Ma man and his boy
บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง
-Darin-
บทนำ“น่านะฝุ่น ถือว่าช่วยเพื่อนสักครั้งเถอะ” ฝุ่นมองเพื่อนร่วมมหาลัยที่ถึงขั้นยกมือขึ้นไหว้เขาเพราะอยากให้ช่วย แล้วถอนใจออกมาเบาๆ
“แต่เราไม่เคยทำ”
“โอ๊ยอย่างฝุ่นทำได้อยู่แล้ว ไม่มีปัญหาชัวร์ รบกับน้องมาตั้งสามคน เด็กคนเดียวทำไมจะเอาไม่อยู่”
“มันเหมือนกันที่ไหน น้องเราเราจะเลี้ยงแบบไหนก็ได้ จะตีจะดุก็ได้ แต่กับลูกคนอื่นใครจะกล้าทำ ยิ่งจ้างเป็นพี่เลี้ยงด้วย”
“แต่เราไม่เห็นใครจริงๆ นอกจากนาย นะฝุ่นนะช่วยเราหน่อยเถอะ ลุงเรากลุ้มใจจนไม่เกรนกินทุกวัน”
“ขอเราคิดก่อนได้ไหม”
“เอางี้ไปเจอหลานกับเราก่อนไหม เผื่อฝุ่นจะได้ตัดสินใจถูกว่าจะรับงานไหม”
ฝุ่นนิ่งคิด เขาเพิ่งจบมาได้ไม่นานยังหางานทำไม่ได้ ที่บ้านยังต้องส่งเสียน้องอีกสามคน เขาอยากลดภาระของพ่อแม่ให้ได้เร็วที่สุด
“แต่ถ้าเราได้งานเราขอลาออกนะ”
“ได้ๆ ไม่มีปัญหา ฝุ่นได้งานเมื่อไหร่บอกเราได้เลย”
“อืม งั้นไปเจอดูก่อนก็ได้”
“ตกลงแล้วนะ”
“ตกลงไปเจอ อย่ามาโมเม”
“ฮ่าๆ รู้ทันอีก” เฟิร์น เพื่อนร่วมมหาลัยของเขาหัวเราะชอบใจ
“เล่าให้ฟังคร่าวๆ หน่อยสิ”
“เรื่องพี่กับหลานเราใช่ไหม”
“อืม”
“ลูกพี่ลูกน้องเราชื่อยูสึเกะหรือศิลา เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น แม่เป็นญี่ปุ่นพ่อเป็นลุงของเรา ทำงานเป็นนายแบบตั้งแต่เรียนมหาลัย จบแล้วก็ยังยึดอาชีพนี้ ตอนนั้นพี่เรามีแฟนเป็นนางแบบเหมือนกัน ดังด้วยแต่อย่าไปพูดถึงเลย โกอินเตอร์ไปเป็นนางแบบอยู่เมืองนอกแล้ว ดันเกิดท้องขึ้นมาแต่นางไม่อยากมีลูก สุดท้ายก็คลอดแล้วทิ้งไว้ให้พี่เราเลี้ยง จริงๆ ก็คือตกลงกันไว้แบบนั้นตั้งแต่แรกนั่นแหละ พอมีลูกพี่เราเลยเปิดบริษัทโมเดลลิ่งแทน รับงานน้อยลง แต่ก็ยังมีเดินแบบ ถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาอยู่บ้างประปราย”
“เพื่อเลี้ยงลูกเหรอ”
“อืม”
“ก็เป็นคนใช้ได้นะ” ฝุ่นคิดเอาเองว่าคนที่ยอมละทิ้งชื่อเสียงและชีวิตวัยรุ่นมาเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวต้องเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง
“อ่า..จะว่าอย่างนั้นก็ได้”
“เด็กอายุสามขวบใช่ไหม”
“ใช่ ชื่อ โมเดล”
“หะ! เด็กผู้ชายเด็กผู้หญิง”
“ผู้ชาย ชื่อนั้นแหละ โมเดล ฟังไม่ผิดหรอก”
“ตั้งชื่อไม่สงสารลูกเลย”
“ก็ตั้งตามอาชีพพ่อ” เฟิร์นแก้ตัวแทนพี่ชายเสียงอ่อย เพราะจริงๆ เธอก็ไม่ค่อยชอบชื่อนี้เท่าไหร่
“ถามอีกอย่างเดียว เป็นนายแบบขนาดเปิดบริษัทของตัวเองได้น่าจะมีเงินพอสมควร ทำไมไม่จ้างพี่เลี้ยงมืออาชีพล่ะ”
“จ้างแล้ว แต่ไม่มีใครทนได้”
“เด็กซนขนาดนั้นเลยเหรอ” ฝุ่นย่นคิ้วเริ่มคิดหนัก
“มันก็... เอาน่าฝุ่นไปเจอเองดีกว่า” เฟิร์นไม่อยากบอกเพื่อนว่าไม่ใช่แค่ลูกหรอกที่เป็นปัญหา
“เอาอย่างนั้นก็ได้ เมื่อไหร่ดี”
“ไปตอนนี้แหละ”
“หะ! ตอนนี้เลยเหรอ”
“ใช่ ชักช้าเดี๋ยวฝุ่นเปลี่ยนใจ เราเรียกคิดเงินเลยนะ”
“เราชักสงสัยแล้วสิ อะไรของเฟิร์น ทำไมลุกลี้ลุกลนนัก แต่เอาเถอะยังไงก็ได้”
“งั้นไปกันเลย”
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ไม่มีคนอยู่เหรอ” ฝุ่นถามเมื่อกดกริ่งหน้าบ้านหลายครั้งแต่ไม่มีใครออกมาเปิดประตู
“อยู่ เราถามแล้ว”
“อืม”
แดดแรงจนทำให้ฝุ่นต้องหรี่ตา ถ้าอยู่ทำไมถึงไม่ออกมารับแขก
“โทษทีเฟิร์น พี่ทำข้าวเช้าให้ลูกอยู่”
ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลา ใส่เชิ้ตสีขาวแหวกอกกับกางเกงยีนส์ขาดเข่า สวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีชมพู เป็นภาพที่ไม่เข้ากันเลยสักนิด
“ไม่เป็นไรพี่ศิลา แม่บ้านไม่มาเหรอ”
“วันนี้ไม่มา เข้ามาก่อน” ฝุ่นกำลังจะยกมือไหว้ ต้องหน้าแตกเพราะอีกฝ่ายเดินเข้าบ้านไปเลย ไม่ถามสักคำว่าญาติพาใครมา
ก้าวแรกที่เดินเข้าไปในบ้าน ฝุ่นลมแทบจับเมื่อเห็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังนั่งอยู่บนโซฟารับแขก ในมือถือถ้วยไอศกรีมมีช้อนคาอยู่ที่ปาก แก้มยุ้ย ริมฝีปากสีชมพู ผมสีน้ำตาลอ่อน รวมถึงเสื้อผ้า แม้แต่โซฟารอบๆ บริเวณที่หนูน้อยนั่งเต็มไปด้วยคราบช็อกโกแลตเปรอะเปื้อน นี่มัน..ฝุ่นก้มหน้ามองนาฬิกาที่ข้อมือ สามโมงเช้าให้เด็กกินไอศกรีมและยังทำข้าวเช้าให้ลูกไม่เสร็จ!!
พี่ชายที่ต้องช่วยแม่เลี้ยงน้องสามคนมาโชกโชนอย่างเขาเกิดภาวะลมขึ้นหน้า หันไปมองบิดาของเด็กตาเขียว ปล่อยไว้แบบนี้ได้ยังไงกัน
“นี่ใคร” คำถามง่ายๆ แบบไร้มารยาทนิดๆ ในความรู้สึกของฝุ่น ถามขึ้นเมื่อเจ้าตัวนั่งลงข้างลูกชาย ไม่มีการเอ่ยปากเชื้อเชิญ พวกเขาต้องนั่งลงด้วยตัวเอง
“เพื่อนเฟิร์นเองชื่อฝุ่น คนที่บอกว่าจะขอให้มาช่วยเป็นพี่เลี้ยงโมเดล”
“ผู้ชายเหรอ” ฝุ่นอยากจะถามว่าผู้ชายแล้วยังไง
“อืม แต่คนนี้เฟิร์นรับประกัน”
“ก็ลองดู”
ฝุ่นหันไปจ้องตาเพื่อน เขายังไม่ได้รับปากแม้แต่น้อย แต่เพื่อนเหมือนจะโมเมว่าเขารับไปแล้ว
“ชื่อฝุ่นใช่ไหม”
“ครับ” ฝุ่นคิดจะบอกว่าเขายังไม่ได้ตัดสินใจ แต่โดนผู้ชายร่างสูงชิงพูดตัดหน้าเสียก่อน
“ฉันให้เงินเดือนสองหมื่นสำหรับช่วยดูแลโมเดล แต่ถ้าทำกับข้าวได้ฉันให้สองหมื่นห้า งานบ้านทำบ้างถ้ามันเลอะเทอะเวลาแม่บ้านกลับไปแล้ว ที่นี่มีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้ทุกวัน อ๋อต้องพักอยู่ที่นี่ด้วยฉันมีห้องให้ มีสวัสดิการเจ็บป่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ทุกอย่าง มีวันหยุดให้อาทิตย์ละวัน”
“คือ..” ฝุ่นกำลังจะปฏิเสธ ต่อให้เงินล่อใจเขาแค่ไหน เห็นทีคงทำด้วยไม่ไหวจริงๆ
เคร้ง! เสียงช้อนตกกระทบพื้น ฝุ่นก้มลงหมายจะช่วยหยิบให้ แต่ไม่ทันมือใหญ่ที่หยิบขึ้นมา ผ้ากันเปื้อนสีชมพูถูกยกขึ้นเช็ด ก่อนช้อนนั้นจะกลับไปอยู่ในมือของเด็กอีกครั้ง
!!! ฝุ่นได้แต่อ้าปากค้าง พูดไม่ออกกับภาพที่เห็น
“ตกลงไหม”
“ครับ”
“เย่ ขอบคุณมากฝุ่น” เพื่อนโถมเข้ามากอดเขาราวกับยกภูเขาออกจากอก ฝุ่นไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เขารู้แค่ว่าเขาปล่อยให้เด็กน้อยหน้าตาน่ารักอยู่แบบนี้ไม่ได้
“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงานพรุ่งนี้เลย สงสัยอะไรไหม ถามได้”
“ไม่มีครับ” เขาไม่มีอะไรสงสัยเลย เพราะทุกอย่างที่เห็นมันไม่เข้าท่าสักอย่าง คงต้องเริ่มสังคยานากันใหม่ทั้งหมด แค่คิดฝุ่นก็อยากถอนใจออกมายาวๆ แล้ว ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่รับงานนี้
“หย่อยๆ “ เสียงเล็กๆ ที่ดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มแก้มยุ้ย ดวงตาเด็กน้อยใสแจ๋ว ฝุ่นเห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ เอาเถอะ ลองดูกันสักตั้ง หวังว่าเขาจะทนคนพ่อได้ตลอดรอดฝั่งนะ เพราะเท่าที่เห็น ฝุ่นพูดได้คำเดียวว่า..ไม่ไหวจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
