปิดขึ้น พอเห็นเจ้านายสุดที่รักมายืนไม่ไกลเจ้าตัวเล็กก็เกิดอาการดีใจอยากจะตะกุยมาหา แต่เพราะอาการบาดเจ็บทำให้เคลื่อนไหวตัวลำบาก

“งี๊ดๆๆ”
“จุ๊ๆ อย่าร้องสิ รบกวนพี่ดินเขา”

สีน้ำบอกลูกหมาน้อยเบาๆ แล้วเดินจรดปลายเท้าเข้าไปในห้องนอน ทรุดตัวลงนั่งที่ริมเตียงใหญ่ข้างๆ เจ้าพุดดิ้งที่แสดงอาการดีใจ

“ไหน ซนจนได้เรื่องหรอเรา เจ็บมากไหม”

สีน้ำลูบหัวหมาน้อยเบาๆ จัดแจงพลิกตัวลูกหมาเพื่อดูอาการ เห็นว่าแผลนั้นถูกดูแลอย่างดีก็เบาใจ

“อืมมม”

คนข้างๆ ที่นอนบนเตียงกับพุดดิ้งพลิกตัวมายังฝั่งที่สีน้ำนั่งพอดี ดวงตากลมโตนั้นเปิดขึ้นช้าๆ จับจ้องมายังดวงหน้าของเด็กหนุ่ม

“สีน้ำ”
“ครับ?”
“ฝันดีจังเลยเห็นสีน้ำด้วย พี่คิดถึงเธอมากรู้ไหมคนดี”

มือหนาที่วางอยู่ข้างลำตัวคว้ามือเด็กหนุ่มไปจุมพิตเบาๆ ที่หลังมือ แต่แค่นั้นก็เล่นเอาดวงหน้าขาวแดงระเรื่อด้วยความอาย

“พี่ขอโทษ พี่รักสีน้ำจริงๆ นะ”
“พี่ดิน?”

หลังจากพูดพึมพำจบก็นิ่งไปจนสีน้ำลองเรียกชื่อเบาๆ แต่นายแบบหนุ่มนั้นหลับไปแล้วโดยที่มือหนาจับมือของเขาเอาไว้แน่นไม่ปล่อย

“ผมไม่ได้โกรธพี่ดินแล้วล่ะ แต่คำพูดนั้นทำให้ผมเสียใจมาก รู้ไหมฮะ ให้เวลาผมอีกหน่อย ไม่นานหรอกฮะ”

เจ้าหมาน้อยที่ตอนนี้อยู่ระหว่างกลางระหว่างนายแบบหนุ่มกับเจ้าของเอียงหัวมองไปมองมาด้วยท่าทีน่าเอ็นดูจนสีน้ำอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมมันซะที

“คิดถึงพุดดิ้งด้วยรู้ไหม”
“บ๊อก บ๊อก”
“อย่าเสียงดังสิ พี่ดินนอนอยู่”

ลูกหมาน้อยมองหน้าสีน้ำด้วยสายตาดีใจ และเหมือนฟังรู้เรื่องยอมหยุดเห่าแต่โดยดี สีน้ำพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม แต่มือหนานั้นจับเขาเอาไว้แน่นซึ่งถ้าจะแกะมือออกก็คงทำให้อีกฝ่ายตื่นแน่ๆ

“เอาไงดีนะ เฮ้อ...”

เมื่อมองไม่เห็นทางอื่นแล้วสีน้ำจึงเอนตัวลงนอนข้างๆ พุดดิ้งในส่วนของเตียงที่ยังว่างอยู่ เขาไม่ใจร้ายพอที่จะปลุกคนที่ช่วยดูแลลูกหมาตัวน้อยนี่ให้เขาหรอก และเพราะเขาเองแทบไม่ได้นอนเมื่อคืนด้วยแล้ว พอมานั่งบนเตียงนุ่มแบบนี้ก็ทำให้ตาเรียวม่อยลงทีละนิด

“นอนเอาแรงก่อนก็แล้วกัน”

เด็กหนุ่มหลับสนิทไปในเวลารวดเร็วเพราะเหนื่อยกับการเดินทางด้วย  เมื่อทั้งห้องนอนอยู่ในความเงียบสนิทแล้วดวงตากลมโตของนายแบบหนุ่มก็เปิดขึ้นช้าๆ จับจ้องยังดวงหน้าเรียวของคนรักที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ

“ฉันบอกแล้วไงพุดดิ้งว่าจะให้สีน้ำกลับมาหาเราให้ได้ เป็นพาทเนอร์ที่ดีมากเลยนะนาย”

เหนือดินเอามืออีกข้างที่ว่างมาขยี้หัวลูกหมาไปมา เขาจับมือขาวจัดที่อยู่ในการเกาะกุมขึ้นมาจรดที่ปลายจมูก

