หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[puppyluv]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


สารบัญ
INTRO p.1 บน
 ตอน 1 เก้ง BEGIN p.1 ล่าง(reply#19)
ตอน2 ห้องพยาบาล p.2 ล่าง
ตอน3 กลับเข้าบ้าน p.3 บน(reply#63)
ตอน4 ลานรถ p.3 ล่าง(reply#88)
ตอน5 ตื่นสาย p.4
ตอน6 แต้มต่อ p.5
ตอน7 แยกเตียง p.6 บน
ตอน8 ต้องง้อ p.6 ล่าง
ตอน9 ง้อแบบ...(>///<) p.7
ตอน10 ออกเดินทาง p.8
ตอน11 ค่าย รด. p.9
ตอน12 ตอบเม้นท์ p.9
ตอน13 นัดแรก p.10
ตอน14 ดนตรีและกีฬา p.11
ตอน15 เพื่อชาบู p.12
ตอน16 โต๊ะชาบู p.13
ตอน17 เพราะ? p.14
ตอน18 เพื่อนเรา(รู้) p.15 reply บน ตอน19 สีชมพู p.15 reply ล่าง
ตอน20 ข้อความ p.16
ตอน21 ล้ม p.17
ตอน22 ลมพิษ p.18
ตอน23 ความหลังและคำทำนาย p.18
ตอน24 โรงพยาบาล p.19
ตอน25 NIKE'S KISS p.21 reply บน
ตอน27 บททดสอบ p.22
ตอน28 My Song p.23
ตอน29 ทะเล p.24
ตอน30 เพื่อวันพรุ่งนี้ p.25
ตอน31 วันที่ไม่มีเธอ p.26
ตอน32 *จบ* p.27

     
      ขอความสุข สดชื่น สมหวัง
เกิดขึ้นกับทุกๆ อ่าน
ทุกๆ วิว
ทุกๆ คลิกที่เข้ามาทักทาย
    

[puppyluv]

my dangerous fire
รัก ร้อน เรา

INTRO




   "มึงข่มขืนกู ไอ้เชรี่ยเฟรม!"
   (ตุ๊บ เปรี้ยง!) เสียงตวาดดังก้องพร้อมขว้างปาของแข็งกระทบกระจกแตกเปรื่อง
ของวางข้างบนหล่นร่วงเกลื่อนกระจาย
   (ตึงๆๆๆๆ) เสียงคนตัวโตวิ่งหลบกระสุนก่อนไล่ตามมาอีกห่าใหญ่ พ่วงประโยคด่าขรม
   "ไอ้ลูกหมา! เก๋าเจ้ง!"
.
.
.

   ณ ห้องอาหารชั้น 1 คนในบ้านเหลือกตา เม้มปาก
เงยมองฝ้าเพดานอย่างระอาปนเคยชิน เสียงจากชั้น 6 ดังลั่นกระทบถึงชั้นล่างสุด
ต่างพึมพำพอได้ยิน
   "สองคนนั้นเอาอีกแล้วเหรออาหมวย" หญิงเชื้อจีนวัยกลางคน อาวุโสสุด
พี่สะใภ้ใหญ่ในบ้าน รองประมุขฝ่ายหญิง
   "เมื่อคืนพวกอีกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" หญิงรุ่นป้าอีกคนอายุต่ำกว่าเล็กน้อย
ศักดิ์เป็นน้องสาวคุณผู้ชายของบ้าน
   "ก่อน 6 ทุ่มหน่อยๆ" เด็กสาวบุคคลที่สาม
   "ก็ถือว่ากลับเร็ว" คุณผู้หญิงคนที่หนึ่ง
   "งั้นล่ะมั้ง" เด็กสาวว่าตาม
   "ซ้อพิมพ์ตามใจอีจนเหลิงน่ะซิ" น้องสามีกระแซะกระทบพี่สะใภ้
   "ว่าไปนั่นกิ๋มหยกเฟย ยังไงนั่นก็น้องชายลื้อเองนะ" คุณผู้หญิงชื่อ 'พิมพิไล'
เค้าใบหน้าสวยแบบหญิงไทยออกเชื้อจีนใจแกร่งเปรยกับกิ๋ม
น้องสามีนาม 'หยกเฟย' เอ่ยถึงเจ้าของเพนส์เฮ้าส์ชั้น 6 

   ตัวบ้านเป็นอาคารตึกสูง 6 ชั้น ชั้นหนึ่งเป็นโถงนั่งเล่นและทานอาหารใหญ่ของครอบครัว
ซ้อพิมและเฮียฟงบุตรชายคนโต สืบกิจการครอบครัวอาศัยอยู่ชั้น 2 เลยชั้นลอยขึ้นไป
   ถัดขึ้นอีกชั้นเป็นของ 'ปิง' ลูกชายคนโตอยู่ชั้น 3
   'ป๋อง' ลูกชายคนรองยึดครองชั้น 4 ทั้งป๋องและปิงไม่ได้อยู่ในเมืองไทย
ปิงทำงานบริษัทสาขาในอเมริกา ป๋องเรียนโทที่เมเลเซีย
   ส่วนชั้น 5 เป็นของแป้งหมี่ลูกสาวคนเล็กเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย เฟรชชี่ปี 1 ละแวกบ้าน

   อาคารเรือนหลังนี้พี่ใหญ่ฟงครอบครองเพียงครอบครัวเดียวเท่านั้น
ส่วนหยกเฟย และน้องชายคนรองจากฟงอีก 3 คนอาศัยอยู่อีกหลังใกล้กัน
โดยมีบ้านเล็กชั้นเดียวของอาม่ากับป่าป๊ากั้นกลาง
   พิมมีลูกในอุทรแค่ 3 คน ปิง ป๋อง แป้งหมี่ หากทว่าเฟรมลูกชายคนสุดท้ายของบ้านนี้
เป็นลูกโดด เกิดหลัง 'ป่าป๊า' อากง(ปู่) ฉลองแซยิดไม่กี่วัน อาม่า (ย่า) ของแป้งหมี่ดูแลไม่ไหว
พิมพิไลกับฟงจึงรับเลี้ยงตั้งแต่แบเบาะ
   'เฟรม' มีศักดิ์เป็นน้องชายของฟง เป็นลูกชายคนสุดท้ายของตระกูลทางสามี
และยังเป็นลูกชายคนท้ายสุดของครอบครัวพิมพิไลมาตลอดขวบปีที่ผ่านมา

----------

   "เฮ้ย! นี่วันอาทิตย์ บอกอีเบาๆ หน่อย อั๊วะจะนอน!" ผู้ชายวัยกลางคน ฟงประมุขของบ้านเปิดประตู
ตะโกนจากชั้น 2 ลงช่องบันไดเป็นผลให้เหล่าหญิงสาวน้อยสาวใหญ่ 3 คนที่ทานของกินคอแข็งในบัดดล
   "ได้การล่ะ" คุณพิมพ์ชะงักจากกาน้ำกับจานขนมเบื้อง
   "ท่านฮ่องเต้ของบ้านสั่งแล้ว จัดการทีหมวยเล็ก" น้องสาวยิ้มๆ จิบชาสบายใจ
   "หนูชื่อแป้งหมี่ค่ะ กิ๋มหยกเฟย"
   "ค่า อาหมวยเล็กของกิ๋มชื่อว่าแป้งหมี่เจ้าขา เร็วเข้าเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นบ้านนี้จะลุกเป็นไฟนะเจ้าค้า" หยกเฟยกล้าหยอกเอินหลานสาวเพราะรู้จักนิสัยพี่ชายและครอบครัวนี้ดีด้วยสนิทกันมากกว่าลูกพี่ลูกน้องทุกคนในบ้าน
   "ลุย! หมวยเล็ก" คุณพิมพ์สั่งอีกคน
   "ได๋ค่ะ หม่าม้า" แป้งหมี่ฉีกยิ้มเล็กๆ ก่อนกรีดกรายกดอินเตอร์โฟนผนังข้างตู้เย็น

   "อะแฮ่ม! แอทเทนชั่นพลีสๆ ถ้าไม่เงียบ เตี่ยจะตัดเงินเดือนเฮียเฟรมครึ่งนึง" แป้งหมี่ลอยหน้า
   ("ไอ้เก๋าเจ้ง แน่จริงอย่าหลบซิวะ/เคร้ง!") เสียงเด็กผู้ชายอีกคนทะลุลำโพงพร้อมของกระทบพื้นโครมเล็ดลอด แรงนะนี่ ด่ากันว่าชาติหมา ถึงคนไทยเชื้อจีนด้วยกันอาจถึงตบปาก
   "อูย! เก๋าเจ้งจะโดนริบรถคันใหม่ทันที" แป้งหมี่เด็ดขาด
   ("...") ชั้น 6 เงียบ มีเสียงกริ๋งแกร๋งเตะของจากพื้นมากดปุ่มให้เป็นสีเขียว
 สัญญาณอีกฝ่ายต้องการสนทนา

   "10 โมงกว่าแล้วนะเฮีย จะกินอะไรมั้ย" แป้งหมี่อายุมากกว่าเฟรม 2 ปีแต่เรียกเฟรมว่าเฮียทุกคำเพราะแม่สอนว่าเป็นอา น้องชายพ่อ
   ("มีอะไรบ้าง") เด็กหนุ่มเจ้าของห้อง
   "เหมือนทุกที หลักๆ ก็ข้าวต้มปลา ส่วนกับข้าวมีหลายอย่าง ไม่รู้เหลืออะไรบ้าง
อ้อ กิ๋มหยกเฟยกำลังจะทำราดหน้าหมี่กรอบตอนเที่ยง แต่ยังขี้เกียจอยู่" แป้งหมี่รายงานครบ
ท้ายประโยคทำอาสาวสำลักขนมเปี๊ยะไอแค่กๆ

   ("ข้าวต้มปลาก็ได้ เอ่อ! แป้งหมี่ มียาแก้ไข้ ลดปวดอะไรทำนองนั้นมั้ย")
   "มี เดี๋ยวหม่าม๊าดูให้ ลงมาเอาเองนะเฮีย" แป้งหมี่ส่งภาษาใบ้เชิงถามกับแม่ตัวเอง
คุณพิมพ์พยักหน้าครั้งเดียวก่อนเสียง 'ติ๊ด' ปิดเครื่องมือสื่อสาร

----------

   ทุกคนถอนหายใจโล่ง...
   "ซ้อตามใจอาเฟรมมากไปนะ หัดดุอีซะบ้างซิ" น้องสามี
   "ใช่ นี่ได้รถใหม่อีกหนึ่ง สิริรวม 5 คันถ้วน จะไม่มีที่จอดแล้วนะหม่าม๊า" ลูกสาว
   "บ้านเราที่จอดเยอะแยะ ข้างหน้าโกดังนั่นไง แล้วนี่ก็รถอีหามาเอง จะอะไรนักหนา"
   "โด่ ให้ท้ายลูดชายคนเล็กของคุณพิมพ์เธอตลอดล่ะ" แป้งหมี่พยักเพยิดกับอาหญิงที่ส่ายหน้าแต่ยิ้มกว้าง ปลื้มน้องชายฝีมือเขี้ยวลากแข่งรถชนะจากพนันซิ่ง แม้ผิดกฎหมายแต่ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนใหญ่โต เป็นที่ภูมิใจลึกๆ ของเธอ

   "แค่อีไม่เล่นยา ไม่ทำผู้หญิงท้องมารังควานบ้านเรา ไม่เคยขอเงินพิเศษเพิ่ม มีแค่ไหนใช้แค่นั้น ไม่ผลาญเงินเป็นถุงๆ รักเรียน เล่นกีฬา เป็นผู้เป็นคนอยู่อย่างนี้อั๊วะก็รับได้"
   "ดูซะ ความคิดแม่เรา" หยกเฟยยักคิ้วให้หลานสาว
   "ถือหางเฮียเฟรมตลอดล่ะ หล่อเท่ ถูกต้องสารพัด เลวชั่วมีก็ทำเป็นไม่เห็นหรอก" แป้งหมี่จีบปากทำเอาหยกเฟยหัวเราะขำ

   "มันเป็นลูกอั๊วะคนนึงเหมือนกัน เป็นน้องชายลื้อนะแป้งหมี่"
   "ค่า เข้าใจค่ะ"
   "แล้วลื้อก็เพลาๆ ซะบ้างของแบรนด์เนมทั้งหลายน่ะ ชอปทีกระเป๋าฉีก ซื้อมากองทิ้งๆ ไม่ใช้
อั๊วะต้องตามล้างตามเช็ดบัตรเครดิตให้ทุกทีอย่างนี้ไม่ไหว" แม่พิมพ์ลามเรื่องใหม่
   "มาไงเนี่ย หม่าม๊าอ่ะ นั่นไม่ใช่แบรนด์เนมหลุยส์ ชาแนลธรรมดา มันเป็นเทรนด์แฟชั่นใหม่ อย่างไอซีเบอร์ลิน---" แป้งหมี่เจื้อยแจ้วแก้ตัวถึงยี่ห้อสินค้าชั้นนำ

   โดนดุเรื่องใช้เงินเกินตัว พอๆ กับปิงที่เจ้าชู้ฟันหญิงไม่เลือก
ส่วนป๋องก็มักมีเรื่องชกต่อยไม่รักเรียน เดือดร้อนถึงครอบครัวเกือบทุกครั้ง
ด้วยไม่ยอมจัดการตัวเองจนต้องส่งไปอยู่ต่างประเทศ

------------
----------------

   (ติ๊ง!) อาจมีอีกหลายถ้าช่องลิฟต์เล็กสำหรับบ้านไม่เปิดเสียก่อน
เฟรมก้าวออกจากช่องประตูนั้น ตัวสูง หุ่นนักบาสเกตบอล
กล้ามเนื้อดูดีกว่าเด็กผู้ชาย ม.5 ธรรมดาทั่วไป ไม่รวมหน้าตาผิวพรรณโดดเด่น

   "อ้อ ลงมาล่ะ ซ้อสุภา ข้าวต้มปลาได้ยัง?" กิ๋มที่ทำทีไม่สนใจ
แต่เป็นฝ่ายร้องถามคนงานในครัวของบ้านเสียเอง
   "คราวนี้อะไรอีกล่ะอาเฟรม" หม่าม๊าพิมพ์เอ่ยถามเสียงแตกหักเมื่อครู่
   "ตู้ทีวีครับ" เฟรมครับในหางเสียงก็จริงแต่ไม่มีท่าทีสลด
หรือลดราวาศอกจากเส้นเสียงทุ้มนุ่มเลย ชัดเจน น่าฟังจนคนถามอ่อนเสียเอง

   "อ้อ ลื้อทำอะไรอาเก้งล่ะ" คุณพิมพ์ถามต่อ
   "ไม่สบายแต่ไม่ยอมไปหาหมอ ดื้อ" เฟรมเล่าเรื่อยๆ
   "เข้าใจล่ะ เฮียเฟรมก็รู้นี่ อาเก้งกลัวเข็มฉีดยา เฮียแกล้งอีใช่มั้ย"
แป้งหมี่รุกน้องชาย เลือกฝ่ายคนข้างบนเต็มที่

   เหอะ! ไม่มีเข้าข้างกันหรอก พี่สาวเห็นเพื่อนดีกว่าน้องชายร่วมชายคา
มาบ้านนี้ทีไร น้องเก้งน่ารักของพี่แป้งหมี่ อาเก้งรูปหล่อหน้าใสๆ ของกิ๋มหยกเฟย
อยากเอาไปอวดใครต่อใครมาตลอด 14 ปี ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนใจ
แม่ยกเกาะติดเป็นเหาเกาะฉลามจริงๆ

   "อาเก้งอารมณ์ร้อนเป็นศิลปิน อยู่กันตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ยังทะเลาะกันอยู่ได้" กิ๋มผู้ชอบอ่านนิยายรักหวานแหววและชื่นชอบบอยแบรนด์เด็กหนุ่มๆ รุ่นกระเตาะ
   "ดูๆ กันหน่อยละกัน อาเก้งอีอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีใคร เป็นอะไรไปก็มีแต่เราเท่านั้นล่ะ" คุณพิมพ์ตัดบทเชิงสั่งสอน
   "ครับ" เฟรมง่ายๆ น้ำเสียงชวนฟัง
   "ซ้อสุภา ข้าวต้มได้ยัง?" กิ๋มอีกครั้ง

   เสียงคนครัวสูงอายุรับคำว่าได้แล้ว ออกมาพร้อมถาดวางโถข้าวต้ม
ชามช้อนพร้อมใส่มือเด็กผู้ชายตัวสูง   

   "เอาให้อาเฟรม นี่ยา แล้วตัวร้อนมากไหม เดี๋ยวหม่าม๊าขึ้นไปดูดีกว่า" คุณพิมเป็นห่วง
   "เอ่อ ไม่ต้องครับหม่าม้า" เฟรมหลุกหลิกร้อนรนขึ้นมาเฉยๆ
   "ไม่ต้องขึ้นไปหรอกหม่าม๊า เสียงดังมีแรงขนาดนี้ให้เฮียเฟรมจัดการเองดีกว่า อะนี่ เจลลดไข้" แป้งหมี่รู้ดีว่าต้องรกมาก โครมครามขนาดนั้น
   "ครับ ไม่ไหวผมจัดการเอง" เฟรมสบตาจริงจังด้วยรู้ว่า
งานเอกสารรับส่งสินค้าดีลเลอร์สุราและน้ำดื่มของบริษัทรอคุณพิมจัดการมากมาย

   พิมพิไลพยักหน้า หลายเรื่องจนเกือบทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง
เฟรมจะจัดการเรียบร้อยหมดจด จะมีคือบอกให้รับรู้ว่ากำลังทำอะไรหรือบอกผลสำเร็จแล้ว
คุณผู้หญิงของบ้านจึงไม่ห่วงนักด้วยรู้นิสัยชอบทำมากกว่าพูดบอกปาวๆ
   เรื่องจบ เฟรมกลับขึ้นไปข้างบนปล่อยที่บ้านดูแลกันเอง
วิถีชีวิตคนค้าขายไม่ง่ายและไม่ยากที่จะเรียนรู้ก็จริงแต่ไม่คิดจะทำ
ใจเขากระหวัดกับกีฬาบาสเกตบอลมากกว่า
.

-------------
-----------------

.
   เฮ้อ! จะมีก็อุกกาบาตลูกใหญ่รออยู่ในห้องนี่ล่ะ

   ก้าวเข้าไปข้างใน ไม่มีเห็นคนซักหัวเดียวให้เห็น
ทว่าเสียงกอกแกรกจากห้องน้ำดังพอได้ยิน
   กวาดตาสำรวจโดยรอบ สภาพเศษกระจกเม็ดข้าวโพดกระจายไม่บาดเท้า
แต่เกลื่อนกล่นหน้าทีวีจอแบน วางถาดอาหารบนโต๊ะใกล้ประตู
หาผ้าขนหนูใช้แล้วโยนลงกับพื้นรองมือเท้าตัวเองก่อนกวาดเขี่ยกองสุมมุมห้องให้พอเดินได้
รอคนทำงานบ้านขึ้นมาจัดการภายหลัง
   บนเตียง...คราบเลือด น้ำขาวขุ่นแห้งกรุ่น บางส่วนยังชื้นเปื้อนเป็นด่างดวง

   'อุเหม่ กูทำเกินไปหรือเปล่าวะ' นึกก่นด่าตัวเอง
   รื้อผ้าปูสีขาวครีมที่เปื้อนออกก่อนจัดการขึงกางผ้าสีม่วงเข้มลาเวนเดอร์สะอาดผืนใหม่
   'เอาล่ะ สีโปรด น่าจะชอบ' พยักหน้าให้กำลังใจตัวเอง

-----------

   ห้องนี้เน้นดำ ขาว มีส้มสีลูกบาสเกตบอลบ้าง
แต่หลังๆ ส่วนใหญ่กลายมีสีม่วงเข้มตามใจอีกคนเข้าแทรกแซงจนครองเกือบเต็มไปหมด


   (แกร็ก!) ร่างเด็กหนุ่มผิวขาวเปิดประตูห้องน้ำ
แค่เห็นเขาที่ปลายเตียงก็ชะงักเท้าไม่ก้าวออกมา
ก้มงุดเช็ดหน้าง่วนทั้งนี้แห้งหมาดเรียบร้อย
   เฟรมเข้าใกล้ไม่รีรอด้วยเห็นขาสั่นหน้าซีดเซียวจะทรงตัวไม่อยู่
   "ไม่ต้อง มึงอย่าเข้ามาเชียว" คนป้อแป้ตวาดแหว
   "อึ๊บ!" ไม่ทันแล้ว เฟรมฉวยคนตัวเล็กกว่าทั้งมัดกล้ามและความสูงเข้าในอ้อมแขน
ยกเอวลอยออกพ้นพื้นลื่นไปวางโต๊ะเล็กสำหรับทานข้าว จิปาถะกลางห้องใกล้ประตู

   "ไอ้เชรี่ย ปล่อยกู"
   "ไหวมั้ย นั่งก่อน" เฟรมไม่สน
ก้มมองจาบจ้วงผิวสีขาวออกแทนกว่าตัวเองช่างเนียนละเอียด
กลิ่นสบู่สะอาดน่าสัมผัส ยิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ แบบนี้ยิ่ง

   เอิ่ม...หยุดเลยมึง! โหมดฝ่ายดีรีบห้ามสติสัมปะชัญญะ
แต่ซวยล่ะ คิสมาร์คข้างคอ 2 ดอก ต่ำลงมาที่เหนือยอดอกขาว หน้าท้องอีกไม่นับ
   เย๋ย! กูเป็นคนซาดิสม์ขนาดนี้เชียวหรือวะ
แค่ครั้งแรก ไม่คิดว่าธาตุตัวเองจะหื่นกามบ้าเลือดคุมไม่อยู่
   ตอนดูในหนังแผ่นคู่มือกิจกรรมบนเตียงจากกล่องกันดั้ม
ก็ไม่คิดฝันว่าความรู้สึกดิบเถื่อนอยากบ่งบอกแสดงความเป็นเจ้าของ
คนนี้ 'ของกู' จะรุนแรงจนเผลอลงมือไม่รู้ตัวถึงขนาดนี้
   แย่แล้ว ไอ้เฟรม อีกใจกลับกระหยิ่มจนเผลอยิ้มมุมปากไม่ได้

   'อา...ในที่สุด หึหึ'
   แต่อีกคนนั่งหน้าไหม้หูแดงท่าทางเจ็บระบมไปทั้งตัวคงไม่คิดอย่างนั้น   


   "มองเชรี่ยอะไร"
   "..."
   "ไม่เคยเห็นรึไง" เก้งแดงถึงหู กระชับผืนผ้าเช็ดตัวปิดบังมิดห่อเป็นดักแด้
   "บ่อย แต่แบบนี้ไม่เคยเห็นว่ะ" รอยยิ้มละลายติดใบหน้าหล่อเท่คมสัน แต่ไม่ใช่ตอนนี้เวลานี้
   "ไอ้เชรี่ย มึงมันชั่ว" เก้งคว้าทัพพีขว้างเปรี้ยง คนยืนค้ำหัวโยกหลบทัน
   ทัพพีเซรามิคกระทบกล่องอิเลคทรอนิกซ์ดังติ๊ดเล็กๆ
พร้อมไฟคริสมาสต์ดวงกระจิ๋วหลิวกะพริบติดแสงสีส้ม
สองคนไม่ทันสังเกตด้วยอาวุธสังหารหล่นโครมกับจอคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ใกล้ๆ

   "หยุดเลย! มีพังมึงโดนอีกรอบแน่" เฟรมชี้ห้าม อีกมือยึดชามช้อนพร้อมถาดออกห่างคนใจร้อน
   "ไอ้สัดหมา มึงๆๆๆๆ" คนบนเก้าอี้กำปั้นทุบทึ้งติดแน่นกับโต๊ะ
   "เก้ง ชู่ว์ อย่าร้อง"
   "กูไม่ได้ร้อง ฮึก!" เก้งคว้าชายเสื้อคนยืนได้
เฟรมนิ่งไม่ตอบโต้ขณะสืบเท้าเข้ายืนใกล้ คนนั่งซัดกำปั้นรัวชนิดไม่นับระบายแค้น

   "เก้ง..." เฟรมปลอบโยนคนเสียขวัญ
   "อึก...ฮือ!" เก้งสะอื้นไหว
   "ไม่ร้อง...อย่าร้องไห้นะ"
   "ไอ้บ้าเฟรม มึงทำอย่างนี้ได้ยังไง เห็นกูเป็นอะไร ทำไมทำแบบนี้!?"

   ถึงนาทีนี้ไม่มีหมัดชก ซ้ำกำชายเสื้อแน่นกลัวหลุดหาย วกวนสะอึกฮักไม่เป็นประโยค

   "เก้ง...กู..."
   "อย่ามาถูกตัวกู ออกไปให้พ้น!" อ้าว ตัวเองดึงไว้ซะเอง จะให้ห่างไปไหนได้
   "ไม่เอาเก้ง ดูสภาพตัวเองซะก่อน" เฟรมประคองลูกนกสั่นเทา
   "ช่างหัวกูซิ ออกไปไกลๆ เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูฆ่ามึงจริงด้วย" คว้าช้อนปาใส่เขาโดยแรง

   "เก้ง หยุด!"
   "ไม่หยุด! มึงมันเลว มึงมันชั่ว มึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกต่อไปแล้ว" ผลักตัวเขาออกห่าง
   "เอ้อ! กูเลว กูชั่ว กูก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนมึงเหมือนกัน โว้ย!"
   "ไอ้ๆๆๆ" เก้งอ้าปากค้างหาคำผรุสวาทไม่เห็น
น้อยกว่าน้อยที่เฟรมตวาดเขากลับเสียงดังเช่นนี้

   "กูเลว กูชั่ว แต่กูเป็นผัวมึง!"
   "อะ..." เก้งกลืนเม็ดน้ำตารสเค็มปร่าชะงักค้างกลางอากาศ
   "มึงไม่ใช่เพื่อน แต่มึงเป็นเมียกู จำใส่กระโหลกเอาไว้" ตะคอกเสียงแข็งโน้มใกล้จนชิด
บีบแขนเขารุนแรงจนขึ้นรอยแดง ให้อกสะท้อนสะท้านไหวน้ำจากตาระอุร้อนรินไหลพราก
   "..." คล้ายเส้นกีตาร์สายขาด ดีดบาดขั้วหัวใจปลิดปลิว

--------

   ม่านน้ำตาเอ่อท้นส่งภาพตรงหน้าช่างพร่าเลือน
เงาคนคืบคลานกระทั่งสัมผัสไออุ่นร้อนและก้อนเนื้อมีชีวิตอีกดวงดีดสะท้อน
จังหวะตึกตักรวดเร็ว แล้วกดศีรษะเขาเข้าแนบติดผิวตำแหน่งหน้าอกร้อนแรงเป็นไฟ
   ราวตกอยู่ในเปลวเพลิงกองใหญ่ขณะได้ยินประโยคเบาราวกระซิบ
ทว่าโชนโชติเผาไหม้ทุกสิ่งเป็นจุณ

   "เพราะกูรักมึง...เก้ง"





*****TBC by puppyluv

เมอร์รี่ คริสต์มาส อีฟ

[malula]

หวัดดีค่ะ หายไปนานเลย
ใช่คู่เพื่อนซี้นั่นหรือเปล่านะ ขอไปอ่านก่อน เดี๋ยวมาเม้น
เป็นเพื่อนกันมา 14 ปี ไหงลงเอยแบบรุนแรงล่ะ
ฮ่าฮ่า แอบขำกล่องกันดั้มด้วยคน ส่งต่อกี่คู่แล้วเนี่ย

[leknoey]

ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ
เริ่มเรื่องมาก็ ถูกใจมากอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ รอ ๆๆ

[puppyluv]

เมอร์รี่ คริสต์มาส อีฟ malula^^
 
ขอบคุณ leknoey

[zylph_z]

เปิดเรื่องมาเก้งก็เสียตัวให้เฟรมฉลองเป็นคริสต์มาสอีฟซะละ

[tuckky]

อ๊ากกกกก.....เฟรม -เก้ง
จิ้นมาตั้งกะเรื่องนั้น ในที่สุด 

[Gokusan]

อั๊ยย่ะ!! มาแระๆ นิยายคู่ต่อ
เข้ามาดีใจก่อนอ่าน...อ่านแล้วเดี๋ยวบอกอีกที ^^V

...................

อ่า...แอบขำกล่องกันดั้ม...มันมาอีกแล้ว ฮ่าๆ
กันดั้มนี่เจ้ายุทธภพกว่าใครจริงๆ ฮิ้วววว

เปิดเรื่องมาก็มีเรื่องเลย...เอ๊ะ ยังไง ^^
คู่เพื่อนที่ดูแปลกตั้งแต่คราวก่อน...ก็ว่าแล้ว

รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังอาละวาดและสารภาพไปแล้ว

คิดถึงหลายสิ่งหลายอย่างหลายคนในหลายเรื่องที่ได้อ่าน...คิดถึงคนแต่งด้วย ^^V

[NOoTuNE]

  เย้ๆๆๆๆๆ เรื่องใหม่


สนุกมากเลยยยยยยค่า รอตอนต่อไปค่า

[vanny]

 

มาต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ

เปิดเรื่องมาก็เกิดเหตุเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ซะแล้ว

[♠DekDoy♠]

รุนแรงกันจังเลยเด็กพวกนี้นีิ 555

[ruby]

มาต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยคน
เปิดตัวมาก็เสียตัวแล้วน้องเก้ง
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
เมอร์รี่ คริสต์มาส อีฟ เช่นกันค่ะ

[gupalz]

กริ๊ดเรื่องใหม่มาแล้ว
คำขอที่เป็นจริงเลยอ่า

[cher7343]

ดุเด็ด เผ็ดมัน รุนแรง
โอ้วววววววว

[myapril]

  มาแล้วอีกหนึ่งคู่ เย้ๆ
เฟรมรุนแรงจังเลย แต่เก้งมันก็ไม่น้อยไปกว่ากันหรอกนะ
อาละวาดซะห้องพังเลย
ติดตามจ้า

[polar_light]

  อุอุ เรื่องนี้น่าขะมันส์นะเจ้าคะ   เฟรม+เก้ง


  ฉลองเรื่องใหม่ด้วยคนเน้อ

[ขนมหวาน]

มาร่วมฉลองเรื่องใหม่ด้วยคนจ้า
ตอนแรกก็รุนแรงและร้อนแรงกันแล้ว
มีสารภาพรักกันด้วย
แล้วจะเป็นยังไงต่อน๊า

[Donaldye]

เห็นชื่อคนแต่งก็จิ้มๆ รอตั้งนานว่าเมื่อไหร่จะมาแต่งเรื่องใหม่
สนุกกกกกก รอตอนต่อไปค้าบบ

[puppyluv]

my dangerous fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 1 เก้ง begin
geng's




            ผมชื่อ'เก้ง' กรกฎา นักเรียนชั้น ม.5 โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร

            อาคารชีวะ ห้องประจำสำหรับ ม.5/1
โชคดีที่อยู่แค่ชั้นล่างติดบันไดทางใกล้เข้ามุมอาคารแค่นี้
อาการเจ็บแปลบจากการฉีกขาดช่วงล่างไม่รวมไข้ขึ้นตัวร้อน
นาทีนี้รู้สึกแย่จนอยากจะอาเจียน มึนงง ปวดหัวพื้นหมุนไปหมด

          นอกจากจะเดินลำบากยังทำให้รู้สึกว่าเช้านี้โต๊ะประจำช่างอยู่ไกลเหลือเกิน
เพราะอะไรน่ะหรือ...
"ไหวมั้ย?" ยังมีหน้ามาถาม
"..." ผมเบ้หน้าอยากจะอ้วกแต่กลิ่นกายคนตัวสูงช่วยหิ้วปีกแนบชิดช่างน่าพิสมัย
               ดึงดูดให้ชวนสูดกลิ่นเข้าเต็มปอดมากกว่าทุกวัน

              แม่ม! ไอ้เลวนี่มันทำระยำกับกูยังวิสาสะเป็นปลิงส่วนตัว ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด

"เฮ้! เฟรม เก้งด้วย มึงสองตัวโดดซ้อมเช้านะเว้ย" เก็ททักเสียงดังเข้ามา
             สัมภาระเต็มหอบ กระเป๋านักเรียนสอง ถุงเป้ชุดกีฬาใบใหญ่
"เออ..." ร่างสูงกลับรับคำซะงั้น มึงตอบเพื่อนก็ปล่อยมือจากเอวกูซิวะ
"จะทุกจันทร์เลยนะเดี๋ยวนี้น่ะ กูขี้เกียจโกหกจารย์โค้ชให้อีกล่ะ"
"ว่า?" ไม่ใช่ผมหรอก กรกฎาไม่มีแรงตอบ แดดมันร้อน
"กูบอกว่าเก้งป่วย อ้าวเชรี่ย ป่วยจริงดิ เก้งเป็นไรวะหน้าซีดๆ" เก็ทเข้าสำรวจผม
             จ้องมองราว ตม. ตรวจหาของผิดกฏหมายต้องสำแดง    
จะยื่นมือมาจับโดนคนตัวสูงใหญ่กว่าเข้าขวางฉับ ซ้ำเหวี่ยงผมหลบหลังแรงเกือบตะครุบกบ

 -------------       

            โย่! ถึงห้องซะที (=0=)

             เก็ทเป็นกัปตันทีมบาสเกตบอล หัวหน้าห้อง ประธานสภานักเรียน
ตามจริงประธานนักเรียนต้องพ่วงตำแหน่งประธานสารวัตรด้วย แต่เพื่อนใช้อำนาจบาตรใหญ่
ยกหน้าที่ประธานสารวัตรนักเรียนให้เต๋า เพื่อนในห้องอีกคนไป

"นี่ไม่สบาย" เฟรม
"อ้าวเหรอ ไม่สบายไปหาหมอยัง ตาโหลแบบนี้มีแรงรึเปล่านั่น" เก็ท
"..." เฟรมไม่ตอบ ยกกระเป๋าทั้งหมดของมันและผมกั้นเป็นคอกขังกูอีกล่ะ
            พ่นลมหายใจ ทรุดนั่งเก้าอี้เกือบด้านหลังที่ประจำ    

"เพลาๆ หน่อยนะเว้ยเรื่องนั้นน่ะ จารย์หมอนศรีจับตาดูอยู่ เพิ่งเตือนพวกกูไปเมื่อต้นเทอมเมื่อกี้" เก็ทส่งสายตาดุดันเล็กน้อย
            เอ่ยอ้างพาดพิงเล็กๆ เรื่องฮอบบี้ผิดระเบียบสังคม
ในเวลากลางคืนวันศุกร์-เสาร์ของพวกเราเอง เรื่องซิ่งรถแข่ง

"กูรู้น่า เก็ท"
"เออ รู้ก็ดี" เท่านั้น สองคนนี้ไม่พูดมากความ

             เก็ทมองลอดบังเกอร์สัมภาระมาที่ผม อดหลบวูบเป็นวัวสันหลังหวะ ความผิดติดจุกคอหอย
เพื่อนตี๋ร่างสูงหล่อเหลาสะอาดสะอ้านที่ผมมักเผลอไผลมองเห็นด้วยสว่างไสวเจิดจ้า
นาทีนี้เสมือนตัวเองแปดเปื้อนโคลนดำมีมลทิน
กำแพงล่องหนขยายใหญ่กั้นกลางระหว่างผมกับเก็ทให้ไกลห่างจนเกินเอื้อมมากยิ่งขึ้น
       ...ช่างน่าเจ็บใจเหลือเกิน
   
---------

"ฝากบอกทรายด้วย กูไปตรวจราชการพวกสารวัตรประตูหน้าแล้วประชุมต่อ เข้าช้าบอกเคารพก่อนเลย"
             เก็ทจะผละไปทำหน้าที่ ฝากบอกทรายเพื่อนผู้หญิงรองหัวหน้าห้องรับช่วงต่อ
"อืม" เสียงเฟรมยืนคุมผมไม่ขยับไปไหน จังหวะสวนกับเพื่อนอีก 2 คนเขามาในห้องพอดี
"บี มาพอดี เอาถุงขนมมานี่ ไปด้วยกันก่อน" เก็ทฉวยของกินจากมือเพื่อนผู้ชายตัวเตี้ยกว่าผม...บี
              กระเป๋าอย่างอื่นเก็ทหิ้วมาวางไว้ให้ก่อนหน้าแล้ว
เหมือนผม...มีเบลล์บอยเจ้าประจำดูแล

"ไปไหน ไม่ไป" บีเลียไอติมโบราณแท่งสีชมพูแต่เช้า
"อีก 15 นาทีจะเข้าแถว เร็ว! ไปเป็นเพื่อนหน่อย มึงด้วยมั้ยลม?" เก็ทลากแขนบีพร้อมเอ่ยถามเพื่อนอีกคน
"ไม่ กูยังไม่เก็บสนูปี้" ลมปฏิเสธ เลี่ยงเดินออกไปโต๊ะติดหน้าต่าง
              แถวก่อนหน้าผม 2-3 ช่วงโต๊ะ ปล่อยบีไว้กับเก็ท

"ประชุมห้องจารย์หมอนศรีปกครองน่ะเหรอ ไม่ไปหรอก ม่ายอ๊าว!" บีงอแงกับเก็ท
"เร็ว โซบะตอนเที่ยง" เพื่อนตี๋หล่อยื่นข้อเสนอ
"เอาแบบใส่ไข่ดาวรูปหัวใจด้วย ไม่งั้นไม่ไป" โดนเพิ่มออฟชั่น
"โอเช จัดไป ยอม" 
"ปล่อยดิไอ้เก็ท เดินเองได้หรอก" บีโดนเก็ทหิ้วไปจนได้
               โวยวายแต่สองคนนี้ตัวกันทุกที

--------
----------   


             เก็ทกับบี ความรู้สึกในอกโหวงวาบในนอก
ให้แปลบปนตะขิดตะขวงใจเล็กๆ เกือบแทบทุกครั้งที่ผ่านมา
แต่หนนี้กลับแปลกออกไป ไม่มีตะกอนขุ่นหลงเหลือ
ซ้ำกลับแปรเปลี่ยนเป็นโปร่งโล่งสบายใจด้วยซ้ำ
             อดเงยช้อนมองแผ่นหลังกว้างคนยืนพิงขอบโต๊ะตัวเองไม่ได้
...เพราะมันหรือเปล่า
...เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนหน้า เรื่องมันกับผมหรือไร

             หลบเลี่ยงสายตาคมเฉี่ยวหันมาสบตา
หันเห็นอีกคนตัวสูงกว่าผมเล็กน้อยอยู่ตรงนั้น...ลม
ไม่ชอบดวงตาโค้งสวยสองชั้นรับคิ้วเข้มโค้งคันศรได้รูปที่มองมาในเวลานี้ที่สุด
มองเชรี่ยอะไรของมัน

"เก้ง..." ไม่รวมเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขานนาม
"...?" จะเรียกทำไม

             คนที่ผมเกลียดปนริษยาอย่างที่สุด
นับตั้งแต่วินาทีแรกที่พบเจอ ณ โรงเรียนแห่งนี้
คนที่ไอ้เฟรมลอบมอง
คนที่รูปร่างหน้าตาคล้ายผมแต่ระดับความนิยมเกินกว่า
...เกลียดมาก
...กูเกลียดชังไอ้คนนี้...ลมเหนือ

"เก้งไม่สบายหรือเปล่า เป็นอะไรหน้าซีดๆ"
"...ไรเล่า?" ผมหันหนี เสียงแหบเป็นเป็ดถูกบีบคอจากการอาการไข้ขึ้น
จนตัวเองแปลกใจ

"แล้วนี่รอยอะไร!?"
"อะ!" สะดุ้งซิ
"ไหนดู!" ลมร้อนรนจนตระหนก
"โอ๊ะ! โอ๊ย อะไรเนี่ย" ผมเสียงหลง

              ไม่นึกฝันว่าลมร้ายจะพุ่งเข้ามาเอื้อมจับเนื้อตัว
เปิดดึงคอปกเสื้อนักเรียน
กระชากชายเสื้อหลุดจากเข็มขัดแรงจนเกือบกระชากรังดุมขาด 
                เลิกเนื้อผ้าขึ้นสูงถึงหน้าท้อง
อ้อมหลังกดร่างผมเข้าหากระทั่งใบหน้าปะทะลิ้นปี่คนยืน
ได้กลิ่นขมิ้นชันกับดอกมะลิจางๆ จากผิวกายของมัน

         (0-o) ฉิบหาย รอยแดงที่คอ ไม่รวมตำแหน่งในร่มผ้า
มันจะรู้หรือไม่รู้จริงกันแน่ เก้อกระดากปนเขิน ผสมหวาดผวาจับจิต

"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรวะ?" ไอ้คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
"กูต้องต่างหากที่ต้องถาม มึงทำบ้าอะไรวะ!?" ลมไม้ได้พูดกับผม ตะคอกอีกคนต่างหาก

                เชรี่ยล่ะ! ไอ้ลมตะคอกเฟรม

               ลมดึงเสื้อผ้าผมกลับคืนเดิม
เผลอกระชากกลับรุนแรงอับอายปั่นป่วนสับสน อยากหายไปจากโลกนี้
"กู..." เฟรมเสียงแหบติดขัดจนอดหันไปมองไม่ได้ แล้วก็...

(((โครม!)))

               แผ่นหลังใหญ่กระแทกตู้เก็บอุปกรณ์วิทย์
บรรดา หลอดแก้วใส ตะเกียงน้ำมัน ถ้วยตวง
กรวยกลมต่างๆ นานาแข่งกันดังตะโกนกริ๊งแกร๊ง
กระทบกระทั่งกันเองจนกลัวว่าจะแตกหักเสียหาย
               เพื่อนกว่า 10 คนในห้องเงียบกริหันมามอง
สภาพลมตัวเตี้ยกว่าเล็กน้อยกำคอเสื้อเฟรมหุ่นนักกีฬาบาสสูงใหญ่ที่ระดับ 180 ซม.
ดันติดตู้กระจกเตรียมง้างกำปั้นท้าตีต่อย---แม่เจ้า!

"อะ!" ผมตะลึงงัน
               ลมโรคจิตหวงตัวไม่ยอมให้ใครจับง่ายๆ ยกเว้นเก็ทกับบีและอีกไม่กี่คน
นับจำนวนหัวได้ไม่เกิน 5 ทว่าวินาทีนี้ตัวติดไอ้เฟรมซ้ำขึ้นกู-มึง

"...กูเคยพูดอะไรกับมึง จำได้มั้ยเชรี่ยเฟรม!?" ลมเบาราวกระซิบหากแต่ไม่เคยเหี้ยมเท่านี้มาก่อน
"ก็...นั่นนะ" เฟรมอึกอัก
"กูต้องคุยกับมึง เดี๋ยวนี้ ตาม-มา!" ลมผละห่าง ก้าวนำที่ประตู
"แม่งเอ๊ย!" ไอ้เลวนั่นสบถหลบตาผมก่อนก้มงุดตามออกไปนอกห้อง

........

              บ้าไปแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมทรุดนั่งมึนงงกับเหตุการณ์
พักยกแค่ครู่เดียวเอกกับโจโจ้เพื่อนสนิทในกลุ่มก็เข้ามา
"อ้าวเก้ง ไอ้เฟรมล่ะ" เอก
"ทำไมกูเห็นมันคุยกับลมตรงนั้นได้วะ" โจโจ้มองลอดบานเกล็ดกระจก
ทะลุระเบียงทางเดินไปยังอาคารแสดงงานศิลปะข้ามสระน้ำเล็กๆ ด้านโน้น
ตรงนั้นโล่งไม่ค่อยมีคนผ่าน มองจากที่ไหนๆ ก็เห็นว่าทำอะไรกันอยู่
   
             เราจดจ้องราวเห็นของแปลกด้วยสองคนไกลๆ นั้นท่าทางดุดันเกิน
"มีเรื่องอะไรวะ" โจโจ้ก่อน   
"แปลกว่ะ ร้อยวันพันปีเสือกคุยกันได้ซะงั้น วันนี้ฝนท่าจะตกทั่วกรุงเทพ" เอกตั้งข้อสังเกต
"..." ใช่ ร้อยวันพันปี
"นี่กูตกข่าวเหรอวะ รู้มั้ยเก้ง สองคนนั่นมีเรื่องอะไรกัน?" โจโจ้จอมเจือก
"ช่างดิ!" ผมไม่สน ปวดหัวอยากนอน ทิ้งหัวหนุนแขนกับโต๊ะ

           ลอบมองเลยผ่านสวนป่าโปร่งโล่งต้นไม้สูง
ไม่มีสรรพเสียงใดๆ ลอดมาให้ได้ยิน
แต่อาการทั้งคู่ยืนเท้าประจันหน้า บ่งบอกว่ากำลังห้ำหั่นกันอยู่กลายๆ   

"อ้าวเฮ้ย! มีผลัก เชรี่ยแหล่ะเฟรมยอมได้ไงวะ" โจโจ้จับจ้อง
"มันคุยกันดีๆ หรือจะวางมวยกันแน่วะนั่น" เอกไม่ละสายตา
"กูว่าที่ไอ้เฟรมทำทิวป์แตกวันก่อนชัวร์ แต่แม่ม! เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ" โจโจ้พาดพิงงานกลุ่ม
             ทดลองชีววิทยาเลี้ยงสาหร่ายในวิชานี้
ตั้งเรียงรายบนระเบียงทางเดินรับแสงแดด
ผม เฟรม เอก โจโจ้ เต๋าและลมรวม 6 คน
ส่วนเก็ทกับบีมาช้าเพราะยุ่งประชุมสภานักเรียนจึงหลุดไปอยู่กลุ่มอื่น
               นักบาสมือใหญ่สอดหลอดใสลงช่องสแตนเลสเล็กๆ ไม่ระวัง
ก้นแก้วกระทบแตกร้าวน้ำรั่วตั้งแต่วันแรกต้องรื้อตั้งการทดลองใหม่
ทำให้กลุ่มเราสรุปผลช้ากว่ากลุ่มอื่น 1 วัน

"หึ!" ผมเยาะกึ่งลำพองเล็กๆ
              ก็ดี ลมเทพสีขาวโดนติฉินให้มัวหมองซะบ้าง ถึงจะเข้าใจผิดก็ตามทีเถอะ


----------
------------

              ชั่วครู่เดียวแค่ 10 นาทีกว่าๆ เพลงมาร์ชเปล่งเสียงตามสาย
สัญญาณเรียกเข้าแถวหน้าเสาธงดังขึ้น
ไม่อยากเลย...กฏเกณฑ์สังคมตีกรอบให้เดินตามในทิศทางเดียวกัน น่าเบื่อชะมัด

"เก้ง ไหวมั้ย มีไข้อยู่หรือเปล่า?" แปลก ลมย้อนกลับมาที่ห้อง ทำไมไม่ไปเข้าแถว
"ไม่ อย่ามายุ่ง" ผม
"ไม่อยากยุ่งแต่มันจำเป็น ไปนอนห้องพยาบาลปะ"
"ไม่เอา ไม่ต้อง!" ผมสะบัด

"เก้ง...ลุก" อีกเสียงทุ้มนุ่มตามเข้ามาเอ่ยอ่อนโยน
"ฮึ่ม!" ความโกรธขึ้งทะลุปรอทแตก
              เพราะไอ้สัดหมาบังอาจเห็นดีเห็นงาม
ทว่าร่างกายอ่อนแอจนมันเข้าช้อนหิ้วร่างกายลุกจากที่ง่ายดาย

"เออกูว่าอยู่ เสียงยังกับเป็ดถูกทับ นี่มึงไม่สบายจริงๆ เหรอวะเก้ง" เอก
"เออ!" กระแทกดังจากคนแบกผม กรกฎาไม่มีโอกาสโต้ตอบหรอก คอเจ็บ
"ไม่สบายยังเงียบไม่บอกกันวะ เดี๋ยวกูไปนอนห้องพยาบาลเป็นเพื่อนมึงดีกว่า" โจโจ้
"ป่วยการเมือง สัด!/โอ๊ย! เชรี่ยเอก" เอกเบิ๊ดเข้าให้โจโจ้ร้องเป็นหมาถูกทับหาง

"ไปกันเถอะ" ลมรอหน้าประตู ปล่อยเฟรมดันเอกหนีไม่ยอมให้เข้าช่วยพยุงผม ห่วงกูทำห่าน
"เอ๊ะ ที่คอมึงเป็นอะไรวะเก้ง?" เพราะหันมาทางนี้เอกเลยเห็น
"..." ผมอึ้ง ไอ้คนโอบผมก็เงียบฉี่ ทีอย่างนี้ละก็นะ
"แมงกัด มันเกา" ลมโกหกสีขาว เดินย้อนกลับมากันผมกับเฟรมออกห่างจากเอกช่างสงสัย

             บ้าจริง นี่มันหมายความว่ากระไร เจ้าชายเทพบุตรบริสุทธิ์ผุดผ่องที่ใครๆ ให้สมญา
เวลานี้ทำบ่อประสาทสมองกรกฎารวนเร
   
"อะไรกัน ทั่วคอเลยนะเว้ย เป็นอะไรมากรึเปล่าวะ" เอกตื้อจะเอาให้ได้
"เฮ้ย! เดินไป อย่าเพิ่งยุ่ง" ไอ้เฟรมกระชับไหล่ผมชิดอกแรงมากจนเจ็บ
              ผมมุดซุกหนีคดีอยากออกไปจากที่นี่

              แล้วสองคนนั้นก็มีหัวข้อใหม่ ไม่ได้สนใจเราจริงจังเท่าใดนัก
"อ้าวนั่นนิสานี่หว่า โจโจ้ไปเร็ว นิสาคร้าบ!" เอกหน้าม่อกิ้งก่าเปลี่ยนสี
"เอก นี่มึงยังใฝ่อยู่เหรอวะ ห้อง 3 แล้วนะน้องนอมึงน่ะ กอสซิปลงว่าไปเป็นแฟนไอ้พระเอกหนังเรื่องใหม่แล้วด้วย" โจโจ้
              สองคนนั้นแยกเดินลงฟุตบาต  ปล่อยพวกผม 3 คนอยู่ใต้ซุ้มทางเดิน
"ไม่สน จะใฝ่ไม่ใฝ่กูแค่อยากเอาชนะ"
"โด่! อยากเอาชนะ กูเห็นนิสาเรียกใช้มึงกับไอ้เต๋า เอกคะเอกขา เต๋าคะเต๋าขา แม่มวิ่งหัวทิ่ม" โจโจ้ไม่ละ

            ญาดานิสาเพื่อนหญิงห้อง ม.4/1 ปีนี้หล่นไปอยู่ห้อง ม.5/3
ดาราตัวประกอบเพิ่งเลื่อนขั้นเป็นนางรองในภาพยนตร์ที่เพิ่งเข้าฉายเมื่อเร็วๆ นี้
เอกจอมเลื้อยก้อร่อก้อติดตั้งแต่เข้าใหม่ ม.4 นับเป็นปียังไม่ก้าวหน้าแต่ไม่ถอยหลัง
อดนับถือความพยายามไม่ได้

--------------

              สุดโคเวอร์เวย์ ลมบอกสองคนให้แยกทาง
"เอกโจโจ้ไปเข้าแถวก่อน เห็นเก็ทมันจะคุยเรื่องซ้อมเช้า" 
               ก็ดี ไม่อยากให้พวกมันยุ่งกับร่างกายผมเหมือนกัน
"อ้าว อยู่ดีๆ ความซวยมาเยือนซะงั้น" เอก
"กูไม่น่าโหวตเลือกไอ้เชรี่ยเก็ทเป็นกัปตันทีมเลยว่ะ ทั้งหัวหน้าห้อง ประธานนักเรียน ไม่ช่วยแถมยังกดขี่ข่มเหง หมดๆๆๆ" โจโจ้งุบงิบทวงบุญคุณ
"มึงนั่นแหละตื่นสายต้องมาแท็กซี่เอง แล้วจารย์โค้ชช่วงนี้มาคุฉิบ" เอกบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
               สองคนนั้นยอมเลี้ยวไปเข้าแถว ปล่อยเราสอง อ้อ ลมอีกคนยกขบวนไปอีกทาง


               ท่ามกลางนักเรียนมากมายเดินสายไหลหลั่งไปทิศเดียวกัน
เราตัดผ่านกระแสฉีกแยกออกมา
"อีกนิดเดียว ขี่หลังมั้ย" คนตัวสูงหน้าตายโอบกอดแทบสิง
"ไม่อุ้มกูซะเลยล่ะ สัด!" ผมแกล้งท้า
"อยากอยู่แล้ว" ไม่พูดเปล่า
"เฮ้ย ไม่เอา ปล่อย!" ผมผวา
               หวั่นไหวกับสายตาผู้คนมองมาหลากหลายอารมณ์ความรู้สึก
ประทุษร้ายการรับรู้ภายในให้บอบช้ำปั่นป่วนท้องไส้จนเกินทานไหว

                ช่างน่าขัน คนที่ทำร้ายร่างกาย ทำลายจิตใจ
ทุบกำแพงความเชื่อมั่นกับคำว่ามิตรภาพระหว่างเพื่อนที่ก่อร่างสร้างมาเกือบ 14 ปีที่ผ่านมาพังภินท์
...มันหยามความเป็นชายของผม
...มันหมิ่นศักดิ์ศรีความเป็นคนของผม
...มันขยี้จิตใจ หัวใจของผม...ไอ้ชั่วเฟรม   
             เวลานี้กลับแตะต้องเนื้อตัวเหมือนเห็นกันเป็นสิ่งของชิ้นเล็กๆ
ดั่งประหนึ่งเด็กตัวน้อยๆ ไร้ทางปกป้องตัวเอง
คว้าหิ้วไปมาง่ายแสนง่ายไม่อาจขัดขืน
              ส่วนอีกคนสีขาวเดินใกล้ ไม่แตะต้องไม่มองมาก็จริง
ทว่ามันผู้นี้กลับล่วงรู้ความลับอัปยศ ณ ก้นบึ้งใต้บ่อแห่งความเลวร้ายของผม

              ช่างน่าสมเพช
              ช่างอ่อนแอเหลือเกิน...กรกฎาเจ้าเอย

               ดวงใจปวดหนึบ กดเปลือกตาช้าไม่ทันห้ามสายน้ำไหลพรากอาบหน้า
ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองแว่วดังจากที่ไกลแสนไกล...ทุกอย่างมืดดับและพังทลาย

   
*********************TBC by happy for you

ไม่อยู่ปีเก่าปีใหม่ เจอกัน ศุกร์ 11 มกราปีหน้า
แล้วค่อยมาอ่านจันทร์, พุธ, ศุกร์เสาร์ 4 วัน/สัปดาห์

~~~แฮปปี้นิวเยียร์~~~
ขอให้มีความสุขสวัสดี สมบูรณ์ทั้งสุขภาพกายและใจ
ปรารถนาสิ่งใดขอให้ลุล่วงโดยง่ายโดยพลันโดยทันทีใจนึก/puppyluv

*********
      โอ้! รู้หมดเลยว่าเก้งแอบมองเก็ทอยู่ข้างเดียว
อ่านย้อน [my sassy รักนี้บีบวก] ตอน 24 กลับมาแล้ว P.16 reply#455
เก้งสังเกตูเก็ท หวงห่วงเก็ทเล็กๆ แต่ไม่ยอมให้จับตัวทั้งที่ตอนนั้นเป็นอะไรไม่รู้ ไม่เข้าใจตัวเอง
(เรื่องของเก็ทxบี ช่วง ม.4)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33920.450

[polar_light]

โถ น่าสงสารเก้ง อยากให้มีความสุขกันเร็วๆเหลือเกิน


แอบคาใจ เรื่องของ ลมเหนือ? สรุปยังไง สงสัยคงต้องรอต่อไป

[Donaldye]

ลมกับเฟรม ยังไงกัน

[malula]

เก้งแอบชอบเก็ทเหรอเนี่ย
แปลกที่ไม่ชอบลมเหนือ หวงเฟรมหรือไง

happy new year ล่วงหน้าค่ะ

[Gokusan]

โอ๊ะ ลมเหนือ...ผู้จัดการทุกอย่างได้แยบยล
--เอ๊ะๆ เรื่องเขา เราพูดถึงน้องลมก่อนอีกแระ-- ^^"

ท่าทางว่าเก้งตัวน้อยจะสับสนเล็กๆ ซึนหน่อยๆ ไม่รู้ตัวเองสิท่า...
แต่อีกคนที่ท่าทางรู้ตัวเองแล้ว...ก็ยังมีมุมเกรงใจเพื่อนคนนั้นเหมือนเดิม

เหมือนกับว่าทั้งสองคน-มอง-คนอื่น...แต่อยู่ข้างกันเสมอ
ถ้าสำรวจตัวเองดีๆ แล้ว...นั่นแหละ รักกับชอบมันต่างกัน
หันกลับมามองกันก็จะรู้ว่า...ใคร-ใช่-สำหรับเรา ^^

เค้าก็ไปเที่ยวน้า...แต่ไม่ยาวขนาดน้านนนน
สองอาทิตย์เต็ม(??) ใจจะเบาหายไปกะสายลม...หุหุ

[tuckky]

เป็นเพื่อนกันมา 14 ปี อยู่ดีๆก็กลายมาเป็นแบบนี้ เป็นใคร ใครก็นอยด์ 
ลมเหนือไม่ว่าภาคไหนก็เด่นตลอดๆ 

[hello_lovestory]

้็มารอ อ่านตอนต่อไป เก้งนี่น่ารักดีนะ แต่ก็นะไม่ค่อยรู้อะไรซักเท่าไหร่เลยนะเนีย

[gupalz]

ลมแย่งซีนอ่ะ มากี่ทีก็หลง คิคิ

[bulldog17]

สงสารเก้งแฮะ

โอ๋ๆไม่เป็นไรนะลูกนะ

[NOoTuNE]

เหมือนเก้งจะชอบเก็ท แต่เดาว่า แค่ปลื้มมากกว่า


เพราะเก้งไม่ชอบ น้องลม เพราะเฟรม เก้งคงไม่รู้ตัวว่าชอบใครกันแน่


สวัสดีปีใหม่นะคะ เดินทางปลอดภัยค่ะ 

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
มาไม่ทันตอนแรกอีกแหล่ว
แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มาเนอะๆ(แถตลอด  )
คิดถึงpuppyluvม้ากมาก
ไม่เจอกันตั้งนาน
 
ตอนแรกคนอ่านคิดว่าจะมาโจ๊กกับเจฟฟรี่มา
กลับกลายเป็นม้ามืดเฟรมกับเก้งไปซะได้
แต่ดูท่าคู่นี้จะมาคนละแนวกับเพื่อนๆเลย
แค่ตอนแรกก็ลุ้นกันจนตัวโก่งแล้ว
ดูท่าหนูยังไม่รู้ใจตัวเองเลยน้อ
ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะน้องเก้ง
ยอมรับเฟรมมันเป็นสามีเต๊อะ
ถือซะว่าคนอ่านขอ
 

[eaey]

มาลงทะเบียนด้วยคน