✉ จดหมายฉบับสุดท้าย✉ ผมว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเทมแน่ๆเลย
ดูเหมือนว่าเขาจะมีพิรุธอยู่นะผมว่า...
ปกติเทมจะโทรมาหาตั้งแต่เช้าก่อนที่ผมจะออกไปทำงาน แล้วก็จะโทรมาตอนที่พักกลางวัน...ส่วนตอนเย็นเทมจะโทรมาประมาณสามสี่ทุ่มและเนื้อหาที่คุยกันส่วนมากก็จะถามว่าผมทำงานเป็นยังไงบ้าง?...กินอะไรเป็นข้าวเย็น?...
โดยที่ตอนสุดท้ายเทมมักจะบอกผมด้วยน้ำเสียงหง๋อยๆว่า...
‘ผมอยากไปหาพี่นัทจัง’
ประมาณนั้นแหละ
แต่ที่ผมบอกว่าเทมมีพิรุธน่ะเหรอ?
ขอย้อนกลับไปบทสนทนาของเมื่อคืนละกันนะ
(พี่นัทวันนี้ทำงานเป็นไงบ้างครับ?)
เสียงของเทมที่ผมได้ยินมันดูร่าเริงจนผิดปกติ...
ก็จริงที่เทมมักจะทำเสียงร่าเริงขี้เล่นอยู่เสมอแต่ผมว่าครั้งนี้มันดูจะมากเกินปกติไปหน่อย
“ก็ปกติแหละ...ใกล้จะสิ้นเดือนแล้วพี่คงต้องรีบลงบัญชีหน่อยน่ะ...ว่าแต่...มีเรื่องอะไรดีๆเหรอเทม?”ผมตอบกลับพร้อมกับแอบถามไปด้วย
(...ทำไมพี่นัทคิดแบบนั้นล่ะครับ?)เทมเงียบไปแป๊บนึงก่อนจะตอบผมกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ก็เล่นพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงขนาดนั้นนี่นา”ผมบอกไปตามตรง
(...ไม่มีอะไรหรอกครับพี่นัท...ว่าแต่พี่ยังไม่ได้ตอบจดหมายผมใช่ไหมครับ?...วันนี้ผมไม่เห็นได้จดหมายจากพี่เลย)เทมเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย...มันยิ่งเพิ่มความสงสัยของผมมากไปอีก
“พอดีช่วงบ่ายพี่มีประชุมเลยต้องเตรียมเอกสารนิดหน่อยพอเลิกก็ปาไปจะ5โมงแล้วนะ...ขอโทษด้วยนะเทม”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
ไม่คิดว่าจะมีการประชุมกะทันหันแบบนั้น
(ไม่เป็นไรครับผมแค่เสียใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง)เทมตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ขอโทษนะพรุ่งนี้พี่จะไปส่งให้เลย”
(อ่อ...คือเรื่องนั้น...ผมจะโทรมาบอกพี่พอดีเลยล่ะ...)
“...??”ผมตั้งใจฟังสิ่งที่เทมกำลังจะพูดออกมา
(...พี่นัท...พี่ไม่ต้องส่งจดหมายมาหาผมแล้วนะครับ)เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“...”
ผมถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินสิ่งที่เทมพูด
หมายความว่ายังไง?
ไม่ให้ส่งจดหมายไปหาแล้ว?
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ในอกจนพูดอะไรไม่ออกเลยสักนิดเดียว...ในหัวผมตอนนี้มีเพียงคำว่า...
ทำไม ทำไมล่ะ?
(พี่นัทครับ...คือผมไม่ได้จะตัดการติดต่อกับพี่นะครับ...ผมแค่เห็นว่าช่วงนี้งานพี่ค่อนข้างหนักผมเลยอยากให้พี่ได้พักเยอะๆแถมผมก็มีเบอร์พี่อยู่แล้วด้วย...ผมจะโทรหาพี่เช้ากลางวันเย็นเลย...พี่อย่าคิดมากนะครับ)เทมรีบอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เร่งรีบแทบจะทันทีที่ผมนิ่งไป
คำอธิบายพอจะทำให้ผมใจชื้นขึ้นบ้างแต่ก็ยังไม่ทั้งหมด
ผมว่ามันน่าจะมีอะไรที่มากกว่านั้น...อะไรที่เทมไม่ยอมบอกผม
“...อืม”
(พี่นัททท~...พี่อย่างอนผมนะ...พี่นัทททท~)เทมเรียกชื่นผมยานๆด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนเด็กเล็กๆเลย
“...ฮิ”ผมหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อคิดภาพเทมตอนทำเสียงแบบนั้น
(พี่นัทหัวเราะแล้ว....ผมอยากบอกพี่นะว่าผมน่ะรักพี่มาก...รักมากๆนะครับ)
“...ถ้ารักคงไม่มีเรื่องปิดบังกันหรองมั้ง”ผมบอกไปตามตรง
(โหยพี่นัท...ผมไม่ได้ปิดปังอะไรจริงๆนะ)เทมย้ำอีกครั้ง
“พี่ไม่เชื่อ”
(พี่นัทอ่า...เฮ่อ!....ก็ได้ๆพรุ่งนี้...พรุ่งนี้พี่ก็รู้แล้วล่ะครับ)เทมถอนหายใจก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆแบบไม่เต็มใจ
“พรุ่งนี้ทำไม?”ผมถามต่ออีก
รู้แค่นี้ก็เหมือนไม่รู้อะไรเลยนั่นแหละ
(พี่ครับ...ไว้พรุ่งนี้ก็รู้เองล่ะครับผมไม่บอกแล้ว...ฝันดีนะครับพี่นัทของผม)
ติ๊ด!
“...อ่ะ!...”เทมวางสายทันทีที่พูดจบโดยปล่อยให้ผมมองโทรศัพท์ในมืออย่างงงๆ
สรุปแล้วผมรู้เรื่องอะไรเพิ่มขึ้นมาบ้างเนี่ย!!!?? นั่นคือบทสนทนาทั้งหมดคือเมื่อคืน...
แม้ว่าผมจะนั่งคิด นอนคิด อาบน้ำคิด ผมก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเทมต้องการจะบอกอะไรกับผมกันแน่...
เทมบอกว่าผมจะรู้พรุ่งนี้
พรุ่งนี้มันกลายมาเป็นวันนี้แล้วล่ะ...ตอนนี้ผมยังไม่เห็นรู้อะไรเพิ่มเลยสักนิดเดียว!
“เฮ่อ~...”ผมถอนหายใจก่อนจะเดินไปที่บริษัทของตัวเองเหมือนปกติทุกวัน...
ในหัวผมตอนนี้คิดแต่เรื่องของเทมอยู่เต็มไปหมด...
น้ำเสียงร่าเริงที่ผิดปกตินั่นอาจหมายความว่าเขาเจอเรื่องอะไรดีๆมา…
หรือว่าเทมจะเจอคนอื่นที่ถูกใจแล้ว!!!
“...ไม่จริงน่า!”ผมชะงักก่อนจะพึมพำด้วยความกังวล
จะว่าไปก็บอกไม่ให้ผมส่งจดหมายไปหาแล้วด้วย
หรือว่าจะพากันมาอยู่ที่ห้องแล้ว!!
เพราะงั้นเลยห้ามผมส่งจดหมายไป!!!
หมายความว่าที่บอกว่าผมจะรู้วันนี้คือ...
เทมจะบอกเลิกผม!!!
“บ้า!....คิดอะไรบ้าๆน่า”ผมบอกตัวเองก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆด้วยความกังวลที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าเทมมาขอเลิกผมจริงๆ...ผมควรจะทำยังไงดีล่ะ
ผมจะกล้าพอที่จะปล่อยให้เขาไปรึเปล่า?
แล้วผมล่ะ....ต้องกลับมาอยู่เพียงลำพังอีกงั้นเหรอ?
ไม่เอานะ!!
“....บ้าเอ้ย!”ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้อ่อนแอมากขนาดนี้นะ
ผมเดินเข้ามาในบริษัทพร้อมกับความคิดในหัวที่ตีกันจนวุ่นไปหมด
“...หื้อ?”ผมมองรอบๆภายในบริษัทอย่างสงสัย...ปกติบริษัทก็มีคนไม่น้อยนะแต่นี่ดูจะเยอะกว่าปกติรึเปล่านะ?
แถมยังได้ยินเสียงของพนักงานจับกลุ่มคุยกันเสียงดังจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใครแล้ว...ผมก็ได้แต่ฟังบทสนทนาพวกนั้นแบบผ่านๆหู
‘นี่ๆ...รู้รึเปล่าที่เขาลื้อกันน่ะ...’
‘รู้สิๆ...มันจริงงั้นเหรอ?...นึกว่าเป็นแค่ข่าวโคมลอยซะอีก’
‘นั่นสิ...ใครจะคิดล่ะว่าจะเร็วขนาดนี้’
“...”ผมเดินผ่านกลุ่มพนักงานพร้อมกับขมวดคิ้วได้ด้วย
ข่าวลืออะไร?
ข่าวโคมลอยเรื่อง?
แล้วอะไรที่ไม่คิดว่าเร็วขนาดนี้?
‘...ตึกข้างๆเหรอ?’
‘เฮ้ย!...ข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย!’
‘พวกเขารู้จักกันงั้นเหรอ?’
‘แบบนี้บริษัทเราจะเป็นยังไงล่ะ?’
‘เห็นว่าพึ่งสร้างหอพักเสร็จด้วย’
“...??”ผมพยายามฟังบทสนทนาต่างๆให้มากที่สุดแล้วทำความเข้าใจพร้อมกับหาจุดเชื่อมโยงของพวกมัน...แต่ผมไม่ยักกะเจอเลยสักนิด
ผมคิดตั้งแต่ขึ้นลิฟต์จนตอนนี้เข้ามานั่งในห้องทำงานส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้สักที...มีใครพอจะบอกผมได้บ้างไหม?...
สรุปว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“...เชิญครับ”ผมกล่าวออกไปพร้อมกับหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าของตัวเองแล้วจัดวางไว้ที่โต๊ะข้างหน้าตัวเอง
“คุณนัท...สวัสดีครับ”เสียงของชาญหรือนาย อาชาญ นิติยวัล หนึ่งในพนักงานบัญชีของบริษัทเดินเข้ามาหาพร้อมกับทักทายด้วยรอยยิ้มเหมือนปกติทุกวัน
อ่า...ใช่...ชาญเขาเข้ามาทักทายผมแบบนี้ทุกเช้าแหละไม่รู้ว่าทำไมถึงสนใจผมนัก...ตั้งแต่ผมกลับมาจากกรุงเทพฯดูเหมือนจะเริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อยๆด้วย
ที่ว่ารุกหนักก็ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงนักเพียงแค่เข้ามากินข้าวกับผมในช่วงกลางวันแถมบางวันก็ชวนผมไปกินข้าวด้วยกันข้างนอกซึ่งผมปฎิเสธแน่นอนอยู่แล้ว
ชาญเลยมักจะเข้ามากินข้าวกลางวันในห้องกับผมพร้อมกับเรื่องเล่าใหม่ๆ...ความจริงมันก็เพลินๆดีนะ...แถมท่าทางของชาญก็คล้ายๆกับเทมด้วยมันเลยทำให้ผมเปิดใจกับเขามากกว่าเดิมได้ไม่ยากนัก
แต่ผมไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้เทมรู้หรอกนะ
เพราะผมพอจะรู้ว่าเทมค่อนข้างจะขี้หึงอยู่ถ้าผมบอกไปเทมต้องหาเรื่องมาหาผมที่บริษัทแน่ๆเลยแถมคงจะได้หาเรื่องอะไรกับชาญชัวๆ
“สวัสดีชาญ...มีธุระอะไรล่ะ?”ผมถามชาญไปตรงๆแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตรงหน้า
“ถ้าผมไม่มีธุระก็มาไม่ได้เหรอครับ?”ชาญถามด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานผม
“คุณมีงานที่ยังไม่ได้ส่งผมนะครับ”ผมบอกออกไปด้วยท่าทางนิ่งๆ
“โหยคุณนัท...เดี๋ยววันนี้ผมเอามาให้เลยครับไม่เกินเที่ยงแน่นอน”
“ขอบคุณครับ”ผมบอกเบาๆก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารที่อยู่ในมือต่อ
“คุณนัทครับ...กลางวันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกับผมนะครับ?”ชาญบอกผมด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“ขอปฎิเสธครับ”ผมตอบกลับเหมือนกับทุกครั้ง
แม้ว่าชาญจะถามผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อนมากขนาดไหนมันก็ยังเทียบไม่ได้กับน้ำเสียงที่ผมได้ยินออกมาจากปากเทมเลยสักนิด
“คุณนัทจะไม่ให้โอกาสผมสักนิดเลยเหรอครับ?”ชาญถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมมีแฟนอยู่แล้วนะครับ”ผมตัดสินใจวางเอกสารในมือลงแล้วบอกความจริงกับชาญไป...ผมไม่เคยบอกเขาว่าผมมีแฟนแต่ดูท่าการบอกให้รู้จะทำให้เขาตัดใจได้ง่ายกว่าใช่ไหม?
“...ผมไม่เชื่อหรอก...คุณนัทหลอกผมแน่ๆไม่อยากให้ผมมายุ่งกับคุณถึงขนาดต้องโกหกเลยเหรอครับ?”ชาญนิ่งไปสักก่อนจะพูดขึ้นต่อ
“ผมไม่จำเป็นต้องโกหกอะไร...เพราะมันเป็นความจริง”ผมมองหน้าชาญพร้อมกับบอกออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“...ใครกันครับ?...อยู่ในบริษัทนี้ใช่ไหม?”ชาญถามผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิดหน่อย
“ไม่...เขาไม่ได้อยู่ที่นี่”ผมบอกออกไปตามตรง
“เขาเหรอ?...แปลว่าคุณนัทคบกับผู้ชาย?”ชาญมองผมอย่างอึ้งๆพร้อมกับพยายามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดอย่างชัดเจน
“ครับ...เขาเป็นผู้ชาย”
“ตอนไหนครับ...คุณนัทคบกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?”ชาญถามผมต่อทันที
“ตอนนี้ก็เกือบจะ2เดือนแล้วล่ะครับ”
“แปลว่าตั้งแต่ตอนที่คุณนัทย้ายไปที่กรุงเทพฯ...ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ?....ทั้งๆที่ผมมาก่อนตั้งนาน....ผมจีบคุณนัทมาเป็นปีแล้วแท้ๆทำไมคุณถึงเลือกมันล่ะ?”ชาญตะโกนถามผมด้วยแววตาที่สั่นระริก....ดูท่าชาญจะชอบผมมากว่าที่คิดแหะ
“เพราะผมรักเขา”ผมตอบคำถามของชาญในทันที
“....ทำไมถึงไม่ใช่ผม?”ชาญอึ้งไปสักพักก่อนจะถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
“เพราะคุณไม่ใช่เทม”ผมสบตากับชาญนิ่งก่อนจะพูดออกไป
เพราะชาญไม่ใช่เทม...
ผมเลยไม่ได้รักชาญ
“....เทม...ชื่อของผู้ชายที่คุณนัทคบด้วยเหรอครับ?”ชาญถามต่อด้วยแววตาเศร้าๆ
“ใช่...ผมขอโทษที่ตอบรับความรู้สึกของคุณไม่ได้”ผมบอกชาญตามที่ผมรู้สึก
ชาญไม่ได้ผิดที่มาชอบผม...เพียงแต่ผมไม่อาจตอบรับความรู้สึกของชาญได้เท่านั้นเอง
“...ครับ...ผมจะพยายามตัดใจ...คุณนัทผมขออะไรสักอย่างได้ไหม?”ชาญถามผมเบาๆ
“ลองบอกมาสิ”
“...ขอกอดคุณสักครั้งได้ไหม?....ครั้งเดียวแล้วมันจะไม่มีครั้งต่อไปแน่นอน”ชาญบอกผมเบาๆด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
“...เอาสิ”ผมตกลงพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินไปหาชาญ
แค่กอด...
ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย
“...ขอบคุณครับ”ชาญยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับเดินเข้ามากอดผมช้าๆ
“....”ผมไม่ได้กอดตอบแต่แค่ใช่มือตัวเองเตะที่หลังของชาญเบาๆ
“หวังว่าผมคงมีโอกาสได้เจอผู้ชายที่คุณรักนะ”ชาญกระซิบเบาๆให้ผมได้ยิน
“...ครับ”
ครื่นนน~
“พี่นัท~...เฮ้ย!....แกทำอะไรพี่นัทน่ะ!!!”
หมับ!
ตุบ!
เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนผมแทบตามไม่ทัน
เท่าที่เห็นคือระหว่างที่ผมปล่อยให้ชาญกอดอยู่ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงที่แสนคุ้นเคยก่อนที่ร่างกายผมจะถูกดึงให้ออกห่างจากชาญและแทนที่ด้วยอ้อมกอดอุ่นๆที่แสนคิดถึง
“...เทม??”ผมเรียกคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
ทำไมเทมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ!
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!
“พี่นัท!...ถ้าพี่บอกว่าไม่มีอะไรผมคงเชื่อไม่ลงหรอกนะ!”ผมบอกผมพร้อมกับจ้องมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“อ่อ...คือพี่อธิบายได้นะ”ผมรีบบอกทันที...สิ่งที่เทมเห็นมันไม่ใช่อย่างที่เข้าใจนะ
ผมไม่รู้ว่าเทมเข้าใจไปในทางไหน?
แต่เท่าที่ดูคงไม่ใช่ทางที่ดีนักหรอก
“ฮะฮะฮะ...นี่เหรอเทมที่คุณนัทพูดถึงน่ะ”ชาญหัวเราะเบาๆก่อนจะถามผมพร้อมกับมองหน้าเทมไปด้วย
“นายเป็นใคร?”เทมถามชาญด้วยน้ำเสียงที่หาเรื่องสุดๆ
“อู้ย~...น่ากลัวชะมัด...ผมเป็นแค่พนังงานบัญชีธรรมดาๆเท่านั้นเอง...ผมไปก่อนนะครับคุยกันดีๆล่ะคุณนัท”ชาญตอบเทมด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันมาบอกผมพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายแล้วเดินออกจากห้องไป
ผลัก!
ตุบ!
“...เทม...”ผมเอ่ยเบาๆเมื่อหลังของผมตอนนี้ติดกับกำแพงโดยมีแขนทั้งสองข้างของเทมกั้นไว้ไม่ให้ผมหนีออกไปไหนได้
“ผมต้องการคำอธิบายเดี๋ยวนี้....ไม่งั้นพี่ถูกผมปล้ำที่นี่แน่ๆ”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงโกรธๆก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ขะ...เข้าใจแล้วๆ...พี่แค่ให้ชาญกอด...อุ๊บ!...อื้อออ~...”ผมยังอธิบายไม่เสร็จเทมก็จัดการประกบจูบปากผมอย่างร้อนแรง...ลิ้นร้อนของเทมเข้ามาในโพรงปากผมได้อย่างง่ายดายก่อนลิ้นนั้นจะเกี่ยวกับกับลิ้นผมจนผมแทบจะขาดอากาศหายใจ
“อื้มมม~....อึก!....อื้อออ~...”สัมผัสอันร้อนแรงที่เทมมอบให้ทำให้ผมแข่งขาอ่อนดีนะที่เทมเข้ามาพยุงผมไว้โดยที่ยังไม่ยอมละออกมาจากปากผม
“อึก!...อื้ออออ~...อื้อ!....”ผมสัมผัสได้ถึงความโกรธเกี้ยวผ่านมาทางจูบที่ได้รับอย่างชัดเจน...จูบครั้งนี้เหมือนกับเป็นการลงโทษของเทม
ลิ้นร้อนของเทมยังคงควานหาความหวานภายในโพรงปากผมอย่างต่อเนื่องจนผมแทบจะหมดสติเพราะความร้อนแรงและเกรี้ยวกราดที่ได้รับ
“อื้อ!.....อึก!....อื้อออ~”ผมครางในลำคอเบาๆเมื่อเทมไม่ยอมปล่อยให้ผมหายใจสักที
ตอนนี้ผมใกล้จะหมดสติแล้ว
“อื้มม~...อึก!...อ่า!...แฮ่ก!...”ในที่สุดเทมก็ยอมปล่อยให้ผมหายใจสักที
ผมแทบจะลงไปกองกับพื้นถ้าไม่ได้เทมเข้ามาพยุง...ไม่สิ...เรียกว่าเข้ามากอดผมแน่นเลยล่ะ
“พี่เป็นของผม...ห้ามให้ใครกอดทั้งนั้น”เทมกระซิบเบาๆก่อนจะจูบที่แก้มทั้งสองข้างของผมอีกครั้งนึงก่อนที่พวกเราจะสบตากันอีกครั้งโดยที่ผมยังคงอยู่ในอ้อมกอดเทม
“...เทม...ฟังพี่ก่อนสิ”ผมบอกเบาๆพร้อมกับจ้องตาสีเขียวอมน้ำตาลของเทมด้วยสายตาเคืองๆ
ยังฟังไม่ทันจบก็เล่นเข้ามาจูบกันแบบนี้มันน่าโกรธไหมล่ะ?
