กาลกีรตี 76
'ง่ายดิ..เพราะแววตาดุๆของเอล...เหมือนแววตางู กอดแน่นๆ ของเอลก็เหมือนโดนงูรัด...’
‘แล้วก็นะ... ‘รัก..มันชนะทุกสิ่ง’…’
.
.
.
ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้ยินมันคือความรู้สึกจริงๆ จากใจ หรือคำหวานที่มาจากการพลั้งปาก ในชั่วโมงนั้น อเล็กซ์นิ่งงันเหมือนต้องมนต์สะกด ดวงตาอ้อนๆ ที่มองผ่านตรงมาโดยไม่หลบสายตา ปลายนิ้วเย็นที่สัมผัสมามันส่งความเย็นเฉียบวาบไล่ไปทุกจุดบนใบหน้าที่ปลายนิ้วนั้นมันไล้ผ่าน แววตาสีน้ำตาลอมเขียว วาบไหวลึกลงไปที่ม่านตา ..
หลังดวงตาที่จ้องมองมา เอลไม่แน่ใจว่ามันหมายความลึกซึ้งถึงสิ่งใด
รักรึหลง เสน่หาหรือว่าอาฆาตแค้น สิ่งใดกันแน่ที่คนตรงหน้า รู้สึกลึกเกินไปกว่าความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยเท่าที่พอจะจำได้..
.
.
.
...หากความทรมานที่ทำให้หัวใจเต้นระส่ำอยู่ตอนนี้ มันมาจากเศษเสี้ยวของความอาฆาตที่มาจากหนหลังอันแสนไกล..
.
.
.
..ไม่ว่าจะเกิดอะไรในตอนท้ายที่สุด ดอนแห่ง Samuele ก็พร้อมจะน้อมรับมัน พร้อมรับโดยดุษฎีทุกอย่าง.. ‘แม้กระทั่ง...ความตาย’
**
" Secret Tale Project ??!!"
“เออ...อันนี้เนมตัวหลัก เชี่ยเถอะครับ โปรเจคมึงเองแท้ๆ แต่แมร่งเสือกจำหอกอะไรไม่ได้ กูกับไอ้ด้วงช่วยกันคิดหัวจะแตกแล้วเนี้ยดีนะที่โซ่มันมีญาณวิเศษเห็นภาพตัวเอกแต่ละเผ่าของมึง..”
“เห้ย!!??? จริงดิ???”
‘ป๊าบ!!’
“ถุ๊ย!! กูประชดเว้ย เชี่ยเดียร์!! ถ้าโซ่มันรู้พวกกูจะมารุมสับมึงอยู่นี้หรือ???!!”
ในห้องแคนทีนที่ถูกยึดมาเป็นห้องประชุมเฉพาะการณ์ ตอนนี้ไอ้ฝิ่นมันกำลังอัดผมเละ โปรเจคข้ามชาติที่ทาง สนพ. ได้มาตอนนี้เกือบจะปีล่ะ มันยังไม่กระเตื้องไปถึงไหน สมองแม่งโล่งเตียนขนาดผมหยิบแผ่นดีไซด์ตัวละครที่ออกแบบมาดูผมยังจำไม่ได้เลยว่า ตัวละครตัวนี้น่ะผมเป็นคนร่างภาพมันขึ้นมาเอง..
“ไอ้ที่มันอยู่ในสมองลึกๆ ของมึง ขุดมันขึ้นมาขายหน่อยสิว่ะไอเดียร์...”
ไอ้ฝิ่นมันพูดเสียงเย็นแล้วจงใจใช้สันแฟ้มเคาะหัวผม แต่โทษที ของแบบนี้มันรู้ทางกัน คนซวยมันเลยเป็นไอ้ด้วง รอง บก. ฝึกหัดที่ สนพ.รับมาเป็นกรณีพิเศษ ที่โดนสันแฟ้มกระเด้งใส่ไหล่แบบไม่ต้องถามเลยว่าเจ็บไหม ? เจ็บชัวร์ๆ
“เออน่า..ทุกอย่างมันต้องมีทางออกดิว้าเชื่อเฮีย”
“แล้วจะเอายังไงว่ะเฮียเดียร์? สัญยง สัญญาก็เสือกเซนไปแล้ว ถ้าเขาถามถึงความคืบหน้าของงานนี้ถึงขั้นล้มละลายนะครับตั๊วเฮี้ย??”
“ถ้าถึงขั้นนั้นจริง เราให้คุณรามช่วยไม่ได้หรือเดียร์?”
.
.
.
..ไอ้จีมันโพล่งชื่อนั้นออกมา..
.
.
.
หัวสมองไอเดียร์เหมือนชาวาบแล้วทุกอย่างก็เป็นปกติ..
.
.
.
“....ใครวะฝิ่น...คุณราม?..”
สายตาว่างเปล่ากับชื่อที่เหมือนไร้ความหมาย ชื่อนั้นไอเดียร์มันเอ่ยออกมาจากสมองที่ไม่มีเศษเสี้ยวอะไรในความทรงจำ.. ‘มิสเตอร์ราม การุณ’ ได้หายไปแล้ว...
.
.
.
การประชุมครั้งนั้นจบลงด้วยเอกสารแฟ้มใหญ่ที่ไอ้ฝิ่นมันคัดมาให้ ก่อนจะมีไอ้สองฝรั่งตัวโคตรควายมาหิ้วปีกไอ้ฝิ่นกลับไปแบบงงๆ ในห้องประชุมย่อยตอนนี้เลยเหลือแค่ไอเดียร์ น้องโซ่ กับไอ้จีที่เหมือนจะช่วยเตือนความจำว่า มิสเตอร์รามเป็นใคร แต่ให้ไอ้จีอธิบายยังไงไอเดียร์ก็จำใครคนนั้นไม่ได้ซะที หงุดหงิดจนต้องใช้เท้ายันไอ้จีออกไปแล้วหันไปถามโซ่ แต่รายนั้นก็ให้รายละเอียดอะไรไม่ได้มาก เพราะโซ่เข้ามาฝึกงานในตอนที่คุณรามไม่ได้เข้ามาใน สนพ. สรุป เรื่องของคุณรามเลยโดนพับเก็บใส่แฟ้มไป เพราะไอ้คนที่น่าเชื่อถือได้อย่างไอ้ฝิ่นไม่ได้อยู่ในวงสนทนาเสียแล้ว ..
“พี่ไอเดียร์...ไปเช็คสมองบ้างไหมครับ?”
เล่นเอาไอเดียร์ชะงักไปในตอนที่โซ่โผเข้ามากอดแล้วบอกสิ่งที่อยู่ในใจ รู้ว่าโซ่มันเป็นห่วง แต่ถ้าจะให้ถึงกับไปเช็คสมองที่โรงพยาบาล ไอเดียร์ว่า ถ้ามันถึงขนาดนั้นก็ขออย่ารู้อะไรเลยดีกว่า
“..แล้วถ้าวันหนึ่งพี่ไอเดียร์ลืมโซ่ล่ะ?”
คำถามนั้นโซ่ถามมันเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ..
แต่ไม่รู้ว่าทำไม มันถึงเรียกน้ำตาของไอ้คนไม่คิดอะไรออกมาได้..
.
.
.
“พี่ไม่รู้...พี่..ไม่รู้...”
ในห้องแคนทีน มีแค่ไอ้จี กับโซ่ ที่เห็นไอเดียร์มันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
**
“สรุป..คือมึงจำคุณรามไม่ได้? ไอ้เชี่ยอย่ากัด!..เอ่ออ..จำไม่ได้ก็ช่างแม่ง..อึก!! มาโค!! ไอ้สัดหยุด!! คาร์โล อย่า!! ไอ้พวกเชี่ย!! จะกัดทำเตี๋ยมึงหรอ!!!????”
“คือ..ฝิ่น..ถ้ามึงยุ่งกับไอ้แก็งค์ควายเผือกขนาดนั้น กูว่ามึง..ป่ำป๊ามกันให้เสร็จไปก่อนดีกว่าไหมครับคุณเพิ้ล?”
“กูคุยได้..ไอ้สันดาน!! พวกมึงจะเลียทำเชี่ยอะไร???!!! เฮ้ย!! โทรศัพท์กู!!! ”
.
.
.
แล้วสายก็ตัดไป..
ปล่อยให้คนปลายสายอย่างไอเดียร์ มานั่งจ้องโทรศัพท์เล่น ซะอย่างนั้น เหตุการณ์อีกฟากคงไม่ต้องให้เดา ป่านนี้ไอ้ฝิ่นคงไม่มีหาทางหลุดออกมาจากพวกฝรั่งปัญญาอ่อนนั้นแล้วมั้ง ..
โยนโทรศัพท์ทิ้งแบบไม่แยแสอะไรไอเดียร์แต่ถอนหายใจ กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงกว้าง หอที่ไม่ค่อยได้กลับมานานยังคงมีภาพไอ้งูยักษ์ประดับอยู่บนฝาผนัง ดวงตาสีมรกตที่จ้องมาจากภาพวาด มันคล้ายๆ กับแววตาฝรั่งเผือก บอกตามตรงนะว่าจำมันไม่ได้หรอกว่ามันเป็นใคร สำคัญยังไง แต่ไอ้การที่ยอมให้อะไรๆ มันเกินเลยเป็นเพราะใช้ความรู้สึกข้างในล้วนๆ วงแขนใหญ่ๆ ที่กอดรัดมา โอเคมันหนักและรัดแน่น แต่มันก็อุ่นใจจนยอมให้กกกอด อุ่นใจจนไม่อยากให้มันหายไปจากชีวิต.. นานเท่าไหร่แล้วที่เพิ่งรู้ว่าห้องที่อยู่มันกว้างเกินไป เหงาเกินไป ปกติก็อยู่คนเดียวได้ แต่พอไอ้ฝรั่งมันเข้ามา ทำไมถึงไม่อยากให้มันเดินออกไป..
‘แล้วถ้าวันหนึ่งพี่ไอเดียร์ลืมล่ะ??’
คำถามของโซ่ยังคงแว่วมา..ใช่ ถ้าวันหนึ่ง ลืมไอ้ฝรั่งเผือกนั้นไปล่ะ?? ชีวิตยังจะปกติสุขอยู่ ..หรือขาดหาย..
‘ติ่ง!!’
.
.
.
เสียงแมสเสจอยู่ๆ ก็ดังมา ไอเดียร์ กลิ้งลุนๆ ไปคว้าโทรศัพท์ก่อนจะกดดูวีดีโอคลิปที่ไอ้เพื่อนฝิ่นจัดส่งมาให้ พร้อมหัวข้อ ‘เมียงู-ดูเพลินๆ ’
“อะไรวะ?”
ไอเดียร์อดบ่นออกมาไม่ได้..ในตอนที่ยังไม่รู้ว่าเพื่อนฝูงฝิ่นมันส่งอะไรมาให้ตอนนี้..
**
แทบไม่ได้หลับได้นอน ข้อมือแม่งเคล็ดจนอยากจะบอกว่าในตอนที่เห็นแม่ง คนคงคิดว่า อักเสบ เรื่องมันเริ่มขึ้นจาก ไอ้ฝิ่น มันส่ง 'วีดีโอ Socialcam' บ้าบออะไรมาให้ไม่รู้ ..และที่บ้ายิ่งว่านั้น..
.
.
.
คือไอเดียร์มันดันดูจนจบแล้ว..
'มีอารมณ์'
อยากจะตาย ตอนดูก็ว่าอยู่นะว่าแม่งไอ้บ้านั้นมันทรมานสัตว์ แต่ไหงพอดูวนมาวนไปเสือกมีอารมณ์ได้วะ..เออ..เอาเข้าไป มีอารมณ์ไม่ว่า แต่พอมองไอ้งูตัวนั้นแล้วดันคิดถึงหน้าไอ้ฝรั่งเผือกขึ้นมาอย่างไร้เหตุผลนี้สิ แม่ง รู้สึกว่าตัวเองมันโรคจิตชัดๆ ..
.
.
.
...อยากฟัดกับงูว่ะ...
.
.
.
‘bestiality’
คำนี้ถูกค้นหาในหน้า เวบฯ ลับ แต่ก็แค่นั้น มันไม่ได้อย่างใจ ซักเท่าที่ควร ไม่ใช่ประเภทของที่อยากจะลองจะรู้ คือจิตใต้สำนึกมันบอกว่าอยากได้ฟิวส์ลิ่งของ ‘งู’ นะ ไม่ใช่ พวกม้า วัว หรือเก้งกวาง ..
แววตาสีมรกตจางๆ กับความเย็นแปลกๆ ที่ผิวหนังสัมผัส..
ก็ว่านะว่าไม่เคยฟัดกับงู แต่ทำไมเหมือนร่างกายมันรู้สึกได้ดีจังวะ? อีกครั้งที่ไอเดียร์ยกโทรศัพท์แล้วจ้องหน้าจอมันอยู่อย่างนั้น...จ้องแล้ภาวนา..ภาวนาจนเหมือนว่าความง่วงมันแสดงอาการ ..ร่างกายเริ่มหนักพอๆ กับเปลือกตา มือที่ถือโทรศัพท์ ตกลงข้างที่นอน พร้อมๆ กับขนดหางยาวที่ตกลงกับพื้นข้างเตียง..ทั้งๆ ที่ในชั่วเสี้ยวความรู้สึกไอเดียร์ ยังนึกถึงอเล็กซ์ โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่าร่างกายตนเองน่ะมันแปลกไป..
.
.
.
‘กลับมาทีเถอะคุณฝรั่ง ...ตอนนี้ Fab จนข้อมือมันเคล็ดหมดแล้ว..’
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
