✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉►แจ้งข่าวรวมเล่ม►10/05/59 P.1
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉►แจ้งข่าวรวมเล่ม►10/05/59 P.1  (อ่าน 181926 ครั้ง)

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


**********************************************


แจ้งข่าวรวมเล่มนะคะ


เรื่อง ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉

หน้าปก







รายละเอียด

จำนวนหน้า - 400+

ตอนพิเศษ - ในเว็บ 3 ตอน
                 ไม่มีในเว็บ 2 ตอน

ราคา - 440 บาท

ระยะเวลา - กลางเดือนพ.ค.59เป็นต้นไป

ของแถมเฉพาะรอบพรี - โปรสการ์ด

ตีพิมพ์กับสนพ.เพื่อนใจ สามารถเข้าไปติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ทางเพจของสนพ.นะคะ>>สนพ.เพื่อนใจ


ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่า^^





✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉




เริ่มเขียน✎






เคยคิดไหมว่าทำไมเราถึงต้องทำอะไรที่มันซ้ำๆเดิมๆแบบนี้ด้วย



มนุษย์เราถูกจำกัดไว้ในกรอบของเวลา



ไม่ว่าเราจะพยายามมากแค่ไหนสุดท้ายเราก็ไม่อาจหนีพ้นไปได้




เวลาที่หมุนเปลี่ยนไปเรื่อยๆใน24ชม.พอครบแล้วก็เริ่มหมุนใหม่อีกไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดก็เหมือนกับชีวิตของเขาที่หมุนอยู่เป็นวัฏจักรที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตื่นนอน  อาบน้ำ  กินอาหารเช้า  ออกไปทำงาน  กินอาหารกลางวัน  ทำงานต่อ  กลับบ้าน  กินอาหารเย็น  อาบน้ำ  และนอน เป็นแบบนี้อยู่ทุกๆวัน




และวันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่เขาจะกลับบ้านแล้วไปกินข้าวเย็นที่ซื้อมาจากตลาดเหมือนเช่นทุกๆวัน สองขาเรียวก้าวมาหยุดอยู่ที่หน้ากล่องใส่จดหมายหน้าบ้านพร้อมทั้งเปิดดูมันเหมือนเช่นเดิม



วันนี้อาจจะมีบิลค่าน้ำค่าไฟ หรืออาจเป็นบิลค่าโทรศัพท์  หรืออาจเป็นเพียงแค่โบชัวร์ของห้างอะไรสักอย่างก็เป็นได้



แกร็ก!



“....??”



ทันทีที่เปิดกล่องใส่จดหมายผมก็พบกับบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม




‘จดหมายหนึ่งฉบับ’



♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ



สวัสดีค่ะ



นี่เป็นเรื่องแรกที่เอามาลงที่นี่นะค่ะ



เป็นนักเขียนหน้าใหม่ผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยนะค่ะ



เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตัวละครไม่มีอยู่จริงค่ะ



หวังว่าจะถูกใจเพื่อนๆกันนะค่ะ


nicedog


♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪



สารบัญค่ะ


ขอขอบคุณคุณMouse2Uที่ทำสารบัญให้นะคะ


ฉบับที่ 1     จดหมายที่ได้รับ
ฉบับที่ 2     จดหมายที่ถูกส่งคืน
ฉบับที่ 3     อยากรู้จัก
ฉบับพิเศษ  valentine's day
ฉบับที่ 4     ยินดีที่ได้รู้จัก
ฉบับที่ 5     ของที่แนบมา (ครึ่งแรก)
ฉบับที่ 5     ของที่แนบมา (ครึ่งหลัง)
ฉบับที่ 6     การรอคอย
ฉบับที่ 7     สวนทาง
ฉบับที่ 8     เผชิญหน้าอย่างไม่คาดฝัน
ฉบับที่ 9     เจอตัวจริง (ครึ่งแรก)
ฉบับที่ 9     เจอตัวจริง (ครึ่งหลัง)
ฉบับที่ 10   ลูกหมาน้อย
ฉบับที่ 11   ตื่นสาย! ลืมของ! แต่มีความสุข!!
ฉบับที่ 12   คำขอร้อง
ฉบับที่ 13   หวง
ฉบับที่ 14   เดทแรก?
ฉบับที่ 15   สิ่งที่อัดอั้น
ฉบับที่ 16   เมา?
ฉบับที่ 17   คำสารภาพของทั้งคู่ (ครึ่งแรก)
ฉบับที่ 18   คำสารภาพของทั้งคู่ (ครึ่งหลัง)
ฉบับที่ 19   ให้พี่...ช่วยไหม?
ฉบับพิเศษ  วันสงกรานต์
ฉบับที่ 20   ครั้งแรกที่ทำแบบนี้?
ฉบับที่ 21   ลางร้าย (1)
ฉบับที่ 22   ลางร้าย (2)
ฉบับที่ 23   วันสุดท้าย
ฉบับที่ 24   สัมผัสที่น่าจดจำ
ฉบับที่ 25   เมื่อไกลกัน (นัท)
ฉบับที่ 26   โหยหา (เทม)
ฉบับที่ 27   อ้อมกอดที่แสนคิดถึง
ฉบับที่ 28   เดทของจริง (1)
ฉบับที่ 29   เดทของจริง (2)
ฉบับที่ 30   จดหมายฉบับสุดท้าย


[/size]
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-05-2016 21:47:40 โดย nicedog »

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0
✉ จดหมายฉบับที่1 ✉ จดหมายที่ได้รับ






ผมมองจดหมายภายในกล่องจดหมายอย่างไม่เข้าใจนัก...ผมมั่นใจว่าผมไม่มีคนรู้จักที่จะส่งจดหมายมาคุยกับผมแน่ๆ


พ่อแม่เหรอ?


พวกท่านเสียไปตั้งแต่ผมอายุ20แล้วล่ะ


พี่น้อง?


ผมเป็นลูกโทนน่ะ


ญาติ?


ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะมีธุระอะไรกับผมหรอกนะ


ในเมื่อคิดแล้วว่าไม่น่าจะเป็นคนรู้จักของผมส่งมาก็คงมีเหลือความจริงอยู่แค่ไม่กี่อย่าง


“....”


ผมมองซองจดหมายนั่นอย่างลังเลอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาแล้วพลิกดูชื่อคนส่ง



‘นาย ธีราทร ภูมิทักษา
225/8 ม.6 ต.xx ถนนxxx
เขตxxx กรุงเทพฯ 10200’




“....?”


ใคร...?


ชื่อไม่คุ้น  นามสกุลยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย


ผมเลยเลื่อนสายตามาทางชื่อที่อยู่ผู้รับดู



‘นางสาว สวรรยา ภูมิทักษา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’



และก็เป็นอย่างที่คิด...


ส่งผิด!!!


“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจเบาๆแล้วมองดูซองจดหมายในมืออีกครั้ง


ที่อยู่ของผู้รับบนซองนั่นเป็นของผมจริงๆนั่นแหละแต่อย่างที่บอกไปว่าผมเป็นลูกคนเดียวและตอนนี้ก็อยู่บ้านคนเดียวด้วยจะไปมีนางสาวอะไรนั่นมาอยู่ได้ไงล่ะ


แปลว่าไม่ใช่เพราะส่งผิด


แต่เขียนที่อยู่ผิดสินะ


ให้ตายเถอะแค่ที่อยู่ง่ายๆจะจำให้ถูกหน่อยไม่ได้รึไงกัน


“....”ผมส่ายหัวเบาๆแล้วมองจดหมายในมืออย่างครุ่นคิดเท่าที่เห็นสองคนนี่ท่าจะเป็นพี่น้องกันนะนามสกุลเหมือนกันนี่


เอาไงดีล่ะปล่อยไว้ดีไหม...เป็นพี่น้องกันถ้าไม่ได้จดหมายเดี๋ยวคงโทรไปถามเองละมั้ง


แต่ถ้าโทรไปถามได้ก็แปลว่าคุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้ไม่เห็นต้องส่งจดหมายเลย


แปลว่าอาจไม่รู้เบอร์โทร?  เปลี่ยนเบอร์ใหม่?


แปลว่าจดหมายสำคัญ?!


“เฮ่อ...ไว้พรุ่งนี้จะส่งคืนให้ละกันนะนายธีราทร”ผมพึมพำกับตัวเองแล้วเดินเข้าไปโดยที่ไม่ลืมเอาซองจดหมายนั้นใส่ลงในกระเป๋าไว้


หลังจากนั้นกิจวัตรเดิมๆก็กลับมาอีกครั้ง


กินอาหารเย็น


อาบน้ำ


ดูโทรทัศน์


แล้วก็นอนหลับบนเตียงนุ่มไปในที่สุด


........................................................................


................................................


.........................


...........


...


.


เช้าวันต่อมาผมก็ทำกิจวัตรตามปกติกินอาหารเช้าและออกไปทำงาน...ผมทำอยู่อยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งโดยมีหน้าที่เป็นผู้ตรวจสอบบัญชี


รายได้ค่อนข้างดีถึงดีมากแต่มันก็แลกมาด้วยความปวดหัวที่ใหญ่ยิ่ง...พาราแทบจะช่วยอะไรไม่ได้เลยตอนที่ตรวจดูงบจากคนทำบัญชีแล้วเลขมันดันไม่ตรงกันเลยสักคนแต่ก็ดันทำให้มันเป็นงบดุลได้ทั้งหมด...ขอคาราวะเลย


หลังจากนั่งตรวจสอบบัญชีได้ครึ่งนึงผมก็ลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายให้สบายตัวหน่อยนั่งติดต่อกันมา4ชั่วโมงแล้ว...เมื่อหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว


“...ไม่ค่อยหิวแฮะ”เมื่อวางมือลงบนท้องแล้วหลับตาลงก็ไม่รู้สึกอะไร...ไม่หิว...ไม่รู้สึกปวดท้องเลยด้วย...


‘งั้นก็ไม่ต้องกินข้าวกลางวันละกัน’


เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็นั่งลงแล้วเริ่มทำงานต่อทันที


ผมอาจจะยังไม่ได้บอกแต่ผมมีห้องทำงานส่วนตัวเพราะงั้นต่อให้ผมยืนบิดขี้เกียจแล้วหาวต่อก็ไม่มีใครมาว่าผมหรอกนะแต่กว่าที่ผมจะมาได้ถึงขนาดนี้ก็ใช้เวลาไปหลายปีอยู่...ไม่ว่าจะอยู่บริษัทไหนต่างก็มีการแข็งขันกันทั้งนั้นผมใช้เวลา6ปีจนมาอยู่จุดนี้...ไม่รู้หรอกนะว่ามันใช้เวลามากหรือน้อยเพราะผมไม่ได้ให้ความสนใจกับเวลา


อย่างที่บอกไปเวลามันเดินอยู่ตลอดแล้วมันก็หมุนเวียนอยู่เป็นวงกลมแบบนี้...ดังนั้นผมไม่เห็นว่ามีความจำเป็นอะไรที่ต้องรีบร้อน


ผมชอบความมั่นคงที่แน่นอน....การที่เราเร่งรีบที่จะทำอะไรสักอย่าง...แค่ได้ชื่อว่าเร่งรีบแล้วมันก็ไม่มีความแน่นอนแล้วล่ะ...ไม่มีใครรีบแล้วทำสิ่งนั้นออกมาดีได้หรอก


ทุกสิ่งทุกอย่างมันจึงจำเป็นต้องใช้เวลา


ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรตาม


ผมนั่งตรวจแล้วแก้ข้อผิดพลาดของบัญชีไปบางส่วน...เมื่อผมมองดูนาฬิกาอีกครั้งก็เป็นเวลา5โมงกว่าแล้ว...เลยเวลาเลิกงานมาแล้วสินะ


ที่บริษัทให้พนักงานเลิกงานตอน5โมงเย็นมีบางหน่วยที่มีให้อยูโอที...แต่สำหรับคนทำบัญชีคงจะรู้ๆกันอยู่พอได้เริ่มทำแล้วมันก็จะหยุดไม่ได้เวลาจะผ่านไปเร็วจนเราเองยังต้องตกใจแต่การที่เป็นแบบนั้นมันก็ทำให้สมองค่อนข้างล้าเลยทีเดียว


“....”ผมมองงานสลับกับเอกสารบนโต๊ะ...ตอนนี้ผมแก้ไปได้กว่าครึ่งแล้วกว่าจะถึงกำหนดส่งก็อีกนานอยู่...วันนี้พอแค่นี้ละกัน


ใช้เวลาไม่นานในการจัดเอกสารต่างๆให้เรียบร้อยพร้อมทั้งปิดคอมพิวเตอร์ให้เรียบร้อย...เอกสารบางส่วนที่ต้องนำกลับไปอ่านที่บ้านถูกแยกไว้อย่างชัดเจนก่อนจะนำใส่กระเป๋า


“....ซองจดหมาย?”ผมมองซองจดหมายในกระเป๋าอย่างงงๆก่อนที่ความทรงจำจะค่อยๆฝุดขึ้นมาอย่างช้าๆแต่ชัดเจนเลยทีเดียว....


นี่ผมต้องแวะไปรษณีย์ก่อนกลับใช่ไหมเนี่ยะ?


