หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ)

[แสนเสน่หา]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

**********

พบกับ เชลยเจ้าพ่อ
ฝากติดตามด้วยนะครับ

ปล. โปรดอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น เนื่องจากเป็นการรีไรท์ เนื้อหา ขนาดปริมาณแต่ละตอนเลยเปลี่ยนไป

***ประกาศรวมเล่มและเปิดจองหนังสืออย่างเป็นทางการแล้ว เข้าไปที่ <A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1902273#msg1902273">จองหนังสือ</A>***

ภาพปกนิยาย



ปกหลัง      สันปก      ปกหน้า

<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30377.msg1761157.html#msg1761157">ตอน๑ ชะตาชีวิต</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30377.msg1763275.html#msg1763275">ตอน๒ จุดจบเจ้าพ่อ</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1782223#msg1782223">ตอน๓ บัลลังก์มังกร</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1787861#msg1787861">ตอน๔ แววตาเจ้าพ่อ</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1793604#msg1793604">ตอน๕ เพียงเพราะอำนาจ</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1800429#msg1800429">ตอน๖ ฐานะเชลย</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1807638#msg1807638">ตอน๗ ศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1817392#msg1817392">ตอน๘ ณ ห้องแห่งนั้น</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1824340#msg1824340">ตอน๙ เรือนหลังสุดท้าย</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1831362#msg1831362">ตอน๑๐ ไม่คิดจะหนี</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1840081#msg1840081">ตอน๑๑ สะสมความแค้น</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1847211#msg1847211">ตอน๑๒ ภาพที่ติดตา</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1853761#msg1853761">ตอน๑๓ สะสางความแค้น</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1861099#msg1861099">ตอน๑๔ แผนการณ์เชลย</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1867212#msg1867212">ตอน๑๕ ที่พึ่งทางใจ</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1873325#msg1873325">ตอน๑๖ ชุ่มฉ่ำหัวใจ</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1881963#msg1881963">ตอน๑๗ ย่ำยีศักดิ์ศรี</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1893646#msg1893646">ตอน๑๘ หอมหวานอร่อย</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1899640#msg1899640">ตอน๑๙ ออกงานสังคม</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1906107#msg1906107">ตอน๒๐ นายแบบจำเป็น</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1913614#msg1913614">ตอน๒๑ ตะลอนเชียงใหม่</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1921896#msg1921896">ตอน๒๒ จับคลุมถุงชน</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1929246#msg1929246">ตอน๒๓ จองเวรจองกรรม</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1935759#msg1935759">ตอน๒๔ ในน้ำแก้วนั้น</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1943459#msg1943459">ตอน๒๕ อะไรที่สุด</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1950699#msg1950699">ตอน๒๖ ลุยเดี่ยวเอาคืน</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1959575#msg1959575">ตอน๒๗ เรื่องระหว่างเรา</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1967454#msg1967454">ตอน๒๘ ตัวคนบงการ</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1975563#msg1975563">ตอน๒๙ ศัตรูที่รัก</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1983733#msg1983733">ตอน๓๐ จบสิ้นกันที</A>
<A HREF="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30377.msg1991767#msg1991767">ตอน๓๑ เชลยหัวใจ</A>
จบแล้วครับ


<A HREF="http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=693270&chapter=21">รหัสพัสดุ ๑๐ พ.ค.</A>


มาแจ้งข่าวคร๊าบ
ขอขยายเวลาการจองและโอนหนังสือนะ เนื่องจากลืมคิดไปว่าช่วงนี้หลายคนติดสงกรานต์อยู่ ขอเลื่อนกำหนดการนะครับ
จองได้ถึงวันที่ ๑๖ เม.ย.
โอนเงินได้ถึงวันที่ ๑๙ เม.ย. นะครับ

[แสนเสน่หา]

ตอน๑ ชะตาชีวิต

พยัคฆ์จะไร้สิ้นซึ่งอำนาจ
นอกเสียจากจะมีผู้ที่มีบารมีมากกว่าคอยอุปถัมภ์


ทิวทัศน์ข้างหลังภาพเป็นรูปแม่น้ำที่กำลังไหลริน มีเสาหินสองต้นตอกอยู่ พระอาทิตย์ส่องแสงทอประกายเตรียมโผล่ขึ้นมา
จากระหว่างเสาหินนั้น นักรบสวมเกราะดำขี่ม้าสีขาว ในมือถือธงดำมีลายดอกกุหลาบขาวอยู่ตรงกลาง
นักบวชชุดเหลืองยื่นมือออกมาคล้ายสวดมนต์วิงวอนพระผู้เป็นเจ้า หญิงสาวผู้หนึ่งคุกเข่าและหันศีรษะมาเล็กน้อย
เหมือนต้องการบอกว่าเธอยังเด็กเกินไปที่จะต้องมาพบกับความตาย ต่างกับเด็กเล็กๆ อีกคนหนึ่งที่ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร
กลับยื่นช่อดอกไม้เป็นการต้อนรับนักรบแห่งความตายเสียด้วยซ้ำ
ข้างล่างไพ่แผ่นนั้นเขียนเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษด้วยหมึกสีดำว่า DEATH

ดวงตาเจ้าของไพ่สำรับนี้เบิกโพลงขึ้นมา ปากอ้าค้างออกจากกัน ไม่ต่างอะไรกับเพื่อนที่นั่งล้อมวงอยู่
ทุกสิ่งมีชีวิตรอบๆ นี้ต่างอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครส่งเสียงออกมา
แม้แต่ลมหายใจ

“เดธ ตาย” ผมอุทานขึ้นมาเบาๆ แล้วเม้มปากเข้าหากันแน่น ดวงชะตาของผมทำให้เปิดไพ่ใบนี้ขึ้นมา
ไพ่ที่มีความหมายถึงความตาย

เจ้าของวิชาโหราศาสตร์ผู้นี้พยายามรวบรวมสติของตัวเองกลับมา แล้วสั่งให้ผมเปิดไพ่ของตัวเองใบสุดท้าย

ผมจับไพ่ใบที่เลือก แล้วค่อยๆ พลิกไพ่ใบนั้นเปิดหงายขึ้นมา
เพื่อนที่ยืนล้อมวงอยู่ต่างพร้อมใจกันถอนหายใจ เจ้าของไพ่คลี่ยิ้มที่มุมปาก

หน้าไพ่เป็นรูปเด็กโรมันเปลือยกายอยู่บนหลังม้าสีขาว โบกธงสีแดงอย่างร่าเริง
ถ้ามองให้ดีอีกที ม้าตัวนี้เป็นตัวเดียวกับที่เจ้าแห่งความตายขี่
ข้างหลังเป็นรูปดอกทานตะวัน มองเหนือขึ้นไปเป็นพระอาทิตย์ที่สาดแสงส่องลงมา
ไพ่ The Sun ใบนี้ให้ความรู้สึกต่างจากใบที่แล้วอย่างสิ้นเชิง

“พยัคฆ์จะไร้สิ้นซึ่งอำนาจ นอกเสียจากจะมีผู้ที่มีบารมีมากกว่าคอยอุปถัมภ์”

“หมายความว่าไงวะ” พงษ์ เพื่อนสนิทผมที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยปากถามหมอดูไพ่ยิปซีมือใหม่อย่างสงสัย

เปรมเป็นเพื่อนในห้องผม เราอยู่ต่างกลุ่มกันแต่ผมก็ค่อนข้างสนิทกับเขา
เขาไปได้ตำรับตำราดูดวงจากไพ่ยิปซีมาจากไหนไม่รู้ หลังจากนั้นเขาก็ศึกษาด้วยตัวเขาเอง
วันนี้เขามาบอกว่ามันจะดูดวงให้ผมเป็นคนแรก
ซึ่งผมก็เจอแจ็คพ็อตเข้าจังๆ ด้วยไพ่ DEATH

“ก็หมายถึง ไอ้ซน...แกกำลังจะสิ้นสุดชีวิตของแกช่วงหนึ่งและเริ่มต้นใหม่ในอีกช่วงหนึ่ง
แต่การสิ้นสุดนี้ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ มันเป็นการสิ้นสุดแบบผิดหวังหรือให้ความทุกข์
อย่างเช่น สมาคมของแกอาจถูกล้ม หรือแกอาจหมดอำนาจ
แต่แกโชคดี ที่มีไพ่เดอะ ซัน มาหนุน นั่นหมายความว่าในชีวิตใหม่แก ดวงชะตาแกจะพุ่งสูงขึ้น ประสบความสำเร็จ
เพราะมีคนคอยอุปถัมภ์แก”

ถ้าพูดง่ายๆ ผมกำลังมีเคราะห์ใหญ่ แล้วจากตัวอย่างที่เปรมยกมาทำผมใจหาย
สมาคมที่พ่อผมเป็นประธานอยู่จะถูกโค่นล้มอย่างนั้นหรอ
ผมกำลังเป็นลูกเสือที่ไร้ซึ่งอำนาจ

ใช่! ผมคือนายวิศิษฏ์ ศารทูลนฤบาล หรือไอ้ ‘ซน’ ของเพื่อนๆ
ตอนนี้ผมอยู่มัธยมปลายชั้นปีที่ ๕ ที่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งใจกลางเมือง
เป็นลูกของเจ้าพ่อไพโรจน์ หรือนายไพโรจน์ ศารทูลนฤบาล ประธานสมาคมราชาพยัคฆ์
สมาคมผมไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากมายเหมือนอีกสมาคมหนึ่ง แต่ก็เป็นสมาคมผู้มีอิทธิพลที่เก่าแก่
สมาคมนี้ก่อตั้งมานานตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษจนกระทั่งตกทอดมาถึงรุ่นพ่อผม
แต่ยังไม่ทันถึงรุ่นผม ดวงชะตาผมก็จะพาสมาคมซวยแล้วหรอเนี่ย

ผมไม่ได้อยากเป็นประธานสมาคมคนต่อไป ผมไม่อยากเป็นเลย
แต่ผมก็คงไม่ดีใจนักที่จะเห็นสมาคมของตระกูลตัวเองถูกโค่นล้ม สมาคมเก่าแก่ของเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพล

“เฮ้ย! ไอ้ซน...แกไม่ต้องไปเชื่อไอ้เปรม มันมือใหม่ ดูไม่แม่นหรอก” พงษ์ขัดขึ้นมาเมื่อเห็นผมหน้าซีด
เหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าหลายเม็ด ไหล่ที่ห่อด้วยความตื่นเต้นตอนเปิดไพ่ตกลงมา
ผมก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรหรอก แต่คำพูดมันทำให้ใจผมห่อเหี่ยวไปแล้ว

“อ้าว! ไอ้พงษ์ แกดูถูกฝีมือข้าได้ไงวะ ข้าดู...”

“ไอ้เปรม” เสียงเพื่อนคนเดิมกดลงต่ำ

“เออๆ ข้ามือใหม่ว่ะ อาจดูไม่แม่น แกอย่าเชื่อข้าเลย ไม่ต้องคิดมากนะ” เปรมเอามือมาตบไหล่ผมเบาๆ เป็นเชิงปลอบ
ผมพยักหน้าให้เขา ไม่ใช่พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เขาแก้ตัว
แต่พยักหน้ายอมรับในสิ่งที่เขาทำนายต่างหาก

ดวงชะตาของสมาคมและตัวผม จะเป็นเหมือนที่ไพ่ยิปซีทำนายไว้หรือเปล่า
นี่ผมกำลังกลัวอย่างนั้นหรอ
ไม่เอาน่า...ความกลัวเป็นสิ่งที่เราจินตนาการขึ้นมาเอง
ในเมื่ออนาคตมันยังมาไม่ถึง เราก็ไม่ต้องไปคิดถึงมัน อะไรมันจะเกิดมันก็ย่อมเกิดขึ้นมาเอง
ความจริงต่างหากที่เราต้องยอมรับมัน แม้ว่าความกลัวที่เราจินตนาการจะเป็นความจริงในวันข้างหน้าเราก็ต้องยอมรับมันให้จงได้
ลูกราชาพยัคฆ์อย่างผมจะต้องไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

[EVE910]

 


รออ่านค่ะ

[♠♥♦♣]

???
รีไรท์ใหม่เหรอ แล้วกระทู้เก่าคือลบทิ้งเลยใช่ป่ะ
เป็นกำลังใจให้ คราวนี้เอาให้จบนะ555

[saotome]

อันนี้คือแบบรีไรท์ใช่ไหมเอ่ย
ยังไงก็สู้ๆ 

[PetitDragon]

ออ ถึงว่าทำไมคุ้นๆ 

สู้ๆ ครับ

[windel]

ว้าววว เอามาลงในนี้ด้วยยย 
รอติดตามนะคะ Fighto ne!

[kny]

ครั้งก่อนหายไปนานอะ รออยู่นะ พยายามเข้า

[แสนเสน่หา]

ใช่แล้วครับ ครั้งนี้รีไรท์ใหม่
แล้วค่อนข้างมั่นใจประมาณ98% เลยว่าจบแน่ๆ
ถ้าคนอ่านไปทิ้งไปไหนซะก่อนนะครับ อิอิ

[little_munoi]

ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยอีกคนนะค่ะ
อยากอ่านต่อจนจบ
จำได้ว่า ครั้งก่อนไปตั้งยี่สิบปลายๆหน้าแล้วป๊ะ
ช่างเหอะ
เอาเป็นว่า จากนี้จะตามเป็นกำลังใจให้น้าาาาคะ

[aeneajj]

แล้วใครจะมาช่วย ซน นี่
รออ่านนะคะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[milkshake✰]

เห้ยยย เราดีใจอ่ะ !
อันเก่าเราอ่านไป 2-3 รอบ
พอดีชอบเด็กชายล้วน + มาเฟีย
แล้วเรื่องนี้มีครบเลย -..-

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ♥

[NOoTuNE]

 

ว้าววว ดีใจจัง ขอให้จบจริงน่ะ เพิ่งอ่านของเก่าเมื่ออาทิตย์ก่อนเอง ยังเสียดายอยู่ว่าน่าจะมาต่อให้จบ


เพราะว่าสนุกมาก


ไม่ทิ้งแน่นอน มาต่อให้จับนะคะ เป็นกำลังใจให้ 

[BaII]

รอเรื่องนี้อยู่คับ ต่อให้จบนะ อิอิ

[ycrazy]

 :impress2:ดีใจจัง ที่มาอัพใหม่

[The Smild]

  เย้ๆๆ กลับมาอัฟใหม่อีกครั้ง

[HISY]

รีไรท์ใหม่คราวนี้อย่าหายไปอีกนะคะ

[cocoaharry]

ยินดีตอนรับกลับค่ะ

ชอบเรื่องนี้มาก
จะติดตามจนกว่าจะจบเลยค่ะ

[ordkrub]

ต้อนรับการกลับมาใหม่

[YounIn]

Re ใหม่  ก็ อ่าน ใหม่ จร้า

รอ อ่าน เรื่อย ๆ


สู้ ๆ กัป

[tuek]

รีใหม่คราวนี้มาอัพบ่อยๆนะ
ชอบเรื่องแนวนี้

[แสนเสน่หา]

ตอน๒ จุดจบเจ้าพ่อ

ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดีจนน่าใจหาย หรือร้ายบรรลัย
ล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นได้เสมอ


“ไอ้เชี้ยซน!”

“ห๊ะ อะ...อะไร เรียกเบาๆ ก็ได้ไอ้พงษ์” ผมสะดุ้งเฮือก ตื่นจากภวังค์

ผมใช้ช่วงวิชาเศรษฐศาสตร์ที่อาจารย์ยืนพูดตามหนังสือเป็นเวลาคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ซึ่งไอ้เรื่องเรื่อยเปื่อยที่ผมว่าก็หนีไม่พ้นคำทำนายก่อนหน้านี้จากเปรม

เพื่อนรอบข้างที่ได้ยินเสียงพงษ์เรียกผมหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน ก่อนหันกลับไปสนใจหน้าห้องเรียน
ผมวางศอกไว้ที่โต๊ะแล้วเอามือเท้าคาง เอียงหน้า ขมวดคิ้วไปหาพงษ์เจ้าของเสียงที่ปลุกผมจากภวังค์
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเอ่ยปากตอบผม

“หน้าซีด เหม่อๆ แบบนี้ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
   
“คิดเรื่องที่ไอ้เปรมมันพูดล่ะสิ อย่าไปใส่ใจมันเลย มันก็พูดไปเรื่อย” พงษ์พูดเสียงเบา เพื่อไม่ให้คนที่ยืนหน้าห้องได้ยิน
   
“บางที อาจจะเป็นจริงเหมือนที่มันพูดก็ได้นะ”
   
“ไม่หรอกน่า พ่อแกมีอิทธิพลยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ไม่มีใครกล้าโค่นสมาคมราชาพยัคฆ์ของแกหรอก”
   
“มันก็ไม่แน่” ผมพูดพึมพำกับตัวเอง แล้วเงียบไป มองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
สมาธิมีไม่มากพอที่จะมาจดจ่อกับวิชาที่เรียน
   
โลกใบนี้ไม่มีอะไรที่แน่นอน ไม่มีอะไรที่เที่ยงแท้ ทุกอย่างย่อมเกิดขึ้นได้
ทั้งเรื่องที่เราคาดคิด หรือเรื่องที่เราคาดไม่ถึง
ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดีจนน่าใจหาย หรือร้ายบรรลัย ล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นได้เสมอ
เพราะฉะนั้นอย่าได้มั่นใจอะไรมากนักเลย
   
“ข้าว่าแกเหม่ออย่างนี้ เรียนไม่รู้เรื่องแน่”
   
“ตรงนั้น คุยอะไรกัน” บุคลากรในโรงเรียนที่ขึ้นชื่อว่า อาจารย์ ชี้นิ้วมาทางผมกับพงษ์
ทั้งห้องอยู่ในอาการนิ่งเงียบ แล้วหันมามองทางผมอีกครั้ง
   
“เปล่าครับ นายวิศิษฏ์ปวดหัวนิดหน่อย ผมขอพามันไปส่งที่ห้องพยาบาลก่อนนะครับ”
พงษ์ลุกขึ้นยืนขออนุญาตอาจารย์ เขาแก้สถานการณ์ได้ดีทีเดียว
   
หลังจากอาจารย์อนุญาต เขาก็พาผมมาส่งที่ห้องพยาบาล
ห้องพยาบาลที่นี่ขนาดพอเหมาะ ไม่เล็กเกินไป หรือใหญ่หรูหราเกินความจำเป็น
มีอาจารย์สาววัยกลางคนเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาล
หลังม่านกั้นเป็นเตียงขนาดเล็กตั้งสองแถว แถวละสามตัว
เปิดเครื่องปรับอากาศในอุณหภูมิที่เย็นสบาย เหมาะแก่การมานอนพักผ่อนเป็นที่สุด
   
“แกเรียนไปก็ไม่รู้เรื่อง มานอนพักนอนคิด ให้หัวสมองแกมาแตกในห้องพยาบาลนี่แหละ เขาจะได้ช่วยแกทัน”
พงษ์สัพยอกก่อนจะเดินออกไปเรียนต่อ
   
ผมเหยียดตัวยาวลงบนเตียง สองมือประสานหนุนหัว ขาไขว้กันแล้วกระดิกปลายเท้า หลับตาลง
พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย หรือถ้าคิดแล้วยิ่งเครียด
ผมว่าทำใจให้สบาย แล้วนอนพักจะดีกว่า


“อื้อ...”
   
ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
มารู้สึกตัวอีกที ก็เหมือนมีอะไรมาสัมผัสที่ไปหน้าเบาๆ เกลี่ยไปเกลี่ยมา
เหมือนกำลังแกล้งหยอกล้อกับคนหลับ
มือ...มือนั่นเอง ว่าแต่นั่นมันมือใคร
   
“ตื่นแล้วหรอ” เสียงนุ่มๆ ทักผมทันทีที่เปลือกตาผมเปิดออก
   
ผมสะดุ้งตัวขึ้นมานั่ง ก็ไอ้เจ้าของมือที่วางอยู่บนหน้าผมเมื่อครู่มันเป็นรุ่นพี่ ม.๖ น่ะสิ
แถมเป็นบุคคลที่ผมควรจะต้องรู้จักเป็นอย่างดี
แต่ผมกลับลืมชื่อเขาเสียสนิท
   
“พะ...พี่...” ผมลากเสียงยาว ในหัวกำลังคิดชื่อของคนนี้อยู่
   
“ไต้ฝุ่น เรียกพี่ว่าฝุ่นเฉยๆ ก็ได้”
   
แขนของชายรุ่นพี่มาโอบรอบคอผม แล้วกระชับตัวเขยิบเข้ามาให้นั่งใกล้กันกว่าเดิม
ที่นี่มีม่านกั้นระหว่างเตียงกับโต๊ะอาจารย์ประจำห้องพยาบาล แถมทุกเตียงในตอนนี้ก็ว่างเปล่า ไม่เห็นแม้สักเงาเดียว
ไอ้คนตัวโตกว่าถึงกล้าทำได้ขนาดนี้แบบไม่ต้องอายใคร
   
“แนะนำตัวเสร็จแล้ว ก็ช่วยเอาแขนออกจากตัวผมด้วย”
   
“หื้ม ผิวก็เนียน แถมตัวยังหอมอีกด้วย” เขาก้มลงมาหอมที่ซอกคอผมอย่างไม่สนใจที่ผมพูด
ขนผมลุกซู่ไปทั้งตัว เกิดมาไม่เคยโดนใครทำแบบนี้มาก่อน
ไอ้หมอนี่ช่างหน้าด้านนัก
   
“ช่วยเอาแขน และหน้าออกไปจากตัวผมด้วย” ผมพูดเสียงเรียบนิ่ง
สายตาจ้องไปยังข้างหน้า ไม่อยากจะแลไปมองหน้าเขา
   
“รังเกียจพี่หรอ”
   
หลายคนคงไม่รังเกียจเขา เพราะเขาคือ ไต้ฝุ่น ศิวโลกเทพ หลานประธานสมาคมมังกรสวรรค์
สมาคมที่มีอำนาจยิ่งใหญ่กว่าสมาคมของผม
อีกทั้งหน้าตาเขาดี สูงประมาณ ๑๘๕ เซนติเมตร ร่างกายกำยำสมส่วน ผมรองทรงที่ยาวละมาถึงใบหู
รับกับหน้าคม คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตายาวรี ริมฝีปากชมพูอ่อน เข้ากับผิวกายสีแทน
หน้าตาดูเป็นคนใจดี แต่น้อยคนนักที่จะได้สัมผัสกับอารมณ์หื่นกามของเขา

“เปล่ารังเกียจ” ผมยิ้มกับตัวเอง
   
“ถ้างั้น...”
   
“แค่ขยะแขยง”
   
ผมใช้จังหวะที่เขานิ่งเงียบลุกขึ้นมาจะเดินหนีออกไป
แต่ช้าไปหน่อย เขาได้สติคว้าผมที่เพิ่งลุกขึ้นให้กับไปนั่งบนตักเขาได้อย่างรวดเร็ว
ยิ่งผมพยายามดิ้นเพื่อจะลุกขึ้นหนี เขาก็ยิ่งกอดรัดผมไว้แน่น

“อย่าเล่นตัวนักเลยน่า” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบลงที่ข้างหูผม

ถ้าผมเป็นเหมือนเด็กผู้ชายส่วนใหญ่ในโรงเรียนนี้ที่นิยมชมชอบเพศเดียวกัน ผมคงหลงละเมอไปกับท่าทีของเขา
หรือไม่แน่ ผมอาจยอมพลีกายถวายเขาบนเตียงในห้องพยาบาลเลยก็ได้
แต่ผมไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างที่เขาจะทำด้วยได้
แล้วก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีรสนิยมแบบนี้

“หน้าไม่อาย รู้ว่าเขารังเกียจแล้วยัง...”

“กล้าด่าพี่ว่าหน้าด้านหรอ”

“หน้าไม่อาย ไม่ใช่หน้าด้าน”

เขาทำน้ำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจในคำพูดของผม ก่อนที่จะปริปากเอ่ยคำพูดด้วยใจที่หยาบคาย

“เขาว่ากันว่า คนปากจัด ลีลาจะเร่าร้อน อุ๊ก!”

ผมไม่รอให้เขาพูดต่อ ศอกแหลมๆ ของผมกระทุ้งเข้าไปเต็มท้อง มือที่โอบเอวปล่อยออกอย่างรวดเร็ว
เขางอตัวด้วยความจุก ผมลุกขึ้นยืนเหนือเขา ปลายตาลงต่ำมองคนที่เอามือกุมท้องด้วยความเจ็บปวดอย่างสมเพช
หน้าเขาขึ้นสีแดงระเรื่อ มีเหงื่อผุดออกมาเป็นเม็ดๆ
แม้ตระกูลเขาจะมีอิทธิพลเหนือผมหรือเหนือคนอื่นใด
ก็ใช่ว่าจะมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้ได้

“ร้อนถึงขนาดหน้าแดง เหงื่อแตกเลยหรอ”

ผมเชยคางเขาขึ้นมาดู แล้วกำมือปล่อยไปอีกหนึ่งหมัดใหญ่
ถึงผมจะตัวเล็ก สูงไม่เกิน ๑๖๕ น้ำหนักไม่มากไปกว่า ๕๐ กิโลกรัม
แต่หมัดผมที่ฝึกซ้อมมันก็หนักใช่เล่น
ทำเอาคนที่นั่งกุมท้องอยู่เมื่อครู่ หน้าหันพร้อมเลือดไหลย้อยออกจากมุมปากนิดๆ

ผมเดินออกมาจากห้องพยาบาลด้วยความงุนงงของอาจารย์ที่กำลังนั่งกินแอปเปิ้ลอยู่ในห้อง
ผมรีบจ้ำอ้าวออกมา เห็นคนเดินกันขวักไขว่ ยกแขนตัวเองขึ้นมามองนาฬิกา ก็พบว่าเป็นเวลาเลิกเรียนพอดี
ใจหนึ่งก็รีบเดินไปที่อาคารเรียนเพื่อไปเอากระเป๋านักเรียนที่ทิ้งไว้
อีกใจก็รีบเดินเพื่อหนีไอ้คนข้างหลัง กลัวว่าเขาจะตามมามีเรื่อง
ถ้ามีเรื่องกันโจ่งแจ้งแบบนี้ มันต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่

“โอ้ย”

“ขอโทษ” ผมหันกลับไปมองชายร่างอ้วนผิวคล้ำที่ถูกผมวิ่งชน
ไอศกรีมแท่งที่เขาดูดอยู่ในปากร่วงตกพื้น เพื่อนทั้งกลุ่มของเขาหันมามองผม

“เฮ้ย อะไรวะ วิ่งมาไม่ดูตาม้าตาเรือเลย” ชายคนนั้นทำท่ากร่างอย่างเอาเรื่อง
เพื่อนสอง สามคนในกลุ่มต่างพากันกระตุกแขนของเขา

“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจหรอ ดูสิมันหล่นหมดแล้ว แถมยังเปื้อนเสื้อข้าอีก” เด็กร่างสมบูรณ์จับเสื้อที่เปื้อนไอศกรีมมาให้ผมดู

“มีอะไรกัน” พงษ์วิ่งหน้าตั้งมายืนข้างๆ ผม ในมือถือกระเป๋านักเรียนของผมไว้

“เปล่า ไม่มีอะไร” ผมหันไปตอบพงษ์เบาๆ แล้วคว้ากระเป๋าของตัวเองขึ้นมาถือเอง
สายตาของผู้เสียหายไม่ละวางจากใบหน้าผม

“ไม่มีอะไรหรอ” เสียงมันตะคอกใส่หน้าผม

“เฮ้ย พอเถอะ” ชายร่างกำยำที่ยืนอยู่ข้างๆ ดึงเขากับไปที่เดิม

“จะพอได้ไงล่ะ ก็ดูสิ”

“เถอะน่า เชื่อข้า”

“ไอ้ซน ไปก่อนเถอะว่ะ เดี๋ยวเรื่องใหญ่” พงษ์ดึงแขนผมให้เดินจากที่เกิดเหตุไป
แต่ผมได้แค่ขยับตัวหันหลัง ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขา
ก็ได้ยินเสียงเพื่อนของไอ้คนนั้นดังขึ้นเหมือนเตือนเพื่อนตัวเองเบาๆ

“นั่นมันลูกชายนายไพโรจน์นะ เจ้าพ่อไพโรจน์อ่ะ”

“ไพโรจน์ ศารทูลนฤบาล เจ้าพ่อที่เปิดบ่อน เปิดผับโกงเขากินน่ะหรอ แล้วไงล่ะ”

ผมหันขวับกลับไปทันที
ดูเพื่อนเขาสองคนสะดุ้งนิดหน่อย
ต่างกับผู้ที่เสียหาย ยังคงยืนกร่างอยู่ต่อหน้าผม แขนเสื้อเขาถกขึ้น พร้อมจะมีเรื่องกับผมได้ทุกเมื่อ

“อย่ามาหาเรื่องกันนะ” เสียงพงษ์พูดอย่างเฉียบขาด

“ทำไม เป็นลูกเจ้าพ่อแล้วโดนหาเรื่องไม่ได้หรือไง
อย่าคิดว่าชาวบ้านชาวช่องเขากลัวพ่อแกจนหัวหดกันหมดนะ”

“อย่าพูดกับเขาอย่างนั้น” เพื่อนมันยังคงเตือนสติอยู่ไม่ห่าง

ผมเกิดมาเป็นลูกเจ้าพ่อแล้วมันไม่ใช่คนเหมือนคนอื่นเขาหรืออย่างไร
ไม่ว่าจะเป็นลูกพ่อค้า ข้าราชการ หรือเจ้าพ่อ มันก็คนเหมือนกันไม่ใช่หรอ
ถึงพ่อผมจะมีอำนาจ มันก็แค่อำนาจที่ช่วยให้ผมรอดพ้นจากคนที่มาหาเรื่อง
แต่มันไม่ช่วยให้ผมรอดพ้นไปจากสายตาที่หวาดระแวง จนแทบไม่อยากมายุ่งเกี่ยวหรือคบหาสมาคมกับผมด้วยเลย

“หรือไม่กล้า เลยต้องให้ลูกสมุนคอยออกหน้า ที่แท้ก็...”

“ฉันขอโทษ” ผมขอโทษมันไปอีกครั้ง แล้วรีบเดินไปจากที่นั่น ด้วยไม่สนใจว่ามันจะพูดว่าอะไรต่อ

พงษ์วิ่งตามผมมาติดๆ เหมือนมันอยากปลอบใจผม
ผมหลับตาลงแน่น เม้มปากเข้าหากันสนิท
เอาน่า...อย่างไรพ่อก็คือพ่อ เขาไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย





“คุณหนู เป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าซีดเชียว” สาวแก่ร่างท้วม ยิ้มสวยคนนี้ที่คอยดูแลผมตั้งแต่เด็ก
เอ่ยเสียงหวานทักทันทีที่ผมเดินเข้าไปสวัสดีทักทายแกหลังกลับมาจากโรงเรียน
มือเหี่ยวย่นปัดเส้นผมที่ยาวปรกหน้าผาก แล้วทาบลงบนหน้าผากผม

โรงเรียนผมบังคับให้ไว้ผมทรงรองทรงทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ลูกเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพลอย่างผมหรือรุ่นพี่ที่ชื่อไต้ฝุ่น
แต่เราและคนอื่นๆ ก็สามารถแอบปล่อยให้มันยาวละมาถึงใบหูได้
หลายคนบอกว่าผมจะไว้ผมทรงไหนก็เหมาะ จะตัดสั้นหรือไว้ยาวเหมือนตอนปิดเทอมก็ดูดีไปหมด
เพราะผมเป็นคนที่โชคดี เกิดมามีโครงหน้ารูปไข่ ที่เหมาะจะไว้ผมได้ทุกทรง
แถมยังรับกับคิ้วเข้มๆ จมูกที่โด่งอย่างพอดี ปากอมชมพูอย่างคนที่ดูแลสุขภาพที่มาพร้อมกับฟันสวยเรียงซี่เสมอกัน
ดวงตาเป็นประกายจนหลายคนบอกว่าผมมีเสน่ห์ที่ดวงตา เพราะสายตาผมจะกรุ้มกริ่มอยู่เสมอ
สามารถสื่ออารมณ์และความรู้สึกได้หลายอย่าง

“เปล่าครับ” ผมส่ายหน้าปิดบังความจริง
ขอไม่พูดดีกว่า พูดไปเดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เหมือนหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา

“อื้ม ตัวก็ไม่ร้อน แต่หน้าตาไม่สดใสแบบนี้ มีเรื่องกับใครมาหรือเปล่า”

“เปล่านม ซนแค่เหนื่อย”

“นมเลี้ยงคุณหนูจนโตถึงขนาดนี้แล้ว คุณหนูยังจะปิดบังนมอีกหรอ” แม่นมเลื่อนมือกุมมือผม แล้วกระชับไว้
สีหน้ายิ้มแย้มไม่โกรธผมที่รู้ว่าผมโกหก

น้อยครั้งนักที่ผมจะโกหกแม่นมคนนี้ได้
ทุกครั้งที่ผมมีเรื่อง มีอะไรไม่สบายใจ แม่นมคนนี้ก็ดูออกทันที
และผมก็เชื่อว่าครั้งนี้ท่านก็รู้เหมือนกันว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมถึงได้กลับมาในอารมณ์แบบนี้
แต่ผมก็เลือกที่จะไม่พูด

“ซนเหนื่อยจริงๆ ครับ”

“เหนื่อยก็เหนื่อย นมเชื่อก็ได้ งั้นเข้าบ้านไปพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวนมหาน้ำเย็นๆ มาให้”
แม่นมโอบเอวผมพาเดินเข้ามาในบ้าน

บ้านที่หลายคนเรียกว่าคฤหาสน์ แต่อย่างไรผมก็ชอบให้เรียกว่า ‘บ้าน’ เสียมากกว่า
มันฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นกว่า ‘คฤหาสน์’ ที่ดูกว้าง แถมยังเวิ้งว้างอีกต่างหาก
บ้านผมเป็นบ้านสไตล์ยุโรป ใช้พื้นที่ ๕ ไร่กว่าในการสร้างเป็นตัวบ้าน
บริเวณข้างหน้าเป็นสวนที่ถูกแต่งด้วยไม้ทรงเตี้ย
มีลานสนามหญ้ากว้างใหญ่ที่ผมแทบไม่เคยเดินไปเหยียบหลังจากโตแล้ว
ประตูทางเข้าเป็นซุ้มรูปโดมโค้งใหญ่

“ฮะ ฮ่ะ ฮ่า สะใจจริงๆ โว้ย ฮ่าๆ” เสียงเจ้าพ่อไพโรจน์ ศารทูลนฤบาลหัวเราะคำรามดังกึกก้องไปทั่วบ้าน
จนลูกชายอย่างผมต้องเดินเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“เป็นอะไรพ่อ หัวเราะอารมณ์ดีเชียว”

“อ้าว กลับมาแล้วหรอลูก” พ่อผมเดินเข้ามากอด

“ครับ แล้วนี่ใครทำให้พ่ออารมณ์ดีได้ขนาดนี้เนี่ย”

แม้ว่าพ่อผมจะเป็นคนที่มีอารมณ์ขันตลอดเวลาตอนอยู่กับพ่อ
แต่พอถึงเวลางานพ่อจะนิ่งขรึม ทำหน้าเครียดได้ตลอด
ที่ผมประหลาดใจก็เพราะพ่อหัวเราะอย่างอารมณ์ดีได้ตอนที่ผมไม่อยู่
สงสัยจะมีเรื่องดีเข้าให้ท่านสบายใจกระมัง

“ก็ไอ้ไพฑูรย์น่ะสิ” พ่อเรียกชื่อคนที่เป็นศัตรูด้วยอารมณ์ชื่นมื่น
ต่างไปจากทุกครั้งที่แม้แต่ได้ยินชื่อเจ้าพ่อคนนี้ก็ทำให้พ่อผมเกรี้ยวโกรธได้ทันที

เจ้าพ่อไพฑูรย์ หรือนายไพฑูรย์ ศิวโลกเทพ เขาเป็นประธานสมาคมเทียนหลง หรือมังกรสวรรค์
เป็นเจ้าพ่อใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลเหนือกว่าพ่อผมอีก
มีทั้งธุรกิจที่ถูกกฎหมาย ทั้งใต้ดินมากมาย อีกทั้งที่ดินต่างๆ ที่ได้มาด้วยความไม่ชอบธรรม
แต่กลับมีข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือโทรทัศน์ว่าเป็นที่ยกย่องสรรเสริญเหลือเกิน
และเขาก็เป็นลุงของรุ่นพี่ที่โรงเรียนผมที่ชื่อ ‘ไต้ฝุ่น’

 “เจ้าพ่อไพฑูรย์น่ะหรือพ่อ ที่ทำให้พ่ออารมณ์ดี”

“ก็เออน่ะสิ มันตายแล้ว มันตายพร้อมกับไอ้อาทิตย์ ลูกชายคนโตของมัน”
พ่อจับไหล่ผมแล้วเขย่าด้วยความดีใจเป็นล้นพ้น

เจ้าพ่อไพฑูรย์มีลูกชาย ๒ คน แต่ที่ดังๆ และเขาว่ากันว่าจะขึ้นเป็นเจ้าพ่อคนต่อไปแทนเจ้าพ่อไพฑูรย์ก็คือนายอาทิตย์
ลูกชายคนโตที่เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีเมื่อไม่กี่ปีมานี้
แต่กลับต้องมาสังเวยเบญจเพสด้วยชีวิตตัวเองและผู้เป็นพ่อ
ส่วนลูกชายอีกคนไม่ค่อยดังนัก และพ่อผมก็ไม่ค่อยได้พูดถึง ผมเลยไม่รู้จัก

การเสียชีวิตของเจ้าพ่อไพฑูรย์ทำผมใจหายไม่น้อย
คนที่มีอำนาจบารมีค้ำฟ้าเป็นถึงเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่กลับต้องมาจบชีวิตลงเพราะอุบัติเหตุ
ไม่ว่าคนนั้นจะมีอำนาจและบารมีเหนือใคร มีทรัพย์สินเงินทองกองล้นฟ้า
หรือคนจนไร้วาสนาที่แทบจะไม่มีเงินหาซื้อข้าวกินไปวันๆ มันก็ต้องมาถึงจุดจบชีวิตด้วยความตายเหมือนกัน
ส่วนเงินทองและอำนาจบารมีที่สั่งสมมานานก็ไม่สามารถเอาไปได้เลย
มันจะมีก็แต่การกระทำที่เราทำไว้ตอนมีชีวิตไม่ว่าดีหรือชั่ว
มันก็จะอยู่ในความทรงจำของคนรุ่นหลังตลอดไป

“ตาย พ่อดีใจที่มีคนตายเนี่ยนะ” ผมไม่เห็นว่าเรื่องนี้มันน่าดีใจสักนิดเลย

“ใช่ มันขึ้นไปดูธุรกิจมันที่เชียงใหม่ แต่เกิดรถคว่ำตกเหว ตายทั้งคันรถ โชคดีจริงๆ”

“พ่อ! ทำไมพ่อพูดอย่างนี้ล่ะ” ผมอึ้งกับความคิดพ่อ ที่พูดออกมาว่า ‘โชคดี’
พ่อผมเห็นเรื่องการตายของคนเป็นเรื่องที่ดีอย่างนั้นหรอ

“แล้วจะให้พ่อพูดยังไง” พ่อผมขมวดคิ้วถาม

“จะพูดยังไงก็ได้ ที่ไม่พูดอย่างนี้”

“งั้น...พ่อขอเปลี่ยนคำพูด พ่อดีใจที่หัวหน้าและทายาทตระกูลศิวโลกเทพและสมาคมเทียนหลงมันตายโหง”
ผมรีบเอามือไปปิดปากพ่อ ไม่ปล่อยให้ท่านพูดอะไรอีก

“เขาตายนะพ่อ พ่อไม่ควรพูดอย่างนี้ ลองให้คนในบ้านเราตายบ้างสิ” พ่อผมเบิกตาโพลงเมื่อผมพูดจบประโยค
ท่านกระชากมือผมออกจากปาก แล้วเกรี้ยวกราดใส่เสียงดัง

“ไม่เหมือนกัน! นั่นมันเป็นศัตรูเรา ทำไมพ่อจะพูดไม่ได้”

“คนที่ตายเป็นศัตรูก็จริง แต่เขาเป็นคนเหมือนเรา เป็นเพื่อนร่วมโลกเรานะพ่อ”

“แล้วไง” พ่อยืนกอดอกพูดเสียงนิ่งเฉย

“ก็ไม่แล้วไง ถ้าพ่อไม่อยากแสดงความเสียใจ พ่อก็ไม่น่าแสดงท่าทีดีใจแบบนี้”

แม่นมที่ยืนอยู่ข้างหลังผมกระตุกชายเสื้อคอยปรามว่าผมกำลังทำสิ่งที่ไม่สมควรคือการยืนสอนพ่อต่อหน้าลูกน้องทั้งหลาย
แต่คงไม่ทันแล้วเพราะพ่อผมกำลังเดือดได้ที่

“แกเป็นลูก แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนพ่อ”

“ผมไม่ได้สอน แต่...”

“คุณหนูคะ” นมกระตุกชายเสื้อผมอีกครั้ง
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพ่นลมออกมาทางปาก เป็นการระงับสติอารมณ์
ทำไมพ่อผมเป็นคนอย่างนี้นะ

“อีกหน่อย พอพ่อตายแกก็ต้องขึ้นมาเป็นประธานสมาคมแทนพ่อ เป็นเจ้าพ่อคนต่อไป”

“ผม...ผมรู้” ผมก้มหน้าตอบเบาๆ ความจริงผมไม่อยากเป็น
อยากจะบอกพ่อว่าผมไม่ขอรับตำแหน่งนั้นไว้ แต่คงจะไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ผม แล้วจะเป็นใคร
ผมไม่สามารถปล่อยให้สมาคมของบรรพบุรุษมาล่มสลายเพราะผม

“สมาคมเทียนหลงเป็นศัตรูของเรา ก็เท่ากับว่าคนของมันเป็นศัตรูของแก
และแกก็ต้องคอยผลักดันให้สมาคมเราอยู่เหนือมัน” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
แววตามุ่งมั่นว่าสักวันเราจะต้องเหนือคนทุกคน

การที่เราจะมีอำนาจเหนือใครสักคน ผมเชื่อว่ามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสามารถอย่างเดียวหรอกนะ
มันต้องขึ้นอยู่กับบารมีด้วย ฝ่ายนั้นมีบารมีมากกว่าเราตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง
เขาจึงมีอำนาจปกครองคนของเขาให้อยู่ภายใต้ได้นานเท่านาน
การที่จะให้ผมมาแข่งบารมีและวาสนามันไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ เลย

 “ครับ สักวันเราจะต้องเหนือมัน เหนือทุกคน” ผมตอบปากรับคำพ่อ แม้ผมจะไม่ยินยอมรับหน้าที่นี้ในอนาคต
แต่เมื่อผมจะต้องทำมัน ผมก็ต้องทำเต็มที่สุดความสามารถ
ส่วนที่เหลือก็แล้วแต่บารมีที่ผมมี

“เราบอกว่าพ่อควรแสดงความเสียใจ แทนที่จะดีใจใช่ไหม” พ่อกระตุกริมฝีปากยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ครับ” ผมชำเลืองตามองพ่ออย่างไม่ไว้ใจ
พ่อจะต้องทำอะไรที่ผมคาดไม่ถึงหรือไม่อยากให้ทำอีกแน่

“งั้น...เราไปแสดงความเสียใจกัน”





รถลีมูซีนสีดำคันใหญ่ค่อยๆ ชะลอจอดที่หน้าศาลาวัด
สถานที่ถูกตกแต่งด้วยไฟมากมายแสดงถึงความยิ่งใหญ่ บริเวณศาลามีดอกไม้หลายชนิดส่งกลิ่นหอม
เก้าอี้วางเรียงรายสำหรับรับรองแขกที่มาในงาน
การจัดงานแสดงถึงความใหญ่โตของผู้เสียชีวิต แขกในงานหนาตา
เสียงวงปี่พาทย์มอญประโคมเครื่องดนตรีดังกึกก้องก็จริง
แต่บรรยากาศกลับว้าเหว่ หดหู่อย่างไรก็ไม่รู้

ผมเดินเคียงข้างพ่อโดยมีลูกน้องเดินตามขึ้นศาลาไป
ในมือผมถือพวงหรีดดอกไม้สดทรงกลมโทนม่วง-ขาว มีป้ายพื้นดำเขียนชื่อสมาคมผมด้วยสีขาวเป็นการแสดงความอาลัย
พ่อทักทายผู้คนมากหน้าหลายตา บางคนผมก็รู้จัก บางคนก็ไม่รู้จัก
ที่รู้จักบางคนก็เป็นพวกหัวหน้า หรือตัวแทนเด่นๆ ของต่างสมาคม
ผมว่าเขาคงมาเพราะเหตุผลเดียวกันคือ...เยาะเย้ย

ผมเหลือบไปเห็นชายร่างสูงประมาณ ๑๘๕ เซนติเมตรในชุดสูทสีดำ
ยืนก้มหน้าพิงเสาบนศาลาบริเวณที่ปลอดผู้คน เส้นผมดำยาวปรกใบหน้า
แต่ก็ทำให้เห็นเครื่องหน้าที่เด่นออกมาชัดเจน คิ้วหนา ตาคมดุดันที่หลุบลงต่ำ จมูกโด่งเป็นสัน
ปากแดงเหยียดตรงคาบบุหรี่ สีผิวเกือบแทน หุ่นสูงโปร่ง มีกล้ามเนื้อแข็งแรงเหมือนนายแบบ
น้ำหนักตัวคงได้สัดส่วนกับความสูง 

“นั่นแหละ ทายาทคนต่อไปของเทียนหลง”

[sirikanda28]

ใครกันน้า

[EVE910]

ต่อๆ

[kny]

 :a5:อีก  2 %  น่ากลัวนักแล (มันมักจะหายไปที่ความเป็นไปได้ส่วนน้อย) ลุ้นชีวิตซนต่อไป

[j4c9y]

รออ่านนะครับ  เอาให้ถึงตอนเก่าเร็วๆๆน้า 

[anuruk97]

มาแล้ว อย่าหายไปไหนนะ......ไม่อย่ารออีกแล้ว

[saotome]

รีบๆมาต่อนะคนเขียน 

[แสนเสน่หา]

ตอนต่อไปกำลังมา รออีกนิดนะครับ
ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

[แสนเสน่หา]

ขอเปลี่ยนๆ ไม่ใกล้แล้วแหละ
คงต้องเป็น(อย่างเร็วสุด) วันจันทร์ที่ ๒๖ เพราะติดธุระด่วนจริงๆ
ขอโทษด้วยนะครับ