“คิดถึงสีน้ำที่สุดเลย”
 
*********************************

[LadyMurasaki]

กว่าจะมารู้ตัวอีกทีเด็กหนุ่มก็พบว่าเหลือแค่เขาคนเดียวที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ ทั้งเจ้าของบ้านและพุดดิ้งหายไปแล้ว ดวงตาพร่ามัวเล็กน้อยเลยยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ

“ไม่ได้ใส่แว่น แล้วแว่นไปไหน”

มองไปที่โต๊ะข้างหัวเตียงก็มีแว่นของเขาวางอยู่ แสดงว่าคนที่นอนข้างๆ นั้นเป็นคนถอดออกไปรวมทั้งเป็นคนห่มผ้าให้เขาด้วย

“ไปไหนกันแล้วนะ”

เจ้าตัวบิดตัวไล่ความเมื่อยล้าสามสี่ที แล้วก้าวลงจากเตียงเดินลงไปยังด้านล่าง เมื่อลงไปจวนจะถึงชั้นล่างก็ได้ยินเสียงทุ้มของคนรักมาก่อนจะเห็นตัว

“พุดดิ้ง อย่ามาดื้อ บอกให้กินยาไง ทำไมกินยากกินเย็นแบบนี้นะ แล้วจะหายไหมพุดดิ้ง กินยา กลืนลงไป ดูคายออกมาอีกแล้ว”

เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆ ก็เจ้าพุดดิ้งนะเป็นหมาที่กินยายากติดอันดับเลยน่ะสิ แล้วยิ่งมือใหม่หัดดูแลน้องหมาอย่างพี่ดินด้วยแล้ว ไม่มีทางจับให้กินยาได้แน่ๆ

“เจ้าพุดดิ้งน่ะกินยายากฮะ ต้องหลอกล่อด้วยการเอายาใส่ในอาหารเม็ดแล้วให้มันกินครับ แบบนั้นจะง่ายหน่อย”

สีน้ำเดินเข้าไปในห้องรับแขกแล้วนั่งลงข้างๆ นายแบบหนุ่ม แบมือขาวจัดเชิงขอยาที่อีกฝ่ายถืออยู่

“ผมทำเองฮะ”
“อืม”

เหนือดินให้ยาไปโดยง่ายแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาดูนักศึกษาคณะสัตวแพทย์ป้อนยาเจ้าพุดดิ้งที่ดูง่ายดายผิดกับเขาล้านเท่า

“ทำไมมันยอมกินง่ายๆ เลยล่ะ”
“ก็ผมป้อนมันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พุดดิ้งไม่ดื้อกับผมหรอกฮะ”
“งั้นหรอ”
“ไปนอนซะพุดดิ้ง พักเยอะๆ”

พอจัดให้เจ้าพุดดิ้งเข้าไปนอนยังที่นอนของตัวเองแล้วสีน้ำก็กลับมานั่งที่โซฟาเดี่ยวถัดออกไปจากที่เหนือดินนั่ง นายแบบหนุ่มแอบมองแก้มขาวที่เขา ตักตวงสูดดมความหอมเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่สีน้ำไปอยู่ที่อื่น แต่เท่าไรก็ไม่พอเลยจริงๆ

“ขอบคุณมากนะฮะ ถ้าไม่ได้พี่ดินผมคงไม่ได้กลับมาเจอพุดดิ้งอีกแล้ว”
“ไม่หรอก พี่ไม่ดีเองที่ดูพุดดิ้งไม่ดี ให้มันหนีไปได้”
“พุดดิ้งมันชอบหนีออกไปฮะ คนที่ไม่คุ้นก็จะไม่รู้ เอ่อ...ถ้ายังไงผมจะเอาพุดดิ้งกลับไปดูแลต่อที่บ้าน”
“แต่พ่อกับแม่สีน้ำกลับวันมะรืนนี่นา”
“ฮะ แต่...”
“อยู่ที่นั่นพาพุดดิ้งไปหาหมอก็ลำบากนะ ไหนจะคอยดูแลอีก ถ้าสีน้ำจะ ออกไปซื้ออะไรก็ห่วงพุดดิ้งใช่ไหมละ อยู่บ้านนี้กับพี่ไปจนกว่าคุณแม่จะกลับมาก็ได้ วันนี้ก็ว่าจะพาพุดดิ้งไปให้หมอดูอาการอยู่แล้ว สีน้ำจะได้ไปด้วยกันเลย ไปคุยกับหมอโดยตรง”
“แต่...”
“ถ้าสีน้ำไม่สะดวกใจ พี่ไปนอนอีกห้องก็ได้นะ แต่ที่พูดไม่ได้อยากให้สีน้ำคิดว่าพี่ฉวยโอกาส พี่แค่ห่วงเจ้าพุดดิ้งแล้วก็ห่วงสีน้ำด้วย”

สีน้ำมองไปยังข้าวของมากมายที่นายแบบหนุ่มซื้อมาทั้งบ้านหมาทั้งอาหารต่างๆ แล้วก็เม้มเรียวปากแดงอย่างครุ่นคิด ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

“ขอรบกวนด้วยนะฮะ”

เหนือดินยิ้มกว้างอย่างดีใจ อย่างน้อยเขาก็รั้งสีน้ำให้อยู่ที่นี่กับเขาได้ แบบนี้มันก็เป็นความโชคดีบนความโชคร้าย(ของเจ้าพุดดิ้ง)

“ไปทานข้าวไหม พี่ทำเอาไว้แล้วล่ะ กินข้าวแล้วเราออกไปหาหมอด้วยกัน”
“ฮะ”

***********************

[LadyMurasaki]

ตอนหน้าจบแล้วนะคะ ยาวมากๆ 

รอกันนี๊ดนะคะ อิอุ 

[PEENAT1972]

เฮ้อโล่งอก

[pinkky_kiku]

เย้ในที่สุดก็คืนดีกันแล้วววว พุดดิ้งนี่ซนจนได้เรื่องเลยน๊าาาา
แต่ก็ฉลาดมากๆอ่ะ พี่ดินนี่เจ้าแผนการนะเนี่ยะ อิอิ

[Yunatsu]

เห้อออออออ

เหมือนพุดดี้งจะดีกับพี่ดินแล้วววววว

เย้ๆๆๆๆๆ

แต่สีน้ำละซิ

เหมือนไรจะบอกพี่ดินว่าหายโกด

สงสารพี่ดินจัง

[roseen]

ดีกัน เข้าใจกัน รักกันนะ สีน้ำ

[j4c9y]

ความสุขแบบเศร้าๆนะครับเนี่ย

[samsoon@doll]

ตอนแรกตกใจมากนึกว่าเจ้าดิ้งจะเป็นไรมากเสียแล้วไม่งั้นเรื่องยาวแน่ๆ ว่าแต่จะจบแล้วหรอใจหายจังเร็วเนอะ

[JJHJJH]

อิอิ อีกนิดนึงพี่ดินก็จะสมหวังแล้ว โหะๆ

[dolphins]

หายไปนาน  แต่ก็ยาวได้ใจ..
ตอนหน้าจะจบแล้วอ่ะ จะมีตอนพิเศษป่าวคะ
ต้องขอบใจพุดดิ้งนะนายดิน เพราะทำให้สีน้ำกลับมาเร็วกว่าที่ตั้งใจไว้
รอตอนจบแบบแฮปปี้ค่ะ 

[yayee2]

เฮ้อโล่งอก

อิ อิ สงสัยคุณนายจะลุ้นตามจนตัวโก่งละมั้งเนี่ย

คุณดินดูแลเจ้าพุดดิ้งอย่างดีทั้งๆที่ไม่เคยเลี้ยงสุนัข
เจ้าพุดดิ้งก็ญาติดีกะคุณดินแล้ว คราวนี้ก็แฮปปี้ละเนาะ

[PEENAT1972]

คุณนายแก้วคะ
เปิดพีเอ็ม ด้วยค่ะ
เรื่อง FB ค่ะ

[indy❣zaka]

ยาวววววววววว มวากกกกกก ค่ะ 
โล่งอก เกือบจะดีแล้ว ทนอีกแปปเน้อพี่ดิน 

[BeeRY]

ยาวๆดีแล้วค่า ชอบบบบบบ
ก็ดีขึ้นมานิดนึง แต่สีน้ำยังดูกั๊กๆหะพี่ดินอยู่ แหงล่ะ ทำให้เสียใจตั้งมากมายนี่นา
แต่รักกันๆๆดีกว่าตั้งเยอะ พุดดิ้งก้เหมือนจะญาติดีกะพี่ดินแล้วด้วย
รออ่านตอนจบค่า

[w1234]

 

[tawan]

ดีกันรักกัน

 

[ChiOln]

ค่ิอย ๆ ปรับความเข้าใจกันไป

[ณ ที่เดิม™]

กำลังจะค่อยๆเข้าสู่สภาวะปกติ 

[Whatever it is]

ในที่สุดสีน้ำก็ใจอ่อนซะที แล้วอีพี่ดินก็อย่าซ่าอีกล่ะ 

[mumoo]

สีน้ำกะพี่ดินมาแล้ววววววววว~~~~
สงสารพุดดิ้งอะ เดี้ยงเลย
แต่ก้อนะ...สีน้ำเลยกลับมาหาพี่ดินได้^^
งานนี้พี่ดินอย่าลืมตบรางวัลให้พุดดิ้งด้วยล่ะ~!!!

[hahn]

พี่ดินทำตัวดีขึ้นเยอะเลย

[indyska]

 o13จุใจจริงๆ

+1