อย่างน้อยก็ดีที่ระหว่างทางกลับบ้านผมมีไปรษณีย์อยู่พอดีเลยไม่จำเป็นต้องเดินไปไกล
อ่านไม่ผิดหรอกครับ...ผมเดินไปทำงาน...จากบ้านถึงบริษัทมันไม่ได้ไกลมากนักที่จริงผมก็มีรถนะแต่การที่ต้องมาแย่งที่จอดรถกันในตอนเช้าเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบมากที่สุดเพราะงั้นการเดินมาก็เป็นสิ่งเหมาะสมมากที่สุด


ผมเดินคิดเรื่อยเปื่อยมาจนถึงที่ทำการไปรษณีย์


“....??”ผมขมวดคิ้วมองรั้วทางเข้าที่เขียนว่า close พร้อมทั้งมีโซ่ขวางไว้ไม่ให้เข้าไป


“...????”อะไร...ทำไมล่ะ


“พ่อหนุ่มมาทำไรป่านนี่ล่ะจ๊ะ...ไปรษณีย์เขาปิดไปนานแล้วนะ”คุณป้าคนนึงที่ถือถุงกับข้าวมาเต็มมือเดินมาหาผมพร้อมกับถามด้วยความสงสัย


ผมต่างห่ากล่ะที่กำลังสงสัยน่ะ


เดี๋ยวนะ...เมื่อกี๊คุณป้าพูดว่า...


“..ปิดนานแล้วเหรอครับ”ผมถามคุณป้าตรงหน้า


“จ๊ะ...พ่อหนุ่มไม่รู้เหรอเขาปิดตั้งแต่4โมงกว่าแล้วล่ะจ้า”คำตอบของคุณป้าทำเอาผมเกือบล้มทั้งยืน...ปิดตั้งแต่4โมงกว่า


จะปิดเร็วไปไหม!?


ไม่เห็นใจคนที่ทำงานถึง5โมงบ้างเลยรึไง!!


“อ่า...ขอบคุณมากนะครับ”


“ไม่เป็นไรจ้า”คุณป้าบอกลาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไป


แต่ผมนี่สิที่ยิ้มไม่ออก


ก็จริงที่ผมไม่เคยมาไปรษณีย์เลยไม่รู้ว่าปิดกี่โมง


แต่การที่เดินผ่านอยู่ทุกวันแต่ไม่เคยสงสัยเลยนี่สิ...


“เฮ่อ...ถือว่าไม่มีบุญล่ะกันนะนายธีราทร”ผมพึมพำแล้วมองซองจดหมายพร้อมกับใส่มันลงไปในกระเป๋าอีกครั้งนึงก่อนจะเดินตรงไปซื้ออาหารเย็นที่ตลาด


แล้วกิจวัตรเดิมของผมก็กลับมาอีกครั้งกินข้าว  อาบน้ำ  และนอน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือตอนนี้ผมกำลังคิดถึงซองจดหมายที่ส่งผิดนั่น...ถ้ามันเป็นจดหมายสำคัญขึ้นมาจะทำไงล่ะ


ผมไม่อยากจะเป็นคนที่ปล่อยสิ่งที่สามารถช่วยได้ให้ผ่านเลยไปซะด้วยสิ


ไปรษณีย์เองก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่


แถมพรุ่งนี้ยังเป็นวันเสาร์...ใช่...วันหยุดนั่นแหละ


“เฮ่อ...นี่ผมถอนหายใจมากี่รอบแล้วเนี่ยะ...”ผมยกแขนข้างนึงก่ายหน้าผากแล้วคิดอย่างหนัก


“ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้อีกจะไม่มีครั้งต่อไปแล้วนะนายธีราทร”ผมพึมพำก่อนจะหลับไปในที่สุด


...........................................


........................


..........


...


.


เช้าวันเสาร์ผมตื่นตามเวลาไปทำงานปกตินั่นแหละ....ไปรษณีย์ก็ถือเป็นบริษัทบริษัทหนึ่งเหมือนกันและบริษัทเปิดตอน8โมงนั่นหมายความว่าไปรษณีย์ต้องเปิดตอน8โมง


ความคิดผมคือจัดการส่งซองจดหมายนั่นกลับไปหาเจ้าของซะแล้วเขาจะได้มานั่งอ่านงานต่อสักที...เมื่อคิดเรื่อยเปื่อยไม่นานผมก็จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยพร้อมออกจากบ้าน


ตอนนี้เวลา7โมง50กว่าจะเดินไปถึงคงจะเปิดพอดี...ไปหาข้าวเช้าแถวตลาดเลยล่ะกัน
เมื่อคิดได้แบบนี้ผมก็มองในกระเป๋าอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าจดหมายอยู่ในนั้นแล้ว....ก่อนจะเดินออกจากบ้านเพื่อตรงไปยังที่ทำการไปรษณีย์


เมื่อผมมาถึงที่หน้ารั้วเดิม...ผมก็รู้สึกถึงบ้างอย่างที่เหมือนเดินไม่ผิดไปจากเมื่อวาน


เดจาวู...?


“....??”ผมมองรั้วที่มีโซ่คั่นไว้พร้อมกับป้ายตรงกลางที่เขียนว่า close อย่างงงๆ


ผมยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา...8โมง5นาที


ทำไมยังไม่เปิดอีกล่ะ??


“อ้าวพ่อหนุ่มคนเมื่อวานนี่นา...อรุณสวัสดิ์จ้าตื่นแต่เช้าเชียวนะ”ผมหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็ได้เจอกับคุณป้าคนเมื่อวานอีกครั้ง...สองมือของเธอเต็มไปด้วยถุงกับข้าวแปลว่าพึ่งกลับมาจากตลาดแน่ๆเลย


“อรุณสวัสดิ์ครับ...ผมว่าจะมาส่งไปรษณีย์น่ะครับ...แต่...”ผมทักทายแล้วมองไปยังรั้วที่ถูกปิด


“อ้าว...นี่หนูไม่รู้เหรอว่าวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ทำการไปรษณีย์เปิด9โมงน่ะจ้า”สิ้นเสียงคุณป้าผมก็แทบล้มทั้งยืน


ให้ตายเถอะ...มีบริษัทเข้าทำงานตอน9โมงด้วยเหรอเนี่ยะ


ถึงจะทำงานเสาร์อาทิตย์ก็เถอะ


สบายกันจริงๆนะ


“เอ่อ...ผมไม่รู้น่ะครับ...งั้นเดี๋ยวผมไปทานข้าวก่อนค่อยกลับมาใหม่ละกันครับ...ขอบคุณนะครับ”


“จ้า...”


หลังจากที่ลากับคุณป้าผมก็เดินตรงไปหาอะไรกินที่ตลาดผมเลือกกินก๋วยเตี๋ยวและพยายามกินให้นานที่สุดเพื่อยืดเวลาให้ถึง9โมง...


และเมื่อได้เวลา9โมงตรงผมก็ลุกออกจากร้านแล้วตรงไปยังไปรษณีย์ทันที...แล้วก็รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยเขาเอาโซ่ออกแล้ว...ผมเดินตรงเข้าไปข้างในก่อนจะผลักประตูเข้าไป


จากที่ผมมองดูรอบๆก็เห็นเพียงพนักงานเพียงไม่กี่คนเท่านั้น...แปลว่ายังมากันไม่ครบสินะ...เข้างานก็ช้าแล้วยังจะมาสายอีก


ผมส่ายหัวหน่อยๆแล้วเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ที่มีพนักงานยืนอยู่


“ผมอยากส่งจดหมายคืนไปที่ผู้ส่งนี่ครับ”ผมบอกพนักงานพร้อมกับยื่นซองจดหมายไปให้
พนักงานสาวที่อายุไม่น่าเกิน30รับซองจดหมายนั่นไปดูแล้วหันหลังไปหยิบอะไรบางอย่างที่สีน้ำตาลๆ...ซองใส่เอกสาร?


“เอ่อ...ต้องขอรบกวนให้คุณเขียนที่อยู่ผูส่งแล้วผู้รับบนนี้ด้วยนะค่ะเพราะจดหมายที่คุณนำมาอาจทำให้คนส่งไปรษณีย์ของเรางงได้ค่ะ”พนักงานสาวบอกผมพร้อมกับยื่นซองใส่เอกสารสีน้ำตาลและจดหมายซองเดิมมาให้


“...ครับ”ผมรับมาแบบจำใจก่อนจะเดินไปที่โต๊ะสำหรับเขียน...ผมใช้เวลาไม่นานในการเขียนชื่อที่อยู่ผู้ส่งใหม่แล้วนำจดหมายใส่เข้าไปในซองเอกสาร...ผมเตรียมเดินไปที่เคาท์เตอร์นั่นอีกครั้งแต่ก็ต้องชะงักเหมือนเห็นกระดาษสีขาวแผ่นสีเหลี่ยมเหมือนเป็นกระดาษโน้ตวางอยู่


“...”ผมลังเลอยู่สักพักก่อนจะหยิบกระดาษสีขาวนั้นขึ้นมาพร้อมกับเขียนข้อความบางอย่างลงไปแล้วใส่มันเข้าไปในซองเอกสารเพิ่มอีกอัน


“นี่ครับ”ผมยิ่นซองให้พนักเช็ก


“จะให้จัดส่งแบบไหนดีค่ะ”พนักงานถามหลังจากที่เช็กที่อยู่ด้านหน้าเรียบร้อบ


“...ครับ?”แบบไหน?...อะไร?


มันมีหลายแบบเหรอ????


“จะจัดส่งเป็นแบบธรรมดา...ลงทะเบียนหรือด่วนพิเศษดีค่ะ?”พนักงานเขาคีย์อะไรในคอมพิวเตอร์ก็ไม่รู้พร้อมกับถามต่อโดยไม่มองหน้าผมสักนิด


“...ห๊ะ?...ด่วนพิเศษ??”อะไรเนี่ยะ...เธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ?


มีอะไรบ้างนะ...ผมฟังไม่ทัน!!


“การจัดส่งแบบด่วนพิเศษนะค่ะ...ทั้งหมด32บาทค่ะ”เธอสรุปเอาเองเฉยเลย...แถมยังเอาจดหมายผมไปชั่งน้ำหนักด้วย...เห้ยๆ...นี่ผมยังงงๆอยู่เลยนะ


“....???”ผมควักเงินจ่ายเธอไปแบบงงๆ


“เรียบร้อยแล้วค่ะ...จดหมายจะส่งถึงมือผู้รับภายใน1-2วันนะค่ะ...ขอบคุณค่ะ”


ผมเดินออกมาจากไปรษณีย์ด้วยอาการงงๆ


นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย!!!


..................................................................................

มาลงตอนที่1แล้วค่ะ

หวังว่าจะถูกใจกันนะค่ะ

ภาษาการบรรยายยังไม่ค่อยเข้าขั้นแต่จะพยายามให้ดีกว่านี้ค่ะ

แล้วเจอกันตอนหน้านะค่ะ

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-07-2015 11:07:27 โดย nicedog »

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
น่าสนใจจัง  o13

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
มาติดตามจร้า

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :mew3:  จดหมายปริศนา. อยากรู้เนื้อหาข้างในเนอะ

ออฟไลน์ pajajahaha

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 55
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ติดตามคะะะะ น่าสนใจๆ :katai5:

ออฟไลน์ patchamai28

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 331
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ชอบเรื่องแบบนี้จัง ติดตามจ้ามาต่อไวๆน้า :mew1:

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0
✉ จดหมายฉบับที่2 ✉ จดหมายที่ถูกส่งคืน




“ข้าวผัดกุ้งได้แล้วนะ...35บาทจ้า”เสียงของคุณป้าแม่ค้าดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งโครงหน้าเรียวยาวสมส่วนดูคมเข้มและนัยตาสีเขียวอมน้ำตาล...ผิวออกแทนนิดๆตามสไตล์ลูกครึ่งลุกขึ้นมาจากที่นั่งแล้วตรงไปยังแม่ค้าคนนั้นพร้อมยื่นเงินไปให้แบบพอดีแล้วรับถุงนั้นมาก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนสายตาของบรรดาชายหญิงที่มองตามกันให้ควัก


ชายหนุ่มเดินมาเรื่อยๆไม่นานนักก็ถึงคอนโดสูงเกือบ30ชั้นที่อาศัยอยู่เพียงลำพังเมื่อไม่นานมานี้หลังจากที่จบมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ


ตึ๋ง~


เสียงลิฟท์ดังขึ้นบ่งบอกว่าถึงที่หมายแล้ว...ร่างสูงก็ก้าวออกมาจากลิฟท์แล้วเดินตรงไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว


กริ๊ก!



ผมไขกุญแจเข้าไปแล้วล๊อคกลอนทันทีจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องผ่านห้องรับแขกทางด้านด้านไปจนไปถึงห้องครัวขนาดเล็ก...ผมทำอาหารไม่เป็นนอกจากต้มมาม่าเพราะงั้นไม่จำเป็นที่ต้องมีห้องครัวขนาดใหญ่เลยสักนิด



หลังจากกินข้าวเย็นเรียบร้อยผมก็มานั่งลงที่โซฟาด้านหน้าพร้อมกับเปิดทีวีดูไปเรื่อยๆ


“น้องโอ๊คจะเป็นไงบ้างนะ”ผมมองขึ้นไปบนเพดานแล้วนึกถึงหน้าน้องสาววัย12ที่อยู่กับแม่ที่ชลบุรี



ใช่แล้วผมเป็นคนชลบุรีแต่มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯพอจบก็เลยหางานทำที่นี่ซะเลยเพราะมีเพื่อนฝูงอยู่แถวนี้เยอะพอสมควร


และเขาคิดว่าการที่ต้องอยู่ห่างคงไม่มีปัญหาอะไรเพียงแค่กลับไปเยี่ยมบ้านบ้างก็ทำให้ผมได้กำลังใจจากแม่และน้องสาวมามากทีเดียว


เมื่อก่อนผมก็กลับบ้านเดือนละครั้งสองครั้งอย่างสม่ำเสมอตามเวลาที่ว่างแต่พอเริ่มทำงานก็ไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านครั้งล่าสุดที่กลับบ้านก็ผ่านมาสามเดือนกว่าแล้ว...


