Lv.1 Charm Online
โลกความจริงในปัจจุบันมันโหดร้ายครับ ไม่ว่าจะเรื่องเรียนเรื่องครอบครัวเรื่องเพื่อน เงิน แฟน จะอะไรก็แล้วแต่ แม่งโหดร้ายหมดทุกอย่าง ดังนั้นชีวิตคนเราเลยต้องมีสิ่งบันเทิงมาเพิ่มความสุข ระบายความเครียด
ยกตัวอย่างเช่น วาดรูป ดนตรี กีฬา การอ่านหนังสือ ไล่ไปจนถึงหนัง ละคร ซีรี่ย์ การ์ตูน เกม ไอ้อันสุดท้ายนี้แหละประเด็นสำคัญ
วิทยาการในตอนนี้ทุกอย่างก้าวหน้าถึงขีดสุด บ้านเมืองมีแต่ตึก พวกควันพิษอะไรในอดีตถูกขจัดออกหมด กระทั่งต้นไม้ยังไม่รอด กลายเป็นต้นไม้พลาสติกเพื่ออนุรักษ์ ส่วนต้นไม้จริงน่ะเหรอ นู่น... อยู่พิพิธภัณฑ์
ทุกอย่างไฮเทคขึ้น สะดวกสบายแบบวันๆ แค่นอนเกาพุงอยู่บนเตียงเฉยๆ ก็สามารถทำกิจวัตรประจำวันได้ ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงเกมเลย วงการนี้มีการพัฒนาสูงสุด ปัจจุบัน พวกเกมเล่นในตอนหลับออกมามากมายจนเล่นไม่หวาดไม่ไหว
ผมเองก็ลองไปเล่นกับเพื่อนอยู่หลายเกมนะ เสียแต่เล่นไม่นานก็เลิก ทำไงได้ คนมันเทพ แค่มองลู่ทางออกนิดหน่อย ไม่นานก็กลายเป็นระดับสูง ความตื่นเต้น ความท้าทายมันก็เลยหมดตามไป เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งจะเลิกเล่นเกมนึงไป กำลังมองหาเกมใหม่ๆ กับสหายอยู่
“ไอ้วัตจะชนต้นไม้แล้ว อย่ามัวเดินเก๊กหล่อ!”
ปึก!
“ตูว่าแล้ว มัวละเมออะไรอยู่เพื่อน”
ไวภพหรือน้องไวๆ ชื่อแลน่ารัก แต่ตัวมันสูงโฮก ผมไม่อิจฉามันหรอก พวกเราตัวสูงไล่ๆ กัน มันเดินมาตบหัวผมไปกระแทกต้นไม้อีกรอบ ได้รอยแดงประดับหน้าผาก
“ไวไว นี่ตกลงเป็นห่วงหรือจงใจแกล้งกันแน่” ผมหันไปจ้องเขม็งใส่มันอย่างเอาเรื่อง
“ตบเยอะๆ เผื่อขี้เลื่อยจะออกจากหัวบ้างไงเพื่อน” ยกขาไล่ถีบไปตลอดทางกลับบ้าน
พวกเราเรียนอยู่ปีสามครับ เพิ่งเรียนคาบสุดท้ายเสร็จ มันไปส่งงานอาจารย์ ผมเลยมารอมันที่หน้ามหาลัยแทน วันนี้พวกผมมีนัดเล่นเกมใหม่กัน เพิ่งซื้อมาสดๆ ร้อนๆ เมื่อวานเลย
เอ้อ ผมลืมบอกไป ไอที่ผมบ่นข้างต้นอะ ล้อเล่นนะ ต้นไม้ยังยืนต้นให้ร่มเงาอยู่เหมือนเดิม ตึกอะไรก็ไม่เยอะแยะขนาดนั้นสำหรับคนที่อยู่นอกเมืองแบบพวกผม ส่วนเรื่องเกมพัฒนาอันนั้นเรื่องจริง
ตอนนี้เกมออกมาหลากหลายเยอะแยะมากมาย หลักๆ ก็จะเป็นพวกเกมตีมอนสเตอร์เก็บระดับอิงพวกฉากแฟนตาซี สัตว์ในเทพนิยายมั่ง จิตนาการมั่ง บางเกมก็อิงจากสมัยสงคราม ว่ากันไปตามสไตล์เกม เกมไหนที่ไร้ความดึงดูด เกมนั้นเปิดตัวไม่นานก็จะปิดตัวลงพร้อมการขาดทุนย่อยยับ ผมเห็นมาหลายเกมแล้ว
จะยกเว้นก็แต่ เกม Charm Online นี่แหละครับ จากข้อมูลที่ผมกับไวไวสืบเสาะหามาธรรมดาสมชื่อเลย ในเกมไม่มีอะไรมาก เหมือนเกมทั่วไปที่คนใช้ช่วงเวลาตอนนอนเล่นเข้าสู่โลกของเกม ทั้งๆ ที่มันควรจะเจ๊งไปตั้งแต่เปิดตัวมาไม่ถึงเดือนแท้ๆ กลับฮอตฮิตจนถึงปัจจุบัน และยังมียอดผู้เล่นเพิ่มจำนวนสูงขึ้นเรื่อยๆ ด้วย ไอ้คนบ้าเกมอย่างผมกับไวไวเลยจะเข้าไปลองกันบ้าง
วันนี้มันมาค้างบ้านผม จะถามถึงพ่อแม่ผมเหรอ นู่น พวกท่านอยู่บ้านเรือนไทยที่ต่างจังหวัด ทีแรกก็อยู่กรุงเทพด้วยกันนี่แหละ จนผมเข้าม.ปลาย ตากับยายนึกอยากเปลี่ยนบรรยากาศไปอยู่เชียงใหม่ พ่อแม่ผมเลยต้องกลับไปอยู่บ้านกันปลวกกิน ทิ้งให้ผมกับพี่ชายตาเทาๆ อยู่บ้านที่กรุงเทพ ด้วยความที่ผมยังเรียนอยู่ที่นี่ และพี่ชายผมทำงานอยู่ในเมือง
พี่ชายผมชื่ออาชวิน หรือพี่วิน ขานี้บ้างาน นานๆ ทีจะกลับมาบ้านที เป็นผู้ควบคุมรายจ่ายของผมทั้งหมด พ่อแม่ส่งมาเท่าไหร่จะใช้ทำอะไรต้องผ่านพี่ ยังดีอย่าง เพราะผมได้ค่าขนมเพิ่มจากพี่ต่างหากด้วย
“เดี๋ยวโทรสั่งข้าวเย็นจากป้าปากหวานที่อยู่หน้าปากซอยมากินแล้วกัน”
ผมหันไปบอกไวไวที่เดินตามหลังมาระหว่างหยิบกุญแจไขประตูบ้าน ประตูเปิดออกไม่ทันไร เจ้าขนฟูตัวสีขาวก็กระโจนพุ่งใส่มาเกาะหน้าผมจนไม่เห็นทาง ผมเลยใช้มือคีบหลังคอออก จ้องเจ้าก้อนขนที่ดูอารมณ์เสียไม่น้อย ถึงได้ใช้พวงหางงามๆ ตบแขนผมปุๆ
“นายท่านอย่ากระโจนใส่กันแบบนี้สิ โมโหอะไรอีกฮะ ข้าวก็เทให้แล้ว น้ำก็เปลี่ยนให้แล้วไม่ใช่เหรอ” เปลี่ยนท่ามาอุ้มเจ้าก้อนขนตัวสีขาวนวลดีๆ
“เฮ้ยไวไว โทรสั่งข้าวเลย ฉันเอาคะน้าหมูกรอบไข่ดาว เดี๋ยวขอตัวไปดูนายท่านแปบ” มันโบกมือไล่ผมระหว่างสลัดรองเท้าถุงเท้าไปคนละทิศละทาง