“...ก็พี่ให้มันกอดทำไมล่ะ?”เทมเริ่มมองผมด้วยสายตางอนๆแล้วบอกพร้อมกับทำปากแบะๆ...ภาพของชายหนุ่มสูงกว่า180มายืนส่งสายตาอ้อนๆพร้อมทำปากแบะๆมันน่าดูงั้นเหรอ?
“ฮะฮะฮะ...”ผมขำออกมาเมื่อมองท่าทางของเทมเมื่อครู่
ไม่น่ารักสักนิด...น่าขำสุดๆเลย
“พี่นัท...ผมไม่ขำนะ!”เทมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธๆจนผมต้องรีบหยุดหัวเราะทันที
แปะ!
“ฟังพี่นะเทม”ผมใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสกับแก้มของเทมจนเกิดเสียงดังแปะ
“....”เทมไม่ตอบแต่พยักหน้าให้ผมเบาๆ
“ชาญเขามาจีบพี่...”
“ว่าไงนะ!!!”ผมพึ่งได้เริ่มพูดยังไม่ถึงประโยคเทมก็ดันตะโกนแทรกซะแล้ว
จะฟังให้จบก่อนไม่ได้รึไง?
“เทม...ถ้าไม่ฟังพี่จะไม่อธิบายแล้วนะ”ผมบอกเทมด้วยน้ำเสียงแข็งๆจนเทมมุ่ยหน้า
“...ขอโทษครับ”เทมบอกผมเสียงเบา
“ชาญเขามาจีบแต่พี่บอกปฎิเสธอย่างชัดเจนไปแล้ว...พี่บอกว่าพี่มีคนที่คบด้วยและก็รักมากด้วย...เพราะงั้นเขาเลยจะยอมตัดใจและขอกอดพี่แค่นั้นเอง”ผมอธิบายให้เทมฟังตามความจริงทั้งหมด
“...ไม่เห็นต้องกอดเลยนี่”เทมบ่นอุบอิบแถมยังทำปากจู๋อีก
รู้สึกว่าอายุลดลงรึเปล่านะเทม?
หรือเทมกำลังคิดว่าตัวเองเป็นเด็กอายุสัก5ขวบ?
“แค่นิดเดียวเองน่า...ว่าแต่เทมเถอะมานี่ได้ยังไง?...อย่าบอกนะว่าโดดงานมาน่ะ!”ผมถามเสียงแช็งอีกครั้งนึงแล้วจ้องเทมอย่างต้องการคำตอบ
“เปล่านะครับ...พี่ถามผมเมื่อวานว่ามีเรื่องอะไรดีๆใช่ไหม?”
“ใช่...แต่เทมไม่บอกพี่แถมยังไม่ยอมให้พี่ส่งจดหมายไปหาอีก”ผมบอกต่ออีก
“อ่า...ครับๆพี่อย่าพึ่งงอนผมสิ...ความจริงคือผมย้ายมาทำงานที่นี่แล้วครับ”เทมบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเรียกว่ายิ้มจนเห็นฟันหมดทุกซี่เลยน่าจะเหมาะกว่า
“ห๊ะ?...ย้ายมา!!!...ได้ยังไง?!!”ผมถามต่อด้วยความตกใจ
เรื่องมันเป็นไงมาไงกันแน่เนี่ย!
ผมงงไปหมดแล้วนะ!!
“ไม่ใช่แค่ผมที่ย้ายมาหรอกนะครับ”ผมบอกผมต่อ
“หมายความว่าไง?”
“ย้ายมาเกือบทั้งบริษัทแหละครับ”
“หา!!!?...”ยิ่งฟังผมยิ่งงง
ย้ายมาเกือบทั้งบริษัทงั้นเหรอ!!?
“ท่านประธานปล่อยให้คนที่ยักยอกเงินขึ้นเป็นประธานแทนโดยที่ได้วางแผนให้บริษัทล้มละลายไว้ล่วงหน้าแล้ว...เมื่อวานท่านประธานได้บอกกับพนักงานที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องว่าให้ย้ายมาทำงานที่นี่เพราะได้จัดการคุยกับประธานของที่นี่ไว้เรียบร้อยแล้วหรือถ้าอยากไปทำงานที่อื่นก็ไม่มีปัญหา...ตอนแรกผมกะจะบอกพี่ตั้งแต่เมื่อคืนแต่ผมอยากเซอร์ไพรส์พี่มากกว่าที่ผมไม่ให้พี่ส่งจดหมายมาแล้วเพราะผมคงไม่ได้อยู่รับไว้ค่อยมาอ่านที่นี่เลยดีกว่า...พี่นัทครับ...ตอนนี้พวกเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะครับ”เทมอธิบายทุกอย่างให้ผมฟังพร้อมรอยยิ้ม
“....”ผมเม้มปากแน่นโดยพยายามข่มอารมณ์เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด
ทำไมผมถึงไม่นึกเอะใจให้มันเร็วกว่านี้นะ
ทั้งสิ่งที่ท่านประธานเคยบอก...
“พวกมันต้องการบริษัทนี้มาก...ถ้ามันต้องการผมก็จะยกให้...อีกไม่นานเรื่องก็จะจบแล้ว...” คำพูดของพนักงานในบริษัทในตอนเช้าด้วย...
‘นี่ๆ...รู้รึเปล่าที่เขาลื้อกันน่ะ...’
‘รู้สิๆ...มันจริงงั้นเหรอ?...นึกว่าเป็นแค่ข่าวโคมลอยซะอีก’
‘นั่นสิ...ใครจะคิดล่ะว่าจะเร็วขนาดนี้’
‘...ตึกข้างๆเหรอ?’
‘เฮ้ย!...ข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย!!’
‘พวกเขารู้จักกันงั้นเหรอ?’
‘แบบนี้บริษัทเราจะเป็นยังไงล่ะ?’
‘เห็นว่าพึ่งสร้างหอพักเสร็จด้วย’ ทำไมผมถึงคิดไม่ออกกันนะ
“พี่นัท...ผมไปอยู่กับพี่ได้ไหม?”เทมถามผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมรอยยิ้ม
“...หา?”ผมมองเทมอย่างอึ้งๆ
ผมรู้สึกว่าอารมณ์มันจะเปลี่ยนเร็วไปหน่อยไหม?
เมื่อกี๊ผมกำลังโทษตัวเองที่ไม่รู้เรื่องอะไรแล้วจู่ๆเทมก็มาตัดอารมณ์ซึ้งๆของผมเฉยเลยเนี่ยนะ...แถมยังบอกว่าอะไรนะ?
มาอยู่กับผมได้ไหม?
“ผมไปอยู่บ้านพี่ได้ไหมครับ?”เทมถามผมอีกครั้งนึง
“อ่า...แล้วที่พักที่เตรียมไว้ล่ะ?”ผมถามเทมด้วยความสงสัย
“เขาไม่ให้คนที่อยู่ในพื้นที่แบบผมอยู่หรอกครับ”เทมอธิบาย
“...งั้นที่บ้านเทมล่ะ?”ผมถามต่ออีก
“มันไม่เหมือนกันครับ”เทมส่ายหัวเบาๆแล้วบอกผม
“ไม่เหมือนยังไง?”ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็บ้านผมไม่มีพี่นัทไงครับ”เทมขยับเข้ามาพร้อมกับกระซิบข้างหูผมเบาๆ
“บ้า!”ผมผลักเทมออกแล้วบอกด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัด
“บ้ารักพี่นัทนั่นแหละ”
“...ไม่ให้อยู่”ผมบอกเสียงติดขัด
หมับ!
“ไม่ได้จริงๆเหรอครับ?...ผมเลี้ยงง่ายนะกินได้ทุกอย่างที่พี่นัททำ...นอนได้ทุกที่ที่พี่นัทอยู่...ทำงานได้ทุกอย่างที่พี่อยากให้ทำ....และก็รักพี่นัทมากกว่าใครทั้งนั้นเลยด้วย”ผมคว้าตัวผมเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมกับกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
น้ำเสียงอ้อนๆแบบนั้นอีกแล้ว
ผมล่ะไม่เคยชนะเทมได้เลยจริงๆ
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็เพราะ...
“...พี่ก็รักเทมมากกว่าใครทั้งนั้นเหมือนกัน”
............................................จบบริบูรณ์...........................................
(มีส่งท้ายต่ออีกนิดคะ)
หัวข้อ: ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉►แจ้งข่าวรวมเล่ม►10/05/59 P.1 (อ่าน 182455 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก