หัวข้อ: Love Me Love My Dog ~PART 14 (End)~ 21/02/54 อัพแล้วค่ะ หน้า18

[Whatever it is]

จะให้สบายใจ ต้องประกาศลงหน้าหนังสือพิมพ์ไปเลยค่ะ แสดงความจิงใจ 

[indyska]

 :mc4:เฮฮฮฮฮ แฮปปี้ๆ

[seaz]

ขออย่าให้มีอะไรมารุมเร้าชีวิตคู่อีกเลยเถอะนะ ดราม่าไปแล้วนี่นา ^^

[punchnaja]

สนุกจังเลยค่ะ ชอบแบบนี้อาะ ดูท่าจะรักจริงไม่หวังฟันดี

เฮ้อโรแมนติกจัง รักกันที่ใจo///o

[THIP]

อ่ะ โทษทีเห็นหัวข้อ+ดูคร่าวๆนึกว่าจบแล้ว  หุหุ ย้ายกลับมาไว้ให้แล้ว

[aozakub]

รอๆๆๆๆๆ

หวานสะให้รู้สึก

[LadyMurasaki]

PART 1
PART 2
PART 3
PART 4
PART 5
PART 6
PART 7
PART 8
PART 9.1
PART 9.2
PART 10
PART 11
PART 12
PART 13 - 50%
PART 13 - 100%
PART 14 - 35%

PART 14 - 100%

เมื่อกลับมาถึงบ้านของเขาแล้วเหนือดินก็ปล่อยให้สีน้ำดูแลอาหารการกินให้เจ้าพุดดิ้ง รวมไปถึงการป้อนยาที่ว่ายากกลับเป็นเรื่องง่ายสำหรับสีน้ำด้วย

“สีน้ำสมเป็นนักศึกษาคณะสัตวแพทย์เลยนะ ดูแลได้ดีเยี่ยมไม่มีขาดตกบกพร่อง”
“ไม่หรอกฮะ ยังเรียนได้ไม่เท่าไรเลย”
“ไม่เท่าไรคงแค่สอบได้ที่หนึ่งอีกแน่ๆ เลย เก่งจังเลย แฟนใครน้า”

ดวงตาเรียวหันมามองหน้าเหนือดินแล้วจ้องมองอยู่แบบนั้นจนเขาใจแป้ว นี่เขาตอบอะไรผิดไปอีกหรือเปล่า

“พี่ดินฮะ ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ ถามได้ทุกเรื่อง”

สีน้ำมองหน้าคนตรงหน้าแล้วตัดสินใจถามในสิ่งที่ค้างคาใจของเขาออกไป

“วันนั้น ที่พี่คุยกับพี่พู่กัน เรื่องนั้นมันเป็นมายังไงหรอครับ”
“เรื่องนั้น?”
“ทำไมพี่ถึงปฏิเสธขนาดนั้น ทำไมพี่พู่กันถึงบอกว่าพี่ดินเคยบอกว่าผมแปลก พี่กลัวอะไร คิดอะไรอยู่”

เหนือดินแทบอยากกลับคำพูดเมื่อกี้ที่ว่าให้ถามได้ทุกเรื่อง นายแบบหนุ่มกุมมือคนรักขึ้นมาวางไว้ที่ตักของเขา อย่างน้อยก็ตัดกำลังเผื่อสีน้ำอยากจะลงมือกับเขาหากคำตอบที่ได้ยินหลังจากนี้เกิดไม่เข้าหูขึ้นมา

“คือว่า...”
“ผมขอความจริงนะฮะ พี่ดินจริงใจกับผมใช่ไหม ตอบความจริงนะฮะ”
“สีน้ำสัญญาก่อนนะว่าจะฟังให้จบ แล้วก็เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องในอดีตที่ผ่านมาแล้ว มันไม่ใช่ตอนนี้ สีน้ำเข้าใจนะ”

เมื่อเห็นศีรษะทุยนั้นผงกขึ้นลงเป็นความหมายว่าเข้าใจดี เหนือดินก็ระบายลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะตอบคำถามที่เขาคิดว่าน่าเป็นการตอบที่ยากที่สุดในชีวิต

“สีน้ำก็รู้ใช่ไหมว่าแต่ก่อนเราไม่ค่อยถูกกันเท่าไร เจอกันเป็นได้เถียงกันทุกที แล้วตอนนั้นเฮียเขาก็บอกพี่ว่า ระวังพี่จะไปหลงรักสีน้ำเข้า คือ ตอนนั้นพี่ก็คิดว่าเด็กแบบสีน้ำ คือ...แบบเด็กเรียนที่ไม่ค่อยดูแลตัวเองเหมือนเด็กเอ๋อๆ อะไรแนวนั้นน่ะ พี่ว่าแปลกไง พี่ก็ตอบเฮียไปว่า...”
“ว่าอะไรฮะ”

เมื่อเห็นนายแบบหนุ่มหยุดนิ่งไปสีน้ำก็เลยถามขึ้นมา

[LadyMurasaki]

“...ว่า ถ้าพี่รักสีน้ำขึ้นมาจริงๆ พี่จะ...”
“จะ?”

สีน้ำเห็นท่าทีคนรักอึกอักไม่ยอมพูดออกมาสักที เลยต่อประโยคให้เอง เหนือดินถอนหายใจเบาๆ พลางเหลือบมองหน้าสีน้ำแล้วพูดต่อว่า

“จะกระโดดสะพานพระราม 8 น่ะ พี่กลัวเฮียทวงเรื่องนี้เลยตอบไปแบบนั้น แล้วพี่เองก็ปากแข็งงี่เง่าปากไม่ตรงกับใจด้วย แต่เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องสมัยก่อน สีน้ำเข้าใจนะ”
“แล้วจะโดดไหมฮะ สะพาน”
“โธ่ สีน้ำ เอาจริงหรอ”

นายแบบหนุ่มที่แปลงร่างเป็นเจ้าพุดดิ้ง ล้มตัวลงนอนหนุนตักของเด็กหนุ่ม แล้วมองหน้าคนรักด้วยสายตาออดอ้อน

“เบื่อหน้าพี่ขนาดไล่ไปโดดสะพานเลยหรอสีน้ำ อย่าเลยนะ”
“ก็สมควรละ พูดไม่คิด”
“ก็ใครจะรู้ล่ะ”
“รู้ว่า?”
“สีน้ำ ช่วงไม่กี่เดือนใครจับไปทำอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงได้พูดเก่งขนาดนี้เนี่ย”
“ก็แค่ไปเรียนเทควอนโด้มาเองครับ”
“มิน่า หมัดหนักมาก”
“ตอบมาก่อนสิฮะ ว่ารู้อะไร”
“ก็รู้ว่าจะพี่หลงรักเด็กคนนั้นจนหมดหัวใจแบบนี้ไง ให้ทั้งตัวทั้งใจเลย พี่รักสีน้ำนะ”

ริมฝีปากบางของเด็กหนุ่มแย้มยิ้มออกมาในที่สุด ทำให้ใบหน้าเรียวนั้นยิ่งดูงดงาม ถึงแม้สีน้ำจะใส่แว่นตาหนาหรือผมจะฟูไม่เป็นทรง แต่ที่เขารักคือตัวตนของสีน้ำต่างหากล่ะ มือหนาเลื่อนไปโน้มคอของคนรักให้เลื่อนต่ำลงมา พร้อมๆ กับยกศีรษะตัวเองขึ้นไปประทับริมฝีปากร้อนที่เรียวปากแดงอิ่ม จากจูบที่บางเบาและอ่อนโยนค่อยๆ เพิ่มความร้อนแรงมากขึ้นจนรู้สึกว่าคนรักหนุ่มน้อยเริ่มจะหายใจไม่ทันจึงยอมปล่อยริมฝีปากแดงที่บวมเจ่อให้เป็นอิสระ

“อยากติวกายวิภาคอีกไหมสีน้ำ”

เด็กหนุ่มทำตาโตแล้วใบหน้าขาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก เหนือดินดึงมือขาวมาหอมแล้วใช้ริมฝีปากดูดที่หลังมือจนเป็นรอยแดง

“อยากรู้วิธีทำรอยแบบนี้ไหมสีน้ำ เดี๋ยวติวเข้มให้เลย”
“ไม่เอาฮะ วันนี้ไม่อยากเรียน”
“แล้วเมื่อไรจะอยากเรียนล่ะ คุณครูอยากสอนเต็มที่เลย”
“เมื่อคิดว่าคุณครูจะไม่ทำให้ผมเสียใจอีกน่ะสิฮะ”
“โธ่สีน้ำ เชื่อพี่เถอะนะ”
“ของแบบนี้มันต้องดูกันไปนานๆ ครับ แม่บอกไว้”