“เออ เดี๋ยวสั่งเผื่อ ไปดูแลนายท่านได้แล้วไอทาสแมว”
ผมชูนิ้วกลางใส่มัน อย่าคิดมาก วัยนี้มันก็แอบมีหยาบคายกันบ้างแหละครับ เพื่อรสชาติของชีวิต ผมอุ้มนายท่านเข้ามาด้านใน มองแล้วอาหารก็โอเค น้ำไม่มีปัญหา เดินเข้าไปในครัว เล็บแหลมๆ จากอุ้งเท้าน่ารักจิกเข้าเสื้อนักศึกษาผมทันทีจนผมสะดุ้ง ถอยหลังเหยียบอะไรบางอย่างดังกร๊อบ
พอก้มลงมอง อยากหัวเราะให้ฟันร่วง เจ้าแมลงติดเกราะแบนติดพื้นด้วยฝ่าเท้าผม มิน่าล่ะนายท่านถึงดูอารมณ์ไม่ดี ผมลืมปิดท่อระบายน้ำก่อนออกจากบ้านเมื่อเช้า พี่แมลงสาบแมนเลยขึ้นมาลัลล้าให้นายท่านขุ่นเคืองใจนี่เอง
ผมจัดการเก็บซากทิ้งลงชักโครก ทำความสะอาดนิดหน่อยพอเป็นพิธี ล้างมือล้างเท้าให้เรียบร้อย นายท่านตัวกลมเลยยอมเดินเชิดจากไปแต่โดยดี เห็นเชิดๆ แบบนี้ตัวผู้นะครับ
ไม่นาน เสียงออดหน้าบ้านก็ดัง ผมใช้เท้าเขี่ยไอ้ไวไวที่นอนเล่นเกมจ้องตากับนายท่านบนพื้นบ้าน
“ออกไปเอาข้าวดิ”
“ไม่เห็นเหรอ ไม่ว่าง จ้องตากับนายท่านอยู่ ตานายท่านเหลืองข้างฟ้าข้างสวยจริงๆ แฮะ”
เท้ายาวๆ ของผมเขี่ยมันไปอีกรอบ จนเหมือนจะเหยียบอยู่แล้ว
“ขอล่ะไวไว ออกไปเอาให้ที ฉันไม่อยากออกไปวะ” ไอ้เพื่อนใจแคบมันปัดเท้าผมออกแล้วกอดขาโต๊ะหน้าทีวีบ่งบอกว่าให้ตายยังไงก็ไม่ออกไปแน่ๆ ออดหน้าบ้านก็ดังจริง แม่งจะกดให้พังเลยหรือไงวะ
“จำไว้เลยนะ วันหลังมีอะไรอย่ามาขอให้ช่วยแล้วกัน” ผมชี้หน้าคาดโทษใส่ไวไวผู้ไม่ให้ความร่วมมือ จำใจหยิบเงินเดินออกไปนอกบ้าน ทำใจสักสามวิค่อยเปิดประตูออกไปเห็นหน้าระรื่นของเด็กคนหนึ่ง
ตูว่าละมันต้องมา ยิ่งรู้ว่าเป็นบ้านผมสั่งข้าวยิ่งเสนอหน้ามาแหงๆ เด็กน้อยนี่มันเป็นหลานของป้าแกครับ เลิกเรียนจะมาช่วยงานย่า ส่วนพ่อแม่ไปทำงานหมด รู้เรื่องมานี้ผมไม่ได้พิศวาสอะไรมันนะ ติดแต่เวลาผมไปนั่งกินข้าวทีไร ตามประสาแม่ค้าชอบเม้าท์เล่าให้ฟังจนผมรู้ไปถึงเครือญาติทั้งผมของแก เผื่อแผ่ไปยังเครือญาติของร้านข้างๆ แหล่งข่าวใด ไม่น่ากลัวเท่าเหล่าแม่ค้าจริงๆ...