ผมคิดถึงน้องสาว


ผมคิดถึงแม่



แต่จะติดต่อไปหาก็ไม่ได้แล้วเพราะเมื่อสองอาทิตย์ก่อนตอนที่ผมไปเที่ยวผับกับเพื่อน...ดิน...หนึ่งในเพื่อนของผมมันดันเมาซะเละแถมเพื่อนคนอื่นดันทิ้งมันไว้กับเขาซะงั้นก็เลยต้องแบกกันกลับแต่เพื่อนดินดันสะดุ้งขึ้นมาแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ผมออกมาแล้วขว้างไปกลางถนนสุดแรงเกิด...เสียงของโทรศัพท์ที่ถูกเหยียบดังติดกันจนผมแถบจะตบหัวเพื่อนรักที่เมาอยู่ข้างๆนี่ซะทีแต่คิดอีกทีไว้รอตื่นค่อยจัดการทีเดียวคงง่ายกว่าเลยตัดสินใจพามันไปส่งก่อนจะกลับคอนโดตัวเอง



หลังจากนั้นล่ะที่นึกได้ว่าข้างในโทรศัพท์มีเบอร์บ้านกับเบอร์แม่ผมอยู่...ผมแทบจะออกไปจัดการไอ้เพื่อนรักในทันทีแต่ก็ต้องตัดใจเพราะมันดึกมากแล้ว...วันต่อมาที่เจอกันผมก็แทบจะไล่เตะมันเลยทีเดียว...ถึงสุดท้าสมันจะรับผิดชอบโดยการซื้อโทรศัพท์กับซิมให้ก็เถอะแต่เข้าไหมว่า...


ผมจำเบอร์ที่บ้านไม่ได้!!!


แต่เหมือนว่าจะยังโชคดีเพราะแม่ส่งพวกเสื้อผ้าที่บ้านมาให้ผมเพิ่มก็เลยนึกขึ้นได้ว่าส่งจดหายไปหาก็ละกัน...ถึงมันจะดูโบราณไปหน่อยแต่ก็เป็นวิธีที่ใช้ได้เลยทีเดียว


ผมรีบเขียนจดหมายบอกแม่ทันทีว่าสบายดีไม่ต้องห่วงและผมเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้วพร้อมทั้งถามสารทุกข์สุขดิบของแม่และน้องสาวสุดที่รักด้วย


วันต่อมาผมก็ตรงไปที่ทำการไปรษณีย์ทันทีแต่ช่วงบ่ายนี่คนเยอะสุดๆทุกอย่างมันช่างเร่งรีบและแออัดจนผมแทบจำไม่ได้ว่าเขียนทะเบียนบ้านไปถูกรึป่าว


แต่ผมมั่นใจนะว่าถูกน่ะ


“ป่านนี้คงได้รับจดหมายแล้วมั้ง...”ผมพึมพัมแล้วลุกขึ้นปิดทีวีก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนด้านในแล้วล้มลงบนเตียงอย่างเพลียๆ...ในไม่ช้าสติผมก็ดับไป


......................................


........................


...........


...


.


เช้าวันต่อมาผมก็ตื่นมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงานตามปกติ...วันหยุดช่างผ่านไปเร็วเสมอเผลอแป๊บๆนี่ก็วันจันทร์อีกแล้ว


วันนี้ผมแต่งกายด้วยเสื้อเชิตสีฟ้าและกางเกงขายาวสีน้ำเงินก่อนออกจากบ้านและไม่ลืมที่จะรีบกินนมกับขนมปังที่อยู่ในตู้เพื่อลองท้อง...


ผมขับมอเตอร์ไซค์มาจนถึงบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งผมทำหน้าที่เป็นหนึ่งในโปรแกรมเมอร์ของบริษัท...และแน่นอนว่าผมจบวิศวะคอมมาด้วยเกรดที่ค่อนข้างสูงเลยมีบริษัทหลายแห่งมาชักชวนให้ผมไปอยู่ด้วย


แต่เพราะบริษัทเป็นของรุ่นพี่ที่รู้จักกันแถมยังใกล้คอนโดผม...สวัสดิการก็ดีเลยทำให้ผมตกลงทำงานที่นี่แถบจะทันที



ผมสวัสดีพนักงานบ้างหัวหน้าบ้างหรือใครๆก็ตามที่ผมเดินผ่านผมก็จะทักทายหมด
ผมน่ะเป็นคนที่เป็นมิตรกับทุกๆคนนะแต่ที่ผมไม่ชอบเลยก็คือมามองผมด้วยสายตาแบบว่าจะกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัวนั่นน่ะ...บอกตรงๆเลยนะว่าแบบนั้นผมไม่ไหว



ผมขึ้นลิฟท์มาจนถึงชั้น4ซึ่งเป็นที่ทำงาน...เมื่อเดินตรงไปยังห้องใหญ่ที่มีประตูเป็นกระจกที่มองเห็นข้างในได้...และถ้าผลักประตูเข้าไปก็เจอกับคอมพิวเตอร์กว่า10เครื่องที่หันหน้าชนกันและมีบ้างอันที่มีคนนั่งอยู่แล้ว



“ไงมาเช้านี่พีช”ผมทักหนึ่งในเพื่อนที่พากันแห่มาทำงานที่นี่ก่อนจะนั่งลงที่คอมพิวเตอร์ประจำตัว


“แกก็มาเช้านะไอ้เทม”พีชหันมาทักผมโดยที่มือยังไม่หยุดกดคีย์บอร์ด


“มีงานเหรอ?”ผมถามแล้วชะโงกหน้าไปดูที่หน้าจอของพีช


โปรแกรมสำหรับเขียนโปรแกรมถูกเปิดขึ้นพร้อมกับโค้ดพิเศษต่างๆที่พีชสร้างขึ้นมาเองโดยเฉพาะ


“ใช่...เค้าให้สร้างระบบเครือข่ายในการเชื่อมโยงของหน่วยงานทั้งหมดในบริษัทน่ะ”พีชตอบโดยที่สายตายังไม่ล่ะจากคอมพิวเตอร์


“หืม~...งั้นเดี๋ยวแกสร้างโครงสร้างระบบแล้วส่งต่อมาให้ฉันเลยเดี๋ยวจะจัดการต่อให้”ผมบอกพีชแล้วเริ่มเปิดคอม


“ได้”


หลังจากเลิกงานแล้วผมก็ตรงกลับคอนโดทันที...ถ้าถามว่างานเสร็จไหมถ้าใครเป็บโปรแกรมเมอร์ก็คงรู้นะ


ใครมันจะสร้างโครงสร้างระบบเครือข่ายเสร็จในวันเดียวได้บ้างเล่า...ไม่มีหรอกอย่างน้อยๆน่ะอาทิตย์นึงนู้นถึงแม้จะไม่ได้ทำคนเดียวก็เถอะ


เพราะงั้นวันนี้ทั้งวันผมเลยนั่งเล่นเกมส์อย่างเดียวไงล่ะ...สบายเลยแต่ถ้าเสร็จการสร้างโครงสร้างระบบแล้วส่งมาให้ผมนะ...อย่าหวังว่าตอนนั้นผมจะได้นอนเลย


ผมจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ที่เดิมใต้คอนโดก่อนจะเดินขึ้นไปบนคอนโด...ผมอยู่ชั้นที่14เมื่อถึงหน้าห้องผม ก็ต้องมองซองสีน้ำตาลที่แลบออกมาจากที่ใส่จดหมายห้องของตน


“...?”ผมมองซองนั้นอย่างงงๆใครส่งมานะ


“อ่า~...คุณแม่กับน้องโอ๊คแน่ๆเลย”ผมหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลแล้วรีบเดินเข้าห้องก่อนจะเร่งฝีเท้าก่อนจะนั่งลงบนโซฟาที่ห้องรับแขก


“จะเขียนมาว่ายังไงน้าา~”ผมแกะซองเอกสารสีน้ำตาลก่อนจะเปิดดูสิ่งที่อยู่ข้างใน


“...ซองจดหมาย?”ข้างในซองมีซองอีกที...หรือว่าน้องโอ๊คแกล้งอะไรผมอีกล่ะ ผมหยิบซองจดหมายด้านในออกมาแล้วมองอย่างงงๆ


ผมมองไปยังชื่อที่อยู่ผู้ส่ง



‘นาย ธีราทร ภูมิทักษา
1403 คอนโดxxx ต.xx ถนนxxx
เขตxxx กรุงเทพฯ 10200’

“...ห๊ะ?”ผมมองชื่อตนเองที่เขียนอยู่บนชื่อที่อยู่ผู้ส่ง...ผมเลยลองมองชื่อที่อยู่ผู้รับบ้าง


‘นางสาว สวรรยา ภูมิทักษา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’



“....??”นี่มันชื่อน้องสาวเขานี่...จะว่าไปนี่มันจดหมายที่ผมส่งไปหาแม่และน้องสาวนี่นา
ทำไมถึงส่งกลับมาให้ล่ะ...ผมมองดูซองจดหมายอย่างงงๆก่อนจะวางลงบนโต๊ะข้างหน้า...แล้วผมก็หันกลับมาดูภายในซองเอกสารสีน้ำตาลอีกครั้งนึงเผื่อว่าจะมีอะไรอยู่...



ไม่แน่ว่าน้องสาวผมอาจจะแกล้งโดยการใส่จดหมายที่ผมเขียนกลับมาพร้อมกับจดหมายอีกฉบับก็เป็นได้


“...หือ~...กระดาษอะไรเนี่ย?”


พอมองเข้าไปภายในก็เจอกับกระดาษโน๊ตสีขาวแผ่นหนึ่ง...ผมหยิบมันขึ้นมาอย่างครุ่นคิดแล้วมองดูกระดาษโม๊ตสีขาวแผ่นเดิมอย่างสงสัย


“ไม่เห็นมีอะไรเลย...อ๊ะ!”ผมพึมพำหลังจากมองแผ่นกระดาษโน๊ตที่ว่างเปล่าก่อนจะลองพลิกดูอีกด้านนึงแล้วก็ต้องชักงักเมื่อเห็นข้อความบางอย่างบนกระดาษ


‘คุณเขียนที่อยู่ผู้รับผิด’


ข้อความสั้นๆที่เขียนด้วยลายมือที่สวยงามทำให้หัวใจผมกระตุกขึ้นอย่างไม่ขาดคิดและเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว



ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีคนที่ยอมลงทุนส่งจดหมายที่ส่งผิดไปกลับมาให้อยู่อีก
สังคมในปัจจุบันมักจะมีแต่คนที่เห็นแก่ตัวอยู่เสมอ...ถ้าไม่รู้จักก็ไม่อยากยุ่งให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นกับตัวเอง



ผมเองก็เป็นหนึ่งในคนแบบนั้น...ผมไม่ค่อยชอบอะไรที่มันวุ่นวายแต่ที่บอกว่าผมเป็นมิตรจริงนะ...ผมทักทายทุกคนแต่อย่างที่บอกว่าผมไม่ค่อยชอบเป็นฝ่ายไปสนิทกับคนอื่นก่อน...อาจเพราะสีตาสีเขียวอมน้ำตาลของผมที่ทำให้ถูกล้อตั้งแต่เด็กก็ได้เลยทำให้ผมไม่ค่อยจะไว้ใจใคร



เมื่อก่อนที่ผมเด็กๆอาจจะเพราะว่าสีตาแปลกและเค้าโครงหน้าของผมที่ค่อนข้างดีทำให้ผมเกือบถูกผู้หญิงคนนึงปล้ำ...หลายๆคนคงคิดว่าไม่เห็นเป็นไรแต่สำหรับผมมันกลายเป็นความหลังที่ไม่มีวันลืมหลังจากนั้นผมก็พยายามหลีกเลี่ยงไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายที่มักจะส่งสายตาที่สื่อความหมายไปในทางอยากจะสานต่อกับผมเสมอ



ดังนั้นผมพึ่งเคยเจอคนแบบนี้เป็นครั้งแรก...ผมพลิกซองเอกสารเพื่อดูชื่อที่อยู่ผู้ส่งด้วยรอยยิ้มที่ฝุดขึ้นมาโดยที่ผมไม่รู้สึกตัว


‘นาย วรนัตร รัตรนเทวา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’



“ ...วรนัตร รัตรนเทวา”ผมอ่านชื่อนั้นแล้วพึมพำเบาๆ


‘อยากรู้จัก’


ความคิดนึงของเขาฝุดขึ้นมาทำเอาต้องรีบสบัดหัวแทบจะทันที...ผมที่ไม่ค่อยชอบไปวุ่นวายกับใครกลับรู้สึกอยากรู้จักคนที่ส่งจดหมายนี่ขึ้นมา


“...ไม่เข้าใจตัวเองเลยแหะ”



ผมวางซองเอกสารสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะพร้อมกับซองจดหมายที่ตนเองส่งไปไม่ถึงแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนพร้องกับกระดาษโน๊ตสีขาวแผ่นสี่เหลี่ยมที่มีข้อความสั้นๆเขียนอยู่...ผมนำกระดาษแผ่นไปเก็บไว้ในลิ้นชักภายในห้องก่อนจะออกไปกินข้าวเย็นและอาบน้ำเข้านอนในที่สุดแต่สุดท้ายในหัวผมกลับคิดถึงคนที่ชื่อ วรนัตร รัตรนเทวา อยู่ตลอดจนกระทั่งหลับไป



.................................................


...............................


.............


....


..


.