[LadyMurasaki]

“สีน้ำอ่ะ”
“ผมเหนื่อยแล้ว ไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปช่วยอาบให้ไหม สีน้ำเหนื่อยนี่นา จะได้นอนแช่น้ำสบายๆ”

เด็กหนุ่มมองตาวิบวับของคนรักที่ถ้าขืนเขาตอบรับคงได้เหนื่อยกว่านั้นหลายเท่าแน่ๆ

“ผมไม่รบกวนดีกว่าฮะ พี่ดินเองก็ทำงานมาเหนื่อยเหมือนกัน ต่างคนต่างอาบดีกว่านะฮะ จะได้ไม่เหนื่อยเพิ่ม”

เมื่อพูดจบสีน้ำก็ลุกเดินขึ้นไปชั้นสองไม่ได้สนใจชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ส่งสายตาอ้อนมาให้ ก็รายนั้นรู้ดีว่าเขาแพ้ลูกอ้อนลูกตื้อ ขืนนั่งตรงนั้นคงได้ยอมตามใจอีกเป็นแน่ อีกทั้งคีย์ยังเคยบอกว่าอะไรที่ให้ไปง่ายๆ ก็จะหมดค่าเร็วขึ้น เขาก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นซะด้วย เหนือดินได้แต่มองตามสีน้ำตาละห้อย ช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกันมันก็ไม่นาน แต่ทำไมสีน้ำเหมือนเปลี่ยนไปมากมายถึงเพียงนี้ ดูใจแข็งขึ้น เข้มแข็งขึ้น และยังมีภูมิต้านทานเยอะขึ้นอีกด้วย

“ แสบนักนะ”

เรื่องนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง คนที่เป็นแม่คนที่สองของสีน้ำนั่นเอง เห็นทีเขาคงต้องรีบกลับไปทำคะแนนโดยด่วน ถ้าปล่อยให้ตัวติดกับ  มากไปกว่านี้ เขาต้องลำบากแน่ๆ

*****************************************

แต่เหมือนอะไรก็ไม่เข้าข้างนายแบบหนุ่ม เพราะหลังจากจะขึ้นไปชั้นสองตั้งใจจะทำเนียนไปนอนกอดสีน้ำในห้อง ก็โดนดัดหลังด้วยที่สีน้ำย้ายตัวเองไปนอนในห้องนอนแขกแล้วล็อกห้องเสียเรียบร้อย ไอ้จะให้เขาไขกุญแจเข้าไปก็ทำได้ แต่เหนือดินก็ไม่อยากเสี่ยงกับการโดนโกรธ เลยกลับไปนอนหนาวคนเดียวที่ห้อง พอมารุ่งเช้าครอบครัวของสีน้ำก็เดินทางกลับมาพอดี

“ขอบใจดินมากเลยนะจ๊ะ ช่วยดูแลทั้งพุดดิ้งแล้วก็สีน้ำ เจ้าพุดดิ้งนี่ก็ทั้งดื้อทั้งซน แม่ว่าคราวนี้คงเข็ดแล้วล่ะ”
“ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอโทษคุณแม่ ผมดูแลพุดดิ้งได้ไม่ดี”
“ไม่หรอกจ๊ะ อย่าไปคิดมาก สีน้ำเราดูคล้ำขึ้นนะลูก กลับไปจันทบุรีสนุกไหม”
“ฮะ ไปนอนบ้านสไปรท์ สนุกดี ผมพาพุดดิ้งไปข้างในก่อนนะฮะ”

สีน้ำหอบหิ้วกรงหมาน้อยเข้าไปในบ้านปล่อยให้นายแบบหนุ่มได้แต่มองตามคอยื่นคอยาวอยู่หน้าบ้านข้างรถสปอร์ตสีแดง คุณแต้วได้แต่ยิ้มขำกับพฤติกรรมตรงหน้า

“คุยกันหรือยังจ๊ะ”
“ก็...คุยกันแล้วครับ แต่สีน้ำก็ยังตึงๆ กับผมอยู่บ้าง”
“อย่างที่แม่บอกนั่นแหละ เด็กคนนี้บทจะใจแข็ง จะดื้อ ใครก็เอาไม่อยู่ นี่ยอมคุยด้วยขนาดนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะจ๊ะ จะอยู่ทานข้าวด้วยกันไหมจ๊ะ”
“ไม่ดีกว่าครับคุณแม่ เดี๋ยวผมต้องเข้าออฟฟิศครับ แต่อาจจะมาขอรบกวนตอนมื้อเย็น”
“ได้สิจ๊ะ มาเถอะ ขับรถดีๆ ล่ะตาดิน”

[LadyMurasaki]

“ครับ”

เหนือดินไหว้ลามารดาคนรักแล้วกลับมาขึ้นรถที่จอดไว้หน้าบ้าน ถ้างานนี้เสร็จแล้วเขาคงมีเวลาว่างให้กับสีน้ำมากขึ้น ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วจะมาคอยรับส่งเหมือนเดิมได้ เผื่อสีน้ำจะได้รับข้อมูลจากบรรดาเพื่อนตัวดีน้อยลงบ้าง

*************************************************

“ว่าไงจ๊ะพ่อนายแบบลูกอ่อน”
“อะไรกับครับพี่เมย์ มาถึงก็ทักซะแปลก ลูกอ่อนอะไรครับ”
“ไปก่อวีรกรรมอะไรไว้ละจ๊ะ กระเตงหนุ่มน้อยกับลูกหมาไปทำงานด้วยแบบนั้น เขาลือกันให้ทั่วแล้วว่าเธอน่ะทำงานหนักเข้าขั้น ไปคบเด็กแปลกๆ เป็นแฟน”

เมื่อเหนือดินเดินเข้ามาในออฟฟิศก็ตรงไปยังห้องประชุมเจอกับคุณเมย์ บอสใหญ่ที่มานั่งคอยอยู่แล้ว

“ไม่แปลกนิครับ รับรองได้ น่ารักและนิสัยดีที่สุดในโลกต่างหากล่ะครับ”
“จ๊ะ แต่ไม่ต้องเปิดเผยขนาดนั้นก็ได้นะ ดีนะที่สตูนั้นคนกันเองเรื่องเลยไม่รั่วไหลไปไหน เธอน่ะกำลังจะดังพลุแตกแล้ว อย่าทำตัวให้เป็นข่าวกอซซิปเด็ดขาดเลยนะช่วงนี้”
“ครับ ครับ ผมจะระวังครับ”
“แล้วที่ฝากให้ไปเมื่อวานดูหรือยัง ชอบไหม”

เหนือดินทำหน้างง ทำให้บอสสาวส่ายหน้าอย่างระอาใจ

“พ่อคนดัง เอกสารตัวอย่างที่ฝากไปให้ยังไงละ มัวแต่ดูแลหนุ่มน้อย ล่ะสิ งานการไม่สนแล้ว เอ้า ดูซะ เดี๋ยวทีมครีเอทีฟจะเข้ามาคุยเรื่องอีเว้นท์เปิดตัว ดูนี่แล้วจะได้ไม่ขายหน้าเขา เป็นพรีเซนเตอร์ภาษาอะไร งานของตัวเองยังไม่สนใจ”
“ขอโทษครับ”

เจอบ่นซะยาวยืด เหนือดินได้แต่ยิ้มแหยๆ มือหนาเปิดแฟ้มที่ใส่งานพิมพ์เอกสารที่จะใช้โปรโมต ภาพนิ่งทั้งหมดถ่ายตอนเขาไปอยู่ที่ยุโรป ส่วนโฆษณาจะเปิดตัวอีกสองอาทิตย์ แต่กระนั้นแล้วก็เห็นว่างานอีเว้นท์ที่จะจัดยังไม่ลงตัวเสียที เหนือดินนั่งดูเอกสารตรงหน้าจนจบก็เป็นจังหวะที่ทีมครีเอทีฟ เข้ามาในห้องประชุมพอดี เขาปล่อยให้บอสสาวคุยกับทางทีมงานกันไปเมื่อรู้สึกถึงเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่สั่นไม่หยุด

“เฮียโทรมาทำไมนะ”