“พี่วัต ออกมาเอาช้าจัง ผมเกือบปีนเข้าไปหาแล้วนะ หรืออาบน้ำอยู่ ว้า รู้งี้รีบปีนเข้าไปช่วยขัดหลังดีกว่า”
ผมผลักหัวไอ้เด็กแก่แดด ไม่คิดเปิดประตูบ้านให้มัน ยื่นตังให้หยิบถุงข้าวมาแล้วไล่มันไป
“อย่ามาลามปาม ไสหัวกลับไปได้แล้ว เวลานี้ที่ร้านคนเยอะไม่ใช่รึไง ป้าเขาทำคนเดียวไม่ไหวหรอก”
“ผมอยากเห็นหน้าพี่นี่นา ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน คิดถึ๊งคิดถึง”
“คิดถึงหรือจะใช้งานเป็นพ่อสื่อกันแน่วะ อยากจีบสาวก็ไปจีบเองสิ ใช้คนหล่อเข้าหาโคตรไม่แมน”
มันถลามาปิดปากผมทันที มองซ้ายมองขวาเลิกลัก ไอ้เด็กนี้อยู่ม.หกครับ เข้ามหาลัยปีหน้า แอบชอบสาวข้างบ้านผมมานานระ แต่ไม่มีปัญญาจีบเลยมาพึ่งผมอยู่เรื่อย
“ชู่ๆ ความลับทางราชการอย่าเปิดเผยดิ ชิ ไม่ช่วยก็ไม่ช่วย ขอให้พี่ไม่ได้แฟนสาวไปได้แฟนหนุ่มแทนเลย แบร่”
มันแลบลิ้นทะเล้นใส่ หลบฝ่าเท้าผมกระโดดขึ้นจักรยานแล้วปั่นหนี โคตรไวอะบอกตรงๆ ผมส่ายหัวเอือมๆมัน เฮอะ ถ้าไม่ได้แฟนสาว ยังไงก็ได้แฟนหนุ่ม ไม่ขึ้นคานแน่ พลาดแล้วไอ้น้องเอ๋ย แต่ถ้าได้จริง ผมขอหล่อๆนะ หน้าตาขี้เหร่ไม่เอา อวดใครไม่ได้
“เอาข้าวแค่นี้นานแท้ นึกว่าไปตัดต้นไม้ผลิตเงินมาจ่ายค่าข้าวแล้ว”
“เลิกบ่นแล้วกินไป จะได้อาบน้ำเล่นเกม”
ผมส่งถุงข้าวให้มันรับไปแกะเลือกเอากล่องของมันเอง พวกเรากินข้าวกันไว ไม่ถึงห้านาทีหมดเรียบ แทบจะวิ่งสี่คูณร้อยแย่งกันเข้าไปอาบน้ำ กินข้าวเสร็จใหม่ๆ ยังไม่ควรอาบน้ำนะครับ อย่าเอาพวกผมเป็นเยี่ยงอย่าง
เสียเวลาไปอีกสิบนาที สำหรับการอาบน้ำของพวกผมทั้งสอง เครื่องเล่นเกมรูปร่างคล้ายหูฟังเหมือนเกมอื่นๆ แต่ผมลองใส่ดูแล้ว สบายกว่าเยอะ แถมเลือกสีได้ตามใจชอบด้วย ของผมสีแดง ไวไวสีขาว ตรงข้างหูฟังมีให้ตั้งค่าว่าจะเล่นกี่ชั่วโมง มากสุดคือ 8 ชั่วโมง พอถึงเวลาตัวเครื่องจะปลุกเราให้ตื่น หรือการออฟไลน์ออกจากเกมนั่นเอง ระดับอย่างผมเลือก 8 ชั่วโมงโลด
ผมนอนสวมเครื่องเล่นอยู่บนเตียง ส่วนไวไวปูที่นอนอยู่พื้นข้างเตียง เป็นตำแหน่งวีไอพีเวลามันมานอนเล่นบ้านผม ผมยกนิ้วโป้งให้มัน
“เจอกันในเกมพวก”
“เออ อย่าโดนมอนคาบไปแดกนะ” อยากจะยื่นขาไปเหยียบมันอยู่หรอก แต่ผมดันเปิดเครื่องเล่นเกมแล้ว สติถูกดึงเข้าสู่ห้วงนิทรา
พอผมลืมตาขึ้นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังบินอยู่บนฟ้า สายลมผ่านปะทะหน้า กลิ่นอายของผืนดินและผืนป่า ภาพที่ผมเห็นช่างน่าอัศจรรย์ ผมกำลังลอยอยู่เหนือเมฆ และถูกพาลงมาด้านล่าง เห็นผืนดินจรดผืนฟ้า สุดขอบนั้นมีทะเลสีฟ้าคราม
สายลมนำพาให้ผมร่อนเข้าไปในป่า พบเจอต้นไม้นานาพันธุ์ทั้งที่เคยเห็นในโลกความจริง และแบบที่ไม่เคยเห็น มีสัตว์จำพวกมอนสเตอร์มากมาย พวกมันเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับมีวิถีชีวิตของตัวเอง สุดเขตป่าเป็นเมืองขนาดใหญ่ ดีไซน์แบบย้อนยุค เห็นผู้คนมากมายเดินสวนทางกัน บางคนดูปกติธรรมดา บางคนมีหูหางเพิ่มขึ้น ชาวเมืองใช้เวทมนต์ในการยกสิ่งของ ในตลาดมีมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายวัวขนผลไม้เต็มเกวียน
พ้นจากเมืองแสนคึกคัก ใต้ล่างผมคือผืนน้ำ มีปลาสวยงามว่ายวนเวียนอวดโฉม ตัวที่เหมือนโลมากระโดดเป็นเส้นโค้งว่ายไปพร้อมกับผม มีนกขนสีรุ้งบินเคียงคู่ ผมผ่านเรือลำใหญ่ ผู้คนบนนั้นกำลังพยายามกางใบเรืออย่างขะมักเขม้นดูมีชีวิตชีวา บางคนมีครีบหูด้วย ผมตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็นสุดๆ ก่อนที่แสงจะสว่างขึ้น เมื่อผมลืมตาอีกครั้ง ตัวเองมายืนอยู่ในห้องสีขาว
ให้ตาย! เมื่อกี้มันโปรโมทเกมใช่มั้ย ยิ่งเห็นยิ่งอยากเล่น
‘สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกม Charm Online หวังว่าคุณจะพอใจกับภาพที่เห็นเมื่อสักครู่นะคะ ทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่มีอยู่จริงภายในเกมค่ะ’
เสียงหวานของผู้หญิงเริ่มต้นทักทายและแนะนำระบบเกมให้ผมฟัง ส่วนใหญ่เหมือนกับเกมอื่นๆ ผมบอกได้เลยว่า หลังจากพูดจบต้องให้ผมสร้างตัวละคร เปลี่ยนทรงผมหน้าตา ไม่ก็เลือกเผ่าพันธุ์ อาชีพที่จะเล่นในเกม
‘เนื่องจาก เกมของเราพิเศษกว่าเกมอื่น ดังนั้นจะไม่มีระบบสร้างตัวละครค่ะ’
“ฮะ! ล้อเล่นน่า”
‘ระบบไม่ได้ล้อเล่นค่ะ เนื่องจากเกมนี้มีความสมจริง ดิฉันขอแนะนำให้คุณอาบน้ำ ทานอาหาร และพักผ่อนให้เพียงพอ ไม่เช่นนั้นคุณจะป่วยและเสียชีวิตได้ในภายหลัง โปรดระมัดระวังด้วย’
ผมพยักหน้ารับ เฝ้าหวังว่ามันคงไม่มีอะไรแปลกมากไปกว่านี้ เขาคงแค่ปรับเปลี่ยนอะไรนิดหน่อยเพื่อความแตกต่าง ไว้ตอนเข้าเกมผมค่อยหาทางเปลี่ยนอาชีพเอาก็ได้
‘เพื่อเป็นการขอบคุณผู้เล่นที่ไว้วางใจเรา ทางบริษัทเกมจะมอบของขวัญให้หนึ่งอย่าง’
แหม่ มาถึงประโยคนี้ ผมยิ้มเลยครับ ยกมือถูๆ หวังว่าจะได้ของดี เกมมันเน้นฝีมือก็จริง แต่ถ้ามีของดีก็มีชัยไปกว่าครึ่ง
‘คำสาปจะติดตัวผู้เล่นไปตราบชั่วฟ้าดินสลาย หากต้องการลบคำสาปออก ภายในเกมจะมีสถานที่ให้ลบตามชนิดของคำสาป ขอให้สนุกกับการเล่นเกมนะคะ’
“เฮ้ย! นี่มันของสมน้ำหน้าคุณแล้ว ว้ากกกก ผมไม่อยากด๊ายยย”
ระบบไม่ฟังเสียงโวยวายของผมเลย ผมถูกส่งเข้าสู่เกมทันที สภาพห้องสีขาวเปลี่ยนไปกลายเป็นป่า มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้และใบหญ้า ในมือผมไม่รู้มีดาบไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมยกมันขึ้นดู ข้อมูลของมันปรากฎเป็นหน้าต่างขึ้นด้านข้าง
ชื่อ : ดาบไม้
พลังโจมตี : 10
พลังป้องกัน : ไม่มี
ผมสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ของกากตอนเริ่มเกม ไม่ว่าจะเกมไหนก็เหมือนกันหมดสิหน่า เอาล่ะ ต่อไปผมต้องหามอนสเตอร์มาทดลองอาวุธดู ความจริงควรเข้าเมืองก่อนเพื่อไปเจอกับไวไว แต่ผมไม่รีบ รอบข้างอากาศดี ฟ้ายังสว่าง ขอเดินเล่นหน่อยระกัน เชื่อเลยว่าไวไวมันเองไม่ต่างจากผม ป่านนี้กระโดดสกายคิกมอนสเตอร์ไปแล้วมั้ง
พุ่มหญ้าไหวอยู่ไม่ไกล ผมยิ้มค่อยๆ ย่องเข้าหาสิ่งนั้น พื้นฐานเกม หากไม่ใช่พวกหนอนอ่อนแอ ต้องเป็นกระต่ายบอบบาง ไม่ก็สไลม์เยลลี่ พวกมอนสเตอร์เลเวล 1 ให้พวกเด็กใหม่อย่างผมเก็บระดับ
“มามะ เหยื่อตัวแรกของข้า”
ดาบไม้ในมือถูกเงี้ยมสูง หน้าตาผมตอนนี้คงเหมือนฆ่าตกรโรคจิต ค่อยๆ ใช้มือแหวกพุ่มไม้เห็นเหยื่อชัดๆ สัตว์ส่าตัวอ้วนกลม มีเขี้ยวตรงมุมปาก จมูกบานๆ ส่งเสียงร้องอู้ด
หมูป่า! ที่สำคัญ เลเวลที่ขึ้นอยู่เหนือหัวนั่น!!
หมูป่าหนุ่ม เลเวล45
มองตัวเอง เลเวล 1 เพิ่งเข้าเกมไม่ถึงห้านาที อาวุธที่มีคือดาบไม้ผุๆ เด็กสามขวบยังรู้เลย สู้ไปตายแหงๆ ถอยสิครับ รออะไร
ผมกลืนน้ำลาย ค่อยๆ ถอยหลังอย่างเชื่องช้า ลางสังหรณ์บางอย่างมันบอกผม ผมรีบหันขวับไปด้านหลัง เจอเศษกิ่งไม้กิ่งหนึ่ง เหอะ ไม่ได้แดกตูหรอก มุกเหยียบกิ่งไห้ดังจนศัตรูรู้ตัวมันเก่าไปแล้วพวกเอ๊ย
โชคดี มันมัวแต่กินเลยไม่สนใจผม แขนยกปาดเหงื่อถอนหายใจโล่งอก คิดทบทวนอีกที สงสัยตะกี้ผมคงเดินผิดทิศ แบบ ทิศหนึ่งมอนสเตอร์เลเวลน้อยนิด อีกทิศคือพวกตัวโหดๆ ผมหมุนตัวเดินไปด้านตรงข้าม ไม่แหวกพุ่มหญ้าสุ่มสี่สุ่มห้า หางตาเหลือบเห็นเยลลี่กระโดดดึ๋งๆ ตรงทิศสองนาฬิกา
เสร็จตู
“ย๊ากกก ตายซะเถอะเจ้าเจลลี่”
เยลลี่น้อยตาแบ๊วตัวกลมผู้น่าสงสาร ไม่อาจหลบการโจมตีสายฟ้าแลบของผมได้ทัน ดาบไม้ปักเข้ากลางตัว แถมแทงซ้ำๆ เพื่อความชัวร์ เศษเยลลี่กระจายเลอะเต็มหน้า ลิ้นแลบเลียริมฝีปาก รสชาติเยลลี่ไม่เลวเลย
คุณฆ่าสไลม์มุ้งมิ้งได้ 1 ตัว
ดรอปเยลลี่ 1 ชิ้น
ค่าประสบการณ์ 50
เสียงระบบจบไป มอนสเตอร์สไลม์เหลือแต่ซาก พื้นที่มันเคยอยู่ มีเยลลี่หนึ่งชิ้น ขนาดเท่าลูกปิงปอง ผมหยิบขึ้นมาสำรวจน้ำลายอืด อ่า ได้ของกินแล้ว
ชื่อ : เยลลี่ตกพื้น
สถานะ : เพิ่มความอิ่มนิสนุง
ไม่เป็นไร ตกแปบเดียว เชื้อโรคยังไม่เข้า เช็ดๆ เสื้อก็กินได้แล้ว ผมหม่ำเจ้าเยลลี่ชิ้นแรก รู้สึกอิ่มขึ้นมาหน่อย เห็นทีผมต้องหาเสบียงก่อนถึงหมู่บ้าน ที่ไม่รู้ว่ามันอยู่ห่างจากจุดนี้แค่ไหน ส่วนทางไป ตอนที่ผมสอดส่องสายตาหามอนสเตอร์ เห็นทางเดินอยู่ หากเดินไปตามทางคิดว่าคงถึงหมู่บ้านได้ไม่ยาก
และแล้วการล้างบางเยลลี่ก็เริ่มต้นขึ้น ผมใช้เสื้อตัวเองหอบเยลลี่ระหว่างฟันตัวอื่น ทำให้เห็นว่าตัวเองยังใส่ชุดนอนอยู่เลย เกมก็โหดร้ายเกินไป ดีนะผมใส่ชุดนอนตัวเก่งลายแกะ นึกภาพไวไว ตอนนอนใส่บ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียว อืม ป่านนี้คงจะเป็นที่อุจาดตาโดยทั่วกัน ก๊ากกก
หลังได้เยลลี่พอสมควร หรืออีกความหมายคือหอบต่อไปไม่ไหว ผมถึงยอมละจากดงเยลลี่ เดินไปตามทางมุ่งหน้าสู่หมู่บ้าน ระหว่างทางฮัมเพลงกินเยลลี่ไปช่างมีความสุข แต่ละตัวหลากสี หลากรสกินไม่เบื่อ
ระหว่างกำลังเพลิดเพลิน สิ่งมีชีวิตหลายขายืนจังก้าขวางทางอยู่ ผมชะงักเท้ามองเจ้าตัวนั้น
มดตะนอย เลเวล7
จากที่ผมตบเยลลี่ไป ตอนนี้เลเวลขึ้นเป็น 6 ห่างกันแค่ระดับเดียว น่าจะฟัดกันได้อยู่ ผมกระชับดาบไม้ในมือแน่น เจ้ามดตัวใหญ่ขยับหนวดไปมา หันขวับมาทางผม มาสิเจ้ามดตัวน้อยตัวนิด จะเจอวัตมีฤทธ์น่าดูยู้ฮู
ฟุ่บๆ
เสียงฝีเท้าหลายข้างดังจากรอบทิศ มดหนึ่งตัว มดสองตัว มดสามตัว มดเต็มไปหมดเลย กรี๊ดดดดดด ผมลืมไปได้ไง มดมันออกหาอาหารเป็นฝูง ชิบหาย ตัวผมมีแต่เยลลี่
ผมโยนเยลลี่ทิ้งไปอีกทางล่อมดพวกนั้นขณะซอยเท้าวิ่งหนี ใส่เกียร์หมา วิ่งได้สักแปบ เยลลี่เสือกหมด มดทุกหัวหันมองผมเป็นตาเดียว ภาพสะท้อนในตาพวกมันคงเหมือนเยลลี่มีขาขนาดใหญ่ ผมวิ่งไม่คิดชีวิต ไม่รู้ว่าออกจากเส้นทางหลักมาไกลขนาดไหน ผมกระโดดข้ามพุ่มไม้ พบกับความว่างเปล่า เบื้องล่างเป็นหน้าผา
แขนสองข้างกางออก พร้อมตะโกนคำว่า...
“สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นนนนน!”
ตุบ
ผมร่วงลงมาใส่อะไรบางอย่าง แอบจุกเบาๆ ดีที่มันไม่สูงมาก แถมมีบางอย่างรองไว้ ไม่งั้นผมคงเป็นเขียดแบนติดพื้น พอหันกลับไปมองด้านบน มดพวกนั้นไม่ตามลงมาอีก ผมค่อยถอดหายใจโล่งอก รอดแล้วเรา กำลังจะหันกลับมาดูสิ่งที่ผมนั่งทับ กรงเล็บเงาวับพุ่งลงมา ผมกลิ้งหนีไปตามสัญชาตญาณ ดูท่าในเกมผมจะเคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่านอกเกม ไม่งั้นคงกลายเป็นเศษเนื้อใต้กงเล็บ
ดวงตามองคนที่เจ้าของอาวุธ รีบตะโกนออกไป เพื่อรักษาชีวิตน้อยๆ
“เดี๋ยว! ฉันเป็นคน อย่าทำอะไรฉันเลย”
กรงเล็บที่กำลังจะฟาดลงมาอีกรอบชะงักกลางอากาศ ห่างจากหน้าผมแค่ไม่กี่เซ็น
“นาย”
ขอบคุณสวรรค์ที่เขาหยุดมือทัน ผมหมดแรงเกินกว่าจะหลบรอบสองแล้ว
“ไม่ใช่มอนสเตอร์?”
อุบ๊ะ! มอนสเตอร์อะไรจะหล่อขนาดนี้ ผมจ้องเขม็งใส่ ลุกขึ้นจากพื้นหญ้า เขาเห็นผมทุลักทุเลเต็มกำลัง เพราะยังจุกจากการร่วงลงมา เลยยื่นมือมาช่วยดึงผมให้ยืนขึ้น
“คนไม่ใช่มอนสเตอร์”
ถึงเวลาที่ผมจะได้สำรวจสิ่งที่รอง และคนตรงหน้าดีๆ สักที เจ้าสิ่งที่ผมร่วงลงมาใส่คือซากหมูป่าเลเวล 45 ส่วนชายคนนี้รูปร่างสูงสมส่วน สวมชุดสีเข้ม ที่คอกับเอวมีขนสัตว์สีเดียวกับผมและดวงตา มันเป็นสีน้ำเงินเข้มจัดจนเกือบดำ รวมกับผิวแทน เขาสวมหมวกสีน้ำตาล ภาพรวมมันควรจะดูมืด ผมกลับรู้สึกว่าเข้ากับอีกฝ่าย ผู้ชายหล่อเข้มสินะ เว้นหมวก ขัดๆ ยังไงชอบกล อย่างกับไม่ใช่ชุดของเขาตั้งแต่แรก
เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางเก็บกรงเล็บคล้องตัวโซ่เหน็บไว้ข้างเอว
“นาย... เลอะมาก เพิ่งเล่นเกม?”
สงสัยจะเป็นคนไม่ค่อยพูด ประหยัดคำเหลือเกินพ่อคุณ
“ใช่ หนีพวกมดจนร่วงลงมาทับหมูนาย โทษทีนะ ฉันชื่อวัต นายชื่ออะไร”
ถือโอกาสนี้แนะนำตัวซะเลย เขาพยักหน้ารับเนิบๆ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“ฉันชื่อกล”
อีกฝ่ายเป็นผู้เล่นคนแรกที่ผมเจอ แถมดูจะเลเวลสูงซะด้วย ไม่งั้นคงจัดการหมูป่าโดยไม่มีรอยขีดข่วนไม่ได้หรอก ว่าจะถามข้อมูลในเกมสักหน่อย เขาดันพูดขึ้นมาก่อน
“ป่าแถวนี้อันตรายสำหรับมือใหม่ ตอนนี้ใกล้มืดแล้ว นายไปกับฉันก่อน เดี๋ยวไปส่งที่หมู่บ้านให้นายตั้งตัว ลุยทั้งสภาพนี้มีแต่ตายกับตาย”
คำเตือนบวกกับคำแช่ง ผมไม่นึกโกรธแฮะ ถ้าเขานิสัยไม่ดีจริง คงฆ่าผม ไม่ก็ทิ้งไว้กลางป่า
“ดีเหมือนกัน แต่เพื่อนฉันน่าจะกำลังเข้าเกมตามมา กลัวว่าไปแล้วจะคลาดกัน นายพอมีวิธีอะไรมั้ย” ผมตอบไป ตอนนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย หายจุก กับแผลเล็กแผลน้อยเต็มตัว สงสัยจะโดนกิ่งไม้ขูดเอาตอนวิ่งหนี
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
