ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
********
"All of Me" ตอนที่ 1 แม้จะสวมเสื้อคลุมสีหม่น เนื้อผ้าหนาหนัก แต่ก็ยังเห็นได้ชัดเจนว่าคนที่เดินอยู่ตามลำพังบนถนนที่มุ่งสู่เขตเมืองหลวงมีรูปร่างผอมบาง มือหนึ่งถือห่อผ้าลักษณะยาวบ่งบอกว่าคือดาบ ส่วนอีกมือกระชับห่อผ้าสัมภาระ
รถม้าสินค้าแล่นผ่าน คนขับรถม้าใจดีจอดถามว่า กำลังเดินทางไปที่เมืองหลวงใช่หรือไม่ คนที่กำลังเดินอยู่ตอบรับ แล้วกระโดดขึ้นนั่งข้างกัน กล่าวขอบคุณขณะที่เปิดผ้าคลุมศีรษะออก เพื่อแสดงความสุภาพของการเป็นผู้โดยสาร ทำให้เส้นผมสีอ่อนพลิ้วไหว
“มาจากไหนล่ะ”
“มาจากหมู่บ้านแถวหุบเขา” เสียงตอบแผ่วเบา
“จะมาหางานทำในค่ายทหาร หรือจะไปสมัครงานกับพวกพ่อค้าล่ะ” ดวงตาของคนขับรถม้ามองห่อผ้าในมือ
“ค่ายทหาร” ดวงตาสีเขียวใสดูแปลกตา ฉายความไม่มั่นใจ แต่คนขับรถม้าสนับสนุน
“เจ้าใช้ดาบได้ แล้วใช้เวทย์ได้ไหม”
“ก็...นิดหน่อย”
“ลองดู” คนขับรถม้าบอก “เจ้าต้องแสดงฝีมือให้เต็มที่นะ มีคนพูดกันมากว่า พวกเมืองเหนือจะยกทัพมาบุกเรา เรากำลังต้องการคนมีฝีมือมาก”
อาณาจักรวัน หรือที่เรียกกันโดยทั่วไปว่าเมืองวัน มีพื้นที่กว้างขวางประกอบไปด้วยเมืองและหมู่บ้านเล็กๆ หลายแห่ง เป็นห้วงเวลาที่ผู้ใช้เวทย์ คือผู้ที่มีความสำคัญยิ่งสำหรับการช่วงชิงความได้เปรียบในการทำศึก และเพื่อลดความสูญเสีย
“ไม่มีใครชอบสงคราม ต่างคนต่างค้าขายกันก็น่าจะเพียงพอแล้ว” คนขับรถม้าสินค้าบอก
เมืองวันมีอาณาเขตติดต่อกับทะเลจึงมีความมั่งคั่ง แต่มีข้อห้ามใช้เวทย์ดำอย่างเด็ดขาด
เมืองเหนือคือเมืองที่มีผู้ใช้เวทย์ดำ และต้องการยึดครองเมืองวันเพื่อหาทางออกทะเล
และเมืองบาสก์ เมืองทหารที่ปกครองด้วยความเข้มงวด แม้จะมีพื้นที่ติดต่อกับทะเล แต่ก็ไม่ได้มีพื้นที่กว้างขวางมากนักทั้งส่วนใหญ่ยังเป็นหน้าผาและโขดหิน แม้จะพอทำการประมงได้ แต่หากเป็นการค้าทางทะเลยังต้องพึ่งพิงท่าเรือเมืองวันเป็นหลัก ทั้งหมดกดดันให้เมืองบาสก์ต้องยึดครองสถานะความเป็นกลาง เนื่องเพราะการที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับ 2 เมืองที่ต่อสู้กันมานานย่อมมิใช่เรื่องง่าย
ในการเดินทาง และติดต่อค้าขาย ต้องเดินทางผ่านประตูเมืองหน้าด่านที่เป็นไปตามหลักของข้อตกลง แต่อาณาเขตกว้างใหญ่ ยังต้องแบ่งกั้นด้วยภูมิศาสตร์ ทั้งแม่น้ำ หน้าผาสูงชัน และเวทย์คุ้มกัน
ตลอดจนแนวกันชนระหว่าง 3 เมือง ที่มีแต่เพียงพ่อค้าต่างเมืองเดินทางผ่าน จึงเป็นที่ตั้งของกลุ่มชนเผ่าอิสระ กับ หมู่บ้านโจร!
เมืองหลวงของเมืองวันมีพื้นที่กว้างใหญ่ แบ่งกลุ่มชุมชนไปตามชื่อของถนนในเมือง
จากถนนที่ทอดเข้าสู่ตัวเมือง คือบ้านที่ปลูกอยู่ห่างกันท่ามกลางทุ่งนาแล้วลดระยะห่างลงเรื่อยๆ
ด้านหนึ่งของเมืองหลวงติดทะเล แหล่งค้าขายสำคัญ
ด้านหนึ่งคือค่ายทหาร ใกล้กันคือวังของพระราชา
และอีกด้านหนึ่งคือชุมชนและทุ่งนา
คูคลองขนาดเล็กรับน้ำจากภูเขาสูงปันน้ำไปทั่วเมือง และรองรับน้ำทะเลในยามที่น้ำขึ้น
บ้านเรือนที่นี่จึงปลูกสูงกว่าถนน
คนขับรถม้าชี้ไปทางตะวันออก “ค่ายของแม่ทัพเชมัลอยู่ทางตะวันออก ตอนนี้บ่ายจัดแล้ว ถ้าเจ้าจะไปหางานทำ ต้องไปตอนพรุ่งนี้เช้า ตอนที่เขาออกมาฝึกทหาร จะมีหนุ่มๆ จากหมู่บ้านอื่นมาสมัครเป็นทหารตอนนั้นด้วย บางคนมาทดสอบตั้งหลายครั้งยังไม่ได้”
คนขับรถม้าชวนคุยต่อ “เจ้าเคยมาเมืองหลวงไหม”
“เคยมากับพ่อ เอาของมาส่งที่ตลาดนอกเมือง บางครั้งก็ขายเอง”
“งั้นก็ดี เจ้าน่าจะรู้จักถนนหนทางในเมืองอยู่บ้าง แล้วรู้เรื่องของพระราชาฟารัค กับแม่ทัพเชมัลอยู่บ้างไหม”
“ก็พอรู้อยู่บ้าง”
“เป็นพี่น้องที่รักกันมากนะ” คนขับรถม้าเล่าเรื่องของพระราชากับแม่ทัพ “แต่เพราะการที่รอบตัวแม่ทัพมีแต่คนที่เชี่ยวชาญทั้งอาวุธ และเวทย์ มันก็ทำให้มีความระแวง ว่ากันว่าที่แม่ทัพยังไม่แต่งงาน ก็เพราะคำสาบานไว้ว่าจะไม่มีทายาทสืบสกุล เพื่อไม่ให้เกิดความระแวงเรื่องชิงบัลลังก์จากพระราชา”
คนในชุดสีหม่นรับฟังเรื่องราว จนกระทั่งคนขับรถม้าส่งให้ลงเมื่อเข้าสู่เขตชานเมือง และจะต้องแยกไปทางตลาดส่งสินค้า
“ขอให้โชคดี”
จากที่ยืนอยู่ตรงนี้ ยังนับว่าห่างจากเขตรั้ว และวังของพระราชา แต่นั่นยังไม่ใช่เป้าหมายในการเดินทางมาเมืองหลวงในครั้งนี้
คนรูปร่างผอมโปร่ง ดึงผ้าขึ้นคลุมศีรษะอีกครั้ง แล้วเดินไปทางค่ายทหารทางฝั่งตะวันออก พ้นจากจากกลุ่มบ้านเรือน คือตลาดเล็กๆ ที่มีลูกค้าหลักคือทหาร ถัดจากนั้นจึงเป็นคอกม้า และลานดิน คั่นด้วยลำคลองคดเคี้ยว แล้วจึงเป็นส่วนที่ใช้ฝึกอาวุธ และโรงนอนปลูกเรียงเป็นแถวยาว ต่อให้ยืนอยู่บนสะพาน ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีเรือนหลังใดที่น่าจะเป็นที่รับสมัครทหารใหม่
คนรูปร่างโปร่งบางเดินกลับเข้าไปในเขตหมู่บ้านถามหาที่พัก หญิงสาวคนหนึ่งในหมู่บ้านชี้ให้ไปหาแม่เฒ่า ที่ย่านถนนผัก นางมีห้องพักสะอาดและปลอดภัยกว่าห้องพักใกล้ค่ายทหาร เมื่อเดินไปตามทางที่มีคนชี้บอก ระหว่างทางพบเห็นขอทานนั่งอยู่ แม้เบื้องหน้าจะมีชามแตกใส่เศษเหรียญ แต่ลักษณะบางอย่างกลับดูคุ้นเคย จนต้องแวะพักสั่งบะหมี่จากแผงข้างทาง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ 2 คนกอดไหล่กันเดินตัวเอียงสวนมา เดาได้ว่ากำลังจะไปทางค่ายทหาร กลิ่นเหล้าคลุ้ง แต่ชาวเมืองที่พบเห็นกลับหัวเราะ ดูคุ้นเคยกับคนเมาเป็นอย่างดี ขอทานที่อยู่ห่างไกลออกไป เปิดผ้าคลุมหน้าเพื่อมองคนเมาที่กำลังเดินมาหา คนสูงโปร่งวางเงิน แล้วเดินตามคนเมา ดวงตาคมกริบกลับมองผ่านไปถึงขอทาน ทั้งขยับห่อผ้าในมือ
คนเมาเดินผ่านขอทานไป แต่คนสูงโปร่งหยุดยืนอยู่ที่ข้างหน้า
“ครั้งต่อไปที่ข้าเห็นเจ้า เจ้าจะไม่เหลือตาไว้มอง ไม่เหลือหูไว้ให้ได้ยินอีก”
ขอทานผู้นั้น เหลือบมองห่อผ้าในมือของคนกล่าวคำขู่แล้วยอมล่าถอยออกไป
ใจนั้นอยากกลับไปหาที่พักของคืนนี้ แต่คนสูงโปร่งกลับเดินตามขี้เมาคู่นั้นไปเรื่อย จนเห็นว่าทั้งคู่เดินเข้าไปในเขตค่ายทหาร
นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาของานทำจริงๆ ควรมาใหม่ตั้งแต่ตอนเช้า
“เฮ้” ชายสวมชุดสีเทาเรียกจากซุ้มเหล้าทางขวามือ ขณะที่เดินเข้ามาหา “มา 2 รอบแล้วนี่ไอ้ตัวเล็ก”
ชายผู้นี้รูปร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้าง ดวงตาคมเข้ม ริมฝีปากได้รูปสวย เป็นใบหน้าที่ต่อให้เพียงมองผ่าน แต่จะจดจำได้ตลอดไป หากเมื่อกล่าวคำเรียก –ไอ้ตัวเล็ก- ดวงตาคู่นั้นกลับมีแววของความยินดีเป็นอย่างยิ่ง
...ยินดีอันใด ดั่งพวกเราเคยพบกันมาก่อนเช่นนั้น เราคุ้นเคยกันมากพอที่จะกล่าวเรียกผู้อื่นเช่นนั้นหรือไร!
ดังนั้น ดวงตาสีแปลกของคนที่ถูกเรียกจึงเปล่งประกายแปลกๆ
“ไม่ชอบให้เรียกตัวเล็กหรือ งั้นเจ้าชื่ออะไร”
“อาเม่ย”
....เม่ยเป็นชื่อของสตรี ทั้งยังเป็นชื่อของน้องสาวคนเล็กด้วย....แต่เจ้าตัวเล็กนี่ดูก้ำกึ่งระหว่างหญิงกับชาย....
“เสี่ยวเม่ย” อีกฝ่ายเปลี่ยนชื่อเรียกด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ขบขัน เมื่ออีกคนยิ่งไม่พอใจมากกว่าเดิม “ใกล้ค่ำแล้ว หนีแม่มาเที่ยวใกล้ค่ายทหารไม่ดีนะ กลับบ้านได้แล้ว”
“ข้าไม่ได้หนีแม่มาเที่ยว ข้าต้องการเป็นทหาร”
“เป็นอะไรนะ” อีกฝ่ายยังไม่เลิกล้อเลียน
“เป็นทหาร”
“ดาบนั่น ขโมยของใครมาถือไว้ เอาไปคืนเขาเสีย” ไม่ใช่แค่กล่าวคำ แต่มือใหญ่ยังโบกไล่
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายชอบล้อเลียน อาเม่ยจึงตอบโต้คำล้อเลียนด้วยการมองมานิ่งๆ
รูปร่างผอมบาง เส้นผมสีเงิน คิ้วเรียวยาว ดวงตาสีแปลก กับริมฝีปากเชิด บ่งบอกถึงความดื้อรั้น
ต่อให้ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยังทำให้คนที่กำลังกล่าวคำล้อเลียนไม่อาจละสายตา
“ข้าไม่รับเด็กน้อยเป็นทหาร แต่ถ้าเจ้าอยากเป็นทหารก็ต้องเอาชนะข้าให้ได้”
“ท่านเป็นใคร”
คนผู้นั้นไม่ตอบ แต่กลับเดินข้ามสะพานตรงไปที่ลานฝึกด้านหน้าโรงนอนหลังหนึ่ง คนที่นั่งอยู่ที่ซุ้มเหล้าพากันเดินตามมาด้วย
“จะใช้ดาบของเจ้าหรือเลือกเอาจากที่วางไว้ก็ได้”
อาวุธที่วางอยู่ล้วนแต่อยู่ในสภาพที่พร้อมใช้งาน แต่อาเม่ยส่ายหน้า บอกว่าต้องการใช้ดาบที่ถือมา ถึงตอนนี้ อากาศเริ่มเย็นลง ทหารที่อยู่ภายในโรงนอน และที่ออกไปข้างนอก เริ่มทยอยกลับมา จับกลุ่มดูผู้ที่กำลังเตรียมต่อสู้
“พร้อมเมื่อไหร่ก็มาได้เลย เสี่ยวเม่ย”
สิ้นคำว่าเสี่ยวเม่ย ดาบเล่มบางก็ออกจากฝัก เพลงดาบที่ดุดันผิดรูปร่างหน้าตา คนรูปร่างสูงใหญ่ตั้งรับอย่างรัดกุมด้วยมือเปล่า ไม่มีท่าทีว่าจะตอบโต้ ยิ่งนานเพลงดาบยิ่งดุดันกว่าเดิม คนตัวโตสะบัดฝ่ามือ ส่งให้อาเม่ยล่าถอยไป 5 ก้าว
“แสดงเวทย์ของเจ้ามา”
อาเม่ยกวาดตามองผู้คนรายรอบที่มองดูการต่อสู้ แล้วก้าวถอยห่างคู่ต่อสู้ออกมาอีก สอดดาบคืนฝัก แล้วหมุนดาบช้าๆ
ไอความร้อนแผ่กระจายจากดาบ ตรงมาหาอีกฝ่ายแล้วแผ่เป็นวงล้อม คู่ต่อสู้เพียงแค่พลิกฝ่ามือ ไฟก็ดับลง!
“ซัน” คนที่ถูกเรียก รูปร่างอ้วนใหญ่ รีบวิ่งออกมาพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม
“ในที่สุดข้าก็พบพรรคพวกคนเล่นไฟอีกคนหนึ่งแล้ว” องครักษ์ซันกล่าวพลางกางแขนโอบกอดอาเม่ยแน่นๆ
“พาไปบ้านพักองครักษ์ แล้วค่ำนี้ค่อยคุยกัน” คนตัวโตออกคำสั่ง องครักษ์ซันก็รีบโอบไหล่อาเม่ยพาไปตามคำสั่ง
“ข้าได้เป็นองครักษ์หรือ”
องครักษ์ซันหัวเราะ “แน่ละสิ คนเล่นไฟจะเป็นอะไรได้นอกจากองครักษ์”
“แต่เขาดับไฟของข้าได้ง่ายดายเพียงแค่พลิกฝ่ามือเองนะ” อาเม่ยไม่เข้าใจ
คนอ้วนใหญ่ เขย่าไหล่ของอาเม่ย “ท่านแม่ทัพบอกอย่างไรก็อย่างนั้นแหละ”
“เฮ้! เดี๋ยวนะ ท่านแม่ทัพหรือ นั่นคือท่านแม่ทัพเชมัลหรือ” อาเม่ยทำตาโต คนท่าทางอวดดีคนนั้นคือแม่ทัพ คือพระอนุชาของพระราชาฟารัคงั้นหรือ “เขาไม่ได้อยู่ในเขตวังหรือไง”
….พระอนุชาเมืองไหนกัน นั่งดื่มเหล้าอยู่ที่แผงขายเหล้าหน้าค่ายทหาร
“เจ้านี่มีคำถามมากมาย ไว้ข้าจะค่อยๆ เล่าให้เจ้าฟังก็แล้วกัน” องครักษ์ซันเดินนำอาเม่ยไปทางกลุ่มที่พัก
ที่ด้านหลัง ชายหนุ่มอีกคนก้าวเข้ามายืนเคียงข้างกับแม่ทัพเชมัล มองตามหลังคนที่กำลังเดินห่างออกไป
“เจ้าคิดว่าเป็นอะไร” แม่ทัพถามโดยที่ไม่ได้หันมามองอีกฝ่าย
“น่าจะเป็นน้ำ” แม่ทัพไม่เห็นด้วย อีกฝ่ายเลยต้องบอกเหตุผล “คนที่แสดงไฟเพื่อเจตนาตบตาคู่ต่อสู้ มักจะมีเวทย์ที่แท้จริงตรงข้ามกับที่แสดง”
ยังเป็นเหตุผลที่ไม่ค่อยน่าเห็นด้วยสักเท่าไหร่ แต่การตั้งคำถาม และค้นหาความจริงของสมาชิกใหม่ ก็น่าสนุกดีไม่น้อย
แม่ทัพหันไปหาชายหนุ่มอีกคนที่มีรูปร่างโปร่งบาง ผมสีเข้มถักเปียยาว ท่าทางสุภาพเรียบร้อย
“เก้า เจ้าคิดว่าเป็นอะไร”
ผู้ที่ถูกเรียกว่าเก้าตอบเบาๆ “ลมครับ”
“เอาอะไรมาคิดว่าเขาใช้เวทย์ลม...” ยังไม่ทันที่คนสูงโปร่งจะพูดจบประโยค แม่ทัพก็ขัดขึ้น
“ใกล้ค่ำแล้ว กลับบ้านไปหาเมียเถิด ฮูดา”
คนที่ชื่อฮูดา มีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม แต่ดวงตาคมตวัดมององครักษ์เก้าอย่างไม่พอใจ แล้วหันกลับมาหาแม่ทัพ
“หากท่านต้องการให้ข้าอยู่เป็นเพื่อน...”
“กลับบ้านไปหาเมียของเจ้าเถิด”
เมื่อองครักษ์ฮูดาแยกกลับไป เช่นเดียวกับกลุ่มทหารที่มีครอบครัวแล้ว องครักษ์เก้ากับทหารอีก 4 คนเดินตามแม่ทัพเชมัลกลับมาจนถึงตึกที่พักขององครักษ์
โรงนอนของทหารส่วนอื่น เป็นโรงนอนขนาดใหญ่ แต่ที่พักส่วนนี้เป็นบ้านพักภายในมีการแบ่งพื้นที่ใช้สอยชัดเจน
องครักษ์ซันเดินนำอาเม่ยเข้าไปในบ้าน แล้วชี้บอกให้ถอดเสื้อคลุมแขวนไว้
“ส่วนอาวุธ เจ้าจะเอาไปนอนกอดก็ได้” คนอ้วนใหญ่พูดขำๆ แล้วกลายเป็นสีหน้าลำบากใจ เมื่ออาเม่ยถอดเสื้อคลุมสีหม่นแขวนไว้ที่ข้างประตู
กลุ่มที่เดินตามเข้ามาก็มีสีหน้าแปลกพอกัน
“เจ้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” องครักษ์ซันถาม
เป็นอีกครั้งที่ดวงตาสีแปลกบอกว่าไม่พอใจ มือผอมๆ ชี้ไปที่ลำคอ
“ลูกกระเดือกชัดขนาดนี้ จะเป็นผู้หญิงได้อย่างไร หรือจะให้ถอดเสื้อ”
อาเม่ยขยับจะแก้สายรัดเอว แต่แม่ทัพเชมัลเข้ามาคว้าข้อมือไว้ อีกมือดันคางให้เงยหน้าขึ้น
...ก็ผู้ชาย แต่เวลานี้ทุกคนกลับรู้สึกลำบากใจ หากต้องอยู่ในบ้านพักหลังเดียวกันกับองครักษ์ชายคนอื่นๆ
“ท่านรับข้าไว้ในกองทัพแล้วนะ” อาเม่ยจ้องหน้าเชิงบังคับ เมื่อเห็นทุกคนหันไปมองหน้ากัน
“มันก็ใช่” แม่ทัพยอมรับ นึกถึงคำถามที่จะช่วยลดความตึงเครียดจากบรรยากาศแบบนี้ “เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว”
“19”
มีทหารหลายคนเข้ากองทัพด้วยอายุเท่านี้ แต่ทุกคนล้วนรูปร่างสูงใหญ่
“อ้อ....ที่แท้ก็เพราะว่ายังโตไม่เต็มที่นี่เอง” ในที่สุดแม่ทัพก็หาเหตุผลที่ช่วยลดความไม่สบายใจนี้ลง
หลายคนในกลุ่มองครักษ์ถอนหายใจยาว
“ต้องบอกพ่อครัวให้เพิ่มอาหารให้สมาชิกล่าสุดของเรา” องครักษ์ซันบอกแล้วแนะนำสมาชิกกลุ่มองครักษ์
(มีต่อ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