เหนือดินตัดสินใจกดรับสายแล้วพูดโต้ตอบด้วยเสียงกระซิบกระซาบ

“ทำไมเฮีย”
“โทรหาไม่ได้หรือไงวะ จะบอกว่าซื้อของมาฝากจากเมกา มาเอาด้วย เออแล้วแกดีกับสีน้ำหรือยัง”
“ก็จะว่าดีก็ดีแล้วละมั้ง”

[LadyMurasaki]

“อะไรวะ มีแบบนี้ด้วย”
“ก็เมื่อวานสีน้ำเล่นถามผมหมดเปลือกเรื่องวันนั้นนะสิ แถมยังไล่ให้ไปกระโดดสะพานอีกนะ”
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย ฮัลโหล”
“เฮีย ได้ยินไหม”
“เออๆ เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“ก็บอกว่าสีน้ำน่ะให้ผมไปกระโดดสะพาน”
“อะไรนะไอ้ดิน ฮัลโหล”
“ก็บอกว่าสีน้ำให้ผมไปกระโดดสะพานพระรามแปดไง ได้ยินยังเฮีย”

เหนือดินหลุดพูดเสียงดังออกมาในห้องประชุม ซึ่งเป็นช่วงจังหวะที่ทีมงานจบบทสนทนากันพอดี เสียงทุ้มจึงดังไปทั่วทั้งห้อง นายแบบหนุ่มรู้สึกถึงสายตาคาดโทษจากบอสสาวที่สาดมาทันที เมื่อหันไปก็ได้แต่กล่าวขอโทษให้กับทั้งพี่เมย์และทีมงาน และจังหวะนั้นเอง

“นั่นสิ ทำไมถึงคิดไม่ถึงนะ เป็นการเปิดตัวที่จะอลังการที่สุดเลยก็ว่าได้”

ครีเอทีฟแมนไม่เต็มร้อยพูดขึ้นมาทันที

“อะไรนะ”
“ก็แบบที่เหนือดินเพิ่งพูดออกมาไงฮ้า การเปิดตัวที่ไม่เหมือนใคร เร้าใจ และอลังการเหมาะกับพรีเซนเตอร์ของเรามากที่สุดเลยค่ะ”

เสียงบี้แบนที่อธิบายยิ่งทำให้หัวใจนายแบบหนุ่มเหมือนถูกบีบ อย่าบอกนะว่า

“ตกลง จัดการได้เลย”
   
**************

เมื่อเสร็จการประชุมแล้วเหนือดินก็โดนลากเข้าไปเพื่อคุยเรื่องคิวงานที่ถูกจัดมาให้แน่นเอี๊ยดทุกวัน ถึงอยากจะพร่ำบ่นแค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้ ไอ้เรื่องจะให้เสี่ยงกับบอสสาวจอมเฮี๊ยบนั้น เขาคนหนึ่งล่ะที่ขอผ่าน จึงได้แต่ก้มหน้ารับตารางงานมา

“ทั้งหมดก็มีแค่นี้ กลับได้จ๊ะ”
“ผมจะมีเวลานอนไหมเนี่ย”
“อยากได้อีกหรอจ๊ะ”
“เปล่าครับ เปล่า”
“แต่ไอเดียเปิดตัวนี่เด็ดจริงๆ เลยนะ”
“อย่าพูดเลยดีกว่าครับ เฮ้อ”
“ทำไมละ”
“ก็ผม....ไม่ค่อยจะถูกโรคกับที่สูงเท่าไร พูดไปก็ไม่ฟังกันเลย”

[LadyMurasaki]

“ช่วยไม่ได้นะเรื่องนี้”
“เอ่อ...พี่เมย์ ผมขออะไรอย่างได้ไหมครับ”
“จะมาขอทำอะไรอีก พูดแบบนี้ทีไรพี่ต้องตามแก้ตัวตามล้างตามเช็ดให้เธอทุกทีเลยนะ”
“โธ่ เรื่องแค่นี้เองครับ พี่จะให้ผมเปิดตัวอลังการแบบนั้นผมก็ทำให้ แต่ผมขอแค่....”

*********************

มือเรียวค่อยๆ พันผ้าพันแผลรอบตัวเจ้าลูกหมาพุดเดิ้ลขนมอมอย่างเบามือ โดยที่เจ้าตัวนอนนิ่งหลับตาพริ้ม นายแบบหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาดูการประคบประหงมกันแบบนี้แล้วชักจะหมั่นไส้ไอ้ตัวเล็กขึ้นมา แต่เพราะสัญญาสงบศึกที่ทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ เขาจะต้องรักเจ้าหมาเหมือนที่รักเจ้าของให้ได้

“สีน้ำ”
“ฮะ”
“ดูพุดดิ้งเสร็จแล้วมาดูพี่มั่งสิ”
“ทำไมฮะ พี่ดินเป็นอะไร?”
“เป็นโรคคิดถึงสีน้ำ”

เด็กหนุ่มหยุดชะงักมือครู่หนึ่งแล้วจัดแจงเก็บอุปกรณ์ทำแผลให้เรียบร้อย แต่ถ้าจะสังเกตดีๆ เหนือดินก็เห็นใบหูสีแดงแว็บๆ จากกลุ่มผมสีเข้ม

“นี่สีน้ำ ช่วงนี้งานพี่จะยุ่งมากๆ เลยนะ”
“ก็ดีแล้วนี่ฮะ”
“ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย เวลาเจอสีน้ำก็ลดน้อยลงไปด้วยน่ะสิ”
“พี่ดิน เลิกพูดหวานเกินแบบนั้นซะทีได้ไหมฮะ”

เมื่อทนไม่ไหวสีน้ำก็หันมาจ้องร่างหนาที่เปลี่ยนจากนั่งมานอนที่โซฟาแทน ดวงตากลมโตของนายแบบหนุ่มเป็นประกายวิบวับดูน่าหมั่นไส้

“ก็สีน้ำน่ะ หมางเมินพี่นี่นา เราเข้าใจกันแล้วไม่ใช่หรอไง”
“ครับ เข้าใจแล้ว”
“แล้วทำไมทำห่างเหินกันนักละ”
“ก็พุดดิ้งไม่สบาย ผมก็ต้องดูแลพุดดิ้งสิฮะ”
“แต่พี่ก็อยากให้สีน้ำมาดูแลเหมือนกันนี่นา”
“ผมว่าผมมีลูกหมาป่วยอยู่ตัวเดียวนะครับ ไม่คิดเลยว่าใครบางคนก็อยากเป็นน้องหมาด้วย”
“ถ้าเป็นแล้วสีน้ำจะรักพี่ก็ยอม”

ดวงตาเรียวตวัดค้อนร่างใหญ่ที่นอนส่งยิ้มกว้างมาให้

“อยากเป็นนักก็ได้ครับ ผมจะได้จับเอามาทดลองยา ทดลองนั่นโน่นนี่ซะเลย”

[LadyMurasaki]

“ใจร้ายกับพี่ได้ลงคอหรอสีน้ำ”
“ลองดูไหมละครับ”
“เดี๋ยวพี่น้อยใจไปกระโดดสะพานเลยด้วย”
“ก็เอาสิฮะ ผมจะรอดู”

จะว่าไปสีน้ำเองก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับนายแบบหนุ่มอย่างนี้มานานแล้ว ตั้งแต่มารักกันนั่นแหละ ริมฝีปากอิ่มสีแดงเข้มจึงอดยิ้มออกมาไม่ได้ยามที่นึกถึงเรื่องสมัยก่อน

“ยิ้มอะไรอ่ะ บอกพี่ด้วยสิสีน้ำ”
“ไม่บอก เรื่องอะไรต้องบอก”
“สีน้ำอ่ะ”
“ผมไปอาบน้ำดีกว่า แล้วก็จะนอนแล้ว”

เด็กหนุ่มเดินเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บแล้วมาทำท่าจัดโซฟาที่นายแบบคนดังนอนอยู่ จนเขาต้องลุกขึ้นมานั่ง ดวงตากลมหรี่มองคนรักอย่างข้องใจ

“พูดแบบนี้ชวนพี่ไปอาบด้วยใช่ไหมล่ะ”
“ใครว่า ผมจะบอกว่าดึกแล้ว กลับบ้านได้แล้วต่างหากล่ะครับ”
“สีน้ำไล่พี่ โนวววววว”

เหนือดินเอาฝ่ามือมาแนบหน้าทั้งสองข้างแล้วทำท่าตกใจจนเกินเหตุ สีน้ำเลยได้แต่ยืนขำกับท่าทางนั้น

