Never let you go ^^ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0Never let you go ^^
Akihiro Sato
สกันดาร์ คีย์เนส
ย้ำอีกที นี่คือเรื่องแต่งนะครับ อย่าคิดว่ามันคือเรื่องจริง แต่ถ้าคุณอ่านแล้วชอบผมขอขอบคุณจากส่วนลึกของหัวใจตอนที่ 1มิซาแขวนป้ายรับสมัครพนักงานใหม่ไว้ที่หน้าร้านอาหารห้องแถวขนาด 2 คูหาในย่านคนทำงาน ป้ายนี้มันถูกนำมาแขวนแล้วก็เก็บ เก็บแล้วก็แขวนใหม่มาแล้วหลายครั้งในรอบไม่กี่เดือนที่ผ่านมา
เหตุผลเพราะอะไรก็เพราะมิซาเองน่ะแหละ ที่เจ้ากี้เจ้าการกับเด็กใหม่จนไม่มีใครทนไหวพากันลาออกหลังทำงานได้ไม่กี่วัน
“ไงเจ๊ ติดป้ายเสร็จก็มาช่วยกันถูพื้นหน่อยสิ ผมต้องไปช่วยเฮียใหญ่ในครัวอีก” อาร์ตหนุ่มลูกจ้างสารพัดประโยชน์เพียงคนเดียวของร้านในตอนนี้เรียกไว้ ก่อนที่มิซาจะตรงเข้าไปหลังเค้าเตอร์เพื่อนั่งพิจารณาใบเสร็จมากมายเหมือนทุกที
“แล้วทำไมแกถูพื้นช้านักล่ะ รีบหน่อยสิ หมดพักคนทำงานเดี๋ยวก็ได้เวลาพวกนักศึกษาเข้าร้านแล้ว”
“เจ๊มาลองทำเองมั้ยล่ะ จะได้รู้น่ะ” อาร์ตย้อนให้ แถมยังบ่นต่อ “มีใครมากี่คนๆ ก็ข่มขู่จิกใช้กันตลอด แต่ให้ทำเองก็ไม่ทำ”
“อาร์ต” เสียงกว้างใหญ่ดังมาจากในครัว
“ครับเฮีย” อาร์ตรับรับคำแล้วรีบส่งไม้ถูพื้น พร้อมกับพุ่งเข้าไปช่วยในครัวโดยไม่รอให้เฮียเรียกซ้ำ
“ชริ!” มิซารับไม้ถูพื้นกลับมาแล้วลงมือถูพื้นเอง สักพักประตูร้านก็เปิดออก เด็กหนุ่มผมหน้าม้ายุ่งๆ ที่โดดเด่นด้วยดวงตากลมโตก้าวเข้ามา
“มาสมัครงานฮะ”
มิซาหันมามอง ท่าทางหงุดหงิดเมื่อครู่หายไป ดวงตาของหญิงสาวหรี่ลงเหมือนกำลังประเมินคุณภาพคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า เสื้อเชิร์ตคอปกแขนยาวสีขาว กางเกงสแลคสีเข้ม กับกระเป๋าเป้หลัง และ....หนังสือเรียน...
....จะมาทำงานพาร์ทไทม์หรือเนี่ย....จะได้สักกี่วันเชียว….
“รอก่อนเฮียใหญ่ยังอยู่ในครัว”
“เฮียบอกว่าให้มาคุยในครัว” อาร์ตออกมาจากครัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้ กำลังมายืนอยู่ข้างๆ ท่าทางตื่นเต้นยินดีจนออกนอกหน้า
“เรียนมัธยมเหรอ” หนุ่มอาร์ตทำเป็นชวนคุย จะพากลับไปที่ครัว แต่โดนมิซาดึงคอเสื้อไว้
“ไอ้อาร์ตกลับมาถูพื้น”
“เจ๊ทำสิ ผมจะไปช่วยเฮียในครัว”
“ไม่! แกน่ะแหละมาทำต่อ ชั้นจะไปช่วยเฮียเอง”
“ไม่กลัวเล็บเสียหรือไง”
อาร์ตเถียงขณะที่ผลักเด็กใหม่ไปทางประตูครัว แต่ตัวเองหันมาเท้าเอวยืนขวางมิซา
“ไอ้นี่ กล้านะยะ คิดว่ามีพวกหรือไง”
คนข้างนอกยังคงต่อปากต่อคำกันต่อไป ขณะที่เด็กหนุ่มผมหยักศกเปิดประตูครัว ที่โดดเด่นอยู่หน้าโต๊ะใหญ่ตัวกลางในครัวคือ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้างในผ้ากันเปื้อนสีขาว กำลังยืนหั่นผักอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาสีเข้มเงยขึ้นมอง คนที่ยืนอยู่หน้าประตู รอยยิ้มจางๆก็ตามเข้ามาติดอยู่ที่มุมปาก
......หัวใจกูเป็นอะไรวะ....
“ชื่ออะไร”
“คีย์ฮะ”
…..เสียงก็น่าฟัง.....
“เรียนอยู่หรือ”
“มหาลัยปี 1 ฮะ”
…..รักเรียน.....
“เคยทำงานหรือเปล่า”
“ผมเคยทำที่ซุปเปอร์มาเก็ตตรงมุมถนนถัดไปอีก 3 บล็อกน่ะฮะ แต่เมื่อวันก่อนร้านโดนขี้เมาขับรถพุ่งชน เถ้าแก่เลยต้องปิดร้านซ่อมยาว ผมต้องหางานใหม่”
......ขยัน.....
เฮียใหญ่พยักหน้า เรื่องรถขี้เมาชนร้านซุปเปอร์มาเก็ต เป็นข่าวดังของแถวนี้อยู่แล้ว
“ทำร้านนั้นมากี่ปี”
“2 ปีฮะ”
มือที่กำลังหั่นผักหยุดชะงัก “นายอายุเท่าไหร่”
“19 ฮะ”
......ทำงานตั้งแต่ยังเรียนมัธยมเลยหรือ แต่ว่าในฐานะคนทำอาหาร.....
“นายควรจะกินอะไรให้มากกว่านี้นะ”
คีย์ก้มลงมองตัวเอง เคยโดนทักว่าผอมเกินไปอยู่เหมือนกัน แต่ไม่เคยทำให้รู้สึกประหม่าเหมือนครั้งนี้
คนตัวโตหันไปหยิบกล่องพลาสติกใส ออกมาจากในตู้ชั้นบน แล้วเปิดออกยื่นส่งให้
“กินซะ”
“อะ...คือ...ผม..” คีย์มองข้าวปั้นในกล่อง แล้วมองหน้าคนที่ส่งให้
“กินซะ แล้วจะได้ช่วยชั้นเตรียมของ”
คีย์ส่งเสียงแปลกๆ ส่วนมือที่ถือกล่องข้าวก็ยังไม่ขยับ
“หรือยังไม่พร้อมทำงานวันนี้”
“พร้อมฮะพร้อม”
“พร้อมก็กิน แล้วมาช่วยทำงาน”
คีย์หยิบข้าวในกล่องใส่ปากเคี้ยวตุ้ย แต่อีกคนหันกลับไปหั่นผักต่อ แยกแต่ละอย่างใส่ช่องในถาดไว้
“พักที่ไหน”
“หอพัก....ฮะ”
“แชร์กันอยู่กับเพื่อนหรือ”
“ฮะ”
“ทำที่ซุปเปอร์มาเก็ตนั่นด้วยกันหรือไง”
“ฮะ แต่วันนี้เขายังเรียนอยู่ผมเลิกเรียนก่อน มารับเงินงวดสุดท้ายที่ซุปเปอร์ ผ่านมาเห็นป้ายที่หน้าร้านเลยลงจากรถเมล์ กลับมาถามน่ะฮะ”
คนตัวโตขยับถาดผักให้เข้าที่ แล้วเลื่อนกะละมังเนื้อสัตว์เข้ามาหั่นต่อ
“ร้านชั้นไม่ได้เข้างานเป็นกะเหมือนซุปเปอร์มาเก็ตนะ”
“แต่ผมจำเป็นต้องทำงานนี่ฮะ”
คนตัวโตหยุดหั่นนั่น ทำนี่จ้องมองไอ้หนุ่มผอมบางที่ยืนถือกล่องข้าว
ประโยคเหมือนจะของานทำ แต่ทำไมไอ้ดวงตากลมๆ นั่นถึงมีแววเหมือนบังคับให้ต้องทำตามเจือปนอยู่ด้วยวะ
“เออ” น้ำเสียงใหญ่ๆเหมือนประชด “เอาตารางเรียนมาดูสิ”
....อย่าสบตาเชียวนะ มึงท่าทางจะแพ้สายตาแบบนี้ซะแล้วหล่ะ ฟอร์มไว้ ใจเย็น...
คีย์วางกล่องข้าว หันไปเปิดกระเป๋าเรียน หยิบตารางเรียนออกมาส่งให้ แต่เฮียก็กลับทำตาดุใส่
...อะแฮ่ม....
“จะให้ชั้นเอามือที่ไหนจับมัน”
“อะ....” คีย์เดินมายืนอยู่ข้างๆ ยื่นตารางให้ดู
ดวงตาสีเข้มกวาดไล่ตารางในมือ
“7 โมงเช้าทุกวันนายไปจ่ายของที่ตลาดกับชั้น เสร็จแล้วไปเรียน เรียนเสร็จกลับมาช่วยที่ร้าน เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น วันอาทิตย์ที่ไม่มีเรียนก็ทำเต็มวัน”
คีย์หันมามองหน้าเฮีย ท่าทางอึ้งๆ จนเฮียสงสัย
“ตกลงมั้ย”
“แล้วผมหยุดวันไหน”
“ร้านอาหารไม่มีวันหยุด”
คีย์หันไปมองรอบๆตัว
อันที่จริงเป็นนักศึกษามาทำงานพาร์ทไทม์ ที่ร้านสะดวกซื้อได้เงินค่าจ้างเป็นรายชั่วโมงก็จริงแต่ก็จะได้หยุดงาน 2 วันนะ แล้วมันก็เป็นวันที่จะได้ทำการบ้าน หรือทำรายงานด้วย
แต่งานก็ต้องทำ ไม่ทำงานจะมีเงินได้ไง
แต่ถ้าทำ 7 วันเช้ายันดึกจะเอาเวลาที่ไหนไปอ่านหนังสือ หรือทำรายงานส่งอาจารย์
“ร้านอาหารไม่ได้มีแขกนั่งตลอด 24 ชั่วโมง ตอนที่ไม่มีแขกนายก็ทำการบ้านสิ” เฮียใหญ่พูดขึ้นเหมือนรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
คีย์พยักหน้า แต่คนตัวโตกลับใช้มีดในมือชี้ไปที่ล็อคเกอร์มุมครัว
“ผ้ากันเปื้อนอยู่ในนั้น หยิบมา”
-*--* จบตอนที่ 1-*--* #ตอนที่ 1 #ตอนที่ 2 #ตอนที่ 3 #ตอนที่ 4 #ตอนที่ 5 #ตอนที่ 6 #ตอนที่ 7 #ตอนที่ 8 #ตอนที่ 9 #ตอนที่ 10 #ตอนที่ 11 #ตอนที่ 12 #ตอนที่ 13 #ตอนที่ 14 #ตอนที่ 15 #ตอนที่ 16 #ตอนที่ 17 #ตอนที่ 18 #ตอนที่ 19 #ตอนที่ 20 #ตอนที่ 21 #ตอนที่ 22 #ตอนที่ 23 #ตอนที่ 24 #ตอนที่ 25 #ตอนที่ 26 #ตอนที่ 27 #ตอนที่ 28 #ตอนที่ 29 #ตอนที่ 30 #ตอนที่ 31 #ตอนที่ 32 #ตอนที่ 33 #ตอนที่ 34 #ตอนที่ 35 #ตอนที่ 36 #ตอนที่ 37 #ตอนที่ 38 #ตอนที่ 39 #ตอนที่ 40 #ตอนที่ 41 #ตอนที่ 42 #ตอนที่ 43 #ตอนที่ 44จบ
#ตอนพิเศษ1(แมน-เอก)
#ตอนพิเศษ2(แมน-เอก)
#ตอนพิเศษสุขสันต์วันปีใหม่
#ตอนพิเศษสงกรานต์
#ตอนพิเศษชาโต้-คีย์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
