ตอนที่ 1: STALKER อ่อนหัด“ขต 4000 เฮ้ยโต๊ะ รถเมจิกมึงมาจอดอยู่นี่ได้ไงวะ”
ผมรีบหันไปมองตามมือของส้ม ใช่รถพี่เหนือจริงๆ ด้วย ตอนนี้น่าจะกำลังเรียนอยู่ ผมรู้ตารางเรียนของพี่เหนือดี
แต่ทำไมรถถึงมาจอดอยู่ที่นี่ได้
“ใครยืมมาหรือเปล่า” เดซี่ดอกสวยออกความคิดเห็น
“ไม่ พี่เหนือไม่เคยให้ใครยุ่งกับรถโดยเฉพาะคันนี้ ถ้าคันอื่นยังพอได้”
“รู้ดีเหลือเกินนะมึง”
“นี่ใคร STALKER ประจำตัวพี่เหนือเลยนะเว้ย” ผมพูดไปก็หันซ้ายหันขวาไป
“เจ้าๆ ช่วยโต๊ะหน่อย” ผมส่งโทรศัพท์มือถือตัวเองให้กับเจ้า แล้วรีบไปยืนยิ้มอยู่ข้างรถสปอร์ตสีดำคันเท่ห์ เอามือแตะลงไปเบาๆ
“กูบอกแล้วว่ามันอาการหนัก” ส้มส่ายหัวทำเหมือนรับไม่ได้ แต่ก็ได้มันนี่แหละครับคอยส่งข่าวจากกลุ่มสาวๆ มาให้
ว่าพี่เหนือไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ทำให้ผมผมตามไปได้ถูก
ผมรับมือถือคืนมาจากเจ้า จัดการอัพรูปขึ้นอินสตาแกรม ใส่คำบรรยาย.....
“เจอกันอีกแล้วนะตัวจิ๋ว”
อย่าคิดว่าผมใจกล้านะครับ นี่ไม่ใช่แอคเค้าท์หลักของผม แต่เป็นแอคเค้าท์ที่เปิดมาเพื่อเก็บรูปที่เกี่ยวกับพี่เหนือเอาไว้
ผมตั้งชื่อแอคเค้าท์ว่า...magicofnimman (magic of nimman)
ผมแอดอยู่ 3 คน และมีคนแอดผมแค่ 3 คนเช่นกัน แน่นอนว่าไม่พ้น เดซี่ เจ้าและส้ม
beautifuldaisy ค่ะ!!!!
orangemikan ตัวจิ๋วคงอยากเจอมึงมาก
kaojao อย่าไปแซวโต๊ะ ให้โอกาสโต๊ะเพ้อบ้าง
magicofnimman เงยหน้ามาด่ากูตรงๆ เลยก็ได้ @beautifuldaisy @kaojao @orangemikan
“มึงว่าพี่เขามาทำอะไรที่คณะเราวะ”
“กูว่ามารับสาว”
“พี่เหนือไม่มีสาวอยู่คณะเรา” ข้อมูลผมรับประกันได้ครับ ถ้าไม่มีเข้ามาใหม่วันนี้นะ
“มาทำอะไรก็ช่างเถอะแต่มาถึงถิ่นมึงจะไม่ทำอะไรหน่อยเลยเหรอวะ” หน้าเจ้าเล่ห์ของเดซี่ดอกสวยตอนนี้ไม่น่าคบอย่างแรง
“จะให้ทำอะไร” ผมถามเดซี่ คิดไม่ออกเหมือนกันครับ ส่วนเรื่องรอดักถ่ายรูปไม่ต้องพูดถึง เพื่อนๆ รู้อยู่แล้วว่าผมทำแน่
“ส้มมึงคิดดิ มึงเป็นสาวน้อยละครหลังข่าวแนะนำไอ้โต๊ะมันไป”
“อืม.อืม..อะไรดีวะ แป๊บนะ กูรอองค์ติ่งซีรี่ย์ลงก่อน”
“เร็วๆ นะ ไม่รู้พี่เหนือจะกลับมากี่โมง” เจ้าเตือนเรื่องเวลาขึ้นมา พวกผมจึงหันไปกดดันติ่งซีรี่ย์กันหนักขึ้น
“รู้แล้วๆ กูอ่านมาเยอะ มึงก็เอาขนมไปแขวนไว้ให้พี่เขาใส่การ์ดใบเล็กๆ เอาไว้”
“เฮ้ย ไม่เอาเป็นจุดเด่นสิ เกิดพี่มันตามหาล่ะ” ผมเริ่มโวยวายไม่เห็นด้วยทันที
“มึงนี่ ชอบสำคัญตัวผิด พี่เขาไม่ตามหรอก มึงไม่ดีใจหรือไงพี่เขาจะกินของที่มึงให้นะ”
“เจ้าว่าก็ได้อยู่นะโต๊ะ ดีกว่าไม่ทำอะไร” ในกลุ่มเพื่อนผมเชื่อเจ้ามากที่สุด เพราะมันปกติสุดแล้ว
“ตกลง”
“มึงใส่ดอกไม้ลงไปด้วยสิ กุหลาบสักดอกหรือมึงจะใส่เดซี่เหมือนชื่อกูเข้าไปก็ได้นะ กูยอม”
“ตลกล่ะมึง จะไปหาดอกกุหลาบดอกเดซี่มาจากไหนทัน”
“เด็ดเอาแถวนี้ดีไหม ขอสักดอกคงไม่เป็นไร”
“งั้น..ฝากเจ้าไปซื้อขนมให้หน่อย เจ้าน่าจะรสนิยมดีกว่าโต๊ะ เดี๋ยวโต๊ะหาดอกไม้เอง ส่วนการ์ด...เอาไงดีวะ”
“กูมีกระดาษสีอยู่เดี๋ยวกูทำให้ มึงมาเขียนก็พอ” ส้มหยิบกระดาษสีฟ้าแผ่นขนาด A4 ขึ้นมาให้ผมดู
“เออ งั้นแยกย้าย ฝากด้วยนะ”
ผมรีบแยกตัวออกมา ตาก็กวาดมองหาดอกไม้ไปทั่ว จำได้ว่าด้านหลังลานจอดรถมีพวกต้นไม้ดอกไม้ขึ้นอยู่บ้าง เจอแล้ว
นี่แหละใช่เลย ผมมองซ้ายมองขวาแล้วรีบเด็ด ก่อนวิ่งสี่คูณร้อยเมตรกลับไปหาคนที่เหลือ
“เจ้าไม่รู้จะซื้ออะไร ได้ส้มสายน้ำผึ้งมาจากร้านขายน้ำ แม่ค้าเขาเอามาวางขาย”
“ก็ดีนะมึง ดูห่วงใยสุขภาพ อะ กูกับเดซี่ตัดการ์ดรูปหัวใจให้มึง” ผมบอกแล้วว่าไว้ใจไอ้สองตัวนี่ไม่ได้ ผมน่าจะสั่งมันก่อนไป
เล่นซะหวานแหวว ผมก้มหน้าลงเขียนข้อความสั้นๆ เท่าที่จะพอนึกออกในเวลาอันเร่งด่วน
“ดูแลตัวเองด้วยนะ เป็นห่วง”
“มึงโฆษณาขายยาแก้ปวดหัวเหรอ การ์ดกูออกสวยเขียนซะหมดค่า”
“อย่าเพิ่งเถียงกัน รีบๆ เข้าเถอะ แล้วโต๊ะได้ดอกอะไรมา”
ผมหยิบดอกรักสีม่วงออกมาจากกระเป๋า หย่อนการ์ดและดอกรักลงในถุงส้ม ถือเตรียมพร้อมจะเอาไปแขวน
“โต๊ะ มึงจะให้ยางดอกรักกัดมือพี่เหนือมันหรือไง ไอ้บ้า”
“มันหยดหมดแล้ว ไม่มีหรอก”
“มึงแน่ใจได้ยังไง เผื่อพี่มันหยิบออกมาเปื้อนมือ อะกูมีทิชชู่ ใส่ให้พี่มันด้วยเผื่อต้องใช้” ว่าแล้วเดซี่ก็หย่อนซองทิชชู่ใส่ลงไปในถุงส้ม
“ไปเร็วโต๊ะเดี๋ยวพี่เหนือกลับมาอดหมด” เจ้าเร่งผมที่พยายามจัดของในถุงให้ดูเรียบร้อย
“เออ..เออ ไปเดี๋ยวนี้แหละ ดูต้นทางให้ด้วย”
ผมเดินไปหาตัวจิ๋ว มองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นใครก็รีบคล้องถุงไว้กับกระจกมองข้างฝั่งคนขับ
“ฝากด้วยนะตัวจิ๋ว”
“โต๊ะ มีคนมา” ผมสะดุ้งเฮือก รีบวิ่งจู้ดกลับไปยืนรวมกลุ่มกับเพื่อนหลังต้นไม้
“อ๊ะ!! กูลืมถ่ายรูป”
“มึงนี่จริงๆ เดี๋ยวรอคนนี้เอารถออกไปก่อน เดี๋ยวมึงรีบเลยนะ”
“เออ ได้ๆ” พอรถเลี้ยวออกไปผมก็รีบวิ่งกลับไปถ่ายรูป ก่อนวิ่งกลับมารออีกครั้ง
“มึงว่าอีกนานไหมวะ กูอยากอยู่ดูด้วย แต่ต้องรีบกลับว่ะ ป๊ารอกินข้าว”
“ไม่หรอกมั้ง พี่เขาจะมาทำอะไรคณะเรานานขนาดนั้น” เดซี่เป็นคนให้คำตอบกับส้ม
“มาแล้วๆ” สิ้นเสียงของเจ้า แปดตาสี่คู่ก็จ้องกันไม่กระพริบ
พี่เหนือเดินมาที่รถเพียงลำพัง พอมาถึงรถก็หยุดยืนมองถุงที่ผมเอาไปแขวนไว้ให้ พอมองจากตรงนี้ถุงผมสภาพดูไม่จืด
เหมือนไปจ่ายตลาดมาแล้วเอาของมาใส่รวมๆ กันไว้ถุงเดียว
รถสปอร์ตกับถุงก๊อบแก๊บจากตลาดสด ไว้อาลัยให้กับชีวิตไอ้โต๊ะ
“พวกมึงอย่าทำตัวมีพิรุธห้ามจ้องเว้ย คุยกัน เราต้องทำเป็นจับกลุ่มคุยกัน”
“ใช่ๆ" พวกผมรีบหันหน้าเข้าหากัน แต่ตานี่เหล่ดูจนตาจะเขจริงอยู่แล้ว
“เฮ้ย พี่เหนือแม่งมองมาว่ะ” ผมรีบร้องบอกเพื่อนๆ ใจเต้นจนกลัวว่าพี่แกจะได้ยินเสียง
“เดินมาทางนี้แล้ว ไอ้โต๊ะมึงเอาไง รับไม่รับ”
“หะ!!”
“อย่าหะมึงรีบๆ คิด จะถึงอยู่แล้ว”
“กู กูหนีทันเป่าวะ วิ่งกันเถอะ” ผมพร้อมจะใส่ตีนหมาแล้วครับ กลัวจริงอะไรจริง
“ไม่ทันแล้วมึง จะถึงแล้ว”
“ถึงแล้ว!!”
“ซวยแล้วกู!!!”
“ตุ๊บ” เสียงของหนักตกสู่พื้น แล้วพี่เหนือก็เดินกลับไปที่รถ
เหี้ย!!
ถังขยะ มันตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ ต้นเดียวกับที่พวกผมทำเป็นยืนคุยกันอยู่ข้างหลัง ไว้อาลัยให้กับชีวิตอีกครั้งความพยายามที่มีค่า 40 วินาที
“เจ้าไม่เก็บค่าส้มนะ ออกให้” เสียงตบไหล่ผมจากเพื่อนร่วมอุดมการณ์
“กูเลี้ยงไอติมมึงเอาไหม”
“มึงไปกินข้าวกับป๊าพร้อมกู”
“พวกมึงอยากปลอบใจกูจริงใช่เปล่า”
“เออสิ ไปไหมมึง” ส้มชวนผมซ้ำ
“ไม่ต้องๆ มึงทำอย่างหนึ่งให้กูก็พอ”
“ว่ามาเลย เดี๋ยวกูจัดให้” เดซี่ตบอกให้รู้ว่าเต็มใจทำเป็นอย่างมาก
“จริงนะ” ผมต้องถามเพื่อนเพื่อความแน่ใจก่อน
“เออ ว่ามาเลย”
“มึงหยิบถุงส้มจากถังขยะขึ้นมาให้กูก็พอ พี่มันจับถุงตั้ง 40 วิฯ เชียวนะมึง กูจะเก็บกลับบ้าน”
“เหี้ยโต๊ะ!!”
“มึงไม่ต้องเรียก กูเอาจริง เก็บมาเลย ให้สะอาดนะแต่อย่าลบรอยนิ้วมือพี่กูออก” ผมได้ทีสั่งพวกมันใหญ่
“ไอ้ STALKER โรคจิต ทำไมกูต้องเป็นเพื่อนกับมึงด้วย” สามคนยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าถังขยะ
“อี๋ อะไรเยอะแยะวะ”
“เดซี่หยิบเลย เดี๋ยวเจ้ารอเช็ด”
“ส้มมึงหยิบดิ”
“มึงนั่นแหละ สองเสียงต่อหนึ่งเสียงมึงหยิบเลย”
ผมยืนฟังเพื่อนๆ เถียงกัน สักครู่เดียวก็ได้ถุงมาไว้ในมือ ผมจะเก็บไปรวมกับคอเลคชั่นแก้วน้ำพลาสติกจากงานบอล
ขวดน้ำจากโรงอาหาร และอีกมากมายในกรุสมบัติล้ำค่าที่สะสมมาเกือบหกเดือน
“โต๊ะอยู่นี่เอง นึกว่ามึงกลับไปแล้ว” พี่เทพรุ่นพี่ปีสี่เป็นคนทักผม
“กำลังจะกลับกันครับ มาเอารถ มีไรเปล่าพี่”
“นิดหน่อย เพื่อนกูมันหาคนถ่ายรูปงานวันเกิดน้องสาวมัน มึงรับงานหรือเปล่า”
“ผมเหรอครับ” ผมชี้มาที่ตัวเอง ผมไม่เคยรับงานมาก่อน ทำไมพี่เทพถึงมาถามผม
“เออ มึงนั่นแหละ”
“พี่ไม่ถามคนอื่นล่ะ ผมไม่เคยทำกลัวออกมาไม่ดี”
“เพื่อนกูมันเจาะจงมึงมา”
“หา!!” ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ผมไม่เคยไปแสดงฝีมือที่ไหนให้ใครชมมาก่อน
“จำคนผิดหรือเปล่า ผมไม่เคยรับงานนะพี่”
“ไม่ผิด มึงไม่ใช่เหรอที่ตอนโน้นถ่ายรูปมันส่งเข้าประกวด มีคนส่งรูปไปให้มันดู มันชอบ มันให้น้องมันที่เป็นเจ้าของวันเกิดดู
น้องมันก็ชอบ เลยมาถามกูว่ารู้จักคนถ่ายหรือเปล่า”
“เหี้ย!!”
ไม่ใช่เสียงผมครับ ลูกคู่ผมรับกันระนาว ตื่นเต้นพอๆ กับผมจนบัญญัติศัพท์คำอื่นไม่ออก
“งานมีตอนเย็นวันศุกร์หน้า กูให้ตัดสินใจถึงพรุ่งนี้ ถ้ามึงไม่รับกูจะได้หาคนอื่นให้มัน”
“รับ พี่ผมรับ ผมไปแน่นอน”
“ดีแล้วมึง เงินดีด้วยให้ตั้งห้าพัน แต่อยู่ยันดึกนะปาร์ตี้เลิกกี่โมงก็แค่นั้น มึงไหวใช่ไหม”
“ไหวครับ”
“เดี๋ยวกูให้มึงไปคุยกับไอ้เหนือเพื่อนกูอีกที จะได้ถามทางไปบ้านมันด้วย”
“อ๋อ ผมรู้ครับ”
“อะไรนะ”
“ผ..ผมรู้ว่าต้องคุยก่อนไงพี่ จะได้ถามคอนเซ็ปต์ที่อยากได้” เสียงถอนใจเฮือกมาจากรอบด้าน เกือบไปแล้วไอ้โต๊ะ เกือบโดนจับได้
“เดี๋ยวกูให้มันโทรหา ถ้ามีเบอร์แปลกมึงก็รับด้วยแล้วกัน”
“ขอบคุณครับพี่”
“เออ กูไปล่ะ”
“ครับ”
5
4
3
2
1
“อ๊ากกกกกกกกกก”
“กรี๊ดดดดดด โต๊ะ มึงๆ โอ้ยกูจะเป็นลม”
“ดีใจด้วยนะโต๊ะ”
“มึงไม่ต้องแอบดูแบบหลบๆ ซ่อนๆ แล้ว กูโครตดีใจ”
“พวกมึงไปกับกูด้วยนะ บอกว่าไปช่วยถ่ายรูปก็ได้”
“เยอะไปมึง 4 คน เอางี้มึงไปกับไอ้เจ้า มันสุภาพหน่อย เอาเดซี่ไปเดี๋ยวมันไปสาวแตกมองแต่หนุ่มๆ ส่วนกูเป็นผู้หญิง
น้องๆ เขาคงไม่อยากได้”
“ได้ไหมเจ้าไปช่วยโต๊ะหน่อย”
“ได้สิ ไม่มีปัญหา”
“เออ งั้นแยกย้าย นอนให้หลับนะมึง อย่ามัวแต่รอโทรศัพท์ งานตั้งอาทิตย์หน้าไม่รู้พี่เขาจะโทรมาวันไหน”
“กูรู้น้า ไม่รอหรอก”
ครับ ไม่รอ
ไม่รอบ้าสิ ตั้งแต่กลับถึงหอผมก็จ้องแต่โทรศัพท์ตลอดเวลา อาบน้ำก็เอาเข้าไปวางข้างในด้วย นั่งทำงานก็ไม่เปิดเพลงฟัง
กลัวกลบเสียงโทรศัพท์
โทรมา..
โทรมา...
ได้โปรดโทรมา....
โทรมาเถอะคร้าบ..พลีสสสสสสส
22.45น. Rrrrrrrrrrrrrrrr
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