“ไหนบอกว่าช่วงนี้งานเยอะไงฮะ ไม่นอนพักผ่อนให้เยอะๆ เข้าไว้หรอ”
“เป็นห่วงพี่หรอ”
“...ห่วงสิครับ เพราะฉะนั้นกลับบ้านไปนอนได้แล้ว”
“นอนที่นี่ไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้ครับ บ้านตัวเองก็มี อยู่ใกล้กันนิดเดียวเอง จะมาแย่งผมนอนทำไม เตียงตัวเองก็ออกจะใหญ่”
“งั้นสีน้ำไปนอนบ้านพี่สิ ก็พี่นอนคนเดียวเหงาจะแย่”
“ผมไม่ได้กลับบ้านมาตั้งหลายวัน อยากอยู่กับแม่มากกว่า ไว้วันหลังนะฮะพี่ดิน”

จะตอบปฏิเสธตัดรอนไปก็คงทำให้คนรักน้อยใจ สีน้ำเลยเลือกการตอบให้ถนอมน้ำใจที่สุด เด็กหนุ่มมองแก้มที่พองลมของชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้าแล้วก็หมั่นไส้ ตัวก็โต อายุก็มากกว่า ยังมาทำท่างอนเป็นเด็กๆ แบบนี้อีก

“พี่ดิน!”
“โอเคๆ วันหลังก็วันหลัง แต่ขอมัดจำก่อนได้ไหม น่านะ นะนะนะนะ”

มือหนาเอื้อมมาจับมือขาวจัดของคนรักแล้วดึงร่างบางนั้นให้เข้าไปใกล้ เหนือดินลุกขึ้นยืนก่อนดึงร่างนุ่มมากอดไว้แนบอก กดจมูกกับกลุ่มผมแล้วไล้ลงมาสูดดมความหอมที่แก้มขาวช้าๆ

[LadyMurasaki]

“พี่ดิน”

เหนือดินเลื่อนริมฝีปากมาดูดซับความหวานของริมฝีปากแดงนั้นเอาไว้ จูบที่บางเบาราวขนนกสัมผัสค่อยๆ ดูดดื่มขึ้นทีละน้อย มือขาวจัดค่อยๆ ยกขึ้นแล้วโอบกอดแผ่นหลังของเหนือดินเอาไว้ ใบหน้าเรียวแหงนเงยเปิดรับสัมผัสร้อนอย่างเต็มใจ ปล่อยให้อีกฝ่ายส่งก้อนเนื้อร้อนเข้ามาหยอกเย้ากับลิ้นอุ่นตามใจชอบ สีน้ำพยายามจูบกลับไปบ้างยิ่งทำให้เหนือดินรู้สึกเต็มตื้นข้างในหัวใจที่แห้งผากมานานนับสัปดาห์ ร่างสูงค่อยๆ ปล่อยริมฝีปากแดงนุ่มอย่างช้าๆ เรียวปากของเด็กหนุ่มมีสีจัดกว่าเดิมเล็กน้อย นิ้วโป้งไล้เบาๆ ที่ริมฝีปากแดงของสีน้ำ ดวงตาเรียวคมที่เงยขึ้นมาสบดวงตาคมฉายแววแห่งความรัก

“สีน้ำ ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณ? ทำไมครับ”
“ก็ขอบคุณที่ให้อภัยคนงี่เง่าอย่างพี่ ขอบคุณที่มั่นใจมอบความรักให้พี่ดูแลอีกครั้ง พี่สัญญาจะดูแลมันให้ดีที่สุด”

เด็กหนุ่มหลบหน้าที่แดงเรื่อด้วยคำหวานเลี่ยนนั้นด้วยการซุกเข้ากับแผ่นอกหนา เขาคงทำได้อย่างที่คีย์บอกนั่นล่ะ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นอดีตไปแล้วก้าวไปข้างหน้ากับคนที่เขารัก และรักเขา

“อยากลักพาตัวสีน้ำกลับไปนอนกอดจังเลย”
“ไม่ต้องเลยพี่ดิน กลับไปบ้านตัวเองได้แล้วฮะ”
“ช่วงนี้งานพี่จะยุ่งมากๆ แต่รับรองว่าว่างเมื่อไรจะโทรรายงานตัวกับสีน้ำทันทีเลย”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ฮะ”
“ไม่ได้หรอก พี่กลัวสีน้ำเป็นคิดถึง”

เด็กหนุ่มหยิกเข้าที่เอวหนานั้นเต็มแรงจนเจ้าตัวสะดุ้งร้องโอดโอยออกมา

“สีน้ำ พี่เจ็บนะ”
“เจ็บก็ดีฮะ จะได้เลิกพูดอะไรเลี่ยนๆ เสียที กลับไปนอนพักผ่อนได้แล้ว ฝันดีนะฮะ”

สีน้ำขืนตัวออกจากอ้อมกอด มือเรียวจับมือหนาเอาไว้แล้วกึ่งลากกึ่งจูงให้เดินตามไปยังประตูหน้าบ้าน จัดแจงเปิดประตูหน้าบ้านแล้วดันร่างสูงนั้นให้ยอมออกไปด้านนอก

“ขยันทำงานด้วยนะครับพี่ดิน”
“สีน้ำใจร้าย”
“ถ้าใจร้ายเมื่อกี้ผมต่อยพี่กลับไปแล้วล่ะ กลับไปนอนได้แล้ว นี่ถ้าผมนอนดึกแล้วเกิดไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไงฮะ”
“เดี๋ยวนี้ต่อรองเก่งขึ้นเยอะเลยนะ ยอมกลับก็ได้ แล้วจะโทรมาหานะ”
“ฮะ..อ๊ะ พี่ดิน”

นายแบบคนดังก่อนจะยอมกลับไปดีๆ ก็ยื่นหน้ามาฉกจูบหวานจากริมฝีปากแดงไปอีกครั้งแล้วถึงจะยอมเดินกลับบ้านของตัวเอง สีน้ำมองคนรักที่เดินฮัมเพลงไปคนเดียวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เขารู้สึกว่าความรักครั้งนี้กำลังค่อยๆ พัฒนาไปเรื่อยๆ โดยมีคนสองคนที่เติบโตขึ้นช่วยประคับประคองกันไป

**********************

[LadyMurasaki]

หลังจากวันที่แวะมาอ้อนเป็นการใหญ่ในวันนั้นแล้ว นายแบบหนุ่มก็โผล่มาแค่เสียงในโทรศัพท์ที่โทรมาหาสีน้ำแทบจะตลอดทั้งวันแทนการโผล่หน้ามาให้เห็น ตามคำที่บอกไว้ว่าช่วงนี้เขาจะยุ่งมากเป็นพิเศษ แรกๆ สีน้ำก็ยังรำคาญบ้างกับสายเรียกเข้าตลอดทั้งวัน แต่พอเข้าวันที่ห้าของการไม่เจอหน้ากันก็อดที่จะคิดถึงคนรักขึ้นมาไม่ได้ หากแต่ยังดีที่เพื่อนๆ กลับมาแล้วเขาเลยไม่เหงาเท่าไรนัก

“พุดดิ้งมันแข็งแรงเร็วจริงๆ เลยนะ ดูดิวิ่งปร๋อแล้ว หายซ่าไปแป๊บเดียวเอง”
“อืม เออไอ้น้ำ เอาไปเล่นกับลูกปุ๊กปิ๊กของฉันไหม”
“งั้นก็ไปเล่นกับชอคโกกับชากีด้วยเป็นไง เอาเมาส์ไปด้วยไหมคีย์”
“...ฉันว่าคงหนวกหูน่าดูถ้าเอาแต่ละตัวที่ว่ามาอยู่ด้วยกันเนี่ย เอาส่วนไหนของสมองมาคิดเนี่ยสไปรท์ โชน”

ไม่พูดเปล่าคีย์จัดการเอาหนังสือฟาดเพื่อนไปคนละที ที่จริงวันหยุดหน้าร้อนยังไม่หมด แต่ทั้งสามคนก็ตามสีน้ำมาที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยด้วย

“นี่มันห้องสมุดนะ อย่าเสียงดังสิ”

สีน้ำปรามเพื่อนทั้งสามเบาๆ บอกว่าจะตามมาอ่านหนังสือด้วย แต่พอมาถึงก็ยังจับกลุ่มคุยกันไม่เลิกแบบนี้

“ไอ้น้ำ แกคิดจะอยู่แต่ห้องสมุดหรอวะ ไม่ไปไหนบ้างหรือไงน่าเบื่อจะตาย”
“ถ้าเบื่อแล้วตามมาทำไมไอ้โชน”
“ก็ตามคนมีรถมาไง จริงไหมไอ้ไป๊”
“อย่าเอาฉันไปเกลือกกลั้วกับพวกไม่รักการเรียนอย่างแก ฉันเด็กเรียนเว้ย”
“เหอะ เชื่อแกลูกฉันคงท้องได้ละมั้ง”
“เออ ไว้ฉันจะเอาเป็นหัวข้อทำวิทยานิพนธ์ เอาลูกแกมาทำหมาตัวผู้ที่ท้องได้”
“ไอ้ไป๊ ไอ้เลว แกคิดจะเอาลูกฉันไปทดลองงั้นหรอ อย่าอยู่เลย”
“มาดิวะ ไม่กลัวหรอก”
“สไปรท์/โชน”

ทั้งสีน้ำและคีย์พร้อมใจกันเรียกชื่อเพื่อนทั้งสองคนออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้ทั้งกลุ่มตกเป็นเป้าสายตาของบรรณารักษ์ที่มองจ้องเขม็งแล้วยังคนในห้องสมุดอีกหลายคน

“ขอโทษครับ”

สีน้ำขอโทษบรรณารักษ์แล้วเก็บข้าวของพร้อมลากเพื่อนจอมจุ้นอีกสองคนออกมาจากห้องสมุดโดยมีคีย์เดินปิดท้าย

“ช่วยเลือกที่ทะเลาะกันหน่อยได้ไหมดูดิอดยืมหนังสือเลย”

[LadyMurasaki]

“แกไปว่าไอ้ไป๊มันดิ มันจะเอาลูกฉันไปทดลองอ่ะ”
“ยังไม่ได้เอาไปเลย แกไอ้ตื่นตูม”
“ไอ้ห้อย แกว่าฉันหรอ”
“พอแล้ว ทะเลาะกันอีกกลับเองนะ”
“ไม่ ไม่ทะเลาะ ไม่มี๊”

สีน้ำถอนหายใจ เพื่อนเขาไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสั่นแรงจนต้องรีบหยิบออกมา

“ครับ”
“สีน้ำพรุ่งนี้ว่างไหม”
“ทำไมฮะ”
“อยากเจอ ออกมาหาพี่หน่อยได้ไหม”
“พี่ดินว่างหรอ”
“ก็ไม่เชิง แต่พี่อยากเจอสีน้ำ นะ ออกมาเจอกัน”
“กี่โมงฮะ”
“สักหกโมงเย็นนะที่สตาบัคเซ็นทรัลปิ่นเกล้าพี่จะรอที่นั่น”
“พี่ดินไปทำอะไรแถวนั้นฮะ”
“แล้วเจอกันสีน้ำ”

คนรักวางสายไปอย่างรวดเร็วผิดวิสัยจริงๆ สีน้ำทำหน้างงจนคีย์ต้องเอ่ยปากถาม

“เป็นอะไรไปสีน้ำ”
“ก็พี่ดินน่ะสิ นัดที่แปลกๆ ให้ไปเจอที่สตาบัคเซ็นทรัลปิ่นเกล้า”
“ชวนไปเดทแน่ๆ เลยสีน้ำ ฮี๊วววววว”
“งั้นเราตามไปเป็นก้างดีกว่า จะได้กินฟรีไงดีไหมไอ้ไป๊”
“เออ ความคิดดีมากเพื่อนโชน ไอ้น้ำ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกฉันไปเป็นเพื่อนแกเอง ไม่ต้องกลัว”

คีย์ได้แต่มองหน้าไอ้เพื่อนสองตัวที่ไม่รู้กาลเทศะเอาซะเลย ถ้าเดทจริงๆ ยังจะตามไปอีก

“ไปไหมคีย์”

โชนหันมาถามเพื่อนอีกคน

“ก็คงต้องไป ฉันไม่ไปใครจะคอยคุมพวกแกล่ะ”

เด็กหนุ่มร่างบางส่ายหัวอย่างระอา น้องเมาส์ของเขายังพูดรู้เรื่องกว่า พวกนี้เยอะเลย

*************************************

[LadyMurasaki]

วันนี้เด็กหนุ่มทั้งสี่มาถึงยังสถานที่นัดหมายก่อนเวลาพอสมควรเพราะกลัวสภาพการจราจรที่ติดขัด เด็กหนุ่มร่างบางผิวขาวจัดที่นั่งอยู่ในกลุ่มเพื่อนนั้นมีดวงหน้าเรียวที่งอง้ำ เหตุเพราะเพื่อนตัวดีสองตัวที่นั่งทำหน้าจ๋อยอยู่ข้างๆ

“สีน้ำ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ แกอย่าโกรธนะ”
“ใช่แล้ว ฉันกับไอ้โชนสำนึกผิดแล้วจริงๆ นะสีน้ำ”

ดวงตาเรียวคมปรายตามองเพื่อนทั้งสองแล้วหันไปมองอีกฝั่งทันที แต่พอเห็นกลุ่มผู้หญิงที่มองมายังเขาก็ผินใบหน้ากลับมา

“ก็ถ้าไม่เพราะแกสองคน ฉันคงไม่ต้องมาเป็นเป้าสายตาคนเขาแบบนี้ ดูดิ มีแต่คนมอง”

คีย์อมยิ้มกับปฏิกิริยาของสีน้ำที่มีต่อสายตาคนรอบข้าง ที่วันนี้ทั้งสาวๆ และหนุ่มๆ มองเพื่อนเขาจนเหลียวหลังก็เพราะดวงหน้าเรียวสวยนั้นอวดโฉมโดยปราศจากแว่นตาอันใหญ่นั่นเอง เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อสไปรท์และโชนเถียงกันไปมาจนถึงขั้นผลักกันแล้วไปโดนสีน้ำเข้า ส่งผลให้สีน้ำเดินสะดุดและแว่นของเขาก็ตกลงมา ก่อนที่สีน้ำจะก้มลงไปหยิบก็โดนโชนที่เซมาเหยียบจนเลนส์แตกไปตามระเบียบ

“เอาน่าสีน้ำ มันไม่ได้ตั้งใจกันหรอก”
“ก็บอกแล้วว่าให้เลิกเถียงกันได้แล้ว ไม่เคยฟังเลย”

ตาคมที่วันนี้เห็นได้ชัดเพราะไม่มีแว่นหนามาบดบังตวัดค้อนเพื่อนทั้งสอง ถ้าเป็นของมีคมทั้งสไปรท์และโชนคงโดนบาดเหวอะไปทั้งตัวแล้วละมั้ง

“แต่แกใส่เลนส์แบบนี้ดูดีจะตายไปนะ ฉันว่าคุณเหนือดินคงยิ่งทั้งรักทั้งหลง”
“ไม่ต้องมาทำพูด รีบเอาแว่นไปซ่อมแล้วเอากลับมาคืนเลย แบบนี้ฉันไม่ชอบ”
“จ๊ะ จ๊ะ”

ทั้งสี่คนนั่งมองไปทั้งซ้ายทั้งขวา แต่ก็ไม่เห็นนายแบบคนดังเลย เด็กหนุ่มร่างบางมองนาฬิกาข้อมือ เขามาช้าไปแค่สิบนาทีเท่านั้นเอง คงไม่ใช่ว่านายแบบหนุ่มจะไม่รอ

“เอ่อ....ใช่สีน้ำหรือเปล่า?”

ชายหนุ่มในชุดสูทเดินเข้ามาหาสีน้ำแบบไม่แน่ใจเท่าไร เอ่ยถามขึ้นมาจากด้านหลัง

“ฮะ”
“แทบจำไม่ได้ ดีนะที่ยังจำทรงผมได้ ผมผู้จัดการของเหนือดิน จำได้ไหม”
“อ๊ะ ครับ”
“หมอนั่นให้มารอเธอน่ะ ไปกันได้หรือยัง”
“เอ๋ แล้วพี่ดินล่ะฮะ”
“รออยู่นานแล้วล่ะ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ที่นั่น”

[LadyMurasaki]

มือของผู้จัดการชี้ไปที่นอกห้าง ถ้าจำไม่ผิดตรงนั้นมันเป็นทางไปสะพานพระราม 8 ที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาเรียวเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่ใช่ว่าวันนั้นที่เขาไล่พี่ดินให้ไปกระโดดสะพาน แล้วคนนั้นจะทำจริงๆ นะ

“รอที่สะพานนั่นหรอครับ?”
“ใช่ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน”

ผู้จัดการคว้าแขนสีน้ำให้รีบเดินไปด้วยกันทำให้เพื่อนๆ อีกสามชีวิตรีบตามไปด้วยทั้งที่ยังสงสัยกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ด้านหน้าห้างนั้นมีรถตู้คันหนึ่งจอดรออยู่ สีน้ำและเพื่อนๆ เข้ามานั่งข้างในพร้อมทั้งผู้จัดการของเหนือดินแล้วทั้งหมดก็ออกเดินทางไปยังสะพานพระราม 8 เมื่อหาที่จอดได้แล้วผู้จัดการคนนั้นก็พาเด็กหนุ่มทั้ง 4 ลงเดิน เมื่อเดินมาระยะนึงก็เห็นคนมากมายกำลังมองไปที่ริมสะพาน ผู้จัดการของเหนือดินดันให้สีน้ำเข้าไปในกลุ่มคนนั้นจนไปอยู่ด้านหน้าสุด สิ่งที่เห็นยิ่งทำให้สีน้ำตกใจยิ่งขึ้น

“พี่ดิน”

เหนือดินยืนอยู่ที่ราวสะพานด้านนอกในชุดสูทสีดำ ใบหน้าคมสันเมื่อเห็นสีน้ำก็ส่งยิ้มกว้างมาให้ สีน้ำเห็นแสงแฟลชวูบวาบจากกล้องหลายตัวที่อยู่ทั้งด้านข้างๆ เขาและจากด้านล่าง

“และขอเชิญทุกท่านพบกับพรีเซนเตอร์คนดังของเรา นายแบบคนแรกของเอเชียที่ได้รับเกียรตินี้ค่ะ คุณเหนือดิน”

เสียงประกาศดังมาจากเรือด้านล่าง ยิ่งทำให้สีน้ำงงไปหมดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น คนรักของเขากำลังทำอะไรกันแน่ มือหนารับไมค์มาจากทีมงานเขาพูดใส่กล้องซึ่งอยู่ข้างๆ สีน้ำ ภาพของนายแบบหนุ่มไปปรากฏในสกรีนใหญ่ด้านล่างที่อยู่บนเรือที่บรรจุคนไว้แน่นขนัด

“ขอบคุณมากครับที่ให้โอกาสนี้กับผม เป็นโอกาสที่ดีมากในชีวิตการทำงานเลยก็ว่าได้ แล้วก็.....อิสระไปกับชีวิตอย่างสง่างามครับ”

พอพูดจบนายแบบหนุ่มส่งยิ้มที่มุมปากมาให้กับสีน้ำอีกทีพร้อมขยิบตา ก่อนจะทิ้งตัวลงไปจากราวสะพานนั้นทันที

“พี่ดิน”

สีน้ำตะโกนเสียงดังแล้วถลาเข้าไปเกาะราวสะพานที่เมื่อครู่คนรักนั้นยืนอยู่ก่อนจะกระโดดลงไป โดยมีทั้งทีมงานและเพื่อนของเขากรูกันเข้ามาดูกันด้วย เบื้องล่างนายแบบหนุ่มในชุดสูทนั้นกางแขนออกราวกับบินได้แล้วเด้งขึ้นลงด้วยยางที่รัดอยู่ที่ข้อเท้า เสียงปรบมือดังเกรียวกราวและในมือของเหนือดินก็มีแบนเนอร์ที่มีสโลแกนว่า “อิสระไปกับชีวิตอย่างสง่างาม” ที่พลิ้วไปตามแรงลมดูงดงาม ยิ่งเป็นสีสันท้องฟ้าช่วงอาทิตย์อัสดงเช่นนี้แล้วด้วย ทุกอย่างดูลงตัวและสมบูรณ์แบบ เรือลำเล็กรีบไปรับตัวนายแบบดัง ทีมงานปลดยางรัดข้อเท้าออกแล้วรับตัวไปยังเรือใหญ่ เมื่อขึ้นไปบนเรือแล้วพิธีกรก็ยื่นไมโครโฟนให้กับนายแบบคนดัง

“มีอะไรอยากจะพูดกับใครเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”
“สีน้ำ รักนะ”

[LadyMurasaki]

คำตอบเรียกเสียงฮือฮาไปทั่วงาน ต่างก็พากันสงสัยว่าใครคือ “สีน้ำ” ที่นายแบบดังพูดถึง แต่เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจมากไปกว่านี้ พิธีกรจึงตัดเข้าสู่พิธีการของงานตามปกติ

หยาดน้ำตาใสรินรดลงมาตามแก้มขาวเนียนอย่างช้าๆ ดวงตาเรียวสวยพยายามกะพริบตาเพื่อกลั้นไว้แต่ก็ไม่สามารถทำได้ คีย์ที่อยู่ด้านหลังลูบ หัวทุยของเพื่อนรัก แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้

“เอ้า เช็ดซะ เปิดตัวทั้งงานทั้งแฟนได้สุดยอดจริงๆ เลย ยอมแพ้แล้วล่ะ”
“เออว่ะ เจ๋งที่สุด”
“เขาเรียกว่าโดดครั้งเดียวได้นกสองตัวเปล่าวะ”
“สุภาษิตบ้านไหนวะไอ้ไป๊”
“เขาเรียกว่าดัดแปลงให้เข้ากับสถานการณ์เว้ย”

สีน้ำแทบไม่ได้ยินเสียงเพื่อนสองคนที่เถียงกัน ดวงตาเรียวยังมองไปที่คนรักที่ยืนอยู่ในสปอร์ตไลท์ เขาตกใจแทบแย่เมื่อเห็นพี่ดินกระโดดลงไปแบบนั้น ทั้งตกใจทั้งกลัว แต่พอเห็นว่าเป็นการบันจี้ ก็ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย แต่พอได้ยินประโยคบอกรักที่มีสักขีพยานนับร้อยแบบนี้ น้ำตาอุ่นมันก็เอ่อคลอและไหลลงมาเองอย่างกลั้นไม่อยู่

“เอ่อ สีน้ำ อันนี้เหนือดินฝากเอาไว้ให้ ลองเปิดอ่านดูนะ”
“ฮะ”

มือเรียวรับซองจดหมายมาจากผู้จัดการ เมื่อเปิดอ่านข้อความสั้นๆ แล้วดวงตาเรียวก็เปล่งประกายวิบวับ เด็กหนุ่มหันไปหาเพื่อนสนิททั้งสามคน

“กลับกันเถอะ”
“อ้าว ไม่รอหรอ”
“ไม่อ่ะ ไม่รอที่นี่”
“แล้วจะไปที่ไหนสีน้ำ”
“ที่ที่เราพบกันครั้งแรก กลับบ้านกันเถอะ”

********************

สายลมยามค่ำพัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ที่บานในสวนสาธารณะมาให้เด็กหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บนฟุตบาทริมสวนรู้สึกสดชื่น ค่ำคืนวันนี้แม้บนท้องฟ้าจะไม่มีพระจันทร์ดวงโตส่องแสงสว่าง แต่ก็มีดวงดาวเต็มท้องฟ้าแข่งกันเปล่งประกายวิบวับ สีน้ำนั่งเงยหน้ามองดวงดาวนับร้อยที่อยู่เป็นเพื่อนเขามาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่กระนั้นกลับไม่รู้สึกระอากับการรอคอยแต่อย่างใด เพราะในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกดีใจและความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ เขาไม่คาดคิดเลยว่าพี่ดินจะกล้ากระโดดสะพานลงไปแบบนั้น แถมยังบอกรักเขาต่อหน้าคนมากมายอย่างที่ไม่กลัวว่าจะเป็นการทำลายชื่อเสียงแต่อย่างใด สีน้ำไม่ได้ต้องการให้อีกฝ่ายทำถึงขนาดนั้นเลย แต่ก็ยอมรับว่าทุกการกระทำที่เกิดขึ้นทำให้เขารับรู้ได้ถึงความจริงจังและจริงใจของนายแบบหนุ่มที่มีต่อเด็กหนุ่มธรรมดาอย่างเขา เสียงเครื่องยนต์ของรถสปอร์ตที่แสนจะคุ้นหูดังฝ่าความเงียบของค่ำคืนและเคลื่อนเข้ามาใกล้จนเห็นแสงไฟหน้ารถ หากแต่รถ คันนั้นก็ไม่มีทีท่าจะชะลอความเร็วแต่อย่างใดจนสีน้ำเริ่มจะใจเสีย

[LadyMurasaki]

“หรือว่าเมา?”

เด็กหนุ่มรู้ว่าหลังเลิกงานคนรักต้องไปปาร์ตี้ต่อกับทางทีมงานเพราะเจ้าตัวเขียนบอกกับเขาไว้แล้วในจดหมายที่ฝากทีมงานมาให้ แต่การที่รถยังคงพุ่งตรงเข้า มาทำให้สีน้ำเริ่มนั่งไม่ติด ถ้ายังพุ่งมาแบบนี้เขาควรจะหลบดีกว่าไหมนะ

“เอี๊ยดดดดด”

เสียงห้ามล้อดังลั่นถนนในเวลามืดค่ำแบบนี้ รถสปอร์ตสีแดงจอดเทียบฟุตบาท หน้ารถแทบจะเกยขึ้นมาบนทางเท้าตรงหน้า สีน้ำนั่งตัวแข็งไม่กล้าแม้แต่จะขยับ จนได้ยินเสียงเปิดประตูรถแล้วปรากฏร่างของคนรักนั่นล่ะ เขาถึงจะได้สติกลับคืนมา

“พี่ดินขับรถภาษาอะไร มันอันตรายนะฮะ”
“ก็รู้ว่ามีเด็กคนนึงมานั่งรออยู่นะสิ ไม่เหยียบมาแบบนี้จะทันใจได้ไง”
“เดี๋ยวได้ไปทันที่อื่นแทนหรอก ใจหายหมดเลย นึกว่าจะชนผมแล้ว”
“ใครจะชนคนที่ตัวเองรักได้ลงคอล่ะ จริงไหม อ่ะ นี่ของสีน้ำ”

เหนือดินก้มลงไปหยิบช่อดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ออกมาจากเบาะหลังแล้วมอบให้สีน้ำที่ยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้

“เนื่องในโอกาสอะไรฮะ”
“ในโอกาสที่...ได้สารภาพรักสีน้ำอย่างเป็นทางการไง ตามสูตรมันก็ต้องมีดอกไม้”
“นั่นมันแบบที่พวกผู้หญิงชอบไม่ใช่หรอฮะ”
“แต่พี่ไม่เคยซื้อดอกไม้ให้ใครเลยสักคน สีน้ำเป็นคนแรก แล้วก็จะเป็นคนเดียว”

เหนือดินเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ สีน้ำ พยายามมองหน้าเด็กหนุ่มที่ซุกไปในดอกไม้เพื่อหลบใบหน้าแดงเรื่อของตัวเอง เขาชอบนักกับปฏิกิริยาของสีน้ำเวลาได้ฟังคำหวานต่างๆ เพราะแบบนี้ เขาเลยเพียรหยอดคำหวานให้ดวงหน้าเรียวขาวได้ฉาบริ้วแดงเรื่อเป็นระยะ มือหนายกขึ้นไปหยิบปอยผมที่ตกลงมาปรกดวงหน้าของคนรักให้ทัดหู เขาจึงเพิ่งสังเกตว่าในวันนี้แว่นหนาหายไป

“แว่นล่ะ?”
“โดนโชนทำแตก เพิ่งสังเกตเห็นหรอฮะ”
“อืม มีหรือไม่มีก็ไม่เห็นต่าง ในเมื่อสีน้ำก็เป็นสีน้ำอยู่ดี จะมีหรือไม่มีแว่นพี่ก็ไม่เห็นว่าจะต่างไปตรงไหน”

ดวงตาสุกใสมองหน้าคนรักด้วยความดีใจ คนตรงหน้ารักเขาในแบบที่เขาเป็นมาตลอด ไม่เคยสักครั้งที่จะขอให้สีน้ำต้องเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของตัวเอง

“ร้องไห้ทำไม คนดี”

รู้ตัวอีกทีหยาดน้ำตาอุ่นก็ไหลรินลงมาไม่ขาดสาย เหนือดินใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาให้คนรักอย่างเบามือ เขาเขยิบมาใกล้ๆ ดึงช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาวางไว้บนม้านั่ง แล้วดึงตัวเด็กหนุ่มเข้ามากอดแนบอกเอาไว้

[LadyMurasaki]

“พี่พูดอะไรผิดไปหรอ”
“พี่ดินทำผมใจหายตอนที่กระโดดลงไป รู้หรือเปล่า”
“กลัวพี่เป็นอะไรไปงั้นหรอ”
“กลัวสิฮะ อยู่ๆ ก็ให้มาหา แล้วก็ไม่ได้บอกว่าจะกระโดดลงไปแบบนั้นใครจะไม่ตกใจ”
“ก็ทำตามที่สีน้ำบอกไง แล้วก็เคยบอกกับเฮียกันเอาไว้ด้วยว่าถ้าวันไหนพี่รักสีน้ำ พี่จะไปกระโดดสะพาน เดี๋ยวจะหาว่าคนอย่างเหนือดินไม่พูดจริงทำจริง”
“จะทำอะไรช่วยบอกผมสักหน่อยได้ไหมฮะ พี่ดิน”
“ครับผม ต่อไปจะรายงานคุณสีน้ำทุกเรื่องเลย แล้วนี่ร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอ”
“ก็ไม่เชิง พี่ดิน...ขอบคุณนะฮะ”
“ขอบคุณ? เรื่องอะไร”
“ทุกเรื่อง ทุกอย่าง ขอบคุณที่รักผมในแบบที่ผมเป็น ขอบคุณที่เข้าใจไม่เบื่อไปกับตัวผมซะก่อน”
“โธ่เอ๋ย สีน้ำ เพิ่งรู้หรือไง พี่รักสีน้ำแบบนี้ ไม่สิ รักสีน้ำทุกแบบ แล้วไม่ว่าในอนาคตจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป แต่พี่ก็เชื่อมั่นว่าความรักของเราจะมั่นคง เพราะเรามีความเข้าใจให้กัน”

เหนือดินกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนรู้สึกได้ถึงการเต้นระรัวของหัวใจคนในอ้อมกอด เขากดจมูกลงกับหน้าผากนวลอย่างอ่อนโยน ใครจะคาดคิดว่าจากการกลับรถจนเกือบชนเด็กหนุ่มคนหนึ่ง จะส่งผลให้เขาได้พบกับความรักที่แท้จริงในชีวิตนี้

“นี่สีน้ำ”
“ฮะ”
“จะว่าไปพี่ก็ต้องขอบใจเจ้าพุดดิ้งมันสินะ”
“ทำไมหรอฮะ”
“ก็ถ้าวันนั้นสีน้ำไม่ได้เก็บพุดดิ้งมา เราอาจจะไม่ได้เจอกัน พี่อาจจะไม่ได้เจอเด็กหัวฟูแว่นหนาที่เดินไม่ดูทางเพราะมัวแต่ห่วงลูกหมาน้อย”
“ก็พี่ดินนั่นแหละขับรถไม่ดีเอง”
“ถ้าขับดีๆ แล้วเราจะได้เจอกันหรอ ต้องขอบคุณฝีมือการขับรถของพี่ด้วยสินะ”
“บ้าไปแล้ว”
“พูดจาไม่เพราะแบบนี้ต้องลงโทษ มาให้พี่ดินทำโทษเลย”

เหนือดินดันตัวเด็กหนุ่มออกมาแล้วประคองท้ายทอยบังคับให้ใบหน้าเรียวหงายเงยมารับจุมพิตร้อนแรงจากริมฝีปากอิ่มของตัวเอง สัมผัสร้อนแต่หวานซึ้งจนแทบละลายพาจิตใจให้ล่องลอยไปกับบรรยากาศรอบกายที่ห้อมล้อมไปด้วยความรักของนายแบบหนุ่ม เมื่อสีน้ำเปิดริมฝีปากยอมให้คนรักได้ล่วงล้ำไปชิมรสหวานล้ำด้านใน มือเรียววาดขึ้นมาเกาะเกี่ยวแผ่นหลังหนาเอาไว้ด้วยกลัวตัวเองจะหล่นหายไปในสายลมรักที่พัดวนจนแทบรั้งสติไว้ไม่อยู่ เหนือดินค่อยๆ ผ่อนจุมพิตที่ร้อนแรงลงทีละน้อยจนเหลือแต่การประทับริมฝีปากลงเบาๆ ทั่วดวงหน้าเรียวนั้น

“ว่าแต่...วันนี้อยากเรียนกายวิภาคขั้นแอดวานซ์หรือยังคนดี”

[LadyMurasaki]

ริมฝีปากแดงเข้มแย้มยิ้มออกมากับคำถาม ดวงตาเรียวเปล่งประกายวาววับจ้องมองจ้องดวงตาทรงพลังของคนรักที่ตระคองกอดเขาไว้

“ผมชักอยากจะเป็นเด็กขี้เกียจยังไงก็ไม่รู้ช่วงนี้ ไม่ค่อยอยากรู้   อยากเห็นสักเท่าไรแล้ว”
“โธ่สีน้ำ แต่คุณครูคนนี้อยากติวพิเศษให้นะ”
“จะรับไว้พิจารณาฮะ”
“น่านะ”
“ไม่ต้องเลย คราวที่แล้วพี่ดินทำให้เพื่อนผมล้อไปหลายวันกับไอ้รอยแดงๆ ไหนจะแม่อีก แล้วก็ทำให้พุดดิ้งงอนด้วย”
“แต่พี่จะขาดใจน้า ไม่ได้นอนกอดสีน้ำเลย นะ นะ นะ นะ สีน้ำ”
“ไม่เอา นี่ก็ดึกแล้ว ผมกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวน้ำค้างลงแล้วไม่สบาย  แม่จะห่วงอีก ไปฮะ กลับกันเถอะ”
“ไม่เอา ไม่ลุก”
“งั้นก็นั่งไปคนเดียวแล้วกัน ผมกลับละ”

สีน้ำขืนตัวออกจากอ้อมกอดแล้วหันไปหยิบช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจคนตัวโตที่นั่งเรียกร้องความสนใจอยู่

“อยากจะงอนก็ตามใจ ผมกลับละนะ”
“สีน้ำอ่ะ เดี๋ยวก่อนสิ”

เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่มีทีท่าจะง้อเหนือดินก็ต้องเลิกงอนไปตามระเบียบ เขาจับมือนุ่มเอาไว้แล้วจูงไปยังรถที่จอดแทบเกยฟุตบาท

“ใจแข็งขึ้นเยอะเลยนะ”
“ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่อยากเรียน ก็แค่ตอนนี้ไม่อยาก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่อยากเรียนตลอดไปซะเมื่อไหร่ รอผมหน่อยได้ไหมฮะ ผมแค่รู้สึกว่าอะไรๆ มันเร็วไปซะหมด ผมอยากจะค่อยๆ เรียนรู้ความรักและก็เรื่องอื่นๆ ไปด้วยกันกับพี่ดินทีละนิด ได้ไหมครับ”

ยากจะอดใจได้ เหนือดินคว้าคนรักเข้ามากอดไว้อีกครั้ง

“ได้สิ พี่รอได้เสมอ เวลาทั้งชีวิตพี่เป็นของสีน้ำ จะให้รอนานเท่าไรก็ได้”
“ไม่นานหรอกฮะ พี่ดิน ผมสัญญา”

เหนือดินกระชับอ้อมกอดให้ร่างบางแทบกลืนหายไปในแผ่นอกอุ่น เด็กหนุ่มที่ครั้งแรกเขาคิดว่าแปลกเสียเหลือเกิน แปลกจนไม่มีวันที่จะยุ่งเกี่ยวด้วยแน่ๆ แต่ในตอนนี้กลับเป็นเจ้าของหัวใจทั้งดวงของเขา และสอนให้เขาได้รู้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่ใช่สิ่งสำคัญ แต่ความงามข้างในต่างหากที่ทำให้รักนั้นยั่งยืน สอนให้เขาได้รู้จักรักแท้ และการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่พร้อมจะประคับประคองความรักครั้งนี้ไปตลอดทั้งชีวิต

“พี่รักสีน้ำนะ”
“ผมก็รักพี่ดิน”

สีน้ำเองก็ได้เรียนรู้ว่าความรักคือการให้และความเข้าใจในกันและกัน เขาคงจะค่อยๆ เรียนรู้ความรักของพี่ดินไปเรื่อยๆ เพราะเชื่อว่าเรียนเท่าไรก็คงไม่มีวันสำเร็จหลักสูตรรักของอาจารย์คนนี้เป็นแน่ หรือถึงอยากจะเลิกเรียนคุณครูคนนี้ก็คงไม่ยอมเช่นกัน

“พี่ดินฮะ”
“หืม? สีน้ำเปลี่ยนใจจะติวหรอ?”
“ใช่ที่ไหนกันล่ะฮะ ผมจะบอกว่า ถ้าพี่ทำให้พุดดิ้งเลิกขู่พี่ได้เมื่อไร เราค่อยมาคุยกันใหม่เรื่องเรียนวิชาพิเศษของพี่ดิน”
“ได้เลย”

เหนือดินยิ้มกว้าง ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเขาทำสัญญากับเจ้าลูกหมาไว้แล้ว สัญญาสงบศึก แค่นี้สีน้ำก็หนีไม่รอดแล้ว หากแต่เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ ในรถสปอร์ตแดงนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์เช่นกัน ก็ให้มันรู้ไปว่าพุดดิ้งน่ะลูกใคร แล้วพุดดิ้งน่ะฟังใคร เดี๋ยวเขาจะจัดการบอกพุดดิ้งเองว่าให้ขู่ได้ตามใจชอบเลย ก็ถ้าจะรักตัวเขา นายแบบคนดังคงต้องฝ่าด่านพิชิตความรักของเจ้าลูกหมาให้ได้ก่อนซะละมั้ง


The End

[LadyMurasaki]

ขอโทษนะคะที่หายไปนานเลย หนีไปเที่ยวมาค่ะ ชาร์ตแบตมาเต็มที่มากๆ กลับมาก็เลยลงทีเดียวให้จบเรื่องไปเลย ได้อ่านกันจุใจนะคะ 

หวังว่าคงถูกใจเรื่องนี้กันบ้างนะคะ ขอบคุณทุกๆ คนที่แวะเข้ามาอ่าน แวะเข้ามาฝากคอมเม้นต่างๆ มากเลยค่ะ 

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลงที่นี่แต่ได้รับการตอบรับที่ทำให้ชื่นใจจริงๆ ค่ะ ขอบคุณจริงๆ

สำหรับคนที่อยากได้รวมเล่มเรื่องนี้ก็จะมีสเปอีก 1 ตอนยาวๆ นะคะ เป็นเรื่องหลังจากนี้ว่าพี่ดินจะเอาชนะพุดดิ้งได้ยังไงค่ะ ความยาวประมาณ 340 หน้าได้ค่ะ ราคา 320 บาท จะเปิดจอง 1 เดือนกว่าๆ ค่ะ ตั้งแต่วันนี้ (21/02/54) ไปจนถึง 31 มีนาคม 2554 ค่ะ

หนังสือจะจัดส่งให้ทางไปรษณีย์นะคะ คิดค่าไปรษณีย์เล่มละ 30 บาทค่ะ ห่อกันกระแทกอย่างดีไม่ต้องกังวลนะคะ ทั้งหมดรวมค่าจัดส่งก็จะเป็น 350 บาทค่ะ

คนที่สนใจเมล์มาสอบถามรายละเอียดหรือสั่งจองได้ที่ ladymurasaki47 [at] gmail.com ค่ะ

ท้ายนี้ขอบคุณคนอ่านทุกคนอีกครั้งค่ะ แล้วเราเจอกันใหม่กับภาคใหม่ของเรื่องนี้นะคะ 

[BeeRY]

พี่ดินเปิดตัวอลังการมาก สีน้ำไม่ใจอ่อนงานนี้ ก็ไม่รู้จะไปใจอ่อนงานไหนแล้ว ทุ่มเทสุด
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆนะคะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่า

[yeyong]

มาแบบยาวได้ใจมากๆ
ว่าแล้วพี่เหนือดินจะฝ่าด่านเจ้าพุดดิ้งได้สำเร็จมั้ยเนี่ย
มาเฉลยในตอนพิเศษบ้างนะ

[yayee2]

ว้าว..อ่านจบลงพร้อมกับละอองรักหวานๆกรุ่นเต็มหน้าจอ ขอบคุณผู้เขียนมากๆค่ะ
สำหรับเรื่องราวอันน่ารักอบอุ่นอ่อนหวานเรื่องนี้
ดิฉัขอตัวไปฟังเพลง love me love my dog เป็นการปิดท้ายตอนจบเรื่องนี้ก่อนนะคะ

[roseen]

 

[ChiOln]

555 พี่ดินบ้าระห่ำจริง ๆ

[w1234]

 
เหนือดินรอผ่านด่านพุดดิ้งให้ได้นะ

[seaz]

น่ารักจัง ^^