รอที่ 3
ยังไม่กินข้าว
“ขอบใจเจ้ามากเลยนะ ที่มาช่วยแป้งอ่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ งัั้นกลับก่อนนะ” ผมบอกแล้วเดินเลี่ยงไปเก็บของ วันนี้ผมโดนแป้งเพื่อนร่วมสาขาขอร้องให้มาช่วยเป็นช่างภาพถ่ายงานให้ ก็ไม่เข้าใจทำไมต้องผม ..และก็จบไปวันว่างของผม
“จะกลับเลยหรอ ไปกินข้าวด้วยกันก่อนไป เดี๋ยวแป้งเลี้ยง” ผมมองดูนาฬิกาบนข้อมือ จริง ๆ ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน กำลังจะตอบแต่โทรศัพท์ในกระเป๋าส่งเสียงเตือนซะก่อน ผมเลยหันไปสนใจเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมแทน ... แจ้งเตือนจากการเปิดรับการโพสต์ของแอพพิเคชั่นเฟซบุ๊ก
Phlengfa Saowanakorn : คิดถึง
Phlengfa Saowanakorn : หิว
Phlengfa Saowanakorn : ... ถ้ามึงจะโพสต์รัวขนาดนี้.. ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันคิดถึงใคร ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปก็หมายถึงผม.. แล้วทำไมผมต้องคิดอย่างนี้ด้วยวะ!!!
“โทษนะแป้ง ผมมีธุระต่อ ขอตัวก่อนครับ”
“อ่า.. จ้ะ ขับรถดี ๆ นะ” ผมยิ้มมุมปาก ยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกจากสตูดิโอ เจไดลูกรักของผมยังรออยู่ไม่มีงอแงสักนิดที่พ่อมันทิ้งให้รอนาน ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้งแล้วโทรออกหาใครอีกคน
(“สวัสดีครับ”) เสียงเนือยมาเชียว พูดเพราะแบบนี้แสดงว่ามันไม่ได้ดูชื่อคนที่โทรเข้า
“อยู่ไหน?”
(“เดี๋ยว.. ใคร? เจ้าเหรอ!! เหยดดดดดดดดด มายเจจจจจจจจจ!!”) มายเจ หึ
“อยู่ไหน?”
(“อยู่คณะ ห้องสตูฯ จะมาหาเหรอ”)
“เปล่า” ผมบอกแล้ววางสาย สวมหมวกกันน็อคก่อนจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์คันโปรดก่อนจะสตาร์ทออกไป จะกลับบ้านครับ ที่โทรหามันก็แค่เช็คเฉย ๆ ไม่ได้จะไปหา แต่....
ทำไมผมมาอยู่หน้าคณะสถาปัตย์วะ!!!
-------
----
“รอด้วยค่าา!”
“พี่เจ้า! ส สวัสดีค่ะ” โรสเพื่อนของเพลิงฟ้าพงกหัวให้เพราะในมือถือของพะรุงพะรัง โรสก้าวเข้ามาในลิฟต์ผมจึงขยับไปอีกมุมเพื่อให้มีพื้นที่ว่าง
“ดีครับ พี่ช่วยไหม?”
“เอ่อ.. ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“พี่เจ้ามาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?”
“เดินเล่น หึ”
“นึกว่ามาหาเพลิงฟ้าซะอีกนะเนี่ย” โรสพูดแซวยิ้ม ๆ พอผมพยักหน้ารอยยิ้มสวยก็เจื่อนลงแต่ผมก็ไม่ใส่ใจจะถาม
ตึ้ง!
ผมเดินออกจากลิฟต์ทันทีที่มันเปิดออก แล้วเดินไปตามทางเดิน เปิดประตูห้องสตูฯ เข้าไปก็เจอนักศึกษาคณะสถาปัตย์เกลื่อนห้อง แต่ละคนจับกลุ่มกันกลุ่มละมุม เพิ่งเปิดเทอมสองไม่กี่สัปดาห์พวกมึงมีงานแล้วเหรอ!!
“เพลิงฟ้า! มีคนมา” คนพูดรู้สึกจะเป็นชินา เพลิงฟ้านั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสตูฯ และมันหันหลังให้ประตู พอชินาพูดเจ้าตัวก็หันมา เห็นผมแล้วก็เบะปากใส่ เป็นบ้าอะไรอีกล่ะนั่น.. ผมส่งของที่ช่วยโรสถือคือให้เจ้าของแล้วเดินเข้าไปหาไอ้เด็กหน้าบูด
“โรสซื้ออะไรมาบ้างวะ” เมินกูเฉย เด็กเหี้ย
“อ่ะนี่ ขนมปังหมูหยอง”
“แต๊งส์!” กัดขนมปังไปคำใหญ่จนแก้มเป็นก้อนกลมเพราะขนมปัง อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจิ้ม
“เป็นไร” ผมยังคงจิ้มแก้มนุ่มของมันเล่น ถึงเจ้าของแก้มจะปัดออกอย่างรำคาญก็เถอะ สนที่ไหนล่ะ?
“อ๋ายไอไอ๋อา”
“กลืนก่อน”
“หายไปไหนมา!”
“อืม.. ไปไหนดี”
“กวนตีน”
“หึ” กระรอกหัวม่วง(สีแดงประกายม่วง(bergunder))ถลึงตาใส่ แม่งเปลี่ยนสีผมอาทิตย์ละครั้งได้ หัวจะพังเข้าสักวัน - -
“ทำไมมาด้วยกัน?” มันมองสลับผมกับโรส
“บังเอิญเจอที่ลิฟต์น่ะ” โรสตอบ ส่วผมไม่ได้พูดอะไร ก็เขาพูดไปแล้วจะพูดซ้ำทำไมวะ
“อ่ะฮ่ะ”
ครืด~ เพลิงฟ้าวางขวดนมกล้วยลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “มึงไปกับเขามาหรอ?”
“เขาไหน?”
“นี่อ่ะ!” ผมเดาะลิ้น บนจอสมาร์ทโฟนมีรูปแป้งที่ถ่ายคู่กับผมโชว์อยู่ เป็นรูปที่ถ่ายตอนอยู่สตูดิโอ จะขอบคุณแล้วจำเป็นต้องอัพรูปแล้วแท็กกูไหมเนี่ย แล้วที่มันเตือนเครื่องของไอ้เด็กหน้างอนี่เพราะว่ามันล็อกอินแอคเคานต์ผมอยู่
“ออกมากับกูหน่อย” ผมบอกแล้วลุกออกไปก่อน คนเยอะคุยกันที่นี่ไม่ได้หรอก แล้วทำไมผมต้องทำเหมือนเมียจับได้ว่ามีกิ๊กวะ ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับมันเลยไม่ใช่เหรอ?
--------
----
“ทำไมมึงไปกับเขา” ผมยังไม่ตอบแต่คว้าข้อมือของมันแล้วขึ้นไปที่ดาดฟ้า
“ไปทำงาน”
“ทำงานอะไร พี่ขลุ่ยกับพี่ชิคไปด้วยหรือเปล่า”
“เปล่า”
“แล้ว..”
“แป้งเขาขอให้ไปช่วยถ่ายรูปให้”
“แล้วทำไมต้องมึงอ่ะ คนอื่นเยอะแยะ เขาก็ถ่ายเป็นหนิ แม่ง ๆๆ” ไม่รู้จะรู้สึกยังไงก่อนดี จะรำคาญหรือจะตลก ไอ้เด็กเหี้ยเอ๊ย!
“รู้อยู่หนิว่าทำไมต้องกู” เท่านั้นแหละ ตาคมก็ตวัดมองฉับ ผมไหวไหล่ชิล ๆ
“เออ รู้! เขาชอบมึงเลยเลือกมึง มึงก็รู้ว่าเขาชอบยังจะไปให้เขาอ่อย แรดนะเดี๋ยว อื้อ ๆ!” ผมบีบปากเล็กที่กำลังขยับพูดจนเป็นปากเป็ด ทำตัวยังกับเป็นเมียทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เด็กเหี้ย ...อย่างที่มันบอก แป้งชอบผม แต่ผมไม่ได้ชอบแป้งนะเว้ย! รู้สึกจะชอบมานานแล้ว แต่มันดีตรงที่เธอไม่ได้เข้ามาวุ่นวายอะไรกับผมมาก แต่ถ้าเริ่มเมื่อไหร่ผมก็พร้อมตีตัวออกห่างทุกเมื่อ..
“ไม่คิดว่ากูจะชอบแป้งบ้างเหรอ”
“............เรื่องของมึง” พูดเหมือนไม่สนใจแต่น้ำเสียงโคตรไม่ใช่ เด็กดื้อมองหน้าผมแล้วหันไปมองทางอื่น ขาเรียวก้าวถอยหลังออกห่างจากผม
“จะไปไหน!”
“ทำงาน ปล่อย!” เพลิงฟ้าปัดมือผมออกจากไหล่แล้วจะเดินหนีแต่ผมคว้าข้อมือของมันได้ทัน
“ยังคุยไม่จบ”
“จบแล้ว ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว!”
“อย่าโวยวายดิ! ก็รู้อยู่ว่ากูไม่ได้ชอบแป้งจะงี่เง่าทำไม” แค่แกล้งให้มันงี่เง่าเท่านั้นแหละ ตลกดี
“มึงแม่งก็เป็นแบบนี้อ่ะ!! สนุกมากหรือไงหาาา!”
“หึหึ เลิกโวยวายได้แล้วดื้อ”
“สนุกมากดิ กูไปทำงานแล้ว แม่ง!”
“เดี๋ยว..
กูยังไม่กินข้าว”
มันเลิกคิ้วก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก “แล้วไง?”
“อย่ามามึน”
“มึงนั่นแหละอย่ามามึน จะชวนไปกินข้าวก็บอกว่าไปกินข้าวกันไหมไม่ใช่บอกว่ากูยังไม่กินข้าว ไอ้ควาย!” ผมกลอกตา แม่เลี้ยงด้วยอะไรวะ แสนรู้ฉิบหาย แล้วนี่คือคำพูดของคนที่กำลังจีบผมอยู่เหรอ เททิ้งดีไหมเนี่ย
“นั่นแหละ”
“นั่นแหละอะไรหละ พูดมาดิ”
“ไปกินข้าวกัน” “ก็แค่นั้น เล่นตัวอยู่ได้” รู้สึกตัวเองคิดผิดฉิบหายที่มาหามัน ขอย้อนเวลาครับ เฮ้อ..
-------------------
ผมยืนพิงเจไดรอไอ้ดื้อที่หน้าตึก มันบอกจะไปเก็บของผมจึงลงมาก่อน รอไม่ถึงห้านาทีไอ้เด็กนรกมันก็มา แต่.. ไม่ได้มาคนเดียว
“พวกมันไปด้วยนะ”
“อืม” เพลิงฟ้าพยักหน้าแล้วไปที่รถมัน ส่วนผมก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปก่อน คุยกันแล้วครับว่าจะไปที่ไหน และร้านแถวม.คือจุดหมายครับ หึ ร้านนี้ผมกับเพื่อนมากันบ่อยจนซี้กับหมาหน้าร้านยันเจ้าของร้านแล้ว อร่อยดีราคาไม่แพง ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษา .. ผมเข้าไปในร้านและโชคดีที่โต๊ะประจำยังว่าง
“มาคนเดียวรับอะไรดีจ้ะวันนี้?”
“รอเพื่อนก่อนเจ๊”
“เฮียยยยยยพงษ์!!” เด็กเปรตตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้ามาและโถมตัวกอดเฮียพงษ์ คนที่เข้ามาถามผมนั่นแหละฮะ ชื่อจริง ๆ คือพงษ์ ชื่อในวงการคือพลอย เป็นพนักงานของร้านนี้
“ต๊ายยยย อยู่ข้างนอกอย่าเรียกอย่างนั้นสิย่ะ!”
“ครับเจ๊พลอย ฮ่าๆๆ” เจ๊ตีไหล่เพลิงฟ้าที่ยิ้มหน้าลูกหมาใส่ ตัวการเดินมานั่งข้างผม ส่วนเพื่อนมันอีกสามคนก็นั่งตรงข้าม
“เอ้า สั่งกันได้แล้ว”
“เดี๋ยววววว ทีละคนนะลูกเจ้ขอ” ก็สมควรจะขอ เพราะเล่นแยกกันสั่งแถมยังพูดกันรัวไม่เว้นจังหวะกันเลย
“ส้มตำปูปลาร้า” ชินา
“ตำแครอท” กวาง
“ตำไทยไม่เผ็ด ยำปลาดุกฟู หมูมะนาว ข้าวผัดกุ้งไม่ใส่หอมกับผักชี ไก่ย่าง หมูกระเทียม ต้มแซ่บกระดูกอ่อน ข้าวสวย น้ำแดงโซดากับน้ำเปล่า แล้ว...”
“ให้คนอื่นสั่งบ้าง” ผมเบรกเพลิงฟ้าเอาไว้ เจ้าตัวหันมามุ่ยหน้าใส่แล้วเงียบปาก
“ลาบทอด ลาบวุ้นเส้นด้วยเจ๊”
“เอ่อ..แกงจืดวุ้นเส้นกับข้าวสวยค่ะ”
“ไม่สั่งอีกหรอโรส”
“เราไดเอทอยู่น่ะ”
“ผอมกว่านี้ก็ไม้เสียบผีแล้ว”
“กวางพูดเกินไป ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย” โรสเรียบร้อยเกินไปผมว่าไม่น่ามาอยู่กับพวกนี้ได้เลย
“ครับคุณผู้หญิง เจ๊ ผมเอาทอดมันนะแล้วก็เต้าหู้ทอด ข้าวเอาข้าวสวยจานนึง ชินมึงเอาป่ะ(ชินาพยักหน้า)”
“ทวนนะคะ ส้มตำปูปลาร้า 1 ตำแครอท 1 ตำไทยไม่เผ็ด 1 ยำปลาดุกฟู หมูมะนาว ไก่ย่าง หมูกระเทียม ต้มแซ่บกระดูกอ่อน ลาบทอด ลาบวุ้นเส้น แกงจืดวุ้นเส้น ทอดมันแล้วก็เต้าหู้ทอด ข้าวสวย 4 จานนะ ข้าวผัดกุ้งไม่ใส่หอมกับผักชี 1 (จิกตามองเพลิงฟ้าแรงมาก) เครื่องดื่ม น้ำแดงโซดา 1 นอกนั้นน้ำเปล่าเนาะ จะสั่งอะไรเพิ่มไหมจ้ะ?”
“รักเท่าเดิม เพิ่มเติมเดี๋ยวบอก” ไอ้เด็กเหี้ย -___-
“ว้ายยย ถ้าเจ๊หวั่นไหวจะทำยังไงลูก”
“ฮ่า ๆๆ ไม่สั่งแล้วครับ”
“พี่เจ้าไม่สั่งอะไรเหรอคะ?”
“ไม่ครับ มันสั่งไปแล้ว” ผมตอบคำถามโรสพร้อมชี้ไปที่เพลิงฟ้า ที่มันสั่งเยอะ ๆ นั่นน่ะมีของผมรวมอยู่ด้วย รู้ดีจริง ๆ
สักพักอาหารที่สั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟก็ลงมือกันทันที ไอ้เด็กข้าง ๆ ผมก็ยัดจนเต็มแก้ม เดี๋ยวได้ติดคอตาย
“ค่อย ๆ กิน เดี๋ยวก็ติดคอ”
“อะไออะ แค่ก ๆๆ” นั่นไง ไม่ทันขาดคำ ลำบากผมต้องลูบหลังให้อีก เด็กเหี้ยเอ๊ย
“ตะกละมาก เป็นไง”
“มึงขัดทำไมล่ะ มึงผิด”
“เด็กเหี้ย” โดนด่าแล้วยังทำหน้าระรื่นใส่อีก ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาบัญญัติมันจริง ๆ
----------
----
“ดื้อ” ผมเรียกมันที่กำลังคุยจ้อกับเพื่อนอยู่ในขณะที่มือผมก็ตักลาบทอดและซ่อนพริกทอดไว้อย่างแนบเนียน พอมันหัดมาผมก็ยัดลาบทอดคำนั้นใส่ปากมันทันที ครับ.. ยัดนั่นแหละ คำว่าป้อนยังห่างไกลนัก หึหึ
“ไอ้เชี่ยยยยย พริก!!”
“เผ็ดเหรอ กากว่ะ”
“มึงอ่ะกาก อึก.. เชี่ย” ผมยกกำปั้นปิดปากกลั้นขำ ท่าทางของมันตอนนี้ตลกมากครับ เพลิงฟ้ามันเป็นคนประหลาด กินเผ็ดไม่ได้แต่เสือกชอบ แล้วถ้ามันเผ็ดมันจะสะอึก เป็นอะไรที่บันเทิงมากสำหรับผม
“เป็นไรวะ”
“เปล่า อึก..”
“น้ำไหมเพลิงฟ้า”
“อึก เอา เอามา อึก สัด!” เด็กประหลาดยังสะอึกไม่หยุด ผมส่งแก้วน้ำของตัวเองให้มันตัดหน้าโรสที่กำลังรินให้ใหม่
“หายยัง?”
“อึก..”
“เวร รอก่อน” แม่งดื่มน้ำไปเยอะแล้วยังไม่หายอีก ผมลุกขึ้นเดินไปที่ร้านมินิมาร์ทใกล้ ๆ เพื่อซื้อนมกับขนมปังให้ไอ้เด็กประหลาดมันกินแก้เผ็ด
. . . นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แกล้งคนอื่นแล้วตัวเองซวยอย่าไปทำครับ ไม่เกิดประโยชน์ห่าอะไรเลย ต้องมาเสียเงินซื้อนมกับขนมปังให้แม่งด้วย เซ็งจริง ๆ
กลับมาคราวนี้สภาพแม่ง.. สุดจะบรรยาย หน้าเน่อแดงไปหมด รวมทั้งปลายจมูก มีน้ำมูกไหลอีก เจ้าตัวมันถึงขนาดเอาทิชชู่ยัดจมูก เล่นเอารู้สึกผิด.. ผมแกะห่อขนมปังส่งให้แล้วเจาะหลอดกล่องนมให้ด้วย บริการเขาหน่อย ถือว่าไถ่โทษ อนาถฉิบหายชีวิตผม
“อึก”
“พริกก็ไม่ได้เยอะ”
“ไม่เยอะแต่มันเผ็ด อึก กัดโดนเต็ม ๆ เลยแม่ง อึก” ผมไหวไหล่แล้วกินข้าวต่อ ไม่ได้สนสายตาอาฆาตของไอ้เด็กข้าง ๆ ที่ส่งมาให้
-------
---
“โอ๊ยยยย อิ่มจังเลยยยยย ไม่เสียตังค์ด้วยยย” ผมเอากระเป๋าเงินเขกหน้าผากเพลิงฟ้าที่ยืนบิดตัวอยู่ กินอิ่มเติมพลังกันเรียบร้อย มื้อนี้กลายเป็นว่าผมเลี้ยงซะงั้น เพื่อนเพลิงฟ้าก็บอกจะจ่ายเองนะ แต่ไหน ๆ แล้วผมเองก็โตกว่าด้วย ถ้าแชร์แล้วผมรู้สึกแปลก ๆ ว่ะ ผมเลยจ่ายให้หมดเลย ก็ดี ไม่ได้เยอะอะไรมาก กินกับเพลิงฟ้าปกติก็แชร์แทบจะทุกครั้ง นาน ๆ ทีจะเลี้ยงมัน ไม่ใช่ว่าผมงก แต่เพลิงฟ้ามันไม่ค่อยโอเคที่จะให้เลี้ยง(แต่มีบ้างที่มันรีเควสมาว่ามื้อนี้มึงเลี้ยงนะ - -)
“ต้องกลับไปทำงานอีก แม่เง้ยยยย!” ชินาบ่นอยากขี้เกียจ สบถได้แมนฉิบหาย
“กูกลับนะ”
“อื้อ ๆ .. เออ! เดี๋ยวก่อน วันเสาร์นี้อยู่บ้านหรือเปล่า”
“ทำไม”
“จะแวะไปหา”
“อืม”
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะพี่เจ้า!” กวางกับชินาพูดพร้อมกันอย่างกับนัดกันมา ผมพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปที่รถก่อนจะออกตัวออกไป กลับบ้านครับ ครั้งนี้กลับบ้านจริง ๆ ไม่ได้แวะที่ไหนครับ
-------------โปรดติดตามตอนต่อไป------------
พี่เจ้ามาแล้วค่าาาาา ยังมีคนอ่านนิยายกาก ๆ ของเราอยู่ไหม? /ร้องไห้ซบอกพี่เจ้า
คู่นี้มันงง ๆ เนอะ ยังไงกัน ใครจีบใครกันแน่ 5555555555555555555
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าน้าาาา ฝากติดตามด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