พอวันรุ่งขึ้นผมก็ได้ตัดสินใจที่จะส่งจดหมายไปขอบคุณ คุณ วรนัตร พร้อมกับจดหมายที่จะส่งไปให้แม่และน้องสาว...และแน่นอนว่าผมเขียนที่อยู่ใหม่เรียบร้อยแล้วครั้งก่อนผมเขียนเลขที่บ้านหายไปตัวนึงแต่ครั้งนี้ผมทบทวนอยู่หลายรอบจนแน่ใจ



ส่วนจดหมายที่จะส่งให้คุณ วรนัตร นั้นผมก็ได้ใช้เวลาตลอดช่วงเช้าในที่ทำงานในการเขียนจดหมายฉบับนึงขึ้นมาจนสำเร็จแม้จะถูกเพื่อนพีชบ่นว่าเลิกขยี้หัวและส่งเสียงน่ารำคาญสักทีก็เถอะ



ก็จะให้ทำไงได้ล่ะก็ผมนึกไม่ออกนี่นาว่าจะเขียนอะไรดีน่ะ...สุดท้ายก็ได้แค่นี้แหละ
ผมออกไปส่งจดหมายตอนช่วงบ่ายแบบไม่ต่องลางานเพราะที่ทำการไปรษณีย์อยู่ข้างๆบริษัทผมนี่เอง



ใช้เวลาไม่นานในการส่งจดหมายทั้งสองฉบับเป็นแบบลงทะเบียนและด่วนพิเศษ...จะว่าไปคุณ วรนัตร ก็ส่งจดหมายคืนมาให้ผมแบบด่วนพิเศษเหมือนกันนี่นา..แปลว่าเขาอาจรู้ว่าเป็นจดหมายสำคัญรึป่าวนะ...แต่เท่าที่ดูซองจดหมายก็ไม่ได้มีล่องลอยว่าถูกเปิดเลย



“เป็นคนดีจริงๆนะคุณ วรนัตร รัตรนเทวา”ผมพึมพำหลังจากออกมาจากที่ทำการไปรษณีย์โดยที่ภายในหัวคิดถึงแต่ชื่อของคนที่ยอมลงทุนส่งจดหมายมาคืนตนเองเท่านั้น


ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกัน


ทั้งๆที่ไม่เคยได้เจอหรือสนิทกัน


แต่ทำไมผมถึงเผลอยิ้มขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึงคุณนะ


คุณ วรนัตร รัตรนเทวา

.............................................................................

มาอัพตอนที่2แล้วค่ะ


ดีใจมากๆที่มีคนมาคอมเม้นท์นะค่ะ


ขอบคุณที่สนใจเรื่องนี้ค่ะ


เราจะพยายามแต่งให้ดีขึ้นๆไปอีก


มีคำผิดอะไรบอกได้นะค่ะ :mew1:


ขอคุณคุณ   กุ้งเชอรี่  และ  sirin_chadada มากนะค่ะ


ทำการแก้ไขแล้วค่ะ11/2/57 21.25น.
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-07-2015 11:16:00 โดย nicedog »

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6

ออฟไลน์ patchamai28

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 331
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Fellina

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 413
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
 :pig2:เรื่องนี้มันน่ารักจริงเชียว
แต่ละตอนก็ยาวจุใจด้วย
ชอบมากค่ะ  มาต่อไวไวนะคะ


ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
เรื่องน่ารักจัง ตามติดนะคะ

มีสะกิดใจนิดนึง
เขาวางซองเอกสารสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะพร้อมกับซองจดหมายที่ผมส่งไปไม่ถึง

ตรงนี้สรรพนามน่าจะเป็น ผม หรือเปล่าคะ??

ออฟไลน์ lollita

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0

ออฟไลน์ นอนกินแรง

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-4
ชอบเรื่องนี้ ตามอ่านนะจ้ะ

บรรยายเข้าใจง่ายมากเลย o13

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
มีแววว่าจะเป็นเรื่องที่น่ารัก...ละมุนละไม

แต่ยังมีคำผิด/พิมพ์ตก/ใช้สรรพนามสับสนอยู่บ้างนะจ๊ะ
          เข้าไหมว่า น่าจะเป็น เข้าใจไหมว่า
          "คุณเขียนที่อยู่ผู้ส่งผิด" น่าจะเป็น ผู้รับ มากกว่ารึเปล่า
          (แล้วก็น่าจะมีที่อื่นอีกอ่ะนะ กลับมาหาแล้วไม่เจอ แต่ตอนอ่านจำได้ว่ามีอีก)

แล้วก็ธีราทรแทนตัวเองว่า 'ผม' หรือว่า 'เขา' กันแน่จ๊ะ (อันนี้เจอหลายจุดมากเลย) ส่วนตัวแล้วชอบให้แทนตัวว่า 'ผม' นะ
เพราะว่าธีราทรพูดถึงตัวเอง(เป็นสรรพนามบุรุษที่หนึ่ง)

เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
 o13  พระเอกน่ารักเชียว

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
เขาจะเริ่มรู้จักกันแล้ว อมยิ้มอ่านเลย

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0
✉ จดหมายฉบับที่ 3✉อยากรู้จัก




“ผมให้เวลาคุณอีก2อาทิตย์หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะครับ”วรนัตรบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย


ตอนนี้ผมกำลังพูดอยู่กับนาย อาชาญ  นิติยวัล หรือชาญ ชายหนุ่มที่เป็นหนึ่งในนักบัญชีในบริษัทแห่งนี้...เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวันก่อนที่ตรวจสอบบัญชีพร้อมกับเขียนแก้ไขข้อผิดพลาดแล้วผมก็จะต้องส่งคืนให้ผู้ทำบัญชีนั้นๆได้แก้และนายชาญก็เป็นคนสุดท้ายที่ผมเรียกมาพบ...การที่เรียกเข้ามาคุยทีละคนทำให้ผมรู้สึกว่าสามารถใช้เวลาในการพูดคุยกับพวกเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าเรียกมารวมกันแล้วพูดเป็นภาพรวมถึงแม้การทำแบบนี้จะเสียเวลามากกว่าก็เถอะ


แต่ผลที่ออกมาผมว่ามันค่อนข้างคุ้มค่ามากเลยล่ะ


“เข้าใจแล้วครับหัวหน้า...ว่าแต่ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้วไปทานข้าวกลางวันด้วยกันไหมครับ?”เสียงออกแนวขี้เล่นและรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของเขาคงจะทำให้ผู้หญิงตอบตกลงได้ในทันทีแต่มันใช้ไม่ได้สำหรับผม



“คุณพูดแบบนี้ทุกครั้งไม่เบื่อรึไง?”ผมถามชายไปตรงๆ...ทุกครั้งที่ผมเรียกเขาเข้ามาสุดท้ายก็มักจะจบลงด้วยคำเชิญชวนทานข้าวด้วยทุกครั้งไป


“แหม...ก็เผื่อครั้งนี้จะได้ไปกินข้าวด้วยกันไงครับ”เขาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง
ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ามองโลกในแง่ดีหรืออะไรดีนะ



ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าจะมาสนใจอะไรผมนัก...แค่ดูสายตาที่มองมาก็รู้แล้วว่าชาญมองผมในแง่ไหนแล้วต้องการจะสารสัมพันธ์ต่อไปแต่ตัวผมเองไม่ได้คิดกับชาญในแง่นั้นเลยสักนิดเดียว


“คงต้องขอโทษด้วยที่ผมคงต้องปฏิเสธคุณอีกครั้ง”ผมบอกคนตรงหน้าไปตรงๆแล้วเริ่มหยิบเอกสารอย่างอื่นขึ้นมาอ่าน


“โธ่...คุณนัทวันๆเอาแต่นั่งหน้าคอมเดี๋ยวก็เครียดลงกระเพาะหรอกครับออกไปทานข้าวกับผมบ้างเถอะ”อีกฝ่ายก็คะยั้นคะยอจนเกือบเรียกว่าน่ารำคาญ...คิดดูหน้าผู้ชายสูงใหญ่รูปร่างสมส่วนอาจจะดูบึกบึนไปนิดกำลังบีบเสียงเป็นโทนสูงๆเหมือนเด็กที่กำลังอ้อนขอขนม...คุณคิดว่ามันเป็นภาพเสียงที่น่าชมไหมล่ะ?


“ผมยังมีงานต้องทำอยู่...ต้องขอโทษด้วย”ผมบอกตัดการสนทนาจนสุดท้ายเขาก็ต้องเดินคอตกออกจากห้องผมไป...นี่ผมควรจะรู้สึกผิดไหมเนี่ย?



ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าอะไรในตัวผมที่มันดึงดูดคุณชาญนัก...ผมเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาดวงตาสีน้ำตาลเข้มตามแบบฉบับชายไทยผมดำซอยสั้นระลงมาจนถึงต้นคอบางคนอาจจะมองว่ามันยาวไปสักหน่อยแต่สำหรับผมมันกำลังดีเลยล่ะ...ผมค่อนข้างสูง(179ซม.)ทีเดียวเลยล่ะรูปร่างก็ธรรมดาแบบสามัญชนทั่วไปไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอมแต่ผมไม่มีกล้ามเนื้อซิกแพคสวยๆเหมือนผู้ชายหลายๆคนหรอกนะ...มีเวลาไปทำที่ไหนล่ะ



ก็อย่างที่ว่าไป...สรุปแล้วผมมีอะไรน่าสนใจล่ะ?


ก็เท่าที่ผมดูตัวเองมันก็เหมือนผู้ชายธรรมดาๆที่หาได้ตามข้างเซเว่นไม่ใช่?


ผมสะบัดหัวเพื่อเลิกคิดเรื่องไร้สาระแล้วลงมือทำงานที่ค้างไว้ต่อจนถึงเวลาเลิกงานผมก็ค่อยๆจัดเอกสารให้เรียบร้อยเหมือนเช่นทุกวันก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป


ระหว่างทางผมก็เหลือบไปมองที่ทำการไปรษณีย์ทำให้ผมนึกถึงจดหมายที่ผมส่งกลับไปหาเจ้าของเมื่อหลายวันก่อน...ป่านนี้คงจะถึงมือแล้วล่ะมั้ง



“...หวังว่าจะไม่ส่งผิดอีกล่ะ”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะเดินต่อไปตลาดเพื่อหาซื้ออาหารเย็นและอาหารเช้าไว้...ความจริงผมชอบที่จะทำอาหารนะแต่อย่างที่บอกว่างานบัญชีมันทำให้ไม่ค่อยมีเวลามากนักถ้าจะทำได้จริงๆก็เป็นตอนวันหยุดละมั้ง



หลังจากที่เลือกซื้ออาหารที่ตลาดเสร็จผมก็เดินตรงกลับมาที่บ้าน...และแน่นอนว่าการเปิดกล่องรับจดหมายดูมันเป็นเหมือนกิจวัตรประจำวันแม้ว่าส่วนมามันจะว่างเปล่าก็ตามทีเถอะ



แกร็ก!



“...หือ?”ผมมองซองจดหมายสีขาวที่อยู่ข้างในอย่างงงๆ...ปกติถ้าเป็นพวกบิลค่าน้ำค่าไฟหรือค่าโทรศัพท์ค่าเน็ตหรือจะค่าอะไรต่างๆก็เถอะส่วนมากมักจะมาในรูปของซองจดหมายที่มันค่อนข้างจะยาวๆหน่อย...แต่นี่เป็นซองสั้นๆคล้ายซองจดหมายที่เมื่อหลายวันก่อนส่งมาผิด


ผมหยิบซองจดหมายนั้นขึ้นมาแล้วดูชื่อที่อยู่ผู้ส่งเป็นอันดับแรก



‘นาย ธีราทร ภูมิทักษา
1403 คอนโดxxx ต.xx ถนนxxx
เขตxxx กรุงเทพฯ 10200’


“...อีกแล้วเหรอ?”ผมพึมพำแล้วส่ายหัวเบาๆ


นาย ธีราทร ภูมิทักษา จะเป็นใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่คนที่ส่งจดหมายผิดมาที่บ้านของผมเมื่อหลายวันก่อน...อุตส่าส่งกลับไปให้แล้วยังจะส่งผิดอีกเหรอ?


“เฮ่อ...”


“ห๊ะ!?”ผมถอนหายใจก่อนจะสะดุ้งเมื่อมองเห็นชื่อที่อยู่ผู้รับบนซองจดหมาย



‘นาย วรนัตร รัตรนเทวา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’



นาย วรนัตร รัตรนเทวา ชื่อของผมนั่นเอง...


“...??”ผมขมวดคิ้วแล้วจ้องจดหมายในมืออย่างไม่เข้าใจ


ถ้าส่งผิดก็ไม่น่าจะเป็นชื่อผมสิ...จำได้ว่าเขียนถึงผู้หญิงนี่นา...


ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นครับนี่???



ผมจ้องซองจดหมายอยู่นานก่อนจะตัดสินใจนำซองจดหมายนั้นเข้ามาในบ้านด้วย...เมื่อวางจดหมายไว้บนโต๊ะแล้วผมก็เดินไปกินข้าวที่ห้องครัวก่อนจะไปอาบน้ำต่อ...หลังจากนั้นผมก็เดินมานั่งเปิดโทรทัศน์ดูที่โซฟาหน้าบ้าน



“#$%^*()+)^%#$%&)(_!#$^*”


เสียงของรายการทีวีไม่ได้เข้าหูผมเลยสักนิด....ตอนนี้สิ่งที่ดึงดูดความสนใจผมอยู่คือซองจดหมายสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าผมต่างหาก


ในเมื่อชื่อผู้รับคือชื่อของผม...ก็แปลว่าผมมีสิทธิ์ที่จะเปิดอ่านใช่ไหม?



“....??”ผมปล่อยเวลาให้ไหลไปเรื่อยๆโดยที่สายตาก็ยังคงจ้องซองจดหมายซองเดิมอยู่อย่างไม่อาจละสายตาไปได้...แต่เมื่อผ่านไปสักพักเหมือนว่าความอยากรู้อยากเห็นจะมีมากกว่าที่คิดจนทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปหยิบแล้วแกะซองจดหมายนั่นออกโดยไม่รู้ตัว...รู้ตัวอีกทีสายตาผมก็เริ่มกวาดไปตามตัวอักษรบนกระดาษซะแล้ว...



‘   สวัสดีครับก่อนอื่นต้องขอบคุณมากๆเลยนะครับที่ส่งจดหมายมาคืนผมพอดีเกิดเหตุบางอย่างทำให้โทรศัพท์ผมเสียไปแถมยังจำเบอร์ที่บ้านไม่ได้เลยต้องเขียนจดหมายไปหาถ้าไม่ได้คุณช่วยส่งกลับมาผมคงแย่แน่ๆเลยครับ...ผมพึ่งจะเคยเขียนจดหมายแบบนี้ครั้งแรกเลยไม่รู้ว่าจะเขียนได้ดีไหมแต่ผมอยากขอบคุณคุณจริงๆและผมหวังว่าจะได้มีโอกาสได้รู้จักคุณนะครับ
ธีราทร    ’



เนื้อหาในจดหมายมีเพียงแค่นั้นแต่ผมกลับใช้เวลาอ่านมันอยู่เป็นชั่วโมง...ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร...ความรู้สึกในตอนที่ได้อ่านจดหมายนี่ภายในใจมันกระตุกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแถมเมื่ออ่านจบดันพึ่งรู้ตัวว่าเขาดันยิ้มอยู่ซะงั้น


ถ้าจะให้เปรียบความรู้สึกเมื่ออ่านจดหมายจบ?


นั่นสินะ...


‘จริงใจ’


รู้สึกถึงความจริงใจที่ผ่านมาทางจดหมาย...เสียเงินค่าส่งจดหมายตั้งเยอะแต่ดันเขียนมาแค่นี้ดูจะสิ้นเปลืองพอดูเลยนะ...ที่บอกว่าเขียนครั้งแรกท่าจะจริงนะ


ก็จริงอยู่ที่อักษรบนจดหมายถูกเขียนขึ้นด้วยปากกาแต่ผมก็เห็นนะรอยดินสอที่ร่างไว้และลบไม่หมดแล้วดูท่าว่าจะแก้อยู่หลายรอบซะด้วยสิ



“...อยากรู้จัก”ผมพึมพำถึงข้อความในจดหมายอีกครั้งขณะที่ล้มตัวลงบนเตียงโดยที่ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้คนที่ไม่ค่อยยิ้มแบบผมค่อยๆมีรอยยิ้มขึ้นมาเพียงแค่ได้อ่านจดหมายหนึ่งฉบับเท่านั้น...ตอนนี้ก็เลยเวลานอนปกติของผมไปนานแล้ว...เป็นเพราะจดหมายฉบับนี้แหละที่ทำให้ผมนอนพลิกไปพลิกมาไม่ได้หลับสนิทสักทีเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ข้อความในจดหมายพวกนั้นหลุดออกไปจากหัวผมสักที



ผมจะเขียนตอบดีไหม?


นี่ผมว่างถึงขนาดนั้นเลยรึไงล่ะ!


งานก็มีตั้งเยอะที่ต้องทำ!


แต่ถ้าไม่ตอบกลับมันก็รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้สิ


แค่เขียนตอบไปสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง?


แล้วถ้าโดนหลอกล่ะ...เขาอาจจะมาหลอกอะไรผมก็ได้นี่นา


แต่ความรู้สึกผมบอกว่าเขาไว้ใจได้...


ไม่สิถ้า....


แต่...


ไม่ไม่ไม่....


ความจริงมันก็....


“โอ๊ยยย!!...อะไรกันนักกันหนาเนี่ยนายธีราทร!!..”


“ก็ได้ๆแค่ตอบก็พอใช่ไหม!!...ตอบก็ได้เพราะงั้นเลิกมากวนใจซะทีผมจะได้นอน!!!!”
คำตะโกนสุดท้ายของผมก่อนจะพลิกตัวกอดตุ๊กตาแล้วเอาหน้าซุกหมอนข้างนอนในทันที


........................


โป๊ก!


“โอ๊ย!...เจ็บ”ธีราทรสะดุ้งขึ้นในทันที่มีแรกบางอย่างกระทบลงบนศีรษะเขา


เมื่อหันไปมองก็พบกับสายตาคมคู่นึงจ้องผมนิ่งโดยที่ในมือมีนิตยสารเล่มหนึ่งอยู่...ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งที่กระทบบนศีรษะของผมเมื่อก่อนหน้านี้คืออะไร


“ถึงจะไม่มีงานใช่ว่าจะให้แกมานั่งเหม่อได้นะไอ้เทม”เสียงเข้มจากสายตาคมที่จ้องผมดูดังขึ้นพร้อมกับหรี่ตาลงเล็กน้อย



คนตรงหน้าผมคือหัวหน้าของผมเอง...ไม่สิต้องพูดว่าหัวหน้าของทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องทำงานนี้ต่างหาก เขาคือผู้เชี่ยวชาญพิเศษของระบบคอมพิวเตอร์และซอฟแวร์ของบริษัทนี้คุณ สิริพงค์  มารนยพีร์หรือพี่ไม้ของทุกๆคนนั่นเอง...เขานี่แหละที่เป็นคนชวนผมให้มาทำงานที่นี่แถมยังเป็นรุ่นพี่จบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันอีกเห็นหน้าคมๆนิ่งๆดูดุๆแบบนี้แต่นิสัยกลับตรงข้ามกับหน้าตาอย่าสิ้นเชิง...พี่ไม้น่ะทั้งพูดมาก เอ้ย! เฮฮาเป็นมิตรกับพี่ๆน้องๆทุกคนและที่สำคัญยังเป็นเพลย์บอยตัวพ่อนะครับใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มแบบนี้น่ะสเป็กผู้หญิงเลยล่ะ....อย่าได้ถูกลักษณะภายนอกหลอกเอาได้นะครับ



“ขอโทษครับพี่พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”ผมยกมือขอโทษแล้วหันไปทางพี่เขาก่อนจะบอกด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด


“ใช่เรื่องเดียวกับที่วันก่อนมานั่งเขียนจดหมายในนี้ใช่ไหม?”


เฮือก!!


“...ไง๋คิดงั้นอ่าพี่”ผมรีบเบนหน้าหันไปทางอื่นทันที


จะทำพิรุธเพื่ออะไรไอ้เทม?


ทำไมถึงรู้ได้ล่ะเนี่ยว่าผมกำลังคิดถึงเจ้าของกระดาษโน้ตใบเล็กที่วันก่อนตัวเขาพึ่งส่งจดหมายไปหาน่ะ...ยิ่งคิดยิ่งเครียดที่เขียนไปมันดีแล้วแน่ใช่ไหม?


“หึ....แค่นี้ไม่รู้ก็ไม่ใช่พี่ไหมแล้ว...เขียนจดหมายหาสาวล่ะสิ...วิธีโบราณไปหน่อยนะ”พี่ไม้ตอบผมแล้วยกคิ้วให้ผมข้างนึง


ไม่ใช่สาว...แต่เป็นหนุ่มต่างหากล่ะครับ


ยิ่งคิดถึงวันก่อนที่ผมนั่งเขียนจดหมายในห้องทำงาน...ผมยังจำได้ว่าทั้งลบทั้งแก้จนกระดาษพรุนหมดล่ะ...คิดจนหัวแทบแตกก็ได้แค่ข้อความไม่กี่บรรทัดนั่นแหละ


น่าอายจริงๆ...ทำเหมือนคนพึ่งหัดรักไปได้


“...??”


รักเหรอ...?


ไม่ๆๆๆๆๆ...แกจะบ้าเหรอไอ้เทมแค่เขาส่งจดหมายมาคืนเนี่ยนะ


ไม่ใช่ๆผมแค่เปรียบเทียบเฉยๆ...


ผมไม่เคยเขียนจดหมายไง


ช่างมันเถอะ!!!


“จะสะบัดจนหัวหลุดเลยใช่ไหม?”เสียงของพี่ไม้ดังขึ้นอีกครั้ง


ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย....นึกว่าเดินไปแล้วซะอีก


“แฮะๆ...”ผมหันไปยิ้มให้พี่เขาก่อนจะหันหน้ามาที่คอมพิวเตอร์อีกครั้ง


“มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้นะ...สู้ๆ”พี่ไม้บอกพร้อมกับแตะไหล่ผมเบาๆก่อนจะเดินจากไป


“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจแล้วเริ่มเล่นเกมส์อีกครั้ง


อ้าว...ก็พี่ไม้บอกแล้วไงว่าไม่มีงานจะให้มานั่งทำงานเหรอครับ



พอได้เริ่มเล่นเกมส์ความคิดผมก็จดจ่ออยู่แต่กับมันจนลืมนึกถึงคุณวรนัตรไปชั่วขณะนึง...แต่หลังจากที่ปิดคอมพิวเตอร์ตอนได้เวลาเลิกงานความกังวลผมก็เริ่มฝุดขึ้นมาอีกครั้ง


ผมส่งจดหมายไปเมื่อวันอังคารที่แล้ว...ถ้าส่งแบบEMSน่าจะใช้เวลาวันสองวันถึงจะส่งถึงเพราะงั้นคุณวรนัตรน่าจะได้รับจดหมายวันพุธไม่ก็วันพฤหัสเพราะกรุงเทพฯกับชลบุรีก็อยู่แค่นี้เอง



แปลว่าถ้าจดหมายถึงวันพฤหัสแล้วส่งวันศุกร์?...จดหมายก็น่าจะส่งมาให้ผมวันเสาร์ไม่ก็วันอาทิตย์สิแต่ความจริงวันนี้มันวันอังคารเข้าไปแล้วยังไม่เห็นมีจดหมายตอบกลับเลย...หรือว่าเขาไม่อยากรู้ผมกันนะ?...หรือจะเขียนอะไรไม่ถูกใจเขารึเปล่า?



“โอ้ยยย...เครียด!!!!”ผมตะโกนแล้วขยี้หัวตัวเอง


ทำไงดีๆๆๆๆ


ตึ๋ง!


เสียงของลิฟท์ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออกที่ชั้น14...ผมเดินออกมาโดยที่ในหัวก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำไงดี...รึว่าผมควรจะเขียนไปใหม่ดีไหม?


ไม่สิ...แบบนั้จะทำให้เขารำคาญเปล่าๆ


“อืม....”ผมยืนคิดอยู่หน้าห้องตัวเองก่อนจะล้วงหยิบกุญแจในกางเกงออกมา



กึก!



“....??”ผมชะงักทันทีที่มองไปยังกล่องรับจดหมายที่หน้าของของตัวเองด้วยความตกใจ


เมื่อเช้านี้มันยังว่างเปล่าอยู่เลยแต่ตอนนี้กลับมีซองจดหมายใส่อยู่


“....”ผมรีบหยิบมันขึ้นมาดูโดยที่มือผมยังสั่นไม่หยุด....ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมากจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมาข้างนอกด้วยซ้ำ...หวังว่าที่ผมคิดจะเป็นจริงนะ



“....เยสสส!!!!”ผมร้องออกมาดังแล้วชูมือขึ้นอย่างไม่อายใคร...ตอนนี้ใครผ่านมาคงจะเห็นผมเหมือนคนบ้านแน่ๆเลยยืนตะโกนอยู่คนเดียวพร้อมรอยยิ้มกว้างจนสุดแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเพียงแค่เห็นชื่อที่อยู่ของผู้ส่งบนจดหมายเท่านั้น


‘นาย วรนัตร รัตรนเทวา
263/56 ม.3 ต.xxx ถนนxxx
อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 ’


ผมรีบไขประตูเข้าไปในบ้านแล้วล๊อคอย่างรวดเร็วพร้อมกับสองเท้าที่เดินเร็วจนเรียกได้ว่าเกือบวิ่งไปจนถึงห้องรับแขก


ตุบ!


ผมทิ้งตัวลงกับโซฟาแล้วยกซองจดหมายขึ้นมาดูอีกทีด้วยรอยยิ้มกว้าง


เขาตอบจดหมายผมแล้ว


“อ่า...ดีใจจนจะบ้าอยู่แล้ว”ผมพึมพำโดยที่สายตายังคงจ้องซองจดหมายอยู่อย่างไม่วางตา
ผมแกะซองออกอย่างบรรจังและพยายามที่จะไม่ให้มือสั่น...


“หยุดสั่นสักทีสิ...”ผมบอกกับตัวเองเมื่อหยิบกระดาษข้างในออกมาก่อนที่สายตาผมจะเริ่มไล่อ่านทุกตัวอักษรที่เขียนอยู่บนกระดาษด้วยรอยยิ้ม



‘   ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก....ผมแค่ทำเพราะอยากทำเท่านั้นคราวหน้าคุณควรตรวจสอบที่อยู่ให้ดีๆก่อนส่งนะเพราะครั้งต่อไปคุณอาจไม่ได้จดหมายคืนก็ได้....ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน
วรนัตร      ’



ข้อความที่ปรากฏบนกระดาษมันอาจจะสั้นเพียงแค่สองสามบรรทัดเท่านั้นแต่มันก็สร้างรอยยิ้มให้ผมได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดเพียงแค่ได้อ่านประโยคสุดท้ายบนกระดาษ...


‘ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน’


“...คุณทำผมยิ้มจนปวดแก้มแล้วนะ”ผมพึมพำในขณะที่สายตายังจ้องไปที่ประโยคสุดท้ายอยู่



วันนี้เป็นวันที่ผมนอนไม่หลับทั้งๆที่คิดว่าจะหลับฝันดีแท้ๆแต่ก็ทำไม่ได้...หัวใจผมแม้แต่ตอนนี้มันยังคงเต้นแรงอยู่เลยไม่ว่าจะพลิกไปทางไหนก็ไม่อาจข่มตาหลับลงได้...ผมจะหลับลงได้ยังไงล่ะถ้าในหัวผมมันคิดถึงแต่ชื่อวรนัตรแบบนี้น่ะ



“...ผมหยุดยิ้มไม่ได้เลยครับ...คุณวรนัตรต้องรับผิดชอบนะครับ”ผมพึมพำอยู่บนเตียงโดยเอาหน้าซุกหมอนแล้วในไม่ช้าเขาก็หลับไปโดยพึมพำประโยคสุดท้ายพร้อมรอยยิ้ม


“ยินดีที่ได้รู้จกเช่นกับครับ”

...............................................................................


สวัสดีค่ะมาลงตอนที่3แล้วค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะค่ะ

ดีใจมากๆ

ถ้ามีคำผิดพลาดอะไรตรงไหนบอกได้เลยนะค่ะ

เรื่องนี้เป็นแนวคอมมอร์ดี้หวานๆไม่ค่อยมีดราม่า

จะแต่งให้หวานจนมดขึ้นเลย

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะค่ะ

nicedog
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-07-2015 11:19:33 โดย nicedog »

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
ขอหวานอีกค่าาาาาา เรื่องอื่นดราม่าจนตับเราจะพังอยุ่แล้ว ขอเรื่องหวานๆมาปลอบใจบ้างนะคะ  :hao3:

**
คนตรงหน้าผมคือหัวของผมเอง << หัวหน้า

จะทำพิรุจเพื่ออะไรไอ้เทม? << พิรุธ

เมื่อเช้านี้มันยังว่าเปล่าอยู่เลยแต่ตอนนี้กลับมีซองจดหมายใส่อยู่ << ตก ง.งู ไปตัวนึงค่ะ

ฮัดช่าาาาาาา อ่านไปจะอมยิ้มตาม TBC!!!!

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
    :-[  เขินน อยากเขียนจดหมายจังเลย  แต่ส่งทีไรไม่เคยถึงมือผู้รับ555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Fellina

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 413
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
เรื่องมันน่ารักเกินไปแล้ววววววว

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0
✉ จดหมายฉบับพิเศษ✉valentine's day






เนื้อหาในตอนนี้เป็นหลังจากตอนที่ทั้งคู่ได้พบเจอและรักกันแล้วนะค่ะ


อาจจะมีภาพเสียงหรือเนื้อหาที่ต้องใช้วิจารณญาณในการรับชม


บุคคลที่มีอายุน้อยกว่า18ปีควรหันมองซ้ายขวาให้ดีก่อนอ่านนะค่ะ :mew1:



..............................................................................................




เช้าวันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศสดใสเหมาะที่จะรดน้ำต้นไม้จริงๆเลย....นายวรนัตรคิดพร้อมกับเดินออกมาภายในสวนแล้วเริ่มเปิดน้ำเพื่อรดต้นไม้ที่อยู่ภายในสวนหย่อมขนาดเล็ก...




หลังจากผ่านเรื่องราวมากมาย ทั้งทุกข์ ทั้งสุข ทั้งไม่เข้าใจ ทั้งจากลา ตอนนี้ผมกับเทมก็ได้มาอยู่ด้วยกันแล้วครับ...คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเทมเขาอยู่ไหน?




ป่านนี้คงยังนอนไม่ตื่นอยู่บนห้องนอนผมนั่นแหละ!




ความจริงผมชอบให้นอนแยกห้องกันมากกว่า...แถมในบ้านผมก็มีห้องว่างเหลืออยู่อีกห้องที่พอจะให้เทมอยู่ได้อย่างสบายๆแต่เด็กนั่นดันบอกว่า...




‘ผมอยากนอนกับพี่นัทนี่นา’




ทั้งคำพูดทั้งน้ำเสียงและดวงตานั่นส่งความออดอ้อนมาให้มากซะจนผมไม่กล้าปฏิเสธ...ยังไงผมก็แพ้ทางลูกอ้อนนั่นอยู่ดีไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ตาม




หมับ!




“อ๊ะ...!”ผมสะดุ้งทันทีที่วงแขนแกร่งของเทมกอดรัดเอวผมจากทางด้านหลังก่อนจะค่อยๆใช้ปลายจมูกซุกไซร้แถวๆต้นคอผมจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ




ยังไงผมก็ไม่ชินซะทีแหะ...เล่นชอบโผล่มาทางด้านหลังแล้วลวนลามกันตลอด




“พี่นัท....ทำไมไม่ปลุกผมละครับ....รู้ไหมพอตื่นมาแล้วไมเจอพี่ผมรู้สึกแย่แค่ไหน?”น้ำเสียงอ้อนๆกระซิบข้างๆหูพร้อมๆกับอ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ




“...บ้าเหรอ...ใครจะไปนอนตื่นสายแบบนายกัน!”ผมเงยหน้าขึ้นไปบอกตามตรง




ก็ตอนนี้ปาเข้าไปจะ11โมงแล้วถ้าจะให้นอนต่ออีกผมก็คงไม่เหลือเวลาไปทำอย่างอื่นกันพอดี...ทั้งรดน้ำต้นไม้...ทำกับข้าว...ไหนจะต้องซักผ้าตากผ้าอีกล่ะ..ใช่ๆลืมกวาดบ้านถูบ้านไปได้ยังไงเนี่ยะ...งานผมเยอะขนาดนี้ยังจะให้ตื่นสายเหรอ?




“หื้ม~...ผมบอกว่าห้ามพูดสุภาพแบบนี้กับไง...แบบนี้ต้องลงโทษ!”เทมเอ่ยด้วยน้พเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์นั่น




ห๊ะ...ลงโทษ?!





“มะ...ไม่...อุ๊บ!....อืมม~...”ผมยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไรริมฝีปากของคนข้างหลังก็ประกบลงมาอย่างนิ่มนวล...ลิ้นร้อนค่อยๆไซร้ไปตามริมฝีปากผมเริ่มจากริมฝีปากบนเรื่อยๆก่อนจะกอดย้ำลงมาหนักๆและผละออก...ก่อนจะเริ่มกดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง...เทมค่อยๆเลียเบาๆก่อนจะดูดที่ปากล่างผมเบาๆก่อนจะผละออก






“..อื้อ~...แฮ่ก...”ผมถึงกับเซไปพิ่งกับอกแกร่งของคนด้านหลังที่ประคองผมไว้อย่างไม่รู้ตัว...นี่ขนาดยังไม่ได้ใช้ลิ้นนะเนี่ยะ




“...แฮ่ก...”ผมหอบหายใจอย่างหนักโดยพิงหัวกับไหล่ของเทม



ไม่ว่าจะจูบสักกี่ครั้งผมก็ยังไม่ชินสักทีสิน่า!



ความรู้สึกเมื่อถูกสัมผัสมันร้อนรุ่มมันขวยเขินและตื่นเต้นมากจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้...



ผมเงยหน้ามองเทมที่กำลังจ้องมองผมด้วยรอยยิ้มที่ร้ายกาจอยู่...



ผมสัมผัสได้เลยว่าหมาน้อยของผมกำลังจะกลายเป็นหมาป่าแล้ว!!!




“อื้ม~...เทม...หยุด...!”ผมบอกเบาๆแล้วพยายามดิ้นให้หยุดจากอ้อมแขนที่โอบรัดผมไว้แน่พร้อมกับลิ้นร้อนๆที่ไล่เลียตั้งแต่คอผมลงไปจนถึงช่วงหัวไหล่




วันนี้ผมใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนคอกว้างเพราะอากาศค่อนข้างร้อยเลยทำให้เทมสามารถรุกไร้ผมได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม




“อื้ม~...พี่นัท...ผมไม่ไหวแล้ว...ผมขอได้ไหมครับ?”คนด้านหลังเอ่ยถามเสียงกระเส่าอย่างอดกลั้นอารมณ์โดยที่มือข้างนึงของเขาเริ่มสอดเข้ามาภายในเสื้อผม




มือของเขาค่อยลูบๆวนตรงหนาท้องขาวของผม




จนอามารณ์ผมเริ่มเตลิดไปไกล




ความรู้สึกบางอย่างๆค่อยๆก่อตัวขึ้นภายในตัวผมอย่างช้าๆ




“...อื้อ~...ไม่....อ๊ะ~...เทม...หยุด...”ผมบอกเทมโดยที่พยายามควบคุมสติที่ตอนนี้เริ่มไม่อยู่กับตัวให้ได้...แม้ว่าเสียงที่ส่งออกไปจะมีแต่เสียงครางมากกว่าก็เถอะ




ฝ่ามือร้อนๆอีกข้างของเทมก็ค่อยเคลื่อนขึ้นมาจนถึงหน้าอกผม...เขาให้ฝ่ามือลูบเบาๆโดยที่มีอีกข้างก็อย่างลูหน้าท้องผมอยู่แบบนั้น




“อื้อ~...เทม..”ผมร้องครางออกมาอย่างลืมตัว




ผมรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของตัวเองที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ




“...เทม!!”ผมสะดุ้งตัวทันทีที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังตื่นตัวอยู่แถวๆสะโพกผม




คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่ามันคืออะไร?!!!




“...พี่นัท...ให้ผม...ผมจะไม่ไหวแล้ว...พี่เองก็เริ่มรู้สึกแล้วนี่”เทมกระซิบเสียงกระเส่าแล้วขบเบาที่ใบหูผมแล้วเริ่มพรมจูบหนักตามแนวคอขาวของผม




มือทั้งสองข้างของเทมยังคงทำหน้าที่ปลุกอารมณ์ผมได้อย่างดีจนผมตัวสั่นแล้วสะบัดหน้าไปมาเพื่อระบายความรู้สึกแปลกๆที่เริ่มปะทุขึ้นมาเรื่อยๆอย่างห้ามไม่อยู่




“อื้อ~...เทม...อ่า~...วันก่อน...อ๊ะ~...พึ่งทำ...”ผมพูดออกไปอย่าติดๆขัดๆพร้อมกับใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงขึ้น




ไม่คิดเลยว่าต้องมาพูดเรื่องหน้าอายแบบนี้!!





“พักมา..3วันแล้วนะครับ...พี่ไม่รู้ตัวเหรอว่าทำตัวน่ารักขนาดไหน...ผมอดใจมาได้3วันถือว่าสุดยอดแล้วนะครับ...นะครับ...ให้ผมนะครับพี่นัท”ผมกระซิบบอกผมโดยที่มือข้างที่ลูบหน้าท้องผมอยู่ค่อยสอดมือเข้าไปภายในกางเกงผม




“อ๊ะ~...เทม...อื้ม~...อย่า...อึก!....”ผมสะดุ้งทันทีเมื่อฝ่ามือร้อนลูบแก่นกายผมผ่านกางเกงชั้นในภายในกาเกงผม




บ้าเอ้ย...!!




เขาเนี่ยะแหละที่บ้าที่ดันเกิดอารมณ์ขึ้นมาง่ายๆแบบนี้!!!!




“ทะ...เทม...อื้อ~...ทำไม...อ๊ะ~...หยุดก่อน...”ผมบอกเทมพร้อมกับพยายามใช้มือของตัวเองหยุดการลูบของเทมที่กางเกงผม




“พี่นัท...ผมให้เวลาแค่5วิเท่านั้นะครับ”เทมยอมหยุดทั้งมือและริมฝีปากที่กำลังกระตุ้นอารมณ์ผมอยู่ตามคำขอ




ทำให้ผมค่อยหายใจได้ทั่วหน่อย




“ทำไมต้อง....ล่ะ?”ผมถามเบาๆแล้วก้มหน้าลงด้วยความอับอาย




ทำไมต้องมาถามคำถามน่าอายแบบนี้ด้วยเนี่ยะ?




แต่ผมอยากรู้นี่นา




ทำกันมาต้องหลายครั้ง...




ฉ่า!




หน้าอายชะมัดเลย!




ผมเขินจนจะบ้าอยู่แล้วนะ!!




ได้เด็กบ้าเอ้ย!!!




“หื้ม...พี่พูดอะไรผมไม่เหนได้ยินเลย...งั้นผมทำต่อดีกว่า...”เทมบอกผมด้วยน้ำเสียงขี้เล่น




“พี่ถามว่าทำไมต้องขอก่อนทุกครั้งที่จะทำด้วยล่ะ!!!?”ผมหลับตาปี๋แล้วตะโกนขึ้นทันทีที่มือของอีกฝ่ายเริ่มขยับอีกครั้ง




หน้าอายจริงๆเลย



หน้าผมตอนนี้ต้องแดงจนเรียกได้ได้สุกแล้วก็คงจะไม่ผิดซะทีเดียว




“...พี่นัท”เทมเรียกแล้วจับไหล่ผมหมุนไปหาเขา...




“....??”ตอนนี้ผมกำลังยืนมองหน้าเทมอย่างงงๆ




“ผมรักพี่นัทนะ”เทมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วสบตาผมนิ่ง




“...”




ฉ่า!




คำสารภาพรักที่ถูกส่งมาจะให้ผมทำนังไงล่ะถ้าไม่ให้หน้าแดง...ตอนนี้หน้าผมก็แดงอยู่แล้วยังจะมาทำให้แดงเพิ่มอีกทำไม?




“..ระ...รู้แล้วน่า!”ผมบอกเทมไปด้วยใบหน้าแดงๆนี่แหละ




ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาบอกผมแต่ไม่ว่าจะได้ยินสักกี่ครั้งผมก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจและใจเต้น...เพราะทุกครั้งที่เขาบอกรักผมน้ำเสียงที่แสดงถึงความมั่นใจที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงทำให้ผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้ยิน




“เพราะรัก...ผมจึงอยากให้เกียรติพี่...ผมไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่คอยแต่จะบังคับพี่เพื่อหาความสุขให้ตัวเองแม้ว่าผมจะอยากทำมากแค่ไหนก็ตาม...ถ้าพี่ไม่ยอมผมก็จะไม่ทำ...เพราะผมรักพี่...ไม่ใช่แค่ต้องการร่างกายแต่ผมต้องการหัวใจของพี่ด้วย”





“....!!”




ตู้มมม!!!





ถ้าหน้าผมระเบิดได้คงระเบิดไปหลายรอบแล้วล่ะ!




เล่นมาพูดแบบนี้แล้วผมจะไปต่อยังไงได้ล่ะ?




นี่ผมควรจะทำยังไงดี!!




สายตาที่มุ่งมั่นในคำพูดของตนเองที่ผมเห็นและผมมั่นใจว่าเขาต้องทำตามที่พูดแน่ๆ...




เทมรักผม!




ผมรู้ดี!!




แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะคิดแบบนี้ทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน!!




เขาให้เกียรติและทำให้ผมมีความสุขมาก




มากจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้!




ผมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นก่อนจะตัดสินใจที่จะทำในสิ่งที่ผมไม่เคยทำมาก่อน...ผมมองหน้าเทมแล้วใช้แขนโอบคอคนตรงหน้าลงมา




“....พี่...อุ๊บ!..”ผมไม่ยอมให้เทมได้พูดอะไรทั้งสิ้น




ผมจัดการปิดปากเขาด้วยปากผม...ผมพยายามส่งลิ้นเข้าไปภายในปากของเทมอย่างเงอะๆงะๆเพราะความไม่มีประสบาการณ์...เทมตอบรับผมโดยการเผยอปากออกเล็กน้อยให้ลิ้นผมเข้าไปได้งายขึ้น...สัมผัสแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยได้รู้




การเป็นฝ่ายเริ่มมันเป็นแบบนี้นี่เอง




ลิ้นของผมกับเทมเกี่ยวพันกันจนได้ยินเสียงเฉอะแฉะที่ทำให้ผมถึงกับหน้าขึ้นสีอีกครั้ง...ความรุ่มร้อนที่หายไปเริ่มกับมาอีกครั้งแถมยังรู้สึกมากกว่าเดิมอีก




เราเบียดริมฝีบางเข้าหากันอยู่นานจนผมเริ่มจะหายใจไปทันเลยต้องตัดสินใจค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างช้าท่ามกลางสายตาเสียดายของเทมที่จ้องมาโดยมีรอยยิ้มที่มุมปาก




“..แฮ่ก...เฮ่อ...”ผมถอยออกมาเล็กน้อยเพื่อพักหายใจ




ให้ตายสิเหนื่อยสุดๆเลย




หมับ!





“พี่นัท...ผมดีใจจัง”ยังไม่ทันที่จะได้พักเต็มที่ตัวผมก็ถูกรวบไปไว้ในอ้อมกอดของเทมอีกครั้งนึงพร้องกับเสียงกระซิบข้างๆหูที่ทำเองผมถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ซุกหน้าอยู่กับไหล่ของเทมแบบนั้น





“พี่นัท...ผมขอได้ไหมครับ”คำถามเดิมถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มๆปนออดอ้อน




“...อืม...แต่ไม่ใช่ที่นี่นะ”ผมตอบเทมไปเบาๆโดยที่ยังซุกหน้าอยู่แบบนั้น




บอกแล้วว่าผมแพ้น้ำเสียงอ้อนๆแบบนั้น!!!




“ได้เลยครับ!...ไปห้องนอนเรากันนะ!”




หมับ!




“หว๋า~...เทม...เดี๋ยวก่อน!”




สิ้นคำอนุญาตเทมก็อุ้มผมขึ้นบ่าแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ฟังเสียงผมเลยสักนิด...




ให้ตายสิ...นี่ผมคิดผิดรึเปล่าที่ยอมแบบนี้น่ะ




ตุบ!




ร่างผมถูกวางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนโดยที่มมีร่างของเทมคร่อมอยู่...พวกเรามองหน้ากันสักพักก่อนที่เทมจะขยับตัวเข้ามาเพื่อจูบผม




มันเป็นจูบที่ร้อนแรงมากจนผมคิดว่าอาจจะละลายไปเลยล่ะ...ลิ้นของเทมที่ช่ำชองคอยนำผมที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร




มือสองข้างของเขาค่อยๆเลิกเสื้อผมขึ้นก่อนจะถอดจูบผม...แล้วค่อยๆโปรยจูบไปตามแก้มหน้าผากและเปลือกตาผมอย่างช้าๆโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อผมมันหลุดออกไปตอนไหน




“ผมรักพี่”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะใช้ลิ้นลากยาวจากปลายคางผ่านคอขาวและลงมาที่ยอดอกสีชมพูของผม




“อื้อ~...อ่า~...”ผมครางออกมาเมื่อลิ้นร้อนครอบครองยอดอกของตัวเองปลายลิ้นที่ตวัดรัวๆตรงส่วนปลายทำให้ผมสะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน





“อ๊ะ~...เทม...อื้อ~...อ่า~”ผมทำได้แค่ส่งเสียงครางแล้วใช้มือขย้ำที่ผมนุ่มสีน้ำตาลอ่อนของเทมอย่างลืมตัว....มือข้างนึงของเทมสัมผัสและครึงยอดอกของผมอีกข้างการกระทำแบบนั้นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมมากขึ้นไปอีก





“อื้ม~...อ่า~...เทม...”





“...อ่า~..พี่นัท...พี่เซ็กซี่ชะมัด!...ผมขอเอาจริงล่ะนะ!”ผมผละออกจากยอดอกผม...ใบหน้าที่ต้องมายังผมพร้อมกับลิ้นของเทมที่เลียลิ้มฝีปากของตัวเองช้าๆเขามองมาที่ผมด้วยท่าทางที่หื่นกระหาย..เหมือนหมาป่าที่กำลังจะล่าเหยื่อ





แล้วเหยื่อแบบผมจะหนีได้ไหมเล่า!!!




“อึก!...เทม...”ผมทำได้แค่เรียกชื่อคนตรงหน้าเท่านั้น...เทมยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะขยับลงไปแถวๆกางเกงผม...มือของเทมค่อยถอดกางเกงผมออกก่อนจะครึงมือวนไปวนมาบนกางเกงชั้นในผม




“อ๊ะ!...เทม...อย่า...”ผมครางออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อลิ้นร้อนค่อยๆสัมผัสแก่นกายผมผ่านกางเกงชั้นในอย่างไม่กลัวสกปรกเลยสักนิด




“...อื้อ~...อ่า~...อึก...!”ผมพยายามกลั้นเสี้ยงที่ผมเริ่มควบคุมมันไม่ได้เพราะอารมณ์ที่เริ่มกระเจิงเพราะสัมผัสวาวหวามที่ได้รับ




มันทั้งเสียวและรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน




“..อ่า~...พี่นัท...อย่ากลั้นเสียงสิครับ...ให้ผมได้ยินเสียงเพราะของพี่หน่อย...”เทมบอกผมด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาก่อนจะถอดปราการด่านสุดท้ายออก




แก่นกายที่ถูกปลุกเร้าด้วยความช่ำชองผงาดขึ้นมาอย่างหน้าอายจนผมต้องพลิกไปข้างเพื่อจะหันหนีสายตาของเทมที่จ้องแก่นกายผมอย่างไม่วางตาด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ที่สุด




หมับ!




“อ๊ะ!...เทม!!”ผมร้องขึ้นทันทีที่เทมจับข้อเท้าข้างนึงผมแลเวจับให้ขาผมกางออกอีกครั้งแก่นกายที่ถูกกระตุ้นตรงเด่นอยู่ต่อหน้าเทมอีกครั้ง




“อย่าหนีสิครับ...ผมดีใจที่พี่รู้สึกได้ขนาดนี้นะครับ”เทมบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะก้มลงไปใช้ปากคอบครองแก่นกายผมไปทั้งลำ




“อ๊า~....เทม...ไม่...อื้อ~...อย่าทำ...อ๊ะ~...อืม~...เทม...อื้อ~...”ผมร้องครางลั่นพร้อมกับใช้มือสองข้างขยุ่มเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของเทมอย่างคุมอารมณ์ไม่ไหว




ความเสียวซ่านที่รู้สึกมันเริ่มมากขึ้น...มากขึ้นจนผมต้องสะบัดหน้าไปมาด้วยแรงอารมณ์พร้อมกับเสียงครางที่ดังไม่ขาดสาย




“อ๊ะ~...เทม...จะ...อื้อ~...ไม่ไหว....อ๊ะ...เทม...อื้อ~...”




“อ่า~...ปล่อยเลยพี่นัท...ให้ผมเห็นตอนพี่เสร็จหน่อย”




สิ้นเสียงเทมเขาก็ก้มลงไปใช้ปากให้ผมอีกครั้งเสียงดูดที่ดังขึ้นทำให้ผมอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว




“อื้อ~...อ่า~...เทม...พี่จะ...อ๊ะ~...อึก...”ผมรู้ตัวว่าผมใกล้จะเสร็จแล้ว...ความรู้สึกเสียวที่เพิ่มขึ้นจนใกล้จะถึงจุดที่ทนไม่ไหว




ผมสะบัดหน้าแรงๆหน้าต่อหลายครั้งเพื่ออระบายความรู้สึกนี้




“ซี๊ดด~...อืม~...เทม...พี่...อืม~...จะ...อึก...!”




“อ๊าาาาา~~!!”




ผมกระตุกตัวอย่างแรงเมื่อความรู้สึกทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกมาภายในปากของเทม...ผมปรือตามองเทมที่กลืนน้ำขอเขาลงไปจนหมด...การกระทำแบบนั้นยิ่งทำให้หน้าผมแดงเข้าไปใหญ่




เขากินมันเข้าไปอีกแล้ว!



ผมไม่เข้าใจว่ามันอร่อยตรงไหนถึงได้กลืนได้กลืนดีแบบนี้




“แฮ่ก!...แฮ่ก...!”ผมนอนราบหอบหายใจอยู่บนเตียงโดยที่สัมผัสได้ถึงเสียงของหัวใจที่เต้นถี่รัวของตัวเองได้อย่างชัดเจน...




เหงื่อผมออกเยอะมากจนผมอยากจะลุกไปอาบน้ำมันซะเดี๋ยวนี้แต่ดูเหมือนว่าคงตรงหน้าจะไม่ยอมง่ายๆแน่นอน





ผมมองเทมที่เริ่มปลดเสื้อผ้าและกางเกงของตนเองออกก่อนที่ผิวสีแทนสวยสะอาดตาและแผงอกล่ำๆจะปรากฎต่อหน้าผมตามด้วยน้องชายของเทม...ที่มองกี่ทีก็คงเรียกว่าน้องไม่ได้แน่ๆ...ก็เล่นใหญ่ซะขนาดนั้นนี่นา




เอื๊อก!



ผมกลืนน้ำลายเมื่อแก่นกายสีแทมของเทมผงาดขึ้นด้วยความใหญ่ที่คาดว่าคงจะไม่ใหญ่ไปกว่านี้แล้วล่ะ



ที่ผมกลืนน้ำลายไม่ใช่เพราะอยากได้หรอกนะ!...กลัวต่างหากเล่า!!




“อย่าจ้องแบบนั้นสิพี่นัท...เดี๋ยวผมจะไม่ไหวเอานะ”เทมบอกผมพร้อมรอยิ้มก่อนจะขยับเข้ามาประกบปากผมอีกครั้ง




“อื้ม~...”ผมครางในลำคอเบาพร้อมกับอารมณ์ที่เริ่มสูงขึ้นอีกครั้ง...ลิ้นของผมกับเทมตวัดเกี่ยวพันกันจนแทบจะไม่หลือช่องว่างใดๆ




“แฮ่ก...แฮ่ก..”ผมหอบหายใจทันทีที่เทมผละออกจาริมฝีปากผม




“เริ่มเลยนะครับ...พี่นัท”สิ้นเสียงขออนุญาต?...เทมก็จับผมพลิกตัวให้นอนคว่ำก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเจลที่วางอยู่บนหัวเตียง




“อ๊ะ~...อื้อ~....อึก!...เจ็บ...!”ผมบอกเทมเบาๆเมื่อนิ้วของเทมแทรกเข้ามาในตัวผมพร้อมๆกับเจลหล่อลื่นที่เคลือบปลลายนิ้วเอาไว้




แต่ยังไงผมก็เจ็บอยู่ดีแหละ




“อื้ม~...ผ่อนคลายหน่อยสิครับ...พี่รัดนิ้วผมแน่นเลย...แบบนี้ผมจะขยับยังไงล่ะ”เทมบอกผมด้วเสียงที่พยายามควบคุมอารมณ์อย่างเต็มที่




“อื้อ~..ก็ผ่อน...อื้อ~..อยู่นี้ไง...อ่า... ~”ผมพยายามผ่อนคลายแล้วนะแต่มันไม่ง่ายเลยสักนิด




เทมให้ผมผ่อนคลายสักพักก่อนจะค่อยๆขยับนิ้วช้าๆก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ




“อ๊ะ~...อ่า~...เทม..อ๊ะ~..อื้อ... !”ผมครางเสียงกระเส่าเมื่อเทมเพิ่มนิ้วจาก1เป็นและ3ตามลำดับแล้วขยับเร็วขึ้นๆพร้อมกับควงเป็นวงกลม




“อื้อ~...อ่า~...อย่า...!”ผมเริ่มท้วงเมื่อความเจ็บเปลี่ยนเป็นความกระสั่นได้ในเวลาไม่นาน...นิ้วเรียวค่อยๆครูดไปตามผนังนุ่มภายในตัวก่อนจะกดลง




“อ๊าาาา~...ตรงนั้น...อื้อ...!”ผมครางลั่นเมื่อเทมสัมผัสโดยบางจุดในตัวผมที่ทำให้รู้สึกดีสุดๆเลย...ผมต้องกัดหมอนเพื่อระบายความเสียวซ่านที่มากขึ้น




“พะ...พี่นัท...อืม!...อย่ารัดแบบนั้น...ผมดึงนิ้วออกไม่ได้...อ่า!...รัดแน่นชะมัด!!”




“อ๊ะ!...เทม...อื้อออ~...เจ็บ...!”ผมร้องลั่นเมื่อเทมดึงสามนิ้วที่อยู่ภายในตัวผมออกแล้วสอดแก่นกายใหญ่ของตนเข้ามาทีเดียวจนมิดด้าม




“...อึก!...เจ็บ!”ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างสุดทน...ความเจ็บแปล๊บที่สัมผัสได้มันทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆ




“อึก!...ผมขอโทษพี่นัท...แต่ผมไม่ไหวแล้ว...ขอโทษ...อย่าโกรธผมเลย...ขอโทษนะครับ”เทมขยับตัวมาคร่อมผมก่อนจะจูบที่ขมับพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด




“...”ผมหันไปมองหน้าเทมที่ตอนนี้ได้กลับร่างจากหมาป่าเป็นหมาหงอยไปแล้ว




จะมาหง๋อยอะไรตอนนี้ล่ะ!!




ผมมองใบหน้าที่สำนึกผิดของเทมโดยที่ใจที่แข็งเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ




มาขอโทษทั้งๆที่ยังคาแก่นกายใหญ่นั่นไว้ในตัวตัวเนี่ยะ!




ผมควรจะหายโกรธหรือโกรธเพิ่มดีล่ะ!!




“....”เทมยังคงใช้สายตาอ้อนๆส่งมาทางผมให้ยกโทษให้อีกครั้ง




ให้ตายเถอะ..สายตาแบบนั้นอีกแล้ว




“เฮ่อ!...ช่างเถอะ...พี่ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอกแค่เจ็บเฉยๆ”ผมถอนหายใจแล้วตอบเทมไปตามตรง




“ขอโทษครับ...ตอนนี้ยังเจ็บอยู่ไหมครับ?”เทมกระซิบถามผมแล้วจูบเบาๆที่ขมับอีกครั้ง




“...ไม่แล้ว”




“ผม...ขยับได้ไหมครับ?”เทมถามผมอีกครั้ง




“...”ผมหันไปมองหน้าเทมแล้วสบตากับเทมอีกครั้ง...นี่ผมต้องมาตอบคำถามอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ?




“..จะขยับ...ก็ขยับสิ”สุดท้ายผมก็หลบสายตาออดอ้อนนั่นก่อนจะกลั้นใจตอบกลับไป




“ขอบคุณครับพี่นัท”




พับ! พับ! พับ!




“อึก!...อ๊ะ~...บะ...เบาหน่อย...อื้อ~...”เสียงกระทบกันของเนื้อดังขึ้นอย่างน่าอายทำเผมร้อนไปทั้งตัวแถมยังใส่แรงแบบไม่ยั้งอีกต่างห่าก




“อ่า!...พี่นัท...สุดยอด...อื้ม~...รัดผมแน่นเลย...”เทมกระซิบบอกผมด้วยความพอใจก่อนจะกระแทกเข้ามาซ้ำๆและเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ




“อ๊ะ!...อ๊า~...เทม...อื้อ~...เร็วปะ...อื้ม..!”




“เร็วอีกเหรอครับ?”เทมถามผมเล่นๆด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์




“...บ้า!...อ๊ะ~...เร็วไปต่างห่ากเล่า....อื้อ~...อ๊า... ~”




เทมไม่สนใจคำพูดผมสักนิดมีแต่กระแทกเข้ามาเน้นๆ...เขาถอนแก่นกายออกจนเกือบหลุดก่อนจะกระแทรกเข้ามาใหม่อย่างแรงจนสุด




“อ๊ะ!...อ๊าาาา~...ตรง...อื้อ... ~”ผมครางเสียงสั่นเมื่อแก่นกายที่อยู่ภายในไปโดนจุดที่ทำให้ผมเสียวสุดๆจนแทบจะขาดใจ





“อ่า!!...ตรงนี้ใช่ไหม?...อื้อ!...พี่นัท...ผมกำลังจะคลั่งพี่แล้วจริงๆ...อ่ะ... ~”เทมกระแทกเข้ามาถี่ๆตรงจุดกระสั่นของผมซ้ำๆจนผมสะบัดหัวและบิดเร้าตัวเองด้วยความเสียวซ่านที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ





“อ๊ะ!...เทม...!!”ผมรู้สึกโล่งๆเมื่อเทมถอนแก่นกายออกไปพร้อมกับจับตัวผมพลิกให้นอนหงาย




 “ท่านี้ดีกว่า”เทมบอกผมแล้วแยกขาผมออกก่อนจะดันแก่นกายที่พองตัวเข้าในตัวผมอีกครั้ง




“อื้อ~...เทม...”ครั้งนี้มันไม่ได้เจ็บเหมือนครั้งแรกที่เข้ามาแล้ว




อาจจะเพราะผมชินแล้วก็ได้มั้ง




“อึก!...ผมชอบจัง...เวลาที่พี่ทำหน้าแบบนี้...ผมมีความสุขที่สุดเลยที่ได้อยู่ในตัวพี่...พี่ล่ะ...มีความสุขไหม?”เทมถามผมโดยที่ยังขยับแก่นกายเข้าออกไม่ยั้ง




“อ๊ะ~...เทม~...เทม!..อื้อ... ~”ผมสะบัดหัวไปมาด้วยความเสียวก่อนที่เทมจะจับหน้าผมไว้พร้อมกับประทับจูบที่ร้อนแรงลงมา




“พี่นัท...ตอบผมหน่อยสิครับ...อืม~...พี่มีความสุขไหม?”เมื่อเทมจูบผมเสร็จก็สบตากับผมพร้อมกับเอ่ยคำถามอีกครั้ง




ผมเม้มริมฝีปากแน่นก็จะกลั้นใจตอบไป...




“มีสิ!...มีมากด้วยเพราะงั้น...เร็วๆ...อ๊าา... ~”พอผมพูดจบเทมกระกระแทกเข้ามาเร็วขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง




“อ่า!...อื้อ~...เทม...ซี๊ดด... ~”ผมซีดปากด้วยความเสียวจากการที่ถูกปากของเทมคอบครองยอดอกผมอีกครั้งนึง




มืออีกข้างของเขาก็กำลังเล่นกับอกผมอีกข้าง...ตอนนี้อารมณ์ผมกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้วไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น...มีแต่ความสุขที่กำลังจะทะลักออกมา




“อ๊ะ!...เทม...พี่จะ...อื้อ~...เทม!”ผมครางเรียกเทมเมื่อรู้ตัวว่าใกล้จะเสร็จอีกครั้งนึงแล้ว





“อ่า!...อีกนิดครับพี่...พร้อมกันนะ...ซี๊ดด~...ผมเสียวจัง...!”เทมผละออกมาจากอกผมแล้วเริ่มกระแทกเข้ามาเร็วขึ้นๆ...ผมรู้สึกว่าภายในผมตอดรัดตัวตนของทมแน่นกว่าเดิมจนเทมซี๊ดปากด้วยความเสียว





มือข้างนึงของเทมยังคงเล่นกับหน้าอีกผมอยู่ส่วนอีกข้างก็กำรอบแก่นกายผมก่อนจะขยับเป็นจังหวะสอดประสานกับแรงกระแทกทางด้านหลัง




“อ๊ะ!....ไม่ไหว...อื้อ~...เทม...!”ผมบิดตัวด้วยความเสียวซ่านที่มีมากเกินไปจนจะทนไม่ไหวยิ่งถูกสัมผัสทั้งด้านหน้าด้านหลังแบบนี้สติผมยิ่งกระเจิงไปใหญ่





“อ่า~...จะเสร็จแล้ว...อื้ม!...อีกนิด....อดทนอีกนิดครับ...อื้ม~...รัดแน่นสุดๆเลย...อ่า...!”




เทมขยับกระแทกถี่รัวเร็วขึ้นๆ...ขาของผมถูกยกขึ้นเพิ่มให้การสอดใส่เข้ามาได้ลึกกว่าเดิมก่อนเทมจะเร่งความเร็วจนช่องท่างผมกระตุกติดๆกับเป็นสัญญาณว่าผมไม่ไหวแล้ว





“อ๊าาาาา~...!!”



“ซี๊ดดดด~...สุดยอด!!”




ผมปลดปล่อยออกมาเต็มมือหนาของเทมเลอะไปถึงหน้าท้องของเขาส่วนเทมก็ปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางของผมพร้อมๆกัน




“อ๊ะ...”ผมครางเล็กน้อยเมื่อเทมค่อยๆถอนแก่นกายออกช้าๆก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วคว้าตัวผมมากอดไว้แน่




ผมรู้สึกได้ถึงน้ำของเทมที่ไหลออกมาจากช่องทางผมได้อย่างชัดเจนเลย



น่าอายซะมัด!




“....”ตอนนี้ผมไม่มีแรกแม้แต่จะพูดหรือขยับตัวด้วยซ้ำ



เหนื่อยสุดๆเลย




“พี่นัท...”เทมเรียกผมพร้อมกับจูบเบาๆที่หน้าผาก




“อื้อ~...”ผทครางตอบแล้วเริ่มซุกตัวเข้าอกแกร่งของเทม




ตอนทำกิจกรรมเมื่อกี๊ก็ร้อนอยู่หรอกแต่พอเสร็จแล้วความหนาวของแอร์ที่ถูกเปิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก็ปะทะเข้าร่างทันที




ไม่ไหวแล้ว...




ตาผมจะปิดแล้ว




“ผมรักพี่นัทนะครับ...สุขสันวันวาเลนไทน์ครับที่รักของผม”เทมจูบที่หน้าผากผมอีกครั้งก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นแล้วซุกหน้าลงที่ผมสีดำของผม




ผมปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพึมพำบางอย่างแล้วหลับไปภายใต้อ้อมกอดของคนที่ผมรักที่สุด




“สุขสันต์วันวาเลนไทน์เช่นกัน...พี่รักเทมนะ”



................................................................................................


จบไปแล้วค่ะกับตอนพิเศษฉลองเทศกาลพิเศษ


ความจริงพึ่งรู้ว่าวันนี้วันวาเลนไทน์555+


เลยมานั่งแต่งเล่นๆดู


ฉากเรทครั้งแรกในชีวิต


ขอย้ำว่าครั้งแรกจริงๆค่ะอาจมีข้อผิดพลาดทางอารมณ์ยังไงก็แนะนำได้นะค่ะ


เราพยายามแต่งให้ดีที่สุด


ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะค่ะ


สำหรับคำผิดเราจะทยอยแก้ให้ค่ะ


ไว้เจอกันตอนหน้านะค่ะ


nicedog

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :ruready.  ฉากเรียกเลือดครั้งแรกเหรอจ๊ะคนเขียน.  ยังมีคำผิดอยู่บ้างนะคะแต่ถือว่าดีระดับหนึ่งแล้ว
คู่นี้สื่อสารทางคำพูดเยอะดีนะ. หวานๆ ต้องเขียนมาลงบ่อยๆจ้าแล้วจะเก่งเทพ.  :hao6:   

นี่จะเป็นวาเลนไทน์แรกของทั้งคู่รึเปล่านะ. รอลุ้นต่อไปให้เขาได้เจอกันก่อนละกัน

ออฟไลน์ patchamai28

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 331
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ขอทิชชู่ที กรี๊ดดดดด :pighaun: :haun4:

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
เร่าร้อนอะไรเยี่ยงนี้
เลือดหมดตัวแล้วววววว
เทมหื่นเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
อ้ากกกก ดีใจสุดๆ พี่นัทเป็นเคะ เยสสสสสสสสสสสส

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล.ยังมีที่พิมพ์ผิดกับพิมพ์ตกหล่นอยู่บ้างนะ

ออฟไลน์ HanATarO

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2141
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-2
เรื่องนี้น่าติดตาม อยากรู้ว่าทั้งสองคนจะเห็นความจริงใจและตัวตนของอีกฝ่ายผ่านตัวอักษรเป็นแบบไหน

อ่านแล้วก็นึกถึงตอนนี้ที่ยังเขียนจดหมายคุยกับเพื่อนๆ เลย

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ

ปล. ตอนพิเศษร้อนแรงมากอ่ะ

ออฟไลน์ Melonlove

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-1
 :jul1:  ร้อนแรงมั่กๆซับเลือดกันแทบมิทันกันทีเดียว 

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด