1 วันในฤดูวิกฤต [2]สายลมพัดเอื่อยระเรื่อยตามท้องทุ่ง คลื่นลูกเล็กสาดซัดตามแรงแหวกน้ำของบุรุษหน้าหล่อที่ถอยเจ็ทสกีมาขับรับหน้าน้ำท่วม ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ แล้วดันแว่นให้ขยับเข้าดั้งที่โด่งล้ำของตัวเอง คลายแขนที่สอดหนุนอีกข้างออกมาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ถอดแว่นดำกันแดดแล้ววางข้างตัว เพ่งมองวัตถุที่วิ่งไปมาบนผืนน้ำ หรี่ตามองผิวขาวละเอียดสะท้อนแสง โครงหน้าหล่อเทพ พี่โดมอาย ยิ่งบวกแว่นกันแดดและเสื้อชูชีพที่มันสวม..หล่อฉิบหาย! กวาดตามองตามการวิ่งของเจ็ทสกีแล้วก็..ละเหี่ยในอก อะไรจะสนุกขนาดนั้น? ลุกขึ้นยืนแล้วสวมรองเท้า เบือนหน้ามองเจ็ทสกีที่วิ่งเข้าหาฝั่ง ยกมือขึ้นมาแล้วใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่บ้าน ผมก้าวเท้าเดินเข้าบ้านไม่รอมัน กว่ามันจะจอด กว่ามันจะขึ้นบกอีก..ขี้เกียจคอย
เดินเข้าบ้านมาก็เจอตานั่งคุยกับผู้ใหญ่บ้าน ยกมือไหว้แล้วกะจะเดินผ่านเนียนขึ้นข้างบน ก็ไม่ทันเสียงเรียกจากผู้ใหญ่บ้านที่เอ่ยทักมาซะก่อน หยุดขาที่กำลังจะก้าวหนีแล้วหันมาแย้มยิ้มพิมพ์ใจให้ผู้ใหญ่บ้านที่มองผมด้วยแววตาชื่นชม ก็นะ..ผมหล่อ5555
“น้าก็ให้พิมันไปแทนก็ได้นี่ นายก ฯ เค้าอยากเจอน้า ตั้งแต่น้ำเริ่มเข้าน้ายังไม่ยอมรับถุงยังชีพที่เทศบาลเอามาแจกเลย นายก ฯ เขากังวลใจนะน้า” ขมวดคิ้วแล้วหันไปมองตา นายก ฯ ที่ผู้ใหญ่บ้านพูดถึงเป็นนายกเทศบาลแถวบ้านครับ ไม่ใช่ป้าคนนั้นที่พูดไม่ชัดทั้งภาษาไทยและอังกฤษ เมื่อก่อนนายก ฯ เคยเป็นคนขายปุ๋ย พอมีเงินก็อยากได้อำนาจ แต่จริง ๆ ก็เป็นคนดีคนหนึ่ง พอลงชิงตำแหน่งนายกเทศมนตรีแข่งกับนายกคนเก่า คนขายปุ๋ยก็ได้ตำแหน่งเลย ตามองมาที่ผมเหมือนรอคำตอบ ยิ้มบางแล้วพยักหน้ารับ ตาเลยหันไปบอกว่าจะให้ผมไปรับถุงยังชีพแทน
“บ่ายโมงนะพิ ไปช้าหน่อยก็ได้ สักบ่าย 2 โมง คนจะได้ไม่เยอะ” ยืนยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่บ้านแล้วเดินมานั่งข้างตา ตาถอนหายใจแล้วมองกระดาษสีเหลืองที่วางบนโต๊ะ ผมมองตามก็เห็นว่ามันคือ ‘คูปอง’ นึกถึงตอนอนุบาลที่ผมต้องเอาตังค์ให้ครูก่อนจะเอาคูปองไปแลกถาดหลุม ไม่เคยนึก..ว่ากูโตขนาดนี้แล้วยังต้องเอาคูปองไปแลกของอีก..เหมือนเด็กน้อยวัยขนยังไม่ขึ้น อมยิ้มกับความทะลึ่งระดับกลางแล้วยื่นมือหยิบคูปองมาใส่กระเป๋ากางเกง เงยหน้ามองเด็กญี่ปุ่นที่เดินเข้าบ้านมาพอดี ยกยิ้มมุมปากแล้วแค่นหัวเราะลงคอ ไม่มี’ไรครับ แกล้งมัน5555
ลุกขึ้นยืนแล้วพยักพเยิดไปทางห้องครัว มันยิ้มเอ็นดูใส่แล้วเดินตามผมเข้าครัว เร่งฝีเท้าเข้าครัวแล้วรีบหันหลังตั้งท่า พอเห็นปลายเท้ามันก้าวเข้าครัวผมก็กระโจนโผนทะยานเข้าใส่ไม่มีออมแรง ไทตั้งการ์ด เอ้ย! เกร็งตัวอ้าแขนรับตัวผมที่โดดเข้าเอว ปลายจมูกโด่งหอมปลายคางผมแรงๆ แล้วกอดแน่น ขำก๊ากกับการเหวี่ยงเล่นไปมาของมัน เริ่มเวียนหัวก็เขย่าขาบอกมันให้หยุดหมุน ไทปล่อยผมให้นั่งบนโต๊ะกินข้าว มือข้างหนึ่งดึงฝาชีครอบกับข้าวออก อีกมือก็ยังกอดเอวหนามันไม่ยอมปล่อย ผมนี่มันเรย่าจริง ๆ 5555
“บ่าย 2 ผมไปรับของที่เทศบาลนะ ไปด้วยกันป่าว?” ปากผมแบ่งหน้าที่เคี้ยวด้วยสื่อสารด้วยรับจูบด้วยอย่างเทพ เด็กญี่ปุ่นผละมามองหน้าหล่อน่ารักของผมก่อนจะส่ายหน้าหล่อเร้าตอบ รู้อยู่แล้วว่าบ่ายมันไม่ว่าง55 ยิ้มกว้างแล้วหยิบเนื้อแดดเดียวเข้าปาก มันตามมาแย่งฉกเนื้อถึงปลายลิ้น
“..เดี๋ยวไทไปส่งที่เทศบาล แล้วจะรอรับพิกลับด้วยเลย” เบ้หน้าเบะปากแล้วส่ายหน้า ไม่ใช่ไม่อยากให้มันรอ แต่ผมไม่อยากไปทำงานกับมันด้วยต่างหาก ขี้เกียจไปเจอคุณเหมียว ก็คุณเหมยวที่เคยก้อร่อก้อติกผมไง วันนี้คุณเหมียวจะเข้ามาขอความเห็นใตที่ไม่สามารถหาลูกทัวร์มาลงได้ตามเป้า พี่เรย์พาน้องหนีน้ำไปอยู่แถวทะเล ไม่สามารถระบุเกาะได้ เดี๋ยวคุณตามกันถูก5555
“ไปส่งได้ แต่ไม่ต้องรอ ขี้เกียจนั่งรถ ให้พี่คนไหนรอพาผมกลับก็ได้ไท เข้าใจมั้ย?” เอานิ้วเปื้นเนื้อแดดเดียวเช็ดที่เสื้อมันแล้วยกขึ้นจับแก้มสากแต่ใสปิ๊งของเด็กญี่ปุ่นมั่น บีบนิดหน่อยก่อนจะจับส่ายไปมา น่ารักเท่าโลก55555
ยิ้มบางให้ไทแล้วดันมันให้ถอย ดีดก้นออกจากโต๊ะกินข้าวแล้วนั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกันดี ๆ เดินเขย่งกอดคอมันขึ้นชั้น 2 มันไล่ให้ผมมาอาบน้ำ ในขณะที่มันง่วนกับการเลือกเสื้อผ้าให้ผม กลัวกูจะหล่อห่อหมกบิ้กเบิ้มน่าตีหัวลากเข้าเทศบาลมากหรืออย่างไร? รีบอาบน้ำแล้วโกนหนวดให้ดูสมเป็นหลานตาก่อนจะวิ่งจู๊ดไปหาคนที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
“วิ่งผ่านน้ำ? ใส่ตัวนี้นะครับ” รับเสื้อยืดสีดำไม่มีลายอะไรมามอง เรียบมาก หยิบมาสวมแล้วส่ายเอวให้ผ้าเช็ดตัวหลุดไปเอง เด็กญี่ปุ่นยิ้ม ๆ ส่ายหน้ากับความฮาของผม เดินโทง ๆ เอาปิ้กกาจู้ไปตีขาเด็กญี่ปุ่น ไทขำก๊ากแล้วโยนชุดที่มันเลือกไว้บนเตียง ผมคว้ายินส์ซีดตัวเก่งและกางเกงในเว้าโคนขาสูงแล้ววิ่งหนีโดดดึ๋งข้ามเตียง ใส่ไปด้วย หนีด้วย หัวเราะด้วย กว่าจะแต่งตัวเสร็จผมก็โดนมันฟัดซะเมื่อยแก้ม ขี่หลังกอดคอลงมาข้างล่าง บอกตาเรียบร้อยก็มาขึ้นรถเด็กญี่ปุ่น ปล่อยให้พี่การ์ดขับตามผมกับมันมาที่เทศบาล เห็นคนที่มุงอยู่ตรงหอประชุมแล้วขนแขนลุกฮือ คนเยอะมาก มีแต่เสียงอึกทึกเยอะแยะไปหมด หันมองเด็กญี่ปุ่นที่ขมวดคิ้วมุ่นแล้วรีบลงจากรถ ไทต้องไม่อยากให้ผมมาเจอกับความวุ่นวายแน่..แต่ผมก็ไม่อยากให้ตาเสียหน้า
“ถึงแล้วโทรหาด้วยนะครับ ขับรถดี ๆ นะ” เด็กญี่ปุ่นมองหน้ายิ่งก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยิ้มบางส่งมาให้ผมก่อนจะยืนมองส่งจนลับตา ผมหันไปมองพี่การ์ดที่ลงจากรถมาบอกผมว่าจะไปวนหาที่จอดรถก่อน ผมพยักหน้าแล้วรีบบอกแข่งกับเสียงวุ่นวายของคนที่มารับถุงยังชีพ
“เสร็จแล้วผมโทรหาเอง ไปเหอะพี่ ไม่ต้องห่วง” มองพี่การ์ดขับรถไปแล้วเบือนมามองในหอประชุมเทศบาล สบตากับคนมากมายที่ผมคุ้นหน้า ยิ้มเรี่ยราดส่งไปให้ทั่วถ้วนเพราะ..เป็นคนมีอัธยาศัยดี เผื่อมีคนรู้จักว่าผมเป็นหลานตาน่ะ ก้าวเท้าเข้าไปในหอประชุม พี่พนักงานเทศบาลหันมามองผมแล้วมือเล็ก ๆ นั่นก็สะกิดให้คนอื่นหันมามองผมบ้าง ผมเป็นคนมั่นใจก็จริง แต่โดนมองแบบนี้เป็นฝูง..ก็ชักจะเริ่มอายแล้วว่ะ หันหลังจะเดินกลับทางเดิมพี่พนักงานก็วิ่งมาล้อมหน้า
“มารับถุงยังชีพเหรอคะ? ทางนี้เลยค่ะ ต่อแถวทางนี้ มีคูปองมารึเปล่าคะ?..” พยักหน้ารับทุกคำที่พี่พนักงานป้อนคำถามใส่ผม ยิ้ม ๆ ให้คนที่มาล้อมหลัง เดินไปต่อแถวข้างหลังหอประชุม ยิ้มให้พี่พนักงานที่ยังไม่ยอมไปไหนคอยอธิบายขั้นตอนที่ผมจะต้องทำ พยักหน้ารับรู้แล้วเบือนไปมองกิจกรรมในหอประชุม
ผมจะต้องยื่นคูปองให้พนักงานเค้าฉีก เสร็จก็ไปนั่งคอยเรียกคิวที่เก้าอี้วงกลมวงกลมที่เค้าเตรียมเอาไว้ พอถึงคิวผมก็ต้องล้วงมือเข้าไปจับสลากในกล่องเพื่อลุ้นรับถุงยังชีพจากหลายหน่วยงานที่มาบริจาคให้เทศบาล ที่ต้องจับเพราะของในถุงมันไม่เท่ากันนั่นเอง ใครมือดีก็ได้ของดี ใครมือไม่ดีมึงก็แดกแต่มาม่า ปลา’ป๋อง แถมอีกนิดด้วยยาสามัญประจำบ้าน ไม่มีข้าวสาร กับของใช้อย่างอื่น555
“ขอบคุณมากครับพี่” บอกเสร็จก็เสไปมองความเคลื่อนไหวรอบตัว เป็นการตัดบทและยุติการสนทนาของผม ไม่นานนักเหล่าพี่พนักงานก็ถอยทัพกลับไปทำงานของตัวเอง ทอดถอนใจกับความหล่อเหลาของหน้าตาที่ไม่มีวันจืดจาง มันช่วยไม่ได้จริง ๆ 5555
เดินไปตามแถวที่เริ่มจะลดความยาวลงเรื่อย ๆ ผมยื่นคูปองให้ป้าคนนึงที่ยืนรับคูปองอยู่ แกเงยหน้ามามองผมแล้วยิ้มให้ ผมยกมือไหว้อัตโนมัติ คุย 2-3 คำแล้วผมก็ถูกดึงมือให้เข้ามานั่งในโต๊ะวงกลม ยังกะเล่นเก้าอี้ดนตรี พอถึงคิวผมก็ถูกดึงมืออีกรอบ มองพี่พนักงานเขย่ากล่องแล้วอมยิ้ม จะส่ายไรมากมายขนาดนั้น555 ยื่นมือล้วงจับกระดาษในกล่องออกมาท่ามกลางเสียงโห่ร้องดีใจของพี่ ๆ พนักงาน
“สีม่วงค่ะน้อง ได้ของช่อง 3 ค่ะ!” ยิ้มเจื่อนกับคำบอกเล่า หันไปมองกองถุงยังชีพที่มีป้ายสีม่วงเด่นหรา กูได้สีประจำชาติว่ะไท555 ยื่นคูปองให้พี่พนักงานแล้วยื่นมือรับถุงยังชีพที่มีโลโก้ของช่อง 3 โดดเด่น ยิ้มบางให้พี่พนักงานเก็บภาพแล้วหมุนตัวออกมาจากหอประชุม ล้วงมือถือโทรบอกพี่การ์ดว่าเสร็จแล้ว มารับได้ ยืนรอไม่นานพี่การ์ดก็ขับมารับข้างหน้า ก้าวเท้าขึ้นรถได้ก็เผลอถอนหายใจออกมาดัง ๆ แถมด้วยการรำพึงรำพันออกมาเสียงเบา..
“เฮ้อออออ ในรถกับในหอประชุมต่างกันลิบลับ” ดันถุงยังชีพไปวางดี ๆ แล้วหยิบมือถือโทรบอกไทโยว่ารับถุงแล้วและกำลังกลับบ้าน เด็กญี่ปุ่นยังไม่ถึงที่หมายครับ วางหูแล้วนั่งมองทิวทัศน์ 2 ข้างทางจนถึงบ้าน ปล่อยถุงยังชีพจากช่อง 3 ให้พี่การ์ดจัดการ ส่วนผม..
เหนื่อยกับการเป็นซุปตาร์เลยต้องลี้มานอนหลับพักผ่อน5555
หลับยาวจนเกือบ 6 โมงเย็น ตื่นเพราะตามาเคาะประตูปลุก ลุกมานั่งสะลึมสะลือพักหนึ่งก็เดินมาล้างหน้าในห้องน้ำ ถอดเสื้อทิ้งแล้วเดินลงมาข้างล่างบอกตาให้กินข้าวก่อนเลย ผมนั่งเป็นเพื่อนตากินข้าว ยอมปล่อยให้ท้องร้องรอไทโยกลับมากินข้าวเย็นพร้อมกัน นั่งดูหนังช่วงทุ่มเป็นเพื่อนตาก่อนจะพาตาเข้านอน ลงมานั่งดูทีวีข้างล่างรอเวลาที่เด็กญี่ปุ่นจะกลับ ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ มองนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลา 20.30 น. เม้มปากแล้วชะเง้อมองหน้าบ้าน ถอนหายใจยาวแล้วหันมาสนใจทีวีต่อ ไม่ถึง 10 นาทีก็มีแสงไฟรถสาดเขามาในบ้าน ผุดลุกแล้วรีบหยิบรีโมทมาปิดทีวี พอเห็นว่าเป็นรถเด็กญี่ปุ่นผมก็โยนรีโมททิ้งที่โซฟา วิ่งถลาออกมารับถึงประตูรถ
“..ช้า..หิวข้าวแล้ว..” ไทยิ้มอ่อนโยนแล้วหยิบเมื้อสูทมาพาดแขน ผมเดินขนาบข้างเข้าบ้านมาพร้อมกัน หยิบสูทไทโยนไว้ที่โซฟาแล้วลากมันเข้าครัว ตักข้าวส่งให้แล้วรีบจ้วงกินไม่รีรอ เหา..หิว..ครับ! ไทยิ้มบางค่อย ๆ กิน และค่อย ๆ ตักกับข้าวให้ผม กินเสร็จก็ลากมันขึ้นมาอาบน้ำพร้อมกัน นัวเนียกอดรัดกันพักใหญ่ก็ออกมาจากห้องน้ำ ตอนที่แล้วผมเกือบเป็นผีพราย ตอนนี้ผมก็เกือบเป็นผีส้วม ไม่มีอะไรที่ดูดีเลยครับชีวิตผม
“วันนี้ได้อะไรมาบ้างครับ?” เบี่ยงหน้าจากแขนล่ำมามองริมฝีปากที่เอ่ยถาม ประคองหน้ามันมารับจูบแล้วกระซิบบอกเสียงทุ้มหล่อ..
“กลางคืนกลางค่ำเค้าไม่ให้ทักให้ถามนะครับไทโย นอนเถอะ” เป็นการตัดบทที่ดูดีและไม่ควรต่อความยาวสาวความยืด..กูเหนื่อยเหอะ
ในภาวะวิกฤตจากอุทกภัยแบบนี้ ผมขอให้คุณยิ้มสู้กับความลำบากนะครับ เราเหนื่อย เราท้อได้ แต่อย่าถอดใจยอมแพ้เด็ดขาด
น้ำท่วม แต่น้ำใจก็ท่วมท้นเหมือนกันครับ!
...............................................
กอดรวบ! กอดรับนักอ่านหน้าใหม่และนักอ่านที่ตามอ่านมาตลอดค่ะ
ปั่นน้องพิมาให้อ่านเล่น เนื่องจากอาทิตย์นี้จิก็ไม่มีนิยายตอนใหม่มาให้อ่านเลยสักเรื่อง(อีกแล้ว5555) อ่านเล่นในวันวุ่นวายหน้าน้ำท่วมเนอะคะ
กอดให้กำลังใจและ สู้ ๆ ค่ะ!
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล.ขอบคุณที่รักเรื่องสารบัญค่ะ น่ารักที่สุดอ่ะ! >///<
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 790827 